Ένας στρατιώτης επέστρεφε στο
σπίτι του ύστερα από τον πόλεμο του Βιετνάμ. Τηλεφώνησε στους γονείς του από το
Σαν Φραντζίσκο. "Μαμά και μπαμπά, έρχομαι στο σπίτι, όμως θέλω να ζητήσω
να μου κάνετε μια χάρη. Έχω ένα φίλο που θέλω να φέρω μαζί μου στο σπίτι".
"Βέβαια", απάντησαν εκείνοι, "θα χαρούμε να τον συναντήσουμε".
"Υπάρχει και κάτι άλλο που
θέλω να ξέρετε", συνέχισε ο γιος, "Το παιδί αυτό τραυματίστηκε πολύ
σοβαρά στη μάχη. Πάτησε πάνω σε μια νάρκη και έχασε το ένα του χέρι και το ένα
του πόδι. Δεν έχει πού αλλού να πάει, και θέλω να έρθει να ζήσει μαζί
μας".
"Λυπάμαι που το ακούω αυτό, παιδί
μου. Ίσως μπορέσουμε να τον βοηθήσουμε να βρει κάπου να ζήσει". "Όχι,
μαμά και μπαμπά, θέλω να ζήσει μαζί μας". "Παιδί μου", είπε ο
πατέρας, "Δεν ξέρεις τι ζητάς. Κάποιος με τέτοια αναπηρία θα είναι ένα
φοβερό βάρος επάνω μας. Έχουμε τις δικές μας ζωές να ζήσουμε. Νομίζω πως πρέπει
να έρθεις στο σπίτι και να ξεχάσεις αυτό το φίλο σου. Θα βρει κάποιο τρόπο να
ζήσει μόνος του".
Σ' αυτό το σημείο ο γιος έκλεισε το
τηλέφωνο. Οι γονείς δεν άκουσαν τίποτα περισσότερο απ' αυτόν μέχρις ότου, λίγες
μέρες αργότερα, έλαβαν ένα τηλεφώνημα από την Αστυνομία του Σαν Φραντζίσκο. Ο
γιος τους είχε πεθάνει πέφτοντας από ένα κτίριο, τους είπαν. Η Αστυνομία
πίστευε ότι ήταν αυτοκτονία. Οι πληγωμένοι από τη λύπη γονείς πήγαν με το
αεροπλάνο στο Σαν Φραντζίσκο και οδηγήθηκαν στο νεκροτομείο της πόλης για ν'
αναγνωρίσουν το πτώμα του γιου τους, όμως, προς φρίκη τους, ανακάλυψαν κάτι που
δεν γνώριζαν μέχρι τότε ο γιος τους είχε μόνο ένα χέρι κι ένα πόδι...
Οι γονείς σ' αυτή την ιστορία είναι
όπως πολλοί από εμάς. Βρίσκουμε εύκολο ν' αγαπήσουμε εκείνους που είναι ευπαρουσίαστοι
ή ευχάριστοι για να τους έχουμε γύρω μας, αλλά δεν μας αρέσουν άνθρωποι που μας
δημιουργούν δυσκολία ή μας κάνουν να μη νιώθουμε άνετα -ιδιαίτερα αν
προέρχονται "έξω από τον κύκλο μας"- και δεν είναι σπουδαίοι σ' εμάς.
Αποφεύγουμε ανθρώπους που δεν είναι
τόσο υγιείς, όμορφοι ή έξυπνοι όπως εμείς. Ευτυχώς, υπάρχει Κάποιος που δεν
μεταχειρίζεται εμάς μ' αυτό τον τρόπο. Κάποιος που μας αγαπά και μας
καλωσορίζει στην παντοτινή του οικογένεια, αδιαφορώντας πόσο άτακτοι είμαστε.
Απόψε, πριν πέσετε για ύπνο, ίσως
θελήσετε να προσευχηθείτε στο Θεό να σας δώσει τη δύναμη που χρειάζεται για να
δέχεστε τους ανθρώπους έτσι όπως είναι, και να μας βοηθήσει όλους να έχουμε
περισσότερη κατανόηση για εκείνους που είναι διαφορετικοί από εμάς!!!
«Αληθώς σας λέγω, καθ' όσον εκάμετε εις ένα
τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εις εμέ εκάμετε» (Ματθ.κε:40).
