Ο λόγος του Θεού (14)

Ο ΝΟΜΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ.

Όλος ο τελετουργικός νόμος έχει καταργηθεί εξαιτίας του Χριστού ο Οποίος εκπλήρωσε όλες τις θυσίες και έγινε ο Μέγας Αρχιερέας, καταργώντας έτσι κάθε είδος ιερατείου και εορτών. (Κολ.β:16, Eβρ.ζ:22-25)

Ο Χριστός εκπλήρωσε «πάσα δικαιοσύνη» τόσο του πνευματικού όσο και του ηθικού νόμου για μας. Εμείς τώρα τηρούμε κάποιους νόμους, όχι για να σωθούμε, αλλά επειδή έγινε το έργο της σωτηρίας μέσα μας (Ρωμ.ι:4, η:3-4).

Ο νόμος σαν διαθήκη που είχε να κάνει με τον σαρκικό άνθρωπο και έπρεπε να τηρηθεί εξωτερικά, έχει αλλάξει εξ αιτίας του Χρίστου. Τώρα ο νόμος απευθύνεται στον εσωτερικό άνθρωπο, δίνοντας δύναμη αγιασμού και εμπειρικής δικαιοσύνης (Β’ Κορ.γ). Ο νόμος δεν μπορούσε να αλλάξει την καρδιά του ανθρώπου, απλά έλεγε τι ο Θεός περίμενε από σένα να κάνεις. Τώρα όμως μεταμορφωνόμαστε κατά την εικόνα Εκείνου εν Χριστώ Ιησού (Β' Κορ.γ:18, ια:3, Εφες.δ:13, ε:25-27, Εβρ.ιβ:4, Α' Ιωάν.γ:2, Φιλιπ.γ:12-14, Αποκ.ιθ:7-8, κα:2,3,7). Στην ουσία τηρούμε τέλεια τον νόμο του Κυρίου καθώς μεταμορφωνόμαστε κατά την εικόνα Εκείνου.

ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΝ ΘΥΣΙΩΝ.

5 Κύριες προσφορές.

1. ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ (α:3-17) Όλο το ζώο καιγόταν επάνω στο θυσιαστήριο, πράγμα που φανέρωνε την ολοκληρωτική αφιέρωση του ατόμου και της ιδιοκτησίας του μέσω του καθαρισμού που συμβολίζεται από την φωτιά. Η έμφαση εδώ είναι στην αφιέρωση.

2. ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΕΞ ΑΛΦΙΤΩΝ Το άλφιτο είναι το κοπανισμένο κριθάρι «ο χόνδρος», ή το κοπανισμένο στάρι (β:1-16, ς:14-23). Ήταν άζυμα παρασκευάσματα από αλεύρι, στάρι ή άλλα σιτηρά και συμβολίζουν την ευχαριστία στον Κύριο και την προσφορά της ζωής του ατόμου στην υπηρεσία Του.

3. ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΘΥΣΙΑ (γ:1-17, ζ:11-34). Η θυσία αυτή ήταν η προσφορά ενός ζώου που μόνον τα λίπη του καιγόταν στο θυσιαστήριο. Τα υπόλοιπα τα έτρωγε ο ιερέας και αυτός που το πρόσφερε. Η θυσία αυτή προσφερόταν ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΑ για ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ και για ΕΥΧΗ και συμβόλιζε την συμμετοχή στις ευλογίες της κοινωνίας με τον Κύριο.

4. ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΠΕΡΙ ΑΜΑΡΤΙΑΣ (δ:1-ε:13, ς:24-30). Αυτή ήταν πάλι προσφορά κάποιου καθαρού ζώου, από το οποίο ο ιερέας έκαιγε το λίπος και το υπόλοιπο το έτρωγε ο ίδιος. Η θυσία αυτή γινόταν συνήθως όπου χρειαζόταν καθαρισμός από αμαρτία, και συμβολίζει την προσφορά του Χριστού που σκέπασε και μας καθάρισε από την αμαρτία.

5. ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΠΕΡΙ ΑΝΟΜΙΑΣ (ε:14-ς:7, ζ:1-10). Η προσφορά αυτή ονομαζόταν και προσφορά περί ενοχής. Το λίπος και τα νεφρά έπρεπε να καούν πάνω στο θυσιαστήριο και το υπόλοιπο ήταν μερίδιο των ιερέων και συμβολίζει την συγχώρηση για τις παρανομίες που κάνουμε ενώπιον του Θεού δια μέσου της θυσίας του Ιησού Χριστού.

Τα διδάγματα από τις θυσίες.

1. Η δίκαιη τιμωρία για την αμαρτία είναι ο θάνατος με την έκχυση του αίματος μέσα στο οποίο βρίσκεται η ζωή του ζώου (Ρωμ.ς:23).

2. Ο Θεός μέσα στην χάρη Του, επιτρέπει τον θάνατο ενός αποδεκτού υποκατάστατου σαν λύτρο για την τιμωρία της αμαρτίας (Λευιτ.ιζ:11, Ματθ.κ:28, Ρωμ.γ:24-26, Α’ Κορ.ιε:3, Γαλ.α:4, Eβρ.ζ:25, Α’ Πέτρ.β:24).

