Γέν.γ:20 Και εκάλεσεν ο Αδάμ το όνομα της
γυναικός αυτού, Εύαν· διότι αυτή ήτο μήτηρ πάντων των ζώντων.
Εύα: Στα Εβραϊκά είναι “χαγουά” και προέρχεται από μια ρίζα που σημαίνει ζω.
Από την ίδια ρίζα είναι και το “Εχγιέ & Γιάχβε”. Έτσι τώρα η Εύα είναι η
μητέρα πάντων των ζώντων. Εδώ είναι μια “προφητική ειρωνεία” γιατί απ’ αυτήν
προήλθε η αμαρτία και ο θάνατος αλλά και απ’ αυτήν βγαίνει το σπέρμα της ζωής,
ο Μεσσίας που κατέστρεψε το θάνατο κι έφερε τη ζωή.
Η Εύα εδώ είναι τύπος της εκκλησίας που κάποτε ήταν μέσα στην αμαρτία, αλλά
παίρνοντας τη ζωή του Χριστού μέσα της που είναι ο Γιάχβε, ο Ων που έχει τη ζωή
εν Εαυτώ και ζει, η εκκλησία γίνεται πηγή ζωής που τη δίνει σε άλλους κι έτσι
γεννιόνται νέες ψυχές στον Κύριο (Α’ Κορ.ιε:45 & Γαλ.δ:26).
Το όνομα της Εύας είναι προφητικό για την εκκλησία που είναι η μητέρα
πάντων των ζώντων. Το κύριο χαρακτηριστικό της εκκλησίας του Χριστού είναι η
ζωή. Γι’ αυτό βλέπουμε και τα 4 ζώα - ζωντανά όντα - μέσα στην παρουσία του
Θεού.
Γέν.γ:21 Και έκαμε Κύριος ο Θεός εις τον
Αδάμ και εις την γυναίκα αυτού χιτώνας δερματίνους, και ενέδυσεν αυτούς.
χιτώνας δερματίνους: Η μεγάλη διδασκαλία της δικαιοσύνης του Θεού έρχεται εδώ στο φως με
μια εικόνα. Ο χιτώνας με τον οποίο ο Θεός έντυσε τον Αδάμ, ήταν ένα αποτελεσματικό
σκέπασμα, επειδή ο Ίδιος ο Θεός τον είχε ετοιμάσει. Όλα τα άλλα, όπως η ζώνη
από συκόφυλλα, ήταν ένα άχρηστο και χωρίς αποτέλεσμα σκέπασμα, επειδή ήταν έργο
του ανθρώπου. Ακόμη το ένδυμα που ο Θεός κάλυψε τη γυμνότητα του ανθρώπου, είχε
ως προέλευση το θάνατο, το αίμα είχε τρέξει. Τώρα πια ο Αδάμ δεν μπορούσε να
πει όπως άλλοτε “είμαι γυμνός” ούτε είχε ανάγκη να κρύβεται!
Όταν γνωρίζω ότι ο χιτώνας που φοράω και με τον οποίο εμφανίζομαι
μπροστά στο Θεό, μου έχει ετοιμαστεί απ’ τον ίδιο το Θεό, έχω τέλεια χαρά, όπως
έξω απ’ αυτόν δεν υπάρχει ανάπαυση.
Τώρα που μπήκε η αμαρτία, ο ρουχισμός είναι απαραίτητος και βλέπουμε ότι
ο Θεός μεριμνά να τους ντύσει. Είδαμε ότι οι ίδιοι είχαν αποκτήσει συνείδηση
της γυμνότητάς τους από τότε που “ανοίχθηκαν οι οφθαλμοί τους” στην πονηριά.
Τα ρούχα τώρα είναι απαραίτητα: α) εξ αιτίας της κατάρας, τώρα ο άνθρωπος
χρειάζεται προστασία απ’ τα αγκάθια, τα έντομα αλλά πολύ περισσότερο μετά τον
κατακλυσμό λόγω της αλλαγής των καιρικών συνθηκών, από το κρύο, τον ήλιο, το
χιόνι, τη βροχή. β) εξ αιτίας της νέας συμπεριφοράς της ντροπής, δεν έχει πλέον
την αθωότητα κι αισθάνεται την ανάγκη να σκεπαστεί. γ) τυπολογικά ο άνθρωπος
πρέπει να καλυφθεί με τη δικαιοσύνη του Ιησού Χριστού. Ο Θεός έσφαξε ζώα και
σκέπασε τον άνθρωπο, και τα μόνα ζώα που σφάζει ο Θεός είναι καθαρά, αυτά που
συμβολίζουν τον Ιησού Χριστό - μόσχος, τράγος, κριάρι, αρνί, περιστέρι,
τρυγόνα. Κάποιο αθώο ζώο, ο αμνός, πρέπει να σφαγεί για να καλύψει την
ανθρώπινη αμαρτία. Χωρίς να χυθεί αίμα είναι αδύνατον να συγχωρεθεί αμαρτία.
Ησ.ξα:10 Ψαλμ.λβ:1 Λουκ.ιε:22 Στον άσωτο γιο δόθηκε η καλύτερη στολή που
για μας σήμερα είναι η δικαιοσύνη του Χριστού όταν επιστρέφουμε από τις
αμαρτίες μας.
Γέν.γ:22 Και είπε Κύριος ο Θεός, Ιδού, έγεινεν
ο Αδάμ ως εις εξ ημών, εις το γινώσκειν το καλόν και το κακόν· και τώρα μήπως εκτείνη
την χείρα αυτού, και λάβη και από του ξύλου της ζωής, και φάγη, και ζήση αιωνίως·
ως είς εξ ημών: Η γνώση του καλού και του κακού για την οποία γίνεται λόγος σ’ αυτό το
εδάφιο έχει δύο πηγές.
