Οι γιορτές του Κυρίου

Λευιτικό κγ:1-44

Τις γιορτές αυτές τις θέσπισε ο Κύριος, και διέταξε το λαό Ισραήλ να τις γιορτάζει με όλες τις λεπτομέρειες με τις οποίες τις παρέδωσε! Συνολικά είναι 7 γιορτές κι αν υπολογίσουμε και το Σάββατο, είναι 8.

Ο Θεός προκειμένου να μας δείξει το σχέδιό Του και την πορεία της εκκλησίας, έκρυψε όλες αυτές τις αλήθειες μέσα στο λόγο Του. Χρειάζεται ζήλος, αγάπη και ένωση με το Πνεύμα του Θεού για να μπορέσει ο άνθρωπος να καταλάβει όλα αυτά τα αξιοθαύμαστα πράγματα!

Η μελέτη πάνω σ’ αυτό το θέμα θα είναι πάρα πολύ περιληπτική. Θα παραλείψουμε αρκετές ουσιαστικές λεπτομέρειες και θα εξετάσουμε τι συμβολίζει η κάθε γιορτή, για να δούμε που βρισκόμαστε και τι πρόκειται να γίνει. Έτσι, θα έχουμε μέσα στην καρδιά μας τη βεβαιότητα ότι πάμε καλά κι ότι ο Θεός δεν μας έχει αφήσει, γιατί όλα είναι προκαθορισμένα μέσα στην πρόγνωση Του. Ο Κύριος τα έχει δει όλα, μας τα έχει πει πριν γίνουν, κι εμείς τώρα βαδίζουμε μέσα στο σχέδιο του Θεού με ασφάλεια!!!

Όπως εκπληρώθηκαν οι 4 πρώτες γιορτές, έτσι θα εκπληρωθούν και οι 3 τελευταίες.

 

7 γιορτές: η τελειότητα, η πληρότητα του σχεδίου του Θεού.

1)  Η εορτή του ΠΑΣΧΑ

Εξ.ιβ:1-28,  Λευιτ.κγ:5,  Δευτ.ις:1-8,  Α’ Κορ.ε:7,8

Ο Θεός τηρεί με θαυμαστή ακρίβεια αυτά που λέει! Αν οι Ισραηλίτες πίστευαν σ’ αυτή την ακρίβεια και είχαν το φως και την όραση να βλέπουν μόνο το Χριστό και την πορεία της εκκλησίας, θα βλέπανε αυτή την αλήθεια απ’ αυτά που ο Θεός τους είχε βάλει να τηρούν περίπου 1500 χρόνια πριν.

Πάσχα = προσπέραση. Ο Θεός προσπέρασε όλους αυτούς που πήραν το αρνί μέσα στο σπίτι τους κι αφού το έσφαξαν, έβαλαν από το αίμα του στους παραστάτες των σπιτιών τους. Συμβολίζει όλους εμάς που δεχτήκαμε τη θυσία του Ιησού Χριστού και την έκχυση του αίματος πάνω στο σταυρό, έτσι ώστε να είμαστε καλυμμένοι απ’ αυτό το αίμα. Η κρίση του Θεού τώρα μας έχει προσπεράσει κι ο Θεός μας δέχεται σαν τέκνα της επαγγελίας.

Στην Εξ.ιβ βλέπουμε ότι την 10^η του μηνός Αβίβ γινόταν το ξεχώρισμα του αρνίου (όταν ο Χριστός μπήκε θριαμβευτικά στην Ιερουσαλήμ ήταν η 10^η του Αβίβ).

Την 11^η του μήνα σφαζόταν το αρνί κι ήταν η μέρα του Πάσχα. Το Πάσχα είναι που ο Κύριος σκεπάζει την αμαρτία μας, κι αρχίζει η πνευματική μας ζωή σαν παιδιά του Θεού. Ο Θεός μας καταλογίζει σαν υιούς και θυγατέρες Του από την ημέρα της αναγέννησης.

