Ιησούς: ελευθερία να ζω το σήμερα χτίζοντας το αύριο

Ματθ.ς:19-21,     Α' Ιωάν.β:15-17,     Κολ.γ:1-11

       

Ο Ιησούς μας ελευθερώνει από το να ζούμε μέσα στην αυταπάτη των περιστάσεων γύρω μας.

Μας ελευθερώνει για να βλέπουμε την αλήθεια, τα πράγματα όπως πραγματικά είναι.

Ο Χριστός δεν παρασύρθηκε από τον πανζουρλισμό της θριαμβευτικής εισόδου. Έβλεπε την αλήθεια και έκλαιγε για την Ιερουσαλήμ. Άλλες φορές πάλι, όταν οι άλλοι έκλαιγαν, γύρισε και τους είπε, ‘μη κλαίετε δι' εμέ, αλλά δι' εαυτάς κλαίετε (Λουκ.κγ:28).

Μας ελευθερώνει να βλέπουμε την αλήθεια για τη ζωή χωρίς υπερβολές αβάσιμης αισιοδοξίας, αλλά ούτε μιζέριας.

Ο Χριστός μας ελευθερώνει για να Τον λατρεύουμε αληθινά, ουσιαστικά. Από την καρδιά μας, χωρίς τύπους, χωρίς να μετράμε τη δική μας λατρεία με το τι κάνουν οι άλλοι. Χωρίς να φειδόμαστε το κόστος που αυτό συνεπάγεται. Γιατί η αληθινή λατρεία, έχει τη δική της λογική. 

Μας ελευθερώνει ώστε να βλέπουμε πως ακόμη και τα παθήματά μας, οι δοκιμασίες, οι αρρώστιες, τα προβλήματα, οι κάθε είδους πειρασμοί, δεν είναι τυχαίοι. Είναι από το χέρι του Πατέρα Θεού, ο οποίος τα χρησιμοποιεί όλα για να χτίσει μέσα μας το Χριστό, να ευλογήσει εμάς, και μέσα από εμάς, και άλλους.

Μας ελευθερώνει με την αγάπη Του, ώστε ασφαλείς μέσα σ’ αυτήν να αγαπάμε κι εμείς και να υπηρετούμε, στις πιο δύσκολες ώρες μας, ακόμη και όταν μας πληγώνουν.

Μας ελευθερώνει δίνοντας μας δύναμη για να μπορούμε να υπακούμε. Μας ελευθερώνει από την ενοχή, από την αμαρτία, από το παρελθόν. Μας ελευθερώνει από το φόβο του θανάτου.

Όλη αυτή η ελευθερία που μας χαρίζει ο Χριστός, αν τη ζούμε, έχει σαν αποτέλεσμα να απολαμβάνουμε το «σήμερα». Να ζούμε τη ζωή μας, με χαρά. Να ζούμε ζωή άφθονη, να ξεχειλίζει το ποτήρι μας.

Να είμαστε ευχαριστημένοι τη Δευτέρα το πρωί, όχι μόνο την Παρασκευή το μεσημέρι. Να είμαστε ευχαριστημένοι με το Θεό, ικανοποιημένοι μέσα στην ψυχή μας γιατί Αυτός έχει έρθει και τίποτα πια δεν είναι ίδιο. Και καθώς απολαμβάνουμε τη ζωή μας με το Χριστό, να χτίζουμε το αύριο.

Στην επί του Όρους ομιλία ο Χριστός είπε πως μπορώ να χτίζω το αύριο στον ουρανό ανάλογα με το πως ζω το σήμερα. Μη θησαυρίζετε εις εαυτούς θησαυρούς επί της γης, όπου σκώληξ και σκωρία αφανίζει και όπου κλέπται διατρυπούσι και κλέπτουσιν. Αλλά θησαυρίζετε εις εαυτούς θησαυρούς εν ουρανώ, όπου ούτε σκώληξ ούτε σκωρία αφανίζει και όπου κλέπται δεν διατρυπούσιν ουδέ κλέπτουσιν· επειδή όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί θέλει είσθαι και η καρδία σας (Ματθ.ς:19-21). Μπορώ να μαζεύω θησαυρό στον ουρανό και να το απολαμβάνω. Να ζω με χαρά, ελεύθερος.