3. Όταν ο άνθρωπος εισέρχεται σ’ αυτήν την καινούργια κοινωνία μεν τον άγιο Θεό, πρέπει μετά να ζήσει σύμφωνα με το φως αυτής της νέας σχέσης μαζί Του (Α' Πέτρ.α:13-16, Εφεσ.α:4, Κολ.α:22, Α' Τιμ.β:8, Τίτ.α:8, Α’ Ιωάν.ς:7).

4. Οι θυσίες στον Θεό πρέπει να γίνονται προαιρετικά με πνεύμα αγάπης και υποταγής στις οδηγίες του λόγου Του (Ησ.α:10-20, Ψαλμ.να:16-19).

ΟΙ ΕΟΡΤΕΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ.

Ο Θεός όρισε ορισμένες ημερομηνίες στο ημερολόγιο του λαού Του έτσι ώστε να έχουν κάποιο χρόνο που να αφήνουν την καθημερινότητα και να θυμούνται τον Κύριο και τι έκανε γι’ αυτούς. Οι γιορτές αυτές είναι οι εξής:

Α. ΤΟ ΠΑΣΧΑ. Ορίστηκε την 14^η του 1^ου μήνα (Λευιτ.κγ:3, Έξοδ.κ:8-11, Δευτ.ε:12-15). Ήταν η ανάμνηση της λύτρωσης των πρωτοτόκων και της απελευθέρωσης του Ισραήλ από τους Αιγύπτιους. Συμβολίζει την θυσία του Χριστού που μας έσωσε και μας απελευθέρωσε από την δυναστεία του Σατανά και του κόσμου.(Α' Κορ.ε:7).

Β. ΤΑ ΑΖΥΜΑ. Αυτή η γιορτή άρχιζε την 15^η του πρώτου μήνα δηλ. την επόμενη ημέρα του Πάσχα και διαρκούσε επτά ημέρες, δηλ. μέχρι την 21^η του μηνός (Λευιτ.κγ:6-8, Αριθ.κη:17-25, Δευτ.ις:3-8). Έδινε έμφαση στον αποχωρισμό από την αμαρτία, και από τα άλλα έθνη του κόσμου. Συμβολίζει τον αγιασμό των πιστών και τον αποχωρισμό τους από τον κόσμο και την αμαρτία (Α' Κορ.ε:7-8, Γαλ.ε:9,16-17)

Γ. ΟΙ ΑΠΑΡΧΕΣ. Είναι την 16^η του πρώτου μήνα (Λευιτ.κγ:9-14, Έξοδ.κγ:16, Αριθ.κη:26-31). Η γιορτή αυτή εκδήλωνε την ευχαριστία για την συγκομιδή των καρπών της γης. Συμβολίζει την ανάσταση του Χριστού και των αγίων. Ο Χριστός σταυρώθηκε την 14^η του μηνός Νισσάν και αναστήθηκε τρείς μέρες αργότερα δηλ. την 16^η του μηνός. Ο Χριστός λοιπόν είναι η απαρχή των καρπών της γης για τον Κύριο, και     μαζί Του και εμείς, την ώρα της αρπαγής (Αποκ.α:5, Α’ Κορ.ιε:20-23).

Δ. Η ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ. Την γιόρταζαν την 6^η του 3^ου μήνα, δηλαδή 50 ημέρες μετά την γιορτή των απαρχών (Λευιτ.κγ:15-22, Έξοδ.λδ:22, Δευτ.ις:9-12). Την γιορτή αυτή την έλεγαν και «γιορτή των εβδομάδων». Ήταν ο εορτασμός του τέλους της συγκομιδής και συμβολίζει την έκχυση του Αγίου Πνεύματος στις τελευταίες ημέρες (Πράξ.β:1-47).

Ε. Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΛΑΛΑΓΜΟΥ ΤΩΝ ΣΑΛΠΙΓΓΩΝ. Ήταν την 1^η του 7^ου μήνα. (Λευιτ.κγ:23-25, Αριθ.κθ:1-6). Η γιορτή αυτή άρχιζε το πολιτικό έτος του Ισραήλ. Συμβολίζει την επαναφορά του Ισραήλ στην γη του (Ησ.κζ:12-13, Ματθ.κδ:21-31). Επίσης έχει πολλές τυπολογικές αναφορές και στην εκκλησία.

Ζ. Η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΕΞΙΛΑΣΜΟΥ. Ήταν την 10^η ημέρα του 7^ου μήνα (Λευιτ.κγ:26-32, Λευιτ.ις, Αριθ.κθ:7-11). Την ημέρα αυτή γινόταν ο εξιλασμός της αμαρτίας του Ισραήλ σαν έθνος και αναφέρεται στον μελλοντικό ερχομό του Ισραήλ στον Κύριο Ιησού (Ζαχ.ιβ:10, Ρωμ.ια:26-27). Έχει και πολλές συμβολικές αναφορές στην εκκλησία.

Η. Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΣΚΗΝΩΝ. Άρχιζε την 15^η του 7^ου μήνα και τελείωνε στις 22 του ίδιου μήνα (Λευιτ.κγ:33-44, Αριθ.κθ:12-40, Δευτ.ις:13-15). Την ίδια γιορτή την ονόμαζαν και γιορτή «της Σκηνοπηγίας». Ήταν για να θυμούνται οι Ισραηλίτες τον καιρό που πέρασαν μέσα στην έρημο και κατοικούσαν σε σκηνές. Συμβολίζει τον λαό Ισραήλ τον καιρό της χιλιετηρίδας (Ζαχ.ιδ:16). Επίσης συμβολίζει την εκκλησία στους ουρανούς.