Ο Χριστός σταυρώθηκε την 14^η του Αβίβ, τη μέρα που ο Θεός είχε θεσπίσει πριν 1,400 χρόνια περίπου.

2.  Η εορτή των ΑΖΥΜΩΝ

Το δεύτερο πράγμα που ο Θεός απαιτεί μετά την αναγέννηση, είναι ο αγιασμός. Γι’ αυτό, αμέσως μετά το Πάσχα, ο Θεός έβαλε τους Ισραηλίτες να τηρούν μια 7ήμερη γιορτή κατά την οποία έπρεπε να καθαρίσουν το σπίτι τους απ’ ότι ήταν φτιαγμένο από προζύμι, ώστε να μπει καινούριο φύραμα.

Για 7 μέρες δεν έπρεπε να έχουν καμιά σχέση με ένζυμα. Γιατί ο Θεός να ενδιαφέρεται τόσο πολύ γι’ αυτά τα πράγματα και μάλιστα να είναι αυστηρός ως προς την τήρησή τους; Γιατί να λέει ότι η ψυχή που θα αμαρτήσει πρέπει να πεθάνει;

Ο Χριστός μας είπε τι είναι η ζύμη:

Λουκ.ιβ:1 Ζύμη Φαρισαίων: υποκρισία

Ματθ.ις:5 Ζύμη Σαδδουκαίων: Δεν υπάρχει ψυχή ούτε πνεύμα, μετά το θάνατο δεν υπάρχει τίποτα.

Μαρκ.η:15 Ζύμη του Ηρώδη: πολιτικά, εξουσίες του κόσμου. Κι εμείς πρέπει να αποχωριστούμε όλη την κοσμική διδασκαλία από μέσα μας και να τραφούμε το αγνό άδολο γάλα του λόγου του Θεού.

Πνευματική εφαρμογή: Α’ Κορ.ε:6 Αν κάποιος αδελφός έχει σχέση με αμαρτία, δεν πρέπει να πούμε «δεν πειράζει τώρα...» αλλά να τον νουθετήσουμε, να τον προτρέψουμε, να σταθούμε εμπόδιο στην αμαρτία για να ελεγχθεί, να καθαριστεί, κι έτσι να σωθεί η ψυχή του, αλλά κι εμείς πρέπει να προσέξουμε να μην λερωθούμε.

Μαρτυρία Εβραίου όσον αφορά το πως καθάριζαν τα σπίτια τους:

Ο Δαβίδ Μπαρόν, χριστιανός εξ Εβραίων, αναφέρει την πείρα του πάνω σ’ αυτό το θέμα: «Θυμάμαι καλά, όταν ήμουν παιδί, το ενδιαφέρον με το οποίο παρακολουθούσα τον πατέρα μου το δειλινό πριν τη 14η του μηνός Νισάν που κρατώντας ένα αναμμένο κερί στο χέρι έλεγε την προσευχή: «Ευλογημένος είσαι Θεέ ημών, Γιάχβε, Βασιλεύ του σύμπαντος, όστις μας ηγίασες δια των εντολών Σου και μας παρήγγειλες να αποβάλωμεν κάθε τι ένζυμο».

Μ’ αυτή την προσευχή άρχιζε την έρευνά του σ’ όλα τα μέρη του σπιτιού μας για να ανακαλύψει ένζυμο ψωμί. Και μάζευε όλα τα ψίχουλα που επίτηδες είχαν ριχτεί εδώ κι εκεί. Τα τοποθετούσε όλα σ’ ένα μεγάλο ξύλινο κουτάλι και τα φύλαγε για να τα κάψει το μεσημέρι της άλλης ημέρας προ της εσπέρας του Πάσχα με την εξής ομολογία: «Όλα τα ένζυμα που ήταν στην κατοχή μου τα οποία είδα, και όσα δεν είδα θεωρώ ανύπαρκτα, και τα λογαριάζω σαν το χώμα της γης».

Βέβαια ο Θεός δεν τους είχε πει να ρίχνουν ψίχουλα και μετά να τα μαζεύουν, αυτό είναι πρόσθεση των Φαρισαίων και του Ταλμούδ. Δείχνει όμως ότι η καρδιά μας πρέπει να καθαριστεί από κάθε τι παλιό, για να μπει η καινούρια ζύμη του Χριστού.