Ο θησαυρός στον ουρανό, είναι οτιδήποτε κάνω για τη βασιλεία του Θεού και τη δική Του δόξα. Μαζεύω θησαυρό κάθε φορά που υπηρετώ, κάθε φορά που προσεύχομαι, κάθε φορά που δίνω, κάθε φορά που συγχωρώ, κάθε φορά που λατρεύω και μελετώ. Μαζεύω θησαυρό κάθε φορά που κάνω αυτό που θέλει ο Θεός και βάζω και εγώ μια πέτρα για τη δική Του βασιλεία. Κάθε φορά που ξοδεύω χρόνο με κάποιον που έχει ανάγκη.

Πολύ συχνά όμως, γινόμαστε πιο μίζεροι και από τους ανθρώπους χωρίς Χριστό. Είμαστε λιγότερο ευχαριστημένοι από τη ζωή μας, από ό,τι ο κόσμος. Ακούμε, έχουμε μάθει ότι ο Χριστός ξεδιψάει, αλλά εμείς διψάμε για ζωή. Έχουμε ακούσει αλήθειες, αλλά δεν μας έχουν «βγει» στη ζωή μας. Πολύ συχνά μάλιστα, έχοντας δει και κακά παραδείγματα απογοητευόμαστε ακόμη περισσότερο. Μέσα μας, συνεχίζει να υπάρχει η δίψα για ζωή. Και παραμένει άσβεστη. Τι να φταίει;

Γιατί εμείς να μην είμαστε σαν τον Ζακχαίο, που τίναξε όλη την επιχείρησή του στον αέρα, δίνοντας στους φτωχούς τα μισά (!) υπάρχοντα και αποζημιώνοντας τετραπλάσια όσους αδίκησε; Μάζεψε θησαυρό στον ουρανό, ζώντας ελεύθερος. Γιατί να μην είμαστε σαν την Μαρία και να σπάμε και το δικό μας μπουκάλι για να λατρεύσουμε, χωρίς δεύτερη σκέψη; Και η Μαρία έχτισε το αύριο απολαμβάνοντας το σήμερα; Γιατί μόνο ο εκατόνταρχος να πει, «Κύριε και εγώ άνθρωπος με εξουσία είμαι. Λέω στον ένα πήγαινε και πάει, και στον άλλο έλα, και έρχεται. Δεν χρειάζεται να έρθεις σπίτι μου. Πες ένα λόγο και ο δούλος μου θα γίνει καλά». Και ο Ιησούς θαύμασε. Γιατί μόνο αυτός και όχι και εμείς;

Όλοι αυτοί διψούσαν. Και ξεδίψασαν όταν έχασαν τη ζωή τους για να τη βρουν. Όταν είδαν το φως και κατάλαβαν ότι η ζωή που ζούσαν ήταν ένα ψέμα. Το μπουκάλι της Μαρίας που το φύλαγε για την προίκα της ίσως. Ο Ζακχαίος με τα λεφτά του γιατί έτσι ένοιωθε ασφαλής, ο εκατόνταρχος που ταπεινώθηκε και αναγνώρισε την εξουσία του Χριστού και ας ήταν ο ισχυρός κατακτητής. Όλοι ξεδίψασαν, όταν πήγαν να πιουν νερό, όπως ο Χριστός το δίνει.

Ο Χριστός μας ελευθερώνει για να μας μάθει να ζούμε αληθινά. Με ένα τρόπο ζωής που ο κόσμος θεωρεί παράξενο, αφελή, ανόητο, που προκαλεί το μίσος γιατί είναι φως και οι άνθρωποι δεν αγαπούν το φως γιατί τα έργα τους είναι πονηρά (Ιωάν.γ:19).

Μας ελευθερώνει γιατί μας ανασταίνει μαζί Του, από τον πνευματικό θάνατο που ζούμε όσο είμαστε μακριά από το Χριστό.

Κολ.γ:1, Εάν λοιπόν συνανέστητε μετά του Χριστού. Θα μπορούσε άνετα κάποιος να ερμηνεύσει αυτό το «εάν» με τη λέξη «αφού». «Αφού λοιπόν συναναστηθήκατε μαζί με το Χριστό».

