Στο διάστημα, μηνός περίπου, άκουσα τις δυο παρακάτω
εμπειρίες. Μοιάζουν στη σκληράδα. Εγώ έκανα πίσω, τραβήχτηκα στη γωνιά. Σα να
έγινε έκρηξη μπροστά μου. Ξέρει ο Κύρος που εμπιστεύεται. Προετοιμάζει
κατάλληλα. Εμείς παρακολουθούμε.
Στην πρώτη περίπτωση ένας αφιερωμένος αδελφός, εργάτης του
Θεού, φανερά πνευματικός άνθρωπος. Περιμέναμε το δεύτερο παιδάκι που θα μας
χάριζε ο Κύριος, είπε με φωτεινό πρόσωπο. Και είμαστε όλο χαρά. Κάναμε
προετοιμασίες και ο καιρός πλησίαζε. Πράγματι ήταν ένα όμορφο γλυκό κοριτσάκι.
Σέ λίγο ήρθε ο γιατρός και ζήτησε να με δει. Με κοίταξε στα μάτια και μου είπε
πως το παιδί μου δεν θα περπατήσει ποτέ. Δεν υπήρχε ελπίδα. . .
Στη δεύτερη περίπτωση ένας πολύ νέος αδελφός. Από κείνους
τους αξιοζήλευτα αφιερωμένους. Που φαίνεται ο Χριστός, που ξεχωρίζεις τη
δουλειά του Πνεύματος του Αγίου χίλια μίλια μακριά. Περίμενε το πρώτο του
παιδάκι. Είχε μια αδυναμία να είναι αγόρι. Έγινε κι αυτό. Ήταν ένα γλυκό
αγοράκι, που όμως δεν έζησε παραπάνω από 24 ώρες. Και τους το πήρε ο Κύριος.
Θυμάμαι παλιά, που ήταν της μόδας να φορούν οι άντρες
καπέλο, μόλις περνούσε μια τελετή έβγαζαν το καπέλο και έκλιναν το κεφάλι με
σεβασμό. Αυτό έκανα. Τραβήχτηκα και έσκυψα το κεφάλι με σεβασμό. Περνάει ο
δυνατός του Θεού είπα, το μνημείο της αγάπης του Θεού, ο άνθρωπος που του
εμπιστεύθηκε ο Θεός τέτοια τιμητική διάκριση, να υποφέρει για Κείνον. Και η
αλήθεια είναι πως ζήλεψα, ζήλεψα βαθιά γιατί κι εγώ θάθελα να είμαι κατάλληλος
να με εμπιστευθεί ο Κύριος, να τον δοξάσω στην ζωή μου.
Βλέπεις μια ζωή. Μια πορεία εναρμονισμένη με το θέλημα του
Θεού. Ένα θαυμάσιο κατασκεύασμα. Δεν είναι να απορείς. Αυτό είναι το «έξω από
το νερό», αυτό που φαίνεται. Γιατί υπάρχει και η σαβούρα στα αμπάρια, το
αντίβαρο που δεν φαίνεται. Μα αυτό κάνει όλη τη δουλειά. Εσύ βλέπεις το
χαμογελαστό πρόσωπο, την αγιασμένη ζωή, τον καρπό που είναι πολύς και γνήσιος.
Αν σκύψεις όμως πιο κοντά, πιο μέσα, βαθιά θα δεις δυο μάτια πρησμένα από το
κλάμα, δυο γόνατα πλαγιασμένα, δυο πλάτες φορτωμένες, που θα τρομάξεις. Να πως
έρχεται το αποτέλεσμα. Να πως καθαρίζει ο Κύριος, να πως πλάθει τους ανθρώπους
Του, που θα Τον δοξάσουν.
Κοιτάζω καμιά φορά τα τρίγωνα, σφιχτοδεμένα σώματα των
λοκατζήδων. Πριν φτάσουν να πηδήξουν με το αλεξίπτωτο χτυπήθηκαν σαν το μπακίρι
που δουλεύεται με το σφυρί. Δεν υπάρχουν τυχαία γεγονότα. Ξαφνικά. Υπάρχει ο
Κύριος που Του ανήκουμε. Και θα μας κάμει αυτό που θέλει. Μας αγόρασε, του
χρωστούμε τα πάντα. Η αγάπη Του δεν κάνει λάθη.
Και κάτι άλλο ακόμη. Εκείνα τα παλιά ρολόγια των γιαγιάδων
μας, που είχαν δυο βαρίδια. Χωρίς τα βαρίδια δεν δούλευαν. Αυτά δίνανε κίνηση
στα γρανάζια. Αυτά κινούσανε τις βελόνες. Αυτά χτυπούσανε τις ώρες. Τα βαρίδια.
Και στη ζωή μας, χωρίς βαρίδια, πρέπει να το ομολογήσουμε, δεν κάνουμε για
τίποτα. Ξέρει ο Κύριος που μας τα φορτώνει.
