Γέν.β:8 Και εφύτευσε Κύριος ο Θεός παράδεισον
εν τη Εδέμ κατά ανατολάς και έθεσεν εκεί τον άνθρωπον, τον οποίον έπλασε.
Εδέμ: στα Εβραϊκά είναι “Εδέν”. Η ακριβής θέση αυτού του κήπου σήμερα είναι
άγνωστη. Πιθανότατα καταστράφηκε με τον κατακλυσμό. Επειδή όμως αναφέρει
μερικούς ποταμούς όπως θα δούμε παρακάτω, μάλλον ήταν στα Ανατολικά της
Ασσυρίας. Με τον κατακλυσμό, οπωσδήποτε πρέπει να άλλαξαν οι κοίτες των
ποταμών, αλλά επειδή η μορφολογία του εδάφους έμεινε σχεδόν η ίδια, δεν πρέπει
όταν ανασχηματίσθηκαν τα ποτάμια να είχαν μεγάλη διαφορά από την παλιά τους
θέση.. Γι’ αυτό λέμε ότι πρέπει να ήταν κάπου στη Μεσοποταμία στην περιοχή
δηλαδή μεταξύ Τίγρη και Ευφράτη.
Εδέν στα Εβραϊκά σημαίνει ευχαρίστηση, ηδονή. Ο Θεός έβαλε τον άνθρωπο
μέσα σ’ αυτό τον κήπο για να ευχαριστιέται και να απολαμβάνει την ομορφιά. Να
αισθάνεται ανακούφιση και ανάπαυση χωρίς άγχος, προβλήματα, δυσκολίες. Το μόνο
που είχε να κάνει ήταν να μένει υπάκουος στο Θεό. Το ίδιο ο Θεός θέλει και
σήμερα για εμάς, όταν μένουμε υπάκουοι σ’ Αυτόν.
Γέν.β:9 Και Κύριος ο Θεός έκαμε να βλαστήση
εκ της γης παν δένδρον ώραίον εις την όρασιν και καλόν εις την γεύσιν· και το ξύλον
της ζωής εν μέσω του παραδείσου και το ξύλον της γνώσεως του καλού και του κακού.
Για μια ακόμα φορά δεν υπάρχει καμία αντίφαση ανάμεσα σ’ αυτό το εδάφιο
και στο Γεν.α:11. Όλα τα είδη των οπωροφόρων δέντρων φύονταν ήδη κάπου στη γη,
όμως ο Θεός διάλεξε τα πιο όμορφα κι
εκείνα που είχαν την ωραιότερη γεύση και τα φύτεψε, ίσως σε γραμμές, σ’ αυτό
τον κήπο.
Συνήθως σκεφτόμαστε τη “φύση” σαν αταξία. Αν προσγειωνόσουν σ’ ένα
ερημικό νησί κι έβρισκες αγρούς με φράχτες σε κανονικά τετράγωνα, και δέντρα
φυτεμένα σε σειρές, αμέσως θα σκεπτόσουνα: Κάποιος άνθρωπος έχει περάσει απ’
εδώ! Ασφαλώς, θα είχες δίκιο, επειδή
τώρα ο Θεός μας έχει αφήσει να κοπιάζουμε στην προσπάθειά μας να υποτάξουμε τη
γη και να εξημερώσουμε την αγριότητα.
Όμως ο Θεός είναι ακόμα ένας Θεός του Νόμου και της Τάξης. Κάθε νιφάδα
χιονιού που Αυτός φτιάχνει είναι ένα τέλειο εξάγωνο και κάθε πρωτοπλασματικό
κύτταρο, που βρίσκεται μέσα στο αίμα, έχει το σωστό σχήμα, ώστε να συνδυάζει
την μέγιστη ταχύτητα αφομοίωσης και τη μέγιστη δύναμη.
Έτσι, δεν θα ήταν βέβαια γι’ Αυτόν δύσκολο να φτιάξει ένα κήπο με απόλυτη
τάξη. Πραγματικά, το φυσικό “ένστικτο” του ανθρώπου για συμμετρία, τάξη και
οργάνωση, αποδεικνύει απλά τη Βιβλική αλήθεια πως “φτιαχτήκαμε κατ’ εικόνα Θεού”.
