Κάθε φορά που τα
όρια της δύναμης του Σατανά περιορίζονται (όταν μιλάς σε κάποιον για την
ελευθερία που χαρίζει ο Χριστός), η μανία του αυξάνει ακόμα πιο πολύ. Αυτό
έγινε όταν ο Μωυσής με τον Ααρών πήγαν να ζητήσουν την απελευθέρωση του Ισραήλ.
Εξαιτίας της αγάπης του Λυτρωτή, σε λίγο το καμίνι θα έσβηνε, αλλά πριν γίνει
αυτό, θα έκαιγε με τη μεγαλύτερη δύναμη φωτιάς.
Δεν αρέσει καθόλου
στο διάβολο να χάνει απ’ τα χέρια του ανθρώπους. Ο «καθωπλισμένος ισχυρός» όπως λέει ο Λουκάς (ια:21-22) «τα υπάρχοντα αυτού είναι εν ειρήνη»
επειδή «φυλάττη την εαυτού αυλήν». Αλλά,
ας είναι ευλογημένο το όνομα του Θεού μας, υπάρχει «ο ισχυρώτερος αυτού» που του αφαίρεσε «την πανοπλίαν εις την οποίαν εθάρρει» και μοίρασε τα λάφυρα
ανάμεσα στον αγαπημένο Του λαό!
ε:1 «Εξαπόστειλον τον λαόν μου»
Αυτό ήταν το μήνυμα
του Γιάχβε προς το Φαραώ, ζητούσε ολοκληρωτική απελευθέρωση για το λαό Του,
ώστε να μπορεί να γιορτάζει πλέον σ’ Αυτόν. Ο Θεός, για να ικανοποιηθεί, δεν
θέλει τίποτα λιγότερο για τα παιδιά Του, από την τέλεια ελευθερία από τα δεσμά
του διαβόλου.
Η κατάσταση των
Ισραηλιτών ανάμεσα στα καμίνια της Αιγύπτου, είναι μια θαυμαστή εικόνα του κάθε
ανθρώπου, πριν γνωρίσει τον Ιησού. Βρισκόταν εκεί, ανίκανοι να ελευθερωθούν.
Ακόμα κι απλή αναφορά της λέξης ελευθερία,
δεν έκανε τίποτε άλλο, από το να κάνει πιο βαριά τα δεσμά. Αναγκαστικά, η
απελευθέρωση έπρεπε να είναι απ’ έξω. Από που όμως; Με ποια μέσα να πληρώσουν
τα λύτρα; Με ποια δύναμη να συντρίψουν τα δεσμά; Που να βρίσκανε τη θέληση, ακόμα
κι αν είχαν τα λύτρα, για να ξεπληρώσουν το έργο της απελευθέρωσης; Δυστυχώς,
δεν υπήρχε καμιά ελπίδα για τον Ισραήλ, ούτε από μέσα, ούτε απ’ έξω. Δεν είχαν
άλλη εκλογή παρά να στραφούν προς τα πάνω. Ο Θεός ήταν το καταφύγιό τους. Αυτός
είχε και τη δύναμη και τη θέληση, μπορούσε να εξαγοράσει το λαό. Πάντοτε έτσι γίνεται:
«Και δεν υπάρχει δι’ ουδενός άλλου η
σωτηρία, διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των
ανθρώπων, δια του οποίου πρέπει να σωθώμεν» (Πράξ.δ:12).
Ο αμαρτωλός
βρίσκεται κάτω από ένα κύριο που τον κυβερνά δεσποτικά. Είναι:
- «πεπωλημένος υπό την αμαρτίαν» (Ρωμ.ζ:14)
- «παγιδευμένος υπό του διαβόλου εις το θέλημα εκείνου» (Β’ Τιμ.β:26)
- Υποδουλωμένος στις επιθυμίες, τα πάθη και το χαρακτήρα του, «ασθενής» (Ρωμ.ε:6)
- «Χωρίς ελπίδα», «Χωρίς Θεό» (Εφεσ.β:12)
Αυτή είναι η
κατάσταση του αμαρτωλού. Πώς να ελευθερωθεί μόνος του; Εφόσον είναι δούλος
κάποιου, ό,τι κάνει το κάνει σα δούλος. Οι σκέψεις, τα λόγια, οι πράξεις του,
είναι σκέψεις λόγια και πράξεις ενός δούλου. Ακόμα κι αν κλαιει και στενάζει,
θέλοντας να ελευθερωθεί, τα δάκρυα και οι στεναγμοί του δεν είναι τίποτε άλλο,
παρά μια θλιβερή απόδειξη της δουλείας του. Μπορεί να αγωνίζεται για ελευθερία,
αλλά οι προσπάθειές του, αν και φανερώνουν την επιθυμία για ελευθερία, στην
ουσία είναι άλλη μια απόδειξη της δουλείας του.
