Γένεση (041)

Γέν.δ:6,7 Και είπε Κύριος προς τον Κάϊν, Διά τι ηγανάκτησας; και διά τι εκατηφίασε το πρόσωπόν σου; αν συ πράττης καλώς, δεν θέλεις είσθαι ευπρόσδεκτος; και εάν δεν πράττης καλώς, εις την θύραν κείται η αμαρτία. Αλλ' εις σε θέλει είσθαι η επιθυμία αυτού, και συ θέλεις εξουσιάζει επ' αυτού.

Βλέπουμε απ’ τη μια μεριά τον Κάιν να νευριάζει και να τα βάζει με το Θεό, κι απ’ την άλλη μεριά το Θεό να του μιλάει με τέτοια υπομονή και αγάπη.

«Εάν συ πράττης καλώς...» οι εβδομήκοντα μεταφράζουν “Εάν ορθώς προσενέγκης” που σημαίνει ότι η αμαρτία του Κάιν ήταν ότι δεν προσέφερε τη σωστή θυσία.

ευπρόσδεκτος: στα Εβραϊκά έχει την έννοια “υψωμένος, με το πρόσωπο ψηλά, ευλογημένος”. Ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης. Ο Κάιν παρ’ όλο που ήταν πρωτότοκος και κανονικά έπρεπε να έχει τη διπλή μερίδα και διπλές ευλογίες, ο Θεός αφού δεν έπραξε καλώς δεν τον δέχτηκε. Δεν τον νοιάζει το Θεό ποιος είσαι, τί θέση έχεις, ποια είναι η κοινωνική σου θέση, το μορφωτικό σου επίπεδο, η περιουσία σου ή οτιδήποτε άλλο. Αν δεν πράττεις καλώς δεν σε δέχεται. Πόσο απλή αλλά και ευθεία είναι η καρδιά του Θεού !! Ο Κάιν αν μετανοούσε και ζητούσε συγχώρεση, ο Θεός θα τον συγχωρούσε και θα είχε τη θέση του.

Έχουμε εδώ το πρώτο από πολλά παραδείγματα μέσα απ’ τη Γραφή που ο πρωτότοκος δεν γίνεται δεκτός, αλλά ο πνευματικά πρωτότοκος.

εις την θύρα κείται η αμαρτία: Στα Εβραϊκά το “κείται” έχει την έννοια ενός συσπειρωμένου ελατηρίου, όπως ένα λιοντάρι παραμονεύει το θήραμα έτοιμο να ορμήσει και να το κατασπαράξει.

Είναι η πρώτη φορά που ακούγεται αυτή η απαίσια λέξη “αμαρτία”. Ο ήχος της σημαδεύει με τρόπο φριχτό ολόκληρη τη Βίβλο.

η επιθυμία αυτού: Κανονικά θα έπρεπε να λέει “η επιθυμία αυτής” γιατί αναφέρεται στο “εις την θύρα κείται η αμαρτία” αλλά επειδή η λέξη “αμαρτία” στα Εβραϊκά είναι ουδέτερου γένους, γι’ αυτό υπάρχει το “αυτού”. Η επιθυμία της αμαρτίας δηλαδή που κείται στη θύρα συσπειρώνεται και είναι έτοιμη να σου επιτεθεί και να σε κατασπαράξει, κι εσύ θα εξουσιάζεις επ’ αυτού (αυτής) μόνο όταν πράττεις καλώς. Και αυτό ισχύει για κάθε Κάιν. Η αμαρτία επιθυμεί να μας καταστρέψει, αλλά έχουμε ελεύθερη θέληση και μπορούμε να εξουσιάσουμε πάνω της (Γαλ.ε:17 & Α’ Κορ.θ:26,27).

Γέν.δ:8 Και είπεν ο Κάϊν προς Άβελ τον αδελφόν αυτού, Ας υπάγωμεν εις την πεδιάδα· και ενώ ήσαν εν τη πεδιάδι, σηκωθείς ο Κάϊν κατά του αδελφού αυτού Άβελ εφόνευσεν αυτόν.

Ο Κάιν σκοτώνει τον Άβελ. Ο πρώτος φόνος στην ιστορία.

Τα ελατήρια: φθόνος! Ο σαρκικός και υπερήφανος άνθρωπος όταν δεν μπορεί να υψωθεί εκεί που θέλει με σωστούς και δίκαιους τρόπους, πιέζει και ταπεινώνει άλλους για να υψωθεί αυτός.

Επειδή ο Θεός ευαρεστήθηκε στη θυσία του Άβελ, ο Κάιν τον σκοτώνει για να μην είναι μια απειλή στο εγώ του, στην υπερηφάνειά του (Πράξ.ζ:9 Πράξ.ιζ:5  Ματθ.κζ:1,18  Ρωμ.α:29).

Σ’ όλους τους καιρούς οι Κάιν εδίωξαν και σκότωσαν τους Άβελ. Ο άνθρωπος και η θρησκεία του είναι ανά τους αιώνες ο ίδιος και όπου συναντιέται η θρησκεία του ανθρώπου με την πίστη, υπάρχει αγώνας. Το έγκλημα του Κάιν δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η φυσική συνέπεια της ψεύτικης λατρείας του.

Γέν.δ:9 Και είπε Κύριος προς τον Κάϊν, Που είναι Άβελ ο αδελφός σου; Ο δε είπε, Δεν εξεύρω· μη φύλαξ του αδελφού μου είμαι εγώ;

πού είναι Άβελ ο αδελφός σου;  Ο Θεός γνώριζε που είναι ο Άβελ, αλλά ήθελε να δώσει άλλη μια ευκαιρία στον Κάιν να καταλάβει τί είχε κάνει να μετανοήσει και να ζητήσει συγχώρεση. Αυτός όμως για να κρατήσει τον εγωισμό και την υπερηφάνειά του απορρίπτει συνέχεια την καρδιά του Θεού.

μή φύλαξ του αδελφού μου είμαι εγώ;  Ναι, έπρεπε να ήταν. Αυτή ήταν η πρόθεση του Θεού απ’ την αρχή, να υπηρετούμε ο ένας τον άλλο, να θεωρούμε αλλήλους υπερέχοντας και να ζητάμε το καλό ο ένας για τον άλλο.

Πόσο πολύ τυφλώνει τον άνθρωπο η αμαρτία και πόσο γρήγορα διαστρέφει το νου του! Αν δεν ήταν γραμμένο στο λόγο του Θεού, δύσκολα θα πίστευε κανείς πως μπορεί κάποιος να μιλήσει με τέτοια αναίδεια, ξέροντας πως μιλάει στο Θεό!  Η ψυχρή, προκλητική αναίδεια του Κάιν φανερώνει την κατάσταση της καρδιάς του που τον οδήγησε στο φόνο. Σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσε να είχε φτάσει στο φόνο αν πρώτα δεν είχε διώξει από μέσα του το φόβο του Θεού. Η αμαρτία δηλητηριάζει την καρδιά και ναρκώνει τη συνείδηση.

Ο Αδάμ και η Εύα γεύονται τώρα τους πρώτους καρπούς της πτώσης, βλέποντας τον πρωτότοκο τους φονιά και τον μικρότερό τους γιο νεκρό.