Το ξύλο της ζωής: Αρχίζουμε τώρα να μπαίνουμε σε ουσιώδη πράγματα που μας χρειάζονται
για την υπόλοιπη ερμηνεία του λόγου του Θεού.
Δεν λέει “το δένδρο της ζωής”, αν και πρέπει να ήταν κάποιο δένδρο όπως
δένδρο ήταν και αυτό της γνώσης του καλού και του κακού.
Πραξ.ε:30 κρεμάσαντες επί ξύλου
Α’Πετρ.β:24 επί του ξύλου
Ιωαν.ιθ:41 εκεί που ήταν ο Γολγοθάς, μας
λέει ότι ήταν ένας κήπος και στη μέση στήθηκε ένας σταυρός, ένα ξύλο από το
οποίο εξήλθε ζωή.
Ιωαν.ιθ:17 Όπως το δένδρο της ζωής ήταν
ανάμεσα σε άλλα δέντρα, έτσι κι εδώ ο Ιησούς ανάμεσα σε άλλα ξύλα.
Αποκ.κβ:1-2 Στη μέση της πλατείας το δένδρο της ζωής.
Αποκ.κβ:14 Έχω εξουσία, σημαίνει ότι μπορώ
να πάρω από τον καρπό. Κι εδώ αυτοί που έχουν αυτή την εξουσία είναι «οι πράττοντες τας εντολάς αυτού».
Αποκ.β:7 Βλέπουμε ότι στη μέση του
παραδείσου υπήρχε το ξύλο της ζωής, το οποίο βέβαια χάθηκε στην ιστορία.
Μετά την πτώση του Αδάμ δεν υπάρχει καμία ενθύμηση του ξύλου
της ζωής. Αλλά το βλέπουμε στην Αποκάλυψη, και ο Ιησούς μας υπόσχεται ότι αυτός
που νικάει την αμαρτία, τον κόσμο, τη σάρκα του και οτιδήποτε άλλο μπαίνει
ανάμεσα σ’ αυτόν και το Θεό, θα φάει από το ξύλο της ζωής.
Και στη Γένεση και στην Αποκάλυψη βλέπουμε ότι το δένδρο της ζωής είναι
μέσα στη μέση, δηλαδή στο κέντρο. Ο απόστολος Ιωάννης όταν βλέπει σε όραση τον
ουρανό, το κέντρο απ’ όλο αυτό που λέγεται “παρουσία του Θεού” είναι ο θρόνος
του Θεού. Απ’ εκεί ξεκινάει και ο ποταμός που βλέπουμε στην Αποκάλυψη.
Το δένδρο της ζωής είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός! Τον βλέπουμε πάνω στο
ξύλο της θυσίας, και γι’ αυτό ταυτίζει αυτό το ξύλο με το ξύλο της ζωής. Και
δεν αναφέρεται τόσο σ’ αυτό καθ’ αυτό το ξύλο, όσο στον ίδιο τον Κύριό μας που
πέθανε για μας. Απ’ αυτή τη θυσία, απ’ αυτόν τον σταυρικό θάνατο είναι που
ξεχύθηκε ζωή άφθονη για μας!
Αποκ.ε:6 Να το ξύλο της ζωής, ο Ιησούς Χριστός!
Όπως τότε ο Αδάμ έπρεπε να τρώει από το δένδρο της ζωής και να έχει ζωή
αιώνια, έτσι και σήμερα ο άνθρωπος που θα ανοίξει την καρδιά του και θα φάει
από το δένδρο της ζωής ζει αιώνια.
Όταν ο Χριστός λέει «όστις δεν
φάγει την σάρκα μου και πίει το αίμα μου δεν έχει μέρος μετ’ εμού» εννοεί
το ίδιο που έλεγε και στον Αδάμ, να τρώγει από το δένδρο της ζωής. Και ο Ιησούς
διευκρίνισε ότι οι λόγοι του σάρκα και ζωή είναι. Ιωαν.ς:53-54 εδώ ο Χριστός
μιλάει παραβολικά σαν το δένδρο της ζωής.
Όπως τότε ο Αδάμ και η Εύα ήταν σε δίλημμα, από ποιο δέντρο να πάρουν, έτσι
ακριβώς είναι και ο άνθρωπος σήμερα.