Τι σημαίνει «συναναστηθήκατε»; Σημαίνει πως όταν βαπτιστήκαμε, όταν ζητήσαμε συγχώρεση, αυτό που μας συνέβη ήταν μια «νεκρανάσταση». Ήταν κάτι σαν αυτό που συνέβη στον Λάζαρο, μόνο που σε μας είναι πνευματικό δεν είναι σωματικό και είναι μόνιμο, όχι προσωρινό.

Πιο πριν, είχαμε ζωή φυσική, σωματική, αλλά πνευματικά ήμασταν νεκροί. Εφες.β:1, Και εσάς όντας νεκρούς δια τας παραβάσεις και τας αμαρτίας εζωοποίησεν. Και πιο κάτω, στο 4-6 Θεός όμως πλούσιος ων εις έλεος, δια την πολλήν αγάπην αυτού με την οποίαν ηγάπησεν ημάς, και ενώ ήμεθα νεκροί δια τα αμαρτήματα, εζωοποίησεν ημάς μετά του Χριστού· κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι· και συνανέστησε και συνεκάθισεν εν τοις επουρανίοις διά Ιησού Χριστού.

Τώρα λοιπόν, ζούμε σε 2 πραγματικότητες. Τη σημερινή και τη μελλοντική. Την επίγεια και την ουράνια. Τη μία πραγματικότητα τη βλέπουμε με τα φυσικά μας μάτια, την άλλη με τα πνευματικά. Ζούμε σαν άνθρωποι όπως όλοι, αλλά μέσα μας τρέχει η ζωή του Χριστού. Έχουμε δει το φως.

Αν λοιπόν είμαστε αναστημένοι πνευματικά σε μια καινούργια ζωή και πεθάναμε στην παλιά τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Συνετάφημεν λοιπόν μετ' αυτού δια του βαπτίσματος εις τον θάνατον, ίνα καθώς ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών δια της δόξης του Πατρός, ούτω και ημείς περιπατήσωμεν εις νέαν ζωήν (Ρωμ.ς:4).

Δεν ζούμε όπως πριν. Δεν μπορούμε να ζούμε όπως πριν γιατί αυτός ο κόσμος δεν είναι ο μόνος που υπάρχει. Υπάρχει ένας ακόμη. Και εμείς τον έχουμε δει. Και αυτή την πραγματικότητα δεν μπορούμε να την απαρνηθούμε στη ζωή μας. Δεν γίνεται να προσποιηθούμε ότι δεν την είδαμε ή πως δεν υπάρχει.

Και όχι μόνο αυτό. Ο κόσμος που βλέπουμε δεν είναι μόνιμος. Διαβάζουμε πως «παρέρχεται», δηλαδή περνάει και φεύγει. Και ο κόσμος παρέρχεται και η επιθυμία αυτού· όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού μένει εις τον αιώνα (Α΄ Ιωάν.β:17).

Αυτό είναι βασικό κίνητρο ότι δεν αξίζει να αγαπάς τον τρόπο που σκέφτεται ο κόσμος. Η επιθυμία της σάρκας, η επιθυμία των οφθαλμών, η αλαζονεία του βίου, δεν κρατάνε. Παρέρχονται. Έρχονται και φεύγουν. Είναι για λίγο. Όποιος όμως, πράττει το θέλημα του Θεού μένει αιώνια.

Το «μετά», ο «ουρανός» υπάρχει και θα βρεθώ εκεί. Κι αυτό δεν θα τελειώσει ποτέ. Δεν μπορώ να το αγνοήσω. Πρέπει να ζήσω το σήμερα, ξέροντας ότι θα συναντήσω το αύριο. Και μπορώ να απολαύσω το σήμερα χτίζοντας το αύριο στον ουρανό.

Μη θησαυρίζετε εις εαυτούς θησαυρούς επί της γης, όπου σκώληξ και σκωρία αφανίζει και όπου κλέπται διατρυπούσι και κλέπτουσιν. Αλλά θησαυρίζετε εις εαυτούς θησαυρούς εν ουρανώ, όπου ούτε σκώληξ ούτε σκωρία αφανίζει και όπου κλέπται δεν διατρυπούσιν ουδέ κλέπτουσιν· επειδή όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί θέλει είσθαι και η καρδία σας (Ματθ.ς:19-21).

