Αυτή είναι άλλη μια θαυμαστή
αλήθεια που όμως έχει παρεξηγηθεί, διαστρεβλωθεί και διδαχτεί λάθος από
αμόρφωτους «δασκάλους». Μια απ’ τις πιο θαυμαστές κι ευλογημένες αλήθειες της
Γραφής, είναι αυτή, ότι ο άνθρωπος σώζεται με τη χάρη του Θεού (κάτι που δεν
άξιζε) δια πίστεως, ξέχωρα απ’ το Νόμο κι ακόμα άσχετα απ’ τα καλά έργα που
μπορεί να έχει κάνει. Η χάρις είναι ένα δώρο του Θεού. Δεν σώζεται ο άνθρωπος
από έργα καλά για να μην καυχηθεί (Εφεσ.β:8-9).
Για να εκτιμήσουμε πλήρως τη χάρη
του Θεού, πρέπει να καταλάβουμε τη φοβερή τραγωδία που συνέβη όταν ο Αδάμ
πούλησε ολόκληρη την ανθρωπότητα στην αμαρτία και κατ’ επέκταση στο διάβολο. Η
μεγαλύτερη τραγωδία που αναφέρεται στην ιστορία του κόσμου, είναι όταν το ανθρώπινο
γένος βυθίστηκε στην αμαρτία εξαιτίας της παράβασης του πρώτου Αδάμ. (Αν ο
κήπος της Εδέμ είναι μύθος όπως διδάσκουν, τότε δεν υπήρξε αμαρτία άρα δεν
υπάρχει λόγος μετάνοιας).
Διαβάζουμε ότι η Εύα εξαπατήθηκε
κι έγινε παραβάτις, ενώ ο Αδάμ δεν απατήθηκε (Α’ Τιμ.β:14). Όμως με πλήρη
γνώση, ενώθηκε στην παράβαση με τη γυναίκα του. Έτσι, «καθώς δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον, και δια της
αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή
πάντες ήμαρτον» (Ρωμ.ε:12). Είναι αλήθεια ότι η αμαρτία δεν υπολογίζεται
όταν δεν υπάρχει νόμος, όμως ο θάνατος βασίλεψε απ’ τον Αδάμ μέχρι τον Μωυσή
και σ’ αυτούς που δεν ήταν κάτω από νόμο, εξαιτίας της αμαρτίας ενός ανθρώπου
(Ρωμ.ε:14).
Ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο 4.000
χρόνια για ν’ αποδείξει την ολοσχερή αδυναμία του να λυτρωθεί απ’ την κατάρα
της αμαρτίας. Ακόμα κι ο εκλεκτός λαός Του Ισραήλ, στον οποίο έδωσε το πιο
τέλειο πακέτο νόμων που έχουν γραφτεί ποτέ, δεν μπόρεσε να σωθεί, γιατί ο
άνθρωπος είναι σαρκικός, «πεπωλημένος υπό
την αμαρτίαν» (Ρωμ.ζ:14).
Ο απόστολος Παύλος λέει ότι ο
νόμος είναι άγιος, κι η εντολή είναι άγια και δίκαιη και αγαθή, αλλά επειδή ο
μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος, η εντολή που δόθηκε προς ζωή, βρέθηκε να
είναι προς θάνατο (Ρωμ.ζ:10). «Διότι ο
μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος» (Ρωμ.ς:23) και κανένας νόμος που
καταδικάζει σε θάνατο κάποιον, δεν μπορεί να συγχωρέσει και να σώσει. Βέβαια,
οι αδύναμοι ανθρώπινοι νόμοι πολλές φορές παραμερίζονται και είτε με δωροδοκίες
είτε με πιέσεις οι αποφάσεις αλλάζουν, όμως ο νόμος αυτός καθ’ αυτός, αν δεν
δωροδοκηθεί, δεν μπορεί ν’ αλλάξει την απόφασή του. Ο δίκαιος νόμος του Άγιου
Θεού δεν δωροδοκείται. Οι απαιτήσεις του Νόμου πρέπει να ικανοποιηθούν και ο
Νόμος απαιτεί θάνατο για την αμαρτία! Όμως ο Ιησούς, μη θέλοντας να χαθεί κανείς,
πλήρωσε τα λύτρα, πρόσφερε θάνατο στη θέση μας κι έτσι ικανοποίησε την απαίτηση
του Νόμου (Α’ Πετρ.γ:18). Ο Πέτρος μιλάει γι’ αυτό το θαυμαστό απολυτρωτικό
σχέδιο, στην Α’ Πετρ.α:18-19. Ο Παύλος εξηγεί ότι αυτή η αντικατάσταση έγινε με
τη χάρη του Θεού (Εβρ.β:9).
Αυτό το απολυτρωτικό σχέδιο,
φαίνεται πάλι ότι είναι αποτέλεσμα της χάρης του Θεού, στη Ρωμ.γ:24-28.
Ο Παύλος είναι πολύ προσεκτικός σ’
όλα τα γραπτά του, ώστε να είναι καθαρό ότι αν και ο Χριστός γεύτηκε θάνατο «υπέρ παντός ανθρώπου» (Εβρ.β:9),
μπορούμε να έχουμε είσοδο στη χάρη του Θεού μόνο δια πίστεως.
Υπάρχει μια διδασκαλία που λέει
ότι αφού ο Χριστός πέθανε για όλους τους ανθρώπους, άρα όλοι οι άνθρωποι θα
σωθούν. Όμως, το ότι η χάρις του Θεού είναι διαθέσιμη για την απαλλαγή μας και
το ότι εμείς επωφελούμαστε απ’ αυτή τη δοθείσα χάρη, είναι δύο τελείως
διαφορετικά πράγματα.
