Γένεση (023)

Γέν.β:5,6 και πάντα τα φυτά του αγρού, πριν γείνωσιν επί της γης, και πάντα χόρτον του αγρού, πριν βλαστήση· διότι δεν είχε βρέξει Κύριος ο Θεός επί της γης, και άνθρωπος δεν ήτο διά να εργάζηται την γήν· ο ατμός δε ανέβαινεν από της γης και επότιζε παν το πρόσωπον της γης.

Το εδάφιο αυτό έχει προβληματίσει αρκετούς ανθρώπους γιατί φαίνεται πως έρχεται σε αντίθεση με ότι είδαμε στο πρώτο κεφάλαιο της Γένεσης, ότι η βλάστηση δημιουργήθηκε πριν τον άνθρωπο.

Καλό είναι, κάθε φορά που νομίζουμε ότι υπάρχει κάποιο λάθος ή αντίφαση στη Βίβλο, να ρίχνουμε άλλη μια ματιά. Εδώ και 2.000 χρόνια έξυπνοι άνθρωποι πολέμησαν με πάθος το Βιβλίο αυτό, όμως στο τέλος πάντοτε οι έξυπνοι αυτοί άνθρωποι αποδείχθηκε ότι είχαν λάθος.

Εδώ που λέει “τα φυτά του αγρού” δεν αναφέρεται στην αρχική δημιουργία της φυτικής ζωής, αλλά σε ένα κομμάτι καλλιεργημένης γής. Η λέξη “αγρού” είναι στα Εβραϊκά “τσάδε” Μιλάει λοιπόν εδώ για τα καλλιεργήσιμα φυτά, ελιές, οπωροφόρα δέντρα, στάρι, κριθάρι, σίκαλη. Αυτά που καλλιεργούνται από τον άνθρωπο. Δύο αιτίες που δεν υπήρχαν τα καλλιεργήσιμα φυτά μπορεί να είναι ότι δεν υπήρχε βροχή για πότισμα, και δεύτερο ότι δεν υπήρχε ο άνθρωπος για να τα καλλιεργήσει. Για ορισμένα δέντρα δεν είναι αρκετό το πότισμα απ' τον ατμό και γι' αυτό βλέπουμε (εδ.10) ότι υπήρχε και ποτάμι. Μια άλλη ερμηνεία είναι ότι οι λέξεις: Χαμόδεντρα = αγκαθωτοί θάμνοι (Ιώβ λ:4,7 Γέν.κα:15) και Φυτά = δημητριακά δεν χρησιμοποιούνται στο πρώτο κεφάλαιο της Γένεσης και ίσως κανένα απ’ αυτά τα δύο είδη να μην υπήρχε μέχρι που ο Θεός καταράστηκε τη γη. Πριν από την κατάρα, ο άνθρωπος έτρωγε μόνο φρούτα, όμως μετά το γ:19 της Γένεσης έπρεπε να ιδρώνει, οργώνοντας, θερίζοντας κτλ. Η “απαρχή” (προέλευση) των δημητριακών είναι ακόμα και για τους βιολόγους του 20^ου αιώνα ένα μυστήριο, κι έτσι η επιστήμη δεν φιλοδοξεί να δώσει μια καλύτερη εξήγηση.

Γέν.β:7 Και έπλασε Κύριος ο Θεός τον άνθρωπον από χώματος εκ της γης. και ενεφύσησεν εις τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής, και έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν.

Στη Γέν.α:26 είδαμε ότι προτού δημιουργήσει ο Θεός τον άνθρωπο κατέστρωσε σχέδιο δημιουργίας αυτού σαν όντος που θα είχε τη μοναδική και ύψιστη τιμή να εκπροσωπεί το Θεό, σαν πνευματική εικόνα και ομοίωση Αυτού πάνω στη γη.

Εδώ τώρα ο Θεός για τη δημιουργία του ανθρώπου - της εικόνας Του - δεν έδωσε διαταγές εξ αποστάσεως σε άλλα στοιχεία (ύδατα, γη) όπως έκανε για τη δημιουργία των ζώων, αλλά ενήργησε αυτοπροσώπως και ιδιοχείρως κατά τη βιβλική ζωντανή αφήγηση. Έπλασε δηλαδή πρώτα από χώμα της γής-από υλικά στοιχεία της χημείας θα λέγαμε σήμερα-το σώμα του ανθρώπου και κατόπιν ενεφύσησε από τον Ίδιον Του τον Εαυτό όχι απλώς πνοή αλλά πνοή ζωής, δηλαδή πνοή που έφερε εν εαυτή ζωήν, περιείχε ζωή πριν εισέλθει στο σώμα.

Αυτό σημαίνει απλά ότι ο Αδάμ δημιουργήθηκε κατ’ ευθείαν από ανόργανη ύλη, σε μια στιγμή, όχι από ένα πίθηκο ή ένα πιθηκάνθρωπο που είχε εξελιχθεί σε διάστημα εκατομμυρίων ετών.