Έχεις από τη μια μεριά τον Ιησού Χριστό και το λόγο Του (το δένδρο της
ζωής), κι έχεις απ’ την άλλη τον κόσμο (το δένδρο της γνώσης του καλού και του
κακού).
· Το ξύλο της ζωής φυτεύτηκε απ’ το Θεό στον κήπο της Εδέμ ανάμεσα σε άλλα
δέντρα.
· Το ξύλο του σταυρού στήθηκε απ’ τον άνθρωπο στον κήπο του Γολγοθά
ανάμεσα σε δύο ληστές.
Ο Θεός απαγόρευσε στον Αδάμ να φάγει από το δένδρο της γνώσης του καλού
και του κακού, και τον διέταξε να τρώγει από το δένδρο της ζωής. Σήμερα ο
άνθρωπος διατάσσεται και πάλι να φάει απ’ αυτό το δένδρο: «Έλθετε πρός εμέ» λέει ο Χριστός, το δένδρο της ζωής. Τρώγοντας απ’
αυτό το δένδρο, έρχεται μέσα στην καρδιά η συγχώρεση και η χάρη του Θεού με αποτέλεσμα
την αιώνια ζωή. Αντίθετα, το αποτέλεσμα του δέντρου της γνώσης είναι η αμαρτία
και ο μισθός της ο θάνατος. Όταν κανείς φάγει από το δένδρο της γνώσης του
καλού και του κακού δεν μπορεί να φάει από το δένδρο της ζωής και να ζει αιώνια
και αυτός είναι ο λόγος που ο Θεός έβαλε τα χερουβείμ να το φυλάνε.
O Αδάμ έκλεψε από το δένδρο της γνώσης του καλού και του κακού για να
φάει, γιατί ο Θεός του είχε απαγορεύσει που σημαίνει ότι δεν ήταν δικό του.
Έγινε λοιπόν ΚΛΕΦΤΗΣ.
Ο Ιησούς, σταυρώθηκε δίπλα σ’ αυτόν τον κλέφτη, τον Αδάμ που έκλεψε,
φόνευσε, κακοποίησε, μοίχευσε και πόρνευσε και τον πήρε κοντά Του στον παράδεισο.(Λουκ.κγ:39-43).
Εκεί που παίρνει και τον καθ’ ένα απ’ εμάς όταν μετανοημένοι επιστρέφουμε σ’
Αυτόν.
Ο Χριστός παίρνει την κατάρα του δέντρου της γνώσης του καλού και του
κακού (Γέν.γ:17) και την μετατρέπει σε ευλογία αιώνιας ζωής (Γαλ.γ:13).
Ήταν μια τρομερή εμπειρία για τον Χριστό, που δεν γνώρισε αμαρτία, να γίνει
κατάρα. Την άντεξε όμως από αληθινή αγάπη για μας. Γι’ αυτό η καρδιά που θα
καταλάβει το μεγαλείο της αγάπης του Χριστού δεν μπορεί να Τον αποχωριστεί.
Τη στιγμή που ο Χριστός δέχτηκε όλη την αμαρτία του κόσμου επάνω Του στο
σταυρό, συμβολικά έγινε σκοτάδι για τρεις ώρες, και είπε: «Θεέ μου, Θεέ μου, διά τι με εγκατέλιπες;» Τώρα ο Χριστός δεν
ξέρει, έχει χάσει το φως και την αποκάλυψη του Θεού εξ αιτίας του ότι έγινε
κατάρα για μας και γι’ αυτό ρωτάει. Ο Θεός λόγω της αγιότητάς Του έχει αφήσει
τον Χριστό μόνο Του. Κι έτσι ο Κύριός μας πεθαίνει πάνω στο σταυρό μέσα στην αγωνία
και το άγχος που αντιμετωπίζει σήμερα ο κάθε αμαρτωλός όταν φεύγει χωρίς να
έχει γνωρίσει το Θεό.
Κι αυτό έγινε για να μην το περάσουμε εμείς που πραγματικά είχαμε αμαρτήσει
μπροστά στον Άγιο Θεό (Εξοδ.ιε:23-25). Ο Ιησούς είναι Αυτός που μπαίνει στο
πηγάδι της καρδιάς μας και κάνει το πικρό γλυκό!