Δεν είναι λοιπόν
μόνο η κατάσταση που βρίσκεται ο αμαρτωλός, αλλά η ίδια του η φύση είναι
τελείως διεφθαρμένη και υποταγμένη στη δύναμη του Σατανά. Τώρα, δεν έχει μόνο
ανάγκη ν’ αλλάξει κατάσταση, αλλά πρέπει να προικιστεί με μια καινούρια φύση.
Αν ο αμαρτωλός μπορούσε να βελτιώσει την κατάσταση που βρίσκεται, σε τι θα του
χρησίμευε αυτό, εφόσον η φύση του παραμένει ανεπανόρθωτα κακή;
Ένας ευγενής,
μπορεί να πάρει στο σπίτι του και να υιοθετήσει ένα ζητιάνο, παραχωρώντας του
την περιουσία του και τη θέση του ευγενούς, ποτέ όμως δεν θα μπορέσει να τον
κάνει μέτοχο της ευγενικής καταγωγής του. Η φύση του ζητιάνου, δεν θα είναι
ποτέ ευχαριστημένη και αναπαυμένη στη θέση του ευγενή. Είναι απαραίτητο, η φύση
ν’ ανταποκρίνεται στη θέση και η θέση ν’ ανταποκρίνεται στις ικανότητες, τις
επιθυμίες, τα αισθήματα και την κλήση της φύσης αυτού που την έχει.
Γι’ αυτό, το
Ευαγγέλιο της χάρης του Θεού, μας διδάσκει ότι ο πιστός έχει μπει σε μια ολότελα
καινούρια κατάσταση. Δεν θεωρείται πια ότι βρίσκεται στην παλιά θέση της ενοχής
και της καταδίκης, αλλά ότι είναι αιώνια δικαιωμένος. Αυτό δεν σημαίνει ότι η
παλιά κατάσταση βελτιώθηκε κατά κάποιο τρόπο, γιατί: «το στρεβλόν δεν δύναται να γίνη ευθές» (Εκκλ.α:15). «Δύναται ο Αιθίοψ να αλλάξη το δέρμα αυτού ή
η πάρδαλις τα ποικίλματα αυτής;» (Ιερ.ιγ:23). Ο άνθρωπος δεν μπορεί ν’
αλλάξει, ο άνθρωπος πρέπει να «γεννηθή εξ
αρχής», για να μπει σε μια άλλη κατάσταση.
Μπορεί να δοκιμάσει
να καλυτερέψει τον εαυτό του, ν’ ανοίξει μια καινούρια σελίδα, ν’ αλλάξει τρόπο
ζωής, αλλά μ’ όλα αυτά, δεν θα απομακρυνθεί καθόλου από τη θέση του αμαρτωλού.
Μπορεί να γίνει «θρήσκος», μπορεί ν’ αρχίσει να προσεύχεται, να παρακολουθεί
μια εκκλησία, να παρουσιάζει όλο το φαινόμενο μιας ηθικής μεταρρύθμισης, αλλά
καμιά απ’ αυτές τις προσπάθειες, δεν μπορεί ν’ αλλάξει τίποτα από την
πραγματική του κατάσταση μπροστά στο Θεό.
Το ίδιο συμβαίνει
με την ανθρώπινη φύση. Πως θα μπορούσε ένας άνθρωπος ν’ αλλάξει τη φύση του;
Μπορεί να την υποβάλει σε διάφορες δοκιμασίες, να την ταπεινώσει, να την
καθυποτάξει, όμως, αυτή, θα παραμένει πάντοτε η ανθρώπινη φύση γιατί «το γεγεννημένον εκ της σαρκός είναι σάρξ»
(Ιωάν.γ:6). Ο άνθρωπος χρειάζεται τόσο μια καινούρια φύση όσο μια καινούρια κατάσταση.
Πως όμως θα την αποκτήσει;
«Όσοι δε εδέχθησαν αυτόν, εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να
γίνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού, οίτινες ουχί εξ
αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ’ εκ Θεού
εγεννήθησαν»
(Ιωάν.α:12-13).
«Όστις πιστεύει εις τον Υιόν, έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάν.γ:36).
«Αληθώς, αληθώς σας λέγω ότι ο ακούων τον λόγον μου και
πιστεύων εις τον πέμψαντά με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν δεν έρχεται,
αλλ’ έχει μεταβή εκ του θανάτου εις την ζωήν» (Ιωάν.ε:24).
«Αύτη δε είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίζωσι σε τον
μόνον αληθινόν Θεόν και τον οποίον απέστειλας Ιησούν Χριστόν» (Ιωάν.ιζ:3).
«Και αύτη είναι η μαρτυρία: ότι ζωήν αιώνιον έδωκεν εις
ημάς ο Θεός, και αύτη η ζωή είναι εν τω Υιώ αυτού. Όστις έχει τον Υιόν, έχει
την ζωήν»
(Α’ Ιωάν.ε:11-12).
Αυτή είναι η
διδασκαλία της Γραφής σχετικά με το σπουδαίο θέμα της θέσης και της φύσης του
ανθρώπου. Πως αποκτά κάποιος αυτή την καινούρια θέση και φύση; Αυτό είναι
αποτέλεσμα της ευλογημένης αλήθειας ότι «ο
Ιησούς απέθανε και ανέστη» (Α’ Θεσ.δ:14), «ο δίκαιος υπέρ των αδίκων» (Α’ Πέτρ.γ:18), «έγινεν αμαρτία υπέρ ημών» (Β’ Κορ.ε:21) κι έτσι ικανοποιήθηκε η
δικαιοσύνη του Θεού. Αυτό είναι το Ευαγγέλιο (Α’ Κορ.ιε:1-4), το οποίο πρέπει
να υπακούσουμε (Β’ Θεσ.α:8,9).
Αυτό είναι που
δίνει στη συνείδηση μια σταθερή ειρήνη. Αν δεν είμαστε πια σε κατάσταση ενοχής
αλλά δικαιωμένοι, αν ο Θεός μας βλέπει μόνο εν Χριστώ, τότε, μια τέλεια ειρήνη
είναι η μερίδα μας. «Δικαιωθέντες εκ
πίστεως, έχομεν ειρήνην προς τον Θεόν δια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού»
(Ρωμ.ε:1). Το αίμα του Αμνού σήκωσε κάθε αμαρτία του πιστού και εξάλειψε το
βάρος του χρέους.
«δια να εορτάσωσιν εις εμέ εν τη ερήμω»
Λουκ.δ:18 «Πνεύμα Κυρίου
είναι επ’ εμέ δια τούτο με έχρισε με απέστειλε δια να ευαγγελίζωμαι προς τους
πτωχούς, δια να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω προς τους
αιχμαλώτους ελευθερίαν». Τα καλά νέα, το Ευαγγέλιο, είναι η απελευθέρωση από
το ζυγό και την κάθε δουλεία. Η ειρήνη και η ελευθερία είναι δώρα, που το
ευαγγέλιο φέρνει σ’ εκείνους που το δέχονται δια πίστεως.
Οι Ισραηλίτες, αν
ελευθερώνονταν από το Φαραώ, αυτό θα γινόταν για ν’ αρχίσουν με το Θεό. Η
αλλαγή ήταν μεγάλη. Αντί να ταλαιπωρούνται κάτω από το ζυγό των εργοδιωκτών του
Φαραώ, όφειλαν να γιορτάζουν στον Γιάχβε. Ο σκοπός του Θεού ήταν να κάνει ο
Ισραήλ μια μεγάλη γιορτή στον Κύριο, στην έρημο, και γι’ αυτό έπρεπε να τον «αφήσουν να υπάγη» έξω από την Αίγυπτο.
ε:2 «Τις είναι ο Κύριος, εις του οποίου την
φωνήν θέλω υπακούσει, ώστε να εξαποστείλω τον Ισραήλ;»
Μ’ αυτά τα λόγια, ο
Φαραώ δείχνει με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο την πραγματική ηθική κατάσταση, την
άγνοια και την απείθειά του. Τα δύο τελευταία συμβαδίζουν. Αν κάποιος δεν
γνωρίζει το Θεό, δεν μπορεί να Τον υπακούσει, γιατί η υπακοή στηρίζεται πάντοτε
στη γνώση.
Βέβαια, σε λίγο θα
καταλάβαινε ποιος είναι ο Κύριος, αλλά θα Τον γνώριζε σαν Κριτή που δεν αθωώνει
τον ασεβή (Ναούμ α:3). Την ίδια στιγμή, τα παιδιά του Θεού θα Τον γνώριζαν σαν
σωτήρα και ελευθερωτή. Ο Φαραώ, σε λίγο, γνώρισε ποιος είναι ο Θεός των
Εβραίων. Όλοι όσοι δεν ξέρουν το Θεό, μια μέρα θα Τον συναντήσουν. Όμως, πόσο
πιο όμορφα είναι να Τον γνωρίσει κανείς μέσα στη χάρη και το έλεός Του, παρά
όταν αρχίσει να εκχέει την οργή Του!
Κάποτε οι άνθρωποι
γνώριζαν τον Γιάχβε, αλλά τώρα Τον ξέχασαν εξαιτίας της αμαρτίας και της
ειδωλολατρίας. Στην πρώτη εκκλησία, οι πιστοί γνώριζαν ποιος ήταν ο Ιησούς,
αλλά όταν πάλι μπήκαν τα είδωλα και η αμαρτία, Τον ξέχασαν. Ο ίδιος διάβολος
πλανά τους ανθρώπους. Το όνομα του Ιησού έχει μπερδευτεί και χαθεί ανάμεσα σε
τόσα άλλα ονόματα, όμως ο Θεός σε τέτοιους καιρούς που οι άπιστοι άνθρωποι
μικραίνουν το όνομά Του, έρχεται για να φανερώσει τη δόξα και το μεγαλείο του
ονόματός Του, γιατί το όνομα του Ιησού θα γνωρίζει η νύμφη Αυτού (Ρωμ.α:28).