Από χημική άποψη, κάθε στοιχείο του ανθρώπινου σώματος μπορεί να βρεθεί στη γη κι έτσι επαληθεύεται το γεγονός ότι ο άνθρωπος αποτελείται “από χώματος εκ της γής” (χώμα = αδαμά - και από την ίδια ρίζα είναι και το Αδάμ που μάλλον έχει να κάνει με το κοκκινόχωμα). Όμως η ψυχή και το πνεύμα του ανθρώπου δημιουργήθηκαν “εκ του μηδενός”, δεν είναι μια χημική ένωση ο άνθρωπος αλλά μια συνεργεία από πνεύμα, ψυχή και σώμα.

Τί είδους ζωή τώρα ήταν αυτή; Ασφαλώς δεν ήταν ζωή σαν εκείνη που βγήκε από τα ύδατα ή από τη γη και δόθηκε στα άλογα ζώα. Ήταν ζωή που βγήκε από την προσωπική ζωή του Θεού και μπήκε στο σώμα. Το σώμα δεν λέγεται σώμα ζωής διότι ήταν νεκρό, αλλά η πνοή του Θεού λέγεται “πνοή ζωής” γιατί αυτή περιείχε μέσα της ζωή. Δεν ήταν το σώμα που δημιούργησε τη ζωή, αλλά αυτό που τη δέχθηκε και την εκδήλωσε εξωτερικά. Αυτή η εξωτερίκευση της ζωής δια του σώματος, γίνεται με την αναπνοή των πνευμόνων και την κίνηση των μελών του. Όταν φεύγει η πνοή απ’ τον άνθρωπο, φεύγει και η ζωή και η ψυχή για εμάς τους ανθρώπους. Όμως συνεχίζει και υπάρχει για το Θεό.

Υπάρχει στον Εκκλ.γ:19 ένα εδάφιο που λέει: «Η αυτή πνοή είναι εις πάντας» (ανθρώπους και κτήνη). Η φράση “πνοή ζωής” (Εβρ.νισμάθ χαγίμ) αναφέρεται πρώτα απ’ όλα στο Θεό, γιατί εξήλθε από το Θεό και εμφυσήθηκε στο χωρίς ζωή σώμα του ανθρώπου, οπότε και δημιούργησε τον άνθρωπο. Τέτοια απ’ ευθείας εμφύσηση δεν αναφέρεται στη Γραφή να δόθηκε στα ζώα από το Θεό παρά μόνο στον άνθρωπο.

Η λέξη “πνοή” (νεσαμά) αποδίδεται στον άνθρωπο και τα ζώα σαν λειτουργία της αναπνοής τους μετά τη δημιουργία τους. Το εδάφιο τώρα του Εκκλ.γ:19 δεν χρησιμοποιεί (στα Εβραϊκά) τη λέξη “νεσαμά” αλλά τη λέξη “ρουάχ” που σημαίνει την εκδήλωση της ζωής των ζώων και του ανθρώπου στο αναπνευστικό τους σύστημα και μ’ αυτή την έννοια, πραγματικά η πνοή του ανθρώπου και του ζώου είναι ίδια, δηλαδή εισπνέει ατμοσφαιρικό αέρα (οξυγόνο) και εκπνέει ανθρακικό οξύ.

Η φράση “ψυχή ζώσα” όπως είδαμε δεν αποδίδεται μόνο στον άνθρωπο, αλλά και στα ζώα πριν τη δημιουργία του ανθρώπου. Για τα ζώα αυτή η φράση σημαίνει το υλικό σώμα που αναπνέει και κινείται από την ώθηση εσωτερικής ζωής που έχει μέσα του.

Η φράση αυτή δεν περιγράφει την εσωτερική ζωή του όντος, αλλά χαρακτηρίζει μόνο το εξωτερικό φαινόμενο.

Το μυστήριο της πνευματικής ζωής του ανθρώπου δεν βρίσκεται στη φράση “εγένετο εις ψυχήν ζώσαν” που μονάχα την εξωτερική πλευρά περιγράφει, αλλά ευρίσκεται στη φράση “ενεφύσησεν ο Θεός”. Εδώ στην απ’ ευθείας από τα βάθη του Θεού εμφύσηση ευρίσκεται το θαυμαστό δώρο του εσωτερικού κόσμου της ανθρώπινης προσωπικότητας.

Μπορούμε να πούμε ότι δεν είναι και τόσο σωστό να λέμε ότι ο άνθρωπος έχει ψυχή. Το σωστό είναι ότι είναι ψυχή ζώσα.

Ο άνθρωπος αποτελείται από σώμα ψυχή και πνεύμα. Η ψυχή δίνει στον άνθρωπο την συναίσθηση του εαυτού του, το πνεύμα δίνει στον άνθρωπο την συναίσθηση του Θεού, και το σώμα δίνει φυσικά συναισθήματα.

Ο Θεός έκανε το σώμα του ανθρώπου από χώμα εκ της γής, δημιούργησε την ψυχή του ανθρώπου κατά την εικόνα Του, και ενεφύσησε μέσα στον άνθρωπο το πνεύμα Του.