«όθεν δύναται και να σώζη εντελώς τους προσερχομένους εις τον Θεόν δι'
αυτού, ζων πάντοτε διά να μεσιτεύση υπέρ αυτών» (Εβρ.ζ:25).
Ποιος δύναται; Ο πλούσιος, ο δυνατός, ο σοφός, αυτός που έχει κάποια θέση
ή εξουσία;
ΟΧΙ! Αν μπορούσαμε να βλέπαμε τις αδυναμίες των δυνατών που είναι δέσμιοι
του εαυτού τους, του περιβάλλοντος και των περιστάσεων!
Το «ΔΥΝΑΤΑΙ» αρμόζει μόνο στο Θεό!
Το βλέπουμε στη δημιουργία δίπλα μας.
Το βλέπουμε όταν έρχεται να κατοικήσει μέσα μας.
Το είδαμε στο Χριστό: ο άνεμος και η θάλασσα υποτάχθηκαν, οι
δαιμονιζόμενοι ησύχασαν στα πόδια Του (Μάρκ.ε:15), ο θάνατος νικήθηκε
(Ταλιθά κούμι Μάρκ.ε:41)
Γεν.ιη:14 «είναι τι αδύνατον εις τον Κύριον;»
Αφήνοντας το δημιουργικό, ας δούμε το λυτρωτικό ΔΥΝΑΤΑΙ!
Είναι ο μόνος που έχει τη δύναμη και τον τίτλο του Σωτήρα.
Στο κήρυγμα την ημέρα της Πεντηκοστής ακούστηκε: «Και δεν υπάρχει δι' ουδενός άλλου
η σωτηρία· διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των
ανθρώπων, διά του οποίου πρέπει να σωθώμεν» (Πράξ.δ:12).
Ο Θεός θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι (Α΄Τιμ.β:4), όμως γιατί
δεν σώζονται όλοι;
Σώζει τους «προσερχομένους»!
Κάθε μέρα, όπου κι αν πάμε, βλέπουμε ουρές που σημαίνουν προσέλευση.
Φεύγει κανείς από το σπίτι του και πηγαίνει κάπου γιατί κάτι περιμένει ή κάτι
πρέπει να κάνει.
Η σωτηρία δεν είναι καθιστική υπόθεση. Δεν σώζεσαι ούτε ακόμα στη
θρησκευτική σου πολυθρόνα.
Η σωτηρία δεν έρχεται, εσύ πας!
Σώζονται οι προσερχόμενοι στο Θεό!
Όλοι κάπου πάνε! Ψάχνουν τη χαρά, την άνεση, την ευτυχία ή τη σωτηρία.
Από ποιον σε ποιον καταφεύγουν;
Ο διάβολος έχει συγχύσει τον κόσμο Α΄Τιμ.α:1, Ιουδ.25
Σώζονται οι προσερχόμενοι στο Θεό,
δια του Χριστού!
Υπάρχει μόνο ένας δρόμος, ή καλύτερα ένα πρόσωπο (Ιωάν.ιδ:6).
Ο δρόμος αυτός περνάει από το Γολγοθά και βρίσκεται μόνο στην υπακοή του
ευαγγελίου του Ιησού Χριστού (Β΄Θες.α:8).
Σώζει ΕΝΤΕΛΩΣ!
ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ! Δεν χωράει τίποτε άλλο, δεν μπορείς να συμβάλεις σε κάτι!
Μεσιτεύει: Συγκρίνει τη Λευιτική ιεροσύνη που ήταν μεταθετή με την ιεροσύνη του
Μελχισεδέκ που ήταν αμετάθετη (Εβρ.ε:6).
Εβρ.ι:36 «Διότι έχετε χρείαν υπομονής, διά να κάμητε το θέλημα
του Θεού και να λάβητε την επαγγελίαν».
Ιδιαίτερα,
αν θέλουμε να κάνουμε το θέλημα του Θεού.
Δεν
είναι εύκολη τέχνη!
Όχι
μόνο αδιαμαρτύρητη παραμονή κάτω από το βάρος, αλλά ζητάει νίκη και θρίαμβο!
Είναι
δυνατόν; Αν δεν υπήρχε το πρότυπο, όχι.
Βασική
αρχή του χαρακτήρα του Θεού είναι η υπομονή, είναι μακρόθυμος και ανεκτικός (Ρωμ.ιε:5, Εβρ.ιβ:3, Β΄Σαμ.ιδ:14, Ρωμ.β:4).
Εβρ.ιβ:2 «αποβλέποντες εις τον Ιησούν, τον αρχηγόν και
τελειωτήν της πίστεως, όστις υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν υπέφερε
σταυρόν, καταφρονήσας την αισχύνην, και εκάθησεν εν δεξιά του θρόνου του Θεού».
Συμπυκνωμένη αλήθεια! Υπέμεινε τα
πάντα! Εμπαιγμό, εξουθένωση, σκληρότητα, κυνικότητα, εξευτελισμό, εγκατάλειψη,
άρνηση, θάνατο.
Σημείο αναφοράς λοιπόν, η υπομονή του Χριστού (Β΄Θες.γ:4).
Υπομονή στην αντεπίθεση της
θρησκείας, στη διδασκαλία, στη σαρκικότητα των μαθητών, στην άρνηση του Πετρου,
στην προδοσία του Ιούδα, γι' αυτό: «συλλογίσθητε τον υπομείναντα υπό των αμαρτωλών
τοιαύτην αντιλογίαν εις εαυτόν, διά να μη αποκάμητε χαυνούμενοι κατά τας ψυχάς σας» (Εβρ.ιβ:3).
Υπομονή μέχρι τέλους, που έχει μια ιδιομορφία: πρέπει να έχει έργο
τέλειο, σαν τον διαβήτη που κλείνει τον κύκλο!
Πτώση ένα βήμα πριν το τέλος, δεν λέει.
Αποτίναξη φορτίου μετά από πολύ καιρό υπομονής, δεν λέει.
Η υπομονή δεν είναι τομέας της χριστιανικής ζωής, είναι η χριστιανική ζωή
(Αποκ.ιγ:10, Α΄Πέτρ.β:20).