3.  Η εορτή του ΔΡΑΓΜΑΤΟΣ εκ των απαρχών του θερισμού.

Από τους καρπούς που είχαν πρωτοωριμάσει (στάρι, κριθάρι) έπρεπε να πάρουν μια δραξιά και να την πάνε στον ιερέα ο οποίος την κουνούσε μπροστά στο θυσιαστήριο και μετά την κρατούσε μέσα στο ναό.

Άρχιζε την επαύριο του Σαββάτου της εορτής των αζύμων. Δηλαδή: Ο Χριστός σταυρώθηκε Πέμπτη και έμεινε στον τάφο Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, και την Πρώτη της εβδομάδος αναστήθηκε. Η Πρώτη της εβδομάδος, ήταν η ημέρα της εορτής του Δράγματος εκ των απαρχών του θερισμού.

Αυτή η μέρα είναι η βάση για την μέτρηση των 7 εβδομάδων του θερισμού, για να μπούμε στην επόμενη γιορτή που είναι της Πεντηκοστής.

Από τους καρπούς που πρωτοωρίμασαν ο Θεός πήρε την πρώτη αδραξιά, και αυτό έγινε (πνευματικά) όταν αναστήθηκε ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Και ο Χριστός αναστήθηκε την επαύριο του Σαββάτου.

Και δεν αναστήθηκε μόνο ο Χριστός, αλλά όπως ξέρουμε κι άλλοι άνθρωποι αναστήθηκαν μαζί με το Χριστό. Έγινε μια συμβολική ανάσταση της πρώτης ανάστασης που θα έρθει και ο υπόλοιπος καρπός του θερισμού στην παρουσία του Θεού.

Η γιορτή λοιπόν του Δράγματος ήταν μέσα στην εορτή των Αζύμων. Γι’ αυτή τη γιορτή μπορούμε να διαβάσουμε: Λευτ.κγ:9-14, Ματθ.κη:1, Α Κορ.ιε:20, Κολ.α:18

4.  Η εορτή ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΓΕΝΝΗΜΑΤΩΝ ή ΤΩΝ ΕΒΔΟΜΑΔΩΝ ή ΤΟΥ ΘΕΡΙΣΜΟΥ ή ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ.

Ξεκινώντας από την ημέρα της εορτής του Δράγματος μετρούσαν 7 εβδομάδες = 49 ημέρες, και την 50η μέρα γιόρταζαν αυτή τη γιορτή, πάντα τον 3^ο μήνα που ήταν ο Σιβάν.

Την ημέρα αυτή έφερναν τον πρώτο καρπό της γης που είχε ωριμάσει κι έτσι γιόρταζαν τον πρώτο θερισμό, την 50η ημέρα από την 17η του Αβίβ.

Ακριβώς αυτή τη μέρα ήταν που κατέβηκε το Πνεύμα το Άγιο και βάπτισε τους πιστούς. Ιωάν.ις:7 ο Χριστός απήλθε, και ο Πέτρος λέει: Πραξ.β:33

Την ημέρα της Πεντηκοστής μπήκαν τα πρωτογεννήματα μέσα στην εκκλησία, η αρχή του θερισμού. Ο Θεός άρχισε να θερίζει πιστούς και να τους φέρνει μέσα στην βασιλεία.

5.  Η εορτή των ΣΑΛΠΙΓΓΩΝ

Δεν έχει εκπληρωθεί ακόμα και την περιμένουμε!!!

Λευτ.κγ:23-25, Αριθμ.κθ:1-6, ι:1-10, Εξ.λ:11-16, Α΄Κορ.ιδ:8-9, ιε:52, Α΄Θεσ.δ:16, Ματθ.κδ:31

Αυτή η γιορτή γιορταζόταν την πρώτη μέρα του 7^ου μήνα. Βλέπουμε ότι ο Θεός έχει βάλει  εδώ τις 6 μέρες (χιλιετηρίδες) και την πρώτη μέρα του 7^ου μήνα σαλπίζει η σάλπιγγα!!!

Οι σάλπιγγες ήταν φτιαγμένες από το αργύριο της εξαγοράς που πλήρωναν οι Ισραηλίτες για να εξαγοράσουν τα πρωτότοκα αρσενικά που διάνοιγαν μήτρα. Ήταν σφυρήλατες και όχι κομματιαστές.

Ήταν σύμβολα της λύτρωσης (άργυρος) γιατί θα ερχόταν η στιγμή που θα ηχούσαν την τελική λύτρωση του ανθρώπου πάνω στη γη, που είναι η κλήση των πιστών του Θεού στην τελευταία τους κατοικία (κι εμείς είμαστε εξαγορασμένοι δια του τιμίου αίματος του Ιησού Χριστού).

Μια από τις αποστολές των σαλπίγγων ήταν να ηχούν για να κινηθεί το στρατόπεδο (Αρ.ι:1-10) και κάποια φορά οι σάλπιγγες ήχησαν για τελευταία φορά, γιατί μετά μπήκαν μέσα στην κληρονομιά τους (Χαναάν).

Κι εμείς είμαστε σ’ αυτό το ταξίδι από την Αίγυπτο για τη γη Χαναάν. Κάναμε το Πάσχα, γιορτάζουμε στη συνέχεια την γιορτή των Αζύμων, περάσαμε από την Ερυθρά Θάλασσα (βάπτισμα) περάσαμε από την φωτιά του Σινά και μας βάπτισε ο Θεός με Πνεύμα Άγιο γιορτάζοντας έτσι την Πεντηκοστή, και τώρα κατευθυνόμαστε για τη Χαναάν.

Δεν απιστούμε όπως εκείνοι ώστε να μείνουμε στην έρημο, αλλά κρατάμε την πίστη σαν τον Χάλεβ και τον Ιησού του Ναυή, και κάποια στιγμή θα ακούσουμε αυτό που λέει στην Α΄Θεσ.δ:16. Αυτή η σάλπιγγα είναι η ίδια (πνευματικά) που ήχησε για τελευταία φορά πριν μπουν οι Ισραηλίτες στη γη Χαναάν. Οι σάλπιγγες που έφτιαξε ο Μωυσής ήταν δύο: διπλή μαρτυρία, και για να είναι μια για τους νεκρούς και μια για τους ζωντανούς πιστούς. (Και οι 2 έβγαζαν το ίδιο σάλπισμα).

Δεν πρέπει να συγχέουμε (όπως πολλοί) αυτές τις σάλπιγγες με την 7η σάλπιγγα που λέει στην Αποκ.ια:15-19 και ις:17-21 που είναι η τελευταία από τις 7 σάλπιγγες. Οι μεν είναι σάλπιγγες Θεού, οι δε αγγέλων. Οι σάλπιγγες των αγγέλων είναι σάλπιγγες κρίσης, ενώ αυτές είναι λύτρωσης.

Εκτός από τις αργυρές σάλπιγγες υπήρχαν και οι κεράτινες με τις οποίες σάλπισαν έξω από την Ιεριχώ. Το κέρας είναι σύμβολο δύναμης, και σ’ αυτή την περίπτωση και σύμβολο κατάκρισης.

Μεταξύ της γιορτής της Πεντηκοστής και της εορτής των Σαλπίγγων είναι ένα ακαθόριστο χρονικό διάστημα επειδή η πεντηκοστή είχε σαν βάση την εορτή του Δράγματος που είναι κινητή εορτή.

Σ’ αυτό συνέβαλε και το σεληνιακό ημερολόγιο που ακολουθούσαν, στο οποίο για να ταιριάξουν οι μέρες  πρόσθεταν ένα 13ο μήνα κάθε 3 χρόνια. Ο μήνας αυτός λεγόταν Βε-Αδαρ (δεύτερος Αδαρ).

Το διάστημα μεταξύ Δράγματος και Πεντηκοστής είναι η περίοδος των πρωτογεννημάτων. Το διάστημα όμως μεταξύ Πεντηκοστής και Σαλπίγγων είναι η περίοδος του μεγάλου θερισμού, η περίοδος της χάριτος που ο Θεός έχει στείλει τους εργάτες Του να θερίσουν πάνω σ’ όλο το πρόσωπο της γης και να φέρουν ψυχές στο Χριστό.

Και δεν ξέρουμε ποια είναι η ώρα ή η μέρα που θα ηχήσει αυτή η σάλπιγγα. Κανείς δεν ξέρει, παρά μονάχα ο Πατέρας.

6.  Η εορτή του ΕΞΙΛΑΣΜΟΥ

Λευτ.ις:1-34, Αρ.κθ:7-11, Εβρ.θ:11-28, Ζαχ.ιβ:10-14, ιγ:1, Α΄Κορ.γ:10-15, Β΄Κορ.ε:10, Ρωμ.ιδ:10

Αυτή η γιορτή γιορταζόταν την 10^η του 7^ου μήνα. Ιλασμός σημαίνει σκέπασμα και εξιλασμός είναι η τελική απολύτρωση.

Από την 10^η του Αβίβ μέχρι την 10^η του Τισρί μεσολαβούν ακριβώς 6 μήνες. Θα μπορούσε να πει κανείς από την πτώση του “Αδάμ” μέχρι την απολύτρωση του “Αδάμ” ότι είναι 6000 χρόνια, 6 μέρες.

Η γιορτή αυτή συμβολίζει την οριστική κάλυψη των αμαρτιών μας. Τότε είναι που θα ακουστεί αυτό που διαβάζουμε στην Αποκ.ιβ:10,11

Αυτή η ημέρα ήταν η μοναδική φορά όλο το χρόνο που ο αρχιερέας έμπαινε μέσα στα Άγια των Αγίων κρατώντας το θυμιατήρι που ήταν γεμάτο κάρβουνα από το θυσιαστήριο, και έριχνε περίπου 1/2 κιλό θυμίαμα έτσι ώστε ο καπνός να καλύψει το ιλαστήριο (καπάκι) της κιβωτού της Διαθήκης.

Συμβολίζει την είσοδο (άπαξ) του Χριστού στα αληθινά Άγια, κι έτσι έγινε ο εξιλασμός. Όμως η ολοκληρωτική εκπλήρωση αυτού του εξιλασμού είναι όταν θα βρεθούμε στην παρουσία του Θεού. Και ο Θεός θα μας δεχτεί επειδή δέχεται τη μεσιτεία του Ιησού Χριστού, δέχεται το σκέπασμά μας, κι έτσι είμαστε άγιοι για το Θεό.

Είναι η αναγνώριση ότι οι αμαρτίες μας πραγματικά σκεπάστηκαν από τον Ιησού Χριστό. Αλλά όμως δεν είναι μόνο αυτό, τότε είναι που θα βρεθούμε στο βήμα της κρίσης του Χριστού (Ρωμ.ιδ:10). Όχι στον Λευκό θρόνο, στο βήμα του Θεού που θα κρίνει τους αμαρτωλούς, αλλά σ’ αυτό το βήμα που θα στηθεί για τα πεπραγμένα των πιστών μέσα στην εκκλησία. Και ο Θεός θα μας κρίνει όχι για να μας κατακρίνει, αλλά για να μας δώσει τον ανάλογο μισθό. Τότε είναι που το έργο του καθ’ ένα θα φανερωθεί (Α΄Κορ.γ:10)

Αν δεν “γιορτάσουμε” τις γιορτές αυτές σωστά, αν δεν βγει από μέσα μας η ζύμη ώστε να είμαστε ειλικρινείς και άγιοι μπροστά στο Θεό, σε ότι κάνουμε, το έργο μας θα καεί.

Η εορτή του εξιλασμού είναι η απονομή του βραβείου! Εδώ εκπληρώνεται η παραβολή που είπε ο Χριστός στο Ματθ.κε:14 με τα τάλαντα.

Τότε είναι που θα ακουστούν πολλά “αχ, γιατί να μην...”

7.  Η εορτή της ΣΚΗΝΟΠΗΓΙΑΣ

Λευτ.κγ:33-36,39-44, Αρ.κθ:12-38, Δευτ.ις:13-15, Ζαχ.ιδ:16-21

Οι πρώτες 4 γιορτές (απολυτρωτικές) γιορταζόταν τους 3 πρώτους μήνες, ενώ οι υπόλοιπες 3 είναι τον 7^ο μήνα και αυτές είναι οι μελλοντικές, προφητικές γιορτές που δεν έχουν εκπληρωθεί  ακόμα.

Γιόρταζαν την 15^η του 7^ου μήνα. Διαρκούσε 7 μέρες (όπως και η εορτή των ΑΖΥΜΩΝ που συμβόλιζε την πληρότητα του αγιασμού σ’ όλη τη ζωής μας) και φανερώνει μια κατάσταση που θα είναι στην πληρότητά της, και θα είναι συνεχής.

Λεγόταν και γιορτή της Συγκομιδής των καρπών, δηλαδή γιόρταζαν γι’ αυτά που είχαν ήδη μαζέψει. Και δεν είναι τίποτε άλλο από την μεγάλη γιορτή που θα στηθεί στον ουρανό για όλους αυτούς που θα έχουν θεριστεί.

Ως τότε, θα έχει έλθει η Μεγάλη θλίψη, οι 2 μάρτυρες (εκκλησία Λαοδίκειας) θα έχει ανέβει στον ουρανό, θα ανέβουν οι 144000 Ισραηλίτες, και ίσως να αναφέρεται και σ’ όλους αυτούς που θα έχουν σωθεί στη 1000ετή βασιλεία.

Αυτό θα είναι το Μεγάλο Δείπνο που μας έχει υποσχεθεί ο Θεός στο Ματθ.κς:29

Ο Θεός τους διέταζε, σ’ αυτή τη γιορτή να ευφραίνονται!!! για να φανερώσει ακριβώς τη χαρά που θα υπάρχει σ’ εκείνο το Μεγάλο Δείπνο.

Τότε είναι που ίσως απορούμε κι εμείς οι ίδιοι και θα δοξάζουμε το Θεό που θα βρισκόμαστε στην παρουσία Του.

Τους είχε πει ακόμα ο Θεός να κατοικούν μέσα σε σκηνές, καλύβες φτιαγμένες από κλαδιά αγριελιάς, ελιάς, μυρσίνης, φοίνικα και ιτιάς. (Νεεμ.η:15)

Ο Θεός έβαζε τους Ισραηλίτες να κάνουν όλα αυτά για να θυμούνται από που ο Θεός τους έβγαλε (Αίγυπτος), το ταξίδι στην έρημο, και που τους έβαλε (Χαναάν).

Έτσι κι εμείς, θα θυμόμαστε την αμαρτία και την κατάρα που βρισκόμασταν (αγριελιά) και ο Θεός αυτή την κατάρα την έκανε ευλογία (ελιά). Μας βάπτισε με το Πνεύμα το Άγιο, μας έδωσε χαρίσματα, μας πλημμύρησε με ευλογία (μυρσίνη).

Η ιτιά συμβολίζει τη θλίψη και τη δοκιμασία. (Ψαλμ.ρλζ:2) όμως ο φοίνικας είναι σύμβολο θριάμβου!

Ο Κύριος, μέσα από τις πίκρες, τις θλίψεις, τις δοκιμασίες, φέρνει πάντα νίκη και θρίαμβο, και τώρα είμαστε στην παρουσία του Θεού.

Η εορτή του ΣΑΒΒΑΤΟΥ  είναι η αιώνια ανάπαυση που θα έχουμε στην παρουσία του Θεού (Σαμπάθ = ανάπαυση). Και ο Θεός θα αναπαυθεί, κι εμείς με το Θεό αιώνια, σε ότι ευλογίες έχει ο Θεός από κει και πέρα!