Γέν.δ:4 Και ο Άβελ προσέφερε και αυτός από των πρωτοτόκων
των προβάτων αυτού, και από των στεάτων αυτών. Και επέβλεψε με ευμένειαν Κύριος
επί τον Άβελ και επί την προσφοράν αυτού·
Από τη θυσία του Κάιν ας περάσουμε τώρα στη θυσία του Άβελ. Ο Άβελ
δια πίστεως κατάλαβε ότι ο άνθρωπος
μπορεί να βάλει το θάνατο ενός αθώου ανάμεσα στον εαυτό του και στις συνέπειες
της αμαρτίας του, ότι μπορεί να ικανοποιήσει τις άγιες απαιτήσεις της
δικαιοσύνης του Θεού με το αίμα ενός άμωμου θύματος. Αυτή είναι εν συντομία η
διδασκαλία του σταυρού, η μόνη στην οποία η συνείδηση του αμαρτωλού βρίσκει
ανάπαυση, επειδή ο Θεός δοξάστηκε πλήρως στο σταυρό.
Ο Άβελ μας λέει ο λόγος του Θεού ότι δια πίστεως προσέφερε πλείονα θυσία
απ’ τον Κάιν. Δεν ήταν ζήτημα αισθημάτων όπως πολλοί θέλουν να νομίζουν, αλλά
ζήτημα πίστης σ’ ένα τετελεσμένο γεγονός. Αυτή η πίστη διαφέρει τελείως από
κάποιο αίσθημα της καρδιάς ή κάποια συγκατάθεση του νου. Η πίστη δεν είναι κάτι
που υπάρχει τη μια μέρα και την άλλη δεν υπάρχει, η πίστη είναι μια αρχή
παντοτινή. Αυτή η πίστη είναι που δικαιώνεται (Ρωμ.ε:1) αυτή καθαρίζει την
καρδιά (Πράξ.ιε:9) ενεργεί δια της αγάπης (Γαλ.ε:6) και νικά τον κόσμο (Α’
Ιωάν.ε:4).
Ο Άβελ πίστευε στο Θεό και στις εντολές Του. Πίστευε ότι οι επιθυμίες
του Θεού ήταν πιο αναγκαίες απ’ τις δικές του και γι’ αυτό ενήργησε με πίστη.
Ρωμ.ι:17 η πίστη είναι εξ ακοής. Όμως η σωστή πίστη απαιτεί έργα, διαφορετικά
είναι νεκρή πίστη.
Στη Γέν.η:20-κβ:7-λα:54 και στην Εξ.γ:18 βλέπουμε ότι γινόταν σωστές θυσίες
πριν δοθεί ο νόμος.
Στη Β’ Τιμ.γ:5 λέει ότι ο Κάιν είχε “μορφή ευσέβειας” όπως ίσως τόσοι άνθρωποι,
αλλά αρνήθηκε τη δύναμή της που είναι ο αγιασμός δια της υπακοής στο λόγο του
Θεού.
και ο Άβελ προσέφερε και αυτός: Όπως την ομορφιά της Καινής Διαθήκης δεν την
βρίσκεις σε μεταφράσεις όσο στο αρχαίο κείμενο, έτσι και στην Παλαιά Διαθήκη η
ομορφιά και το βάθος των νοημάτων είναι στα Εβραϊκά. Εκεί λοιπόν φαίνεται ότι ο
Άβελ προσέφερε και εξ αλφίτων προσφορά και περί αμαρτίας από το γεγονός ότι
λέει «και ο Άβελ προσέφερε ακόμη και
αυτός...» δηλαδή έφερε αυτά που έφερε ο Κάιν και ακόμη...
Γέν.δ:5 επί δε τον Κάϊν και επί την προσφοράν αυτού δεν
επέβλεψε. Και ηγανάκτησεν ο Κάϊν σφόδρα, και εκατηφίασε το πρόσωπον αυτού
Αυτό που γέμισε τον Άβελ με ειρήνη, γέμισε τον Κάιν με θυμό. Με την απιστία
του ο Κάιν περιφρονεί τη μόνη οδό που ένας αμαρτωλός μπορεί να πλησιάσει το
Θεό. Ο Κάιν θύμωσε, αισθάνθηκε ότι αυτό που έγινε δεν ήταν σωστό και έριξε τις
ευθύνες στο Θεό αντί να ταπεινωθεί και να κάνει το σωστό.
Μόλις απορρίφθηκε η θυσία του απ’ το Θεό, ο Κάιν φανερώνει με τα έργα
του ποιοι είναι οι καρποί μιας διεφθαρμένης θρησκείας. Καταδιώκει και σκοτώνει
τον αδελφό του, τον πιστό μάρτυρα, τον δικαιωμένο με το αίμα, τον άνθρωπο της
πίστης. Έτσι γίνεται το παράδειγμα και ο πρόδρομος όλων αυτών που ανά τους
αιώνες είχαν μια ψεύτικη ομολογία ευσέβειας.
Η δικαίωση δια της πίστεως κάνει το Θεό να είναι το πάν, και τον άνθρωπο
ένα τίποτα. Επειδή όμως ο άνθρωπος δεν θέλει να είναι τίποτα, το πρόσωπό του
κατηφιάζει. Στα Εβραϊκά λέει ότι “έπεσε” το πρόσωπό του, θίχτηκε το ΕΓΩ του.
Αλλά αν ο Θεός είχε δεχθεί τον Άβελ επειδή είχε βρει κάτι καλό σ’ αυτόν τον
ίδιο, τότε ο Κάιν θα είχε κάποιο δίκιο να οργιστεί και να κατηφιάσει το πρόσωπό
του. Όμως ο Άβελ έγινε δεκτός εξ αιτίας της προσφοράς του, και ο Θεός μαρτύρησε
για την προσφορά του κι όχι γι’ αυτόν. Άρα ο θυμός του Κάιν ήταν
αδικαιολόγητος.