Υπάρχει ο ουρανός και μπορώ να έχω εκεί θησαυρό. Γιατί να μαζεύω εδώ, που ο θησαυρός είναι πάντα σε κίνδυνο, καταστρέφεται, και να μη μαζεύω εκεί που κανένας δεν τον πειράζει και που με βοηθάει να έχω την καρδιά μου στο σωστό μέρος.

Ζούμε λοιπόν το «σήμερα» και το «αύριο» μαζί, ταυτόχρονα. Γιατί το αύριο, ξεκίνησε να υπάρχει μέσα μας, όταν αναστηθήκαμε μαζί με το Χριστό. Πώς μπορώ λοιπόν, να απολαμβάνω το σήμερα και να χτίζω το αύριο. Να ζω σαν χριστιανός χαρούμενος γιατί είμαι ελεύθερος;

Γράφει στην Κολοσσαείς: γ:1-2 Εάν λοιπόν συνανέστητε μετά του Χριστού, τα άνω ζητείτε, όπου είναι ο Χριστός καθήμενος εν δεξιά του Θεού,τα άνω φρονείτε, μη τα επί της γης.

Τώρα που σωθήκαμε ο νους μας είναι αιχμάλωτος του ουρανού. Γιατί στον ουρανό είναι ο Χριστός, αυτός τα κατευθύνει όλα. Αυτός είναι ο ών, ο ήν και ο ερχόμενος. Αυτός είναι το παρελθόν, το παρόν, και το μέλλον. Από Αυτόν εξαρτώνται όλα. Δεν υπάρχει τίποτα χωρίς Αυτόν. Σε Αυτόν έχει δοθεί όλη η εξουσία στον ουρανό και στη γη.

Εκεί λοιπόν που είναι ο Χριστός, αυτά πρέπει να ζητάμε, και αυτά να φρονούμε. Με άλλα λόγια, αφού αναστήθηκα με το Χριστό, η καρδιά μου, το μυαλό μου, το είναι μου, ζητάει, σκέφτεται, επιθυμεί αυτά που θέλει ο ουρανός, όχι αυτά που θέλει η γη.

Αυτό δεν σημαίνει πως τώρα που αναστήθηκα ζω σε μια νεφελώδη κατάσταση, προσποιούμενος ότι δεν έχω προβλήματα, παραμελώντας τις γήινες υποχρεώσεις μου για μια αφηρημένη διανόηση της αιωνιότητας. Όχι.

Σημαίνει όμως, ότι δεν αφομοιώνομαι από την καθημερινότητα. Δεν την αφήνω να με κάνει δικό της και να νομίσω πως αυτή είναι η ζωή.  

Γιατί το κάνω αυτό; Γιατί έχω πεθάνει λέει στο εδάφιο γ:3. Και η ζωή μου είναι κρυμμένη μαζί με το Χριστό στο Θεό. Η λέξη κρυμμένη, σημαίνει πως είναι «ασφαλής» από τη μία.

Σημαίνει επίσης πως είναι και «κρυμμένη» από τα μάτια του κόσμου που χωρίς Θεό δεν καταλαβαίνει τι μου έχει συμβεί. Οι αλήθειες που έχω δει εγώ, είναι κρυμμένες από τα μάτια του κόσμου. Ο κόσμος βλέπει το Χριστό και δεν καταλαβαίνει, εγώ όμως έχω καταλάβει.

Είναι κρυμμένό από τα μάτια τους για παράδειγμα πως μπορώ να διαβάζω τη Γραφή και να μου αρέσει. Πως μπορώ να περπατάω το δεύτερο μίλι, να γυρνάω το μάγουλό μου. Έχω πεθάνει και η ζωή μου είναι κρυμμένη μαζί με το Χριστό στο Θεό.

Όμως έρχεται η ώρα που ο Χριστός που είναι η ζωή μας θα φανερωθεί σε όλους. Και τότε και εμείς θα φανερωθούμε με δόξα.