Η μία είναι το να γνωρίζει κανείς το καλό και το κακό απλά και μόνο από
την παρατήρηση, βλέποντας και συμπεραίνοντας τα επακόλουθα τους - του καλού ή
του κακού - χωρίς όμως να πράξει το κακό κι έτσι να αμαρτήσει. Αυτός είναι ο
τρόπος που ο Θεός γνωρίζει το καλό και το κακό και το ξέρουμε απ’ το λόγο Του
που λέει ότι είναι καλός και αγαθός και απείραστος κακού.
Ο άλλος τρόπος είναι να γνωρίσει κανείς το καλό και το κακό εμπειρικά,
πράττοντας την αμαρτία - αν πρόκειται για το κακό - κι αυτό είναι εναντίον του
Θεού.
Ο Αδάμ γνώρισε το κακό εμπειρικά κι αυτό είναι που έκανε το Θεό να τον
διώξει μέσα απ’ τον κήπο της Εδέμ.
Αν αυτό το εδάφιο που εξετάζουμε αναφέρεται στον “τριαδικό Θεό” όπως
πιστεύουν οι υποστηρικτές αυτής της θεωρίας, τότε αυτό που υπονοείται είναι ότι
ο Θεός γνώριζε το καλό και το κακό όπως ο Αδάμ. Αυτό σημαίνει ότι ο Θεός έκανε
το κακό και την αμαρτία όπως ο Αδάμ. Ταυτίζει δηλαδή ο Ίδιος ο Θεός την πράξη
της γνώσης του καλού και του κακού που είχε ο Αδάμ και που έγινε η αιτία να
εκδιωχθεί απ’ τον κήπο, με τη γνώση για το ίδιο θέμα που έχει ο Θεός! Αυτό όμως
είναι παράλογο και δίνει μομφή στο Θεό, ή τουλάχιστον σ’ ένα απ’ τα “τρία πρόσωπα”.
Ο Θεός δεν αναφέρεται στον εαυτό Του γιατί τότε θα έπρεπε να πει: “ως
και ημείς” αλλά λέγει: “ως εις εξ ημών”. Ο πληθυντικός δεν αναφέρεται στην
“τριαδική θεότητα”, αλλά στον Ένα και μόνο Θεό και σε κάποιο άλλο πρόσωπο.
Άλλωστε και το ρήμα που χρησιμοποιείται στην πρόταση είναι ενικού αριθμού
(είπεν), και Αυτός που μιλάει είναι ο ΓΙΑΧΒΕ ΕΛΟΧΙΜ.
Ακόμη δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι μιλάει ένα πρόσωπο της
“τριάδας”, γιατί μιλάει ο ΕΛΟΧΙΜ που κατά τη θεωρία αυτή είναι και τα “τρία
πρόσωπα”.
Δεν μπορεί να μιλάει ο Θεός με τους άγιους αγγέλους Του γιατί δεν
γνωρίζουν εμπειρικά το καλό και το κακό. Ακόμη δεν μπορεί να είναι προφητικό
για το Χριστό γιατί είναι μια πράξη που ήδη έγινε. Άρα αυτός που μιλάει είναι ο
Ένας και μόνος αληθινός Θεός ο Πατέρας των φώτων, και δεν μένει παρά να δούμε
ποιο είναι το άλλο πρόσωπο.
Στα τρία πρώτα κεφάλαια της Γένεσης βλέπουμε τέσσερα πρόσωπα: Το Θεό,
τον Αδάμ, την Εύα και τον όφη (Σατανά) - το πρόσωπο του Χριστού αναφέρεται
προφητικά. Είδαμε ότι ο Αδάμ γνώρισε το καλό και το κακό εμπειρικά. Όταν λοιπόν
ο Θεός λέγει ότι ο Αδάμ έγινε ως εις εξ ημών, αναφέρεται στο ένα από τα δύο πρόσωπα
κι όχι και στα δύο. Αυτό το άλλο πρόσωπο που αναφέρεται ο Θεός θα πρέπει να
γνώριζε το καλό και το κακό όχι όπως ο Θεός από παρατήρηση, αλλά εμπειρικά όπως
ο Αδάμ. Και αυτό το πρόσωπο δεν είναι άλλο από το Σατανά - τον άγγελο αυτό του
φωτός που η υπερηφάνειά του τον έριξε απ’ τη θέση που είχε μέσα στην παρουσία
του Θεού - γιατί μόνο αυτός ήξερε το καλό και το κακό εμπειρικά.
Ο άνθρωπος πάντοτε γίνεται “ως εις εξ αυτών”. Η σαν το Θεό, ή σαν το διάβολο
στο να γνωρίζει το καλό και το κακό. Βλέπουμε ότι δεν υπάρχει μεσαίος δρόμος
και η εκλογή είναι δική μας μέσα απ’ την ελευθερία του θέλω.
και τώρα μήπως εκτείνει την
χείρα αυτού: Υπήρχε πιθανότητα ο αμαρτωλός άνθρωπος να θελήσει
να πάρει απ’ το δένδρο της ζωής χωρίς να συνδιαλλαγεί και να τακτοποιηθεί πρώτα
με το Θεό! Και τότε θα ήταν μεγάλη
δυστυχία και κατάρα να ζει ο άνθρωπος αιώνια με αμαρτία, αιώνια αποχωρισμένος
απ’ το Θεό, χωρίς να μπορεί κανείς να τον βοηθήσει, χωρίς ελπίδα, αυτός είναι ο
δεύτερος θάνατος.
