Έξοδος - ε (2)

ε:3 οδόν τριών ημερών

Δεν ήταν και τόσο παράλογη η απαίτηση γιατί οι ειδωλολάτρες είχαν τέτοια συνήθεια, να βγαίνουν για να λατρεύσουν τους θεούς τους. Απ’ αυτή τη συνήθεια κρατάνε και σήμερα τα «εξωκλήσια». Πήγαιναν στους Δελφούς για να προσκυνήσουν το θεό Απόλλωνα, στην Έφεσο για να προσκυνήσουν την Άρτεμη, στην Τήνο για την... με κλασικό αποτέλεσμα τη συσσώρευση πλούτου στα μέρη αυτά.

Όμως όταν ζητηθεί από τον άνθρωπο να λατρεύσει τον αληθινό Θεό, τότε ο Σατανάς πιέζει τον άνθρωπο να θεωρήσει την απαίτηση «μάταια λόγια»..

Ο Μωυσής ήξερε ότι δεν μπορούσαν να λατρεύσουν το Γιάχβε μέσα στην Αίγυπτο. Σήμερα, δεν μπορούμε να προσφέρουμε θυσίες ευάρεστες στο Θεό, αν είμαστε μέσα στον κόσμο και την αμαρτία. Ο Θεός το σιχαίνεται και ο κόσμος.

ε:4-9

Βλέπουμε τι γίνεται όταν ο λαός του Θεού αποφασίσει να βγει από μια κατάσταση αμαρτίας. Ο Σατανάς θέλει να τον κρατάει υπόδουλο για να υπακούει σ’ αυτόν. Χρησιμοποιεί τον τυπικισμό για να μη  μπορέσει ο άνθρωπος να βρεθεί στην ελευθερία του Πνεύματος. Οι παραδόσεις είναι η αιτία που πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να δουν το Θεό.

Ο Φαραώ, ακολουθώντας την πάγια τακτική του διαβόλου, αυξάνει το φορτίο. Όταν πάμε να μιλήσουμε σε μια ψυχή, έρχεται ο Σατανάς και αυξάνει το φορτίο. Αυξάνει την πίεση και κλείνει τον κλοιό, ώστε η καρδιά να μην μπορέσει ν’ ανοίξει, να κουραστεί ο άνθρωπος και να προτιμήσει να μείνει στην Αίγυπτο.

μένουσι αργοί

Ο διάβολος δεν επιτρέπει ανάπαυση απ’ τη δουλεία, αντίθετα με το δικό μας Κύριο (Ματθ.ια:28).

λόγια μάταια

Για το διάβολο, τα λόγια της αιώνιας ζωής είναι λόγια μάταια (Β’ Πέτρ.β:2). Πολλές φορές έγινε ακριβώς το ίδιο πράγμα με τους σοφούς και τους δυνατούς του κόσμου αυτού. Ο «κράτιστος Φήστος» όταν αναφέρθηκε στη συνομιλία του Παύλου με τους Ιουδαίους, είπε: «είχον κατ’ αυτού ζητήματα τινά περί της ιδίας αυτών δεισιδαιμονίας και περί τινός Ιησού αποθανόντος τον οποίον ο Παύλος έλεγεν ότι ζη» (Πράξ.κε:19). Αλήθεια, πόσο λίγο καταλάβαινε τι έλεγε! Ποιες ήταν οι συνέπειες αν ο Ιησούς ήταν ζωντανός ή νεκρός! Θεώρησε το θέμα που αναφέρεται σε «κάποιο Ιησού» σαν «δεισιδαιμονία».

Το ίδιο συνέβη και με το Φαραώ που ήξερε πως να φτιάχνει τούβλα, πως να διοικεί και πολλά άλλα, αλλά δεν ήξερε τον Γιάχβε, το Θεό των Εβραίων. Γι’ αυτό θεωρεί τα λόγια του Μωυσή και του Ααρών σαν «μάταια». Τα πράγματα του Θεού φαίνονται πάντοτε μάταια, άχρηστα, ακατανόητα. Μπορεί το όνομά Του να προφέρεται ψυχρά από την τυπική θρησκεία, αλλά ο ίδιος ο Θεός δεν είναι γνωστός. ‘Έρχεται όμως ο καιρός, που μπροστά στο βήμα του Χριστού, κανένας λόγος δεν θα είναι μάταιος. Γι’ αυτό, όλοι αυτοί που πιστεύουν ότι τα λόγια του Θεού είναι πραγματικότητα, πρέπει ν’ αγωνιστούν να αφυπνίσουν τη συνείδηση εκείνων που όπως ο Φαραώ, θεωρούν «την κατασκευήν των πλίνθων» σαν το μόνο αξιόλογο πράγμα που μπορεί ν’ απασχολεί τη σκέψη τους, σαν τη μόνη πραγματικότητα.

Δυστυχώς, πολλές φορές και οι Χριστιανοί, ζουν με τα βλεπόμενα με αποτέλεσμα να χάνουν τη βαθιά σημασία των ουράνιων και μη βλεπομένων πραγμάτων. Έχουμε ανάγκη να ζούμε περισσότερο στη σφαίρα της πίστης, στο περιβάλλον του ουρανού και της «νέας κτίσης». Τότε, θα βλέπουμε τα πράγματα όπως τα βλέπει ο Θεός, θα σκεπτόμαστε όπως σκέπτεται ο Θεός κι ολόκληρη η ζωή μας θα είναι ανώτερη, αφιλοκερδής, χωρισμένη από τα γήινα.

ε:10-12

Η πρώτη συνάντηση του Μωυσή με το Φαραώ, βάζει τους Ισραηλίτες σε μια σοβαρή δοκιμασία, αφού το μοναδικό αποτέλεσμα είναι ν’ αυξηθεί το βάρος της δουλειάς.

Ο Μωυσής μαζί με τον Ααρών πήγαν στους Ισραηλίτες, έκαναν τα σημεία που ο Θεός τους είχε πει και ο λαός πίστεψε. Μόλις όμως γίνεται η αίτηση για απελευθέρωση, μόλις οι άνθρωποι αποφασίζουν να ταυτιστούν με το Μωυσή και το λόγο του, βρίσκονται πιο βαθιά μέσα στη λάσπη και τη δουλεία.

ε:13-14 εβίαζον αυτούς

Ο διάβολος δεν σταματάει να πιέζει τους αγίους. Ο Έλικοτ γράφει: «Τα Αιγυπτιακά μνημεία δείχνουν ξένους εργάτες να δουλεύουν για την κατασκευή πλίνθων κάτω από Αιγυπτίους εργοδιώκτες που είναι οπλισμένοι με ράβδους για να χτυπάνε τους εργάτες όποτε σταματούσαν για να ξεκουραστούν. Είναι σαν να λένε: Δουλεύετε, μη σταματάτε!»

επίτροποι

Αρχηγοί των Ισραηλιτών εκλεγμένοι από τους Αιγυπτίους. Ίσως είναι οι πρεσβύτεροι με τους οποίους ήρθε σε επαφή ο Μωυσής.

ε:15-19

Όταν οι επίτροποι πήγαν στο Φαραώ για να ζητήσουν χάρη και έλεος, τους αρνήθηκε οποιαδήποτε διευκόλυνση. Σ΄ αυτή την κατάσταση, που οι προσπάθειες όλων έχουν αποτύχει, μπορούν να ξέρουν ότι αν συμβεί κάτι καλό στη ζωή τους, αυτό θα είναι απ’ το Θεό. Οι προσπάθειες του ανθρώπου που αγωνίζεται να σωθεί μόνος του, είναι ανάλογα μάταιες μ’ αυτόν που προσπαθεί να σηκωθεί τραