"χριστού"γεννα , "θεο"φάνεια , πανθρησκεία και συγκριτισμός

Eίναι γνωστό ότι η καθεστωτική εκκλησία τοποθέτησε την γέννηση του Ιησού την ημερομηνία που γιορτάζονταν τα "ηλιούγεννα". Στα πιο κάτω κείμενα οι ίδιοι οι ειδωλολάτρες αποκαλύπτουν το "μπαστάρδεμα" και επιχειρούν να συσχετίσουν τον Χριστό με τον Απόλλωνα τον Διόνυσο και τον Μίθρα, αυτό δηλαδή που οι καθολικοί έκαναν αιώνες πριν. 

Μια ξαναζεσταμένη συνταγή πανθρησκείας που περιλαμβάνει παγανισμό, βουδισμό, θεοσοφία, νεοεποχίτικες αντιλήψεις και ολίγον από "χριστιανισμό", όταν δεν τον βρίζουν για "την καταστροφή που έκανε στον πολιτισμό μας"..Ολως τυχαίως, τα ηλιοστάσια εορτάζονται με λαμπρότητα και από τους Μασώνους..

Απο το περιοδικό "Χρυσή Αυγή" :

"..Ο «Κύκλος της Φωτιάς» είναι ακόμη Ζωντανός! 

Η αθάνατη Γιορτή των Γενεθλίων του Ανικήτου Ηλίου. Και εμείς εξωμότες της πολιτικής των διαχειριστών και των εμπόρων των ιδεών, υπερασπιστές της παράδοσης, τελευταίοι πιστοί σε έναν κόσμο, που οδηγείται στην αθεΐα και...διαλέγει σαν είδωλό του τον φρικτό Μολώχ, νοιώθουμε παντοδύναμο μέσα μας, τις άγιες αυτές ημέρες, το κάλεσμα της Φυλετικής ψυχής, το κάλεσμα του Αήττητου  Ηλίου.
Στην μεταπολεμική εποχή της υλοκρατίας που ζει η τωρινή ανθρωπότητα, βυθισμένη στην δίνη της κερδοσκοπίας του συμφέροντος και της ισοπεδωτικής διεθνοποίησης, οι γιορτές αυτές κρατούν το υπολειπόμενο μυστικό νόημα της ύπαρξης, και πέρα από την εμπορευματοποίησή τους διατηρούν άσβεστη μια σπίθα μαγείας, θρησκευτικής μέθεξης και εσωτερικής χαράς. Οι ψίθυροι του αρχέγονου παρελθόντος μένουν ασίγαστοι, άσχετα από τον επαχθή υλιστικό τρόπο της προκατ-πλαστικοποιημένης εποχής μας, κι ακόμα ο Άνθρωπος νοιώθει πως αναζητάει την επαφή με το κοσμικό Ένα, πηγή της Αρμονίας, της Υγείας και της Ομορφιάς. Όταν ο Πάπας Γρηγόριος αποφάσισε να εγκαταστήσει τις Χριστιανικές γιορτές στις ίδιες περίπου ημέρες με τις πανάρχαιες παγανιστικές γιορτές των προγόνων μας, εξυπηρέτησε (μάλλον ακούσια) την επιβίωση της ψυχικής ακεραιότητας της Φυλής. Ήδη η λαίλαπα είχε αφανίσει με λύσσα και μισαλλοδοξία πάμπολλα στοιχεία του Ελληνικού Πολιτισμού, γκρεμίζοντας τους Αρχαίους Θεούς από τα βάθρα τους και ξεκληρίζοντας τους πιστούς. Όμως καμμία απειλή, καμμία συνωμοσία ή άθλια σκοπιμότητα οποιουδήποτε μισανθρώπου δεν στάθηκε ικανή να ξεριζώσει το μύχιο και τρίσβαθο ρεύμα της Ιερής Παράδοσης. Ο Χριστός σαν άλλος Απόλλωνας αναδύθηκε μέσα από το σκοτάδι, απορροφώντας στο πρόσωπό του όλα τα στοιχεία του Ηλιακού Λόγου. Ο Χριστός, Φοίβος και Μίθρας μαζί ενσαρκώνεται στην Γη, για να διώξει το σκοτάδι και το κακό μακριά από τους ανθρώπους. Αλεξίκακος και ιατρός, εξορκιστής των Δαιμόνων και φύλακας των παιδιών, φωτοβόλος Υιός του Μεγάλου Πατέρα προστάτη. Του Πατέρα που παίρνει στην χριστιανική εικονογραφία την μορφή του Διός-Βόταν.

Το φωτοβόλο βρέφος της φάτνης (που συμβολίζει την φυσική απλότητα και καθαρότητα) κατέρχεται από τον ουρανό, σαν ενσαρκωμένη Ηλιακή Δύναμη, τις ίδιες μέρες που ο πλανήτης φθάνει και ξεπερνάει το Χειμερινό Ηλιοστάσιο. Τότε, που η νύχτα φθάνει στο ύπατο σημείο της κι αμέσως αρχίζει να φθίνει, δίνοντας τη θέση της στο ολόχρυσο φως της ημέρας. Όταν ο Ήλιος ξαναγεννιέται και ζειδωρεί την πλάση ολάκερη. Για μια ακόμη φορά, ο Προστάτης του Ωραίου και του Αγαθού, ο Αχούρα Μάζδα, καταβάλλει τον βέβηλο και σκοτεινό Αριμάν, στέλνοντας ανάμεσα στους Αρίους τον Μίθρα-Χριστό. Δεν είναι καθόλου τυχαία η καθιέρωση των Χριτουγέννων (που μέχρι και τον 4ο μ.Χ. αιώνα γιορτάζονταν μαζί με τα Θεοφάνεια) στις ημέρες της πανάρχαιης Yule (Julletinde-Jullfest), της μεγάλης γιορτής των ΠρωτοΑρίων, που επέζησε στον βορειοευρωπαϊκό χώρο, τιμώντας με πολυποίκιλους τρόπους στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο τα γενέθλια του Ήλιου.
Ο ενσαρκωμένος Ήλιος-Χριστός, νεώτερη όψη του Απόλλωνα, του Διονύσου, του Μίθρα, εμφανίζεται στον κόσμο σταλμένος από τον Ένα, τον Ύψιστο Θεό Πατέρα του κόσμου, Δία, Βόταν, Αχούρα Μάζδα, για να προσφέρει την ευλογία του στους λάτρεις του Ουράνιου και να συντρίψει τις δαιμονικές λεγεώνες του σκότους και του ψύχους. Θεραπευτής, Διδάσκαλος, Μουσηγέτης, φορέας της συγχώρεσης και δαιμονοκτόνος, εμφανίζεται ο Χριστός, Άδωνις και Balder μαζί, Διόνυσος Ελευθερεύς και Σωτήρ. Τα Θεοφάνεια ή Επιφάνεια είναι τα γενέθλια του Ανίκητου Ηλίου, του ενσαρκωμένου Θείου Λόγου, του Λατρευτού παιδιού του Υψίστου. Ολόκληρη η Φύση καλοσωρίζει τον ερχομό του κι οι Λαοί μας ξεσπούν σε ξεφάντωμα.
Το Έλατο των Χριτουγέννων, θαυματό κατάλοιπο της πανάρχαιης φυσιοδενδρολατρείας, στολίζεται με χίλιες λάμψεις, όντας μια εικόνα της Φύσης που πανηγυρίζει για τον ξαναγεννημό Εκείνου. Το Έλατο, αύρα των βουνών, εικόνα της αρχέγονης πρωτοπατρίδας κι «άλλο εγώ» της ιερής φηγού, στέκει δίπλα μας όπως περήφανο κατανίκησε το κοσμικό ψύχος και την πτώση του μαρασμού, σημαίνει σαν βέλος τον δρόμο προς τον ουρανό και λάμπει, ακτινοβολώντας τις Δυνάμεις του Φωτός και της Ζωής, αιώνιο σύμβολο της μυστικής Ygdrasil.
Ο Ήλιος γεννάται σαν Σωτήρ, Σμινθεύς και Διόνυσος και προσφέρει σʼ όλους τα δώρα του κι όλοι χαρίζουν στους οικείους τους και τους γείτονες δώρα, σφυρηλατώντας την άρρηκτη αλυσίδα του αίματος και της κοινότητας. Στολίδια, γλυκίσματα, φροντισμένα τροφεία κι άφθονα μαγικά φυτά στήνουν ένα χαρμόσυνο σκηνικό. Όπως χιλιάδες χρόνια πριν, στα μικρά ή κατʼ αγρούς Διονύσια και τα Λήναια, στις ανάλογες μέρες. Με συντροφικότητα, συγγνώμη, όνειρα, ευχές και υλικές προσφορές, οι Άνθρωποι γιορτάζουν τα Γενέθλια του Ανίκητου Ήλιου-Χριστού και τα Θεοφάνεια, την γενέθλια γιορτή του Φωτός.
Οι καλικάντζαροι της παράδοσης, τα δύσμορφα μικρά δαιμόνια, που πριονίζουν το δέντρο της γης, στοιχειακά πλάσματα ανάλογα των τευτονικών Trolls, χάνονται στο φως του ενσαρκωμένου Ήλιου κι έτσι ο κορμός της μελίας Ygdrasil, που στηρίζει τον κόσμο, όλη η ίδια η Φύση, δέχεται την Ουράνια ευλογία και συνεχίζει την Άνοδο στον δρόμο της εξέλιξης.
Ακριβώς όπως στο Θερινό Ηλιοστάσιο (Sonnen-wende, Midsommer των Βορείων) ανάβουν οι φωτιές τʼ Αγιαννιού και έρχεται ο Κλήδονας, καθώς οι πυρές καίνε σʼ όλη την Ευρώπη κι όπου υπάρχει Λευκός Άνθρωπος, έτσι Χριστούγεννα-Πρωτοχρονιά και Θεοφάνεια στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο σημασιοδοτούν την επάνοδο του Χριστού, ενσαρκωμένου παιδιού του Υψίστου. Ο Χριστός-Sol invictus κατέρχεται στους Ανθρώπους για να τους βοηθήσει στον αγώνα της Ανόδου. Ο φυλετικός ανθρωπισμός ανθοφορεί, τα παιδιά, βλαστάρια και συνέχεια της ράτσας, γίνονται αντικείμενο ξέχωρης φροντίδας και τιμής, δώρα και στοργή προσφέρονται στους αναξιοπαθούντες, τα άτυχα μέλη της κοινότητας. Η μυθικοσυμβολική μορφή του Αγίου Βασίλη – Sant Nicklauss, που μοιράζει σʼ όλους καλοκάγαθος προσφορές, σκορπάει χαρά στον παιδόκοσμο. Μορφή γεννημένη και θρεμμένη από το φυλετικό ασυνείδητο των Αρίων κι επενδεδυμένη ιστορικές ταυτότητες.
Το πιο μεγάλο καυσόξυλο ανάβει στην εστία (γνωστό σαν μαμμή και μπάμπω), ακτινοβολώντας φως και θέρμη, εικόνα μικροσκοπική του ξαναγεννημένου Ήλιου. Οι Ιερείς ευλογούν τα νερά, το νερό μʼ αλάτι ξορκίζει τα ξωτικά απʼ τα σπίτια των χωρικών και μαζί μʼ όλα αυτά το καράβι των Χριστουγέννων ξαναζωντανεύει τις αρχέγονες μνήμες του Ποσειδεώνα μήνα, χαρισμένο στον γαιοσείστη δαιμονομάχο Θεό των Νερών. Οι λιτανείας, όπου χιλιάδες κεριά και λαμπάδες ανάβονται, ξυπνούν κάτι από τα Δελφικά Δαδαφόρια, ο Διόσθυος μήνας των Σπαρτιατών ξαναζεί κι ακόμα η Ήρα-Freya χαμογελάει στα Ουράνια, καθώς η οικογενειακή-συζυγική αγάπη ανθεί και ευωδιάζει τούτες τις μέρες, ζωντανεύοντας τα προγονικά Γαμήλια.
Αυτή είναι η μυστική, μύχια ψυχική εμπειρία που ξυπνάει στα βάθη της καρδιάς μας η γιορταστική περίοδος του χειμώνα.
Η αθάνατη γιορτή των Γενεθλίων του Ανίκητου Ήλιου. Κι εμείς, οι εξωμότες της πληροφορικής, τελευταίοι πιστοί σʼ ένα κόσμο που οδηγείται στην Αθεΐα και διαλέγει είδωλό του τον φριχτό σημιτικό Μολώχ, νοιώθουμε μέσα μας παντοδύναμα τα λόγια του Εθνικού Βάρδου:
Η Γη μας, Γη των άφθαρτων αερικών κι ειδώλων
Πασίχαρος κι υπέρτατος Θεός μας είνʼ ο Απόλλων

Ακόμα από το ναζιστικό περιοδικό "Αντεπίθεση":

"...DIES NATALIS SOLIS INVICTI

21η Δεκεμβρίου. Η μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου. Μια Νέα ροδοδάκτυλη Αυγή θα ανατείλλει. Η αθάνατη γιορτή των Γενεθλίων του Ανίκητου Ήλιου.

Οι γιορτινές ημέρες για τον Χριστιανισμο, συνάμα και για την Λευκή Φυλή, είναι ημέρες χαράς,αλληλεγγύης προς τον συνάνθρωπο, όμως σηματοδοτούν και τον απολογισμό έργων, του έτους που φεύγει και ορισμός στόχων για μια καινούργια αρχή! Σε μια κοινωνία παρηκμασμένη,βυθισμένη σε μια αδηφάγα υπερκαταναλωτική μανία, που η άκρατη κερδοσκοπία, ο ατομικισμός και η ωφελιμιστική ευδαιμονία αποτελούν στοιχεία του κυρίαρχου αστικού πολιτισμού, οι γιορτές αυτές κρατούν άσβεστη την φλόγα μιας ανώτερης, εσωτερικής χαράς και ευεξίας,την πίστη στο αιώνιο μυστικό της Ζωής. 

Πάρα τις προσπάθειες αιώνων, να εξαλειφθεί η Πίστη στην αρχέγονη λατρεία της Φύσης, είχε σαν αποτέλεσμα να διατηρηθεί αναλλοίωτο το πνεύμα της ίδιας της Φυλετικής Ψυχής. "Η αρχαία ψυχή ζει μέσα μας αθέλητα κρυμμένη ο Μέγας Παν δεν πέθανεν,όχι ο Παν δεν πεθαίνει!¨

Με τα μοναδικά αυτά λόγια του ποιητή, εμείς οι τελευταίοι πιστοί, μιας λάμψης που ποτέ δεν έσβησε,φορείς μιας μυστικής κοινωνίας Αρίστων, ιεροφάντες στο Άδυτο της Ιερής Παράδοσης, βαδίζουμε...μέσα στην νύχτα που κάποιοι επέβαλλαν,σαν τύμπανα πολέμου πάλλονται οι καρδιές μας, με τον Ήλιο κρυμμένο μέσα τους. Ιππότες του αστραφτερού σκότους συνεχίζουμε μέσα στην θύελλα, σε πείσμα των καιρών, για το αέναο γύρισμα του κύκλου.

Προχωράμε μπροστά, αιμάτινο ποτάμι στην Μητέρα Γη, σπόρος για την παντοτινή αναγέννηση της Φύσης, με το αείρευστο, το άφθαρτο πυρ του Ήλιου κάθαρση στις ψυχές μας, αφουγκραζόμαστε το ψιθύρισμα των δέντρων που με την κορυφή τους δείχνουν το διαδρομή του ταξιδιού για την Υπερβορέα.

Λίγοι έναντι πολλών,επιλέγοντας την ζωή του λύκου αντί του προβάτου, ενάντιοι σε ένα κόσμο που προσκύναει τον Μολώχ, στρέφουμε το βλέμμα μας ψήλα...προς τον Δημιουργό της Αρμονίας,της Ομορφιάς νιώθοντας μέσα μας δυνατά όσο ποτέ τον ποιήτη :

Η γη μας γη άφθαρτων αερικών και ειδώλων, Πασίχαρος και υπέρτατος θεός μας ειν’ο Απόλλων.."