Σίγουρα τα εδάφια αυτά είναι μια εικόνα του μέλλοντος. Ζητάω αυτά που είναι στον ουρανό γιατί στο μέλλον περιμένω κάτι να γίνει.

Μα γι’ αυτό δεν μας κατηγορούν αυτοί που δεν είναι χριστιανοί; Δεν μας λένε, πως, αδιαφορούμε για το παρόν; Δεν μας λένε πως δίνουμε ψεύτικες ελπίδες στους αδύναμους, αυτούς που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα σήμερα, για να τους παρηγορήσουμε; Άρα ο χριστιανισμός είναι το δεκανίκι για αυτούς που δεν μπορούν μόνοι τους. Αυτό θα ήταν αλήθεια, αν ο Χριστός δεν μας καλούσε να ζήσουμε το μέλλον σήμερα.

Μας καλεί να ζήσουμε τη βασιλεία Του εδώ στη ζωή μας. Να επιδιώξουμε τη βασιλεία Του. Στο μίσος να απαντήσουμε με αγάπη. Στη μοναξιά με παρηγοριά. Στο ρατσισμό με μια αγκαλιά. Στο κακό, με το καλό. Στην υπερηφάνεια με την ταπείνωση. Στην εκδίκηση με συγχώρεση.

Τι είναι αυτό που κάνει μια εκκλησία να ανταποκρίνεται στις ανάγκες που υπάρχουν γύρω της; Είναι το είδος της λατρείας; Είναι το power point; Είναι το στυλ; Είναι η μέθοδος του ευαγγελισμού; Είναι η αρχιτεκτονική της εκκλησίας; Και αυτά συνδράμουν σαφώς. Αλλά αυτό που κάνει μια εκκλησία να είναι παρούσα, να είναι μπροστά από την εποχή της και να προκαλεί τον κόσμο, είναι το πόσο οι άνθρωποι της φέρνουν το μέλλον στον κόσμο σήμερα. Το πόσο ζούμε τη βασιλεία του Θεού κάθε μέρα. Το πόσο τους δείχνουμε το μέλλον. Το μέλλον είναι ο Χριστός.

Το αν η εκκλησία μας είναι μπροστά ή πίσω από την εποχή της, εξαρτάται από το πόσο απολαμβάνουμε το μέλλον, τώρα, σήμερα, εδώ χτίζοντας το αύριο. Αν εμείς δεν είμαστε ευχαριστημένοι από αυτό που ζούμε, δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ να δώσουμε σωστή μαρτυρία, ούτε να κερδηθεί καμιά ψυχή στο Χριστό, μέσα από εμάς τουλάχιστον.

Είσαι αναστημένος από τους νεκρούς. Γι’ αυτό μπορείς με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος που κατοικεί μέσα σου, να νεκρώσεις τα μέλη σου από την πορνεία, την ακαθαρσία, το πάθος, ακόμη και τις κακές επιθυμίες. Μπορείς να νεκρώνεις αυτά τα πάθη του μυαλού. Την πλεονεξία που είναι ειδωλολατρία. Ζούσαμε κάποτε έτσι. Γι’ αυτά όμως, έρχεται η οργή του Θεού.

Εμάς, όμως, λέει στην Α΄ Θεσσαλονικείς δεν μας προόρισε για οργή, αλλά για απόλαυση σωτηρίας δια του Χριστού.

Επειδή ο Ιησούς αναστήθηκε, όταν του ζητήσαμε συγχώρεση, αναστηθήκαμε και εμείς μαζί Του. Σήμερα απολαμβάνεις την ανάσταση; Πρόσεξε δεν είναι υποχρέωση. Είναι δικαίωμά σου, που το κέρδισε Εκείνος για σένα, να την απολαμβάνεις. Και την απολαμβάνεις με την υπακοή. Την απολαμβάνεις, όταν τη ζεις, όχι όταν την ξέρεις απλά.

Πάρε την απόφαση σήμερα. Άρχισε με τη δύναμη του Θεού να καθαρίζεις, να θάβεις την παλιά ζωή. Να ζητάς τα άνω. Να ζεις σαν αναστημένος από τους νεκρούς. Είναι δικαίωμά σου. Σου το δίνει ο αναστημένος Χριστός.