Είναι περισσότερο από σίγουρο ότι
η χάρις Του είναι για όλους τους ανθρώπους, αλλά μπορούμε να έχουμε είσοδο σ’
αυτή μόνο δια πίστεως, μιας ζωντανής πίστης που μας κάνει να υπακούσουμε στο
λόγο Του. Αυτή την αλήθεια μπορούμε να την καταλάβουμε καλλίτερα με την
παρακάτω περιγραφή:
Μια ομάδα ανθρώπων σε κάποια πόλη,
έχουν υποθηκεύσει τα σπίτια τους, χωρίς ελπίδα να μπορέσουν να πληρώσουν το
ποσό της υποθήκης. Κάποιος πλούσιος άνθρωπος, επειδή τους λυπήθηκε, πηγαίνει
και βάζει στην τοπική τράπεζα ένα ποσό χρημάτων, αρκετό για να πληρωθούν όλες
οι υποθήκες. Αυτή η πράξη δεν σημαίνει απαραίτητα ότι όλοι θ’ αποδεσμεύσουν τα
σπίτια τους. Ας υποθέσουμε ότι αυτός ο πλούσιος άνθρωπος στέλνει τους υπηρέτες
του σ’ αυτή την πόλη για να αναγγείλουν τα καλά νέα, ότι όποιος πάει στην
τράπεζα και παρουσιάσει την ανάγκη του, θα παίρνει ένα χαρτί που θ’ ακυρώνει
την υποθήκη του. Αυτοί που θα πιστέψουν αυτά τα λόγια και θα ενεργήσουν
ανάλογα, θ’ απολαύσουν τα οφέλη της προσφοράς αυτού του πλούσιου. Άλλοι όμως
δεν θα πιστέψουν και μπορεί μάλιστα να καταδιώξουν τους υπηρέτες που τους
επισκέφτηκαν. Μπορεί ακόμα να χρησιμοποιήσουν σαν επιχείρημα της άρνησής τους
ότι «Αν αυτός ο πλούσιος είναι τόσο καλός όσο λέτε, δεν θα μας άφηνε να χάσουμε
τα σπίτια μας, γι’ αυτό δεν πάμε στην τράπεζα»! Όμως μια μέρα, η πόρτα της
τράπεζας κλείνει. Αυτός που κρατά τις υποθήκες, πάει και ζητάει κάθε σπίτι που
δεν είχε αναιρεθεί η υποθήκη. Περνάει βέβαια κι απ’ τα σπίτια αυτών που είχαν πιστέψει και είχαν πάρει τη σφραγίδα
που ακύρωνε την υποθήκη τους.
Ο Θεός έχει στείλει στον κόσμο
τους υπηρέτες Του, τους εργάτες Του, με το μήνυμα ότι αν μετανοήσουν κι
επιστρέψουν σ’ Αυτόν, μπορούν να ελευθερωθούν απ’ την εξουσία που ο Σατανάς
έχει στην ψυχή κάθε ανθρώπου, επειδή ο Αδάμ πούλησε το ανθρώπινο γένος στο
διάβολο. Μερικοί πιστεύουν, στρέφονται στο Χριστό και παίρνουν τη σφραγίδα που
ακυρώνει το χρέος που είχαν, επειδή αυτό πληρώθηκε απ’ Αυτόν. Ο απόστολος
Παύλος μας λέει ότι αυτή η «σφραγίδα» για τη μέρα της απολύτρωσης, είναι το
Πνεύμα το Άγιο της επαγγελίας (Εφεσ. α:13-14 & δ:30).
Άλλοι, μέσα στην απιστία τους,
απορρίπτουν το έλεος του Θεού. Μια μέρα ο Σατανάς θα έρθει να ζητήσει την
ιδιοκτησία του και η ψυχή θα χαθεί αιώνια, αν κι ο Ιησούς πέθανε γι’ αυτήν όπως
και για τον καθένα. Ο Ιησούς μας λέει στο Ιωαν.ζ:38-39 ότι όλοι όσοι πιστέψουν
θα λάβουν αυτή τη χάρη μέχρι και να πληρωθούν με το Άγιο Πνεύμα.
Ο Νόμος έχει μια πολύ πιο
διαφορετική όψη, απ’ αυτό το θαυμαστό μήνυμα της χάρης. Ο Νόμος δεν μπορούσε ν’
αγιάσει τον άνθρωπο, γιατί δεν μπορούσε ν’ αλλάξει τη φύση του. Όμως αυτό που δεν μπορούσε να κάνει ο νόμος,
ο Θεό το έκανε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού (Ρωμ.η:3-4).
Μπορεί τώρα κάποιος να ρωτήσει: Ο
Νόμος είναι εναντίον των υποσχέσεων του Θεού; Μη γένοιτο, γιατί αν υπήρχε νόμος
που μπορούσε να δώσει ζωή, η αληθινή δικαιοσύνη θα ήταν απ’ το νόμο. Γαλ.γ:21.
Η επαγγελία που έφερε αυτή τη χάρη δόθηκε 430 χρόνια πριν το Νόμο, έτσι ο Νόμος
δεν άλλαξε την υπόσχεση. Μάλλον προστέθηκε «εξ
αιτίας των παραβάσεων εωσού έλθη το σπέρμα προς το οποίον έγεινεν η επαγγελία»
(Γαλ.γ:17,19). Έτσι, ο Νόμος, δίνοντας γνώση περί αμαρτίας έγινε παιδαγωγός για
να τους φέρει στο Χριστό. Τώρα όμως που έχει έρθει η πίστη, δεν είναι πλέον υπό
παιδαγωγό (Γαλ.γ:24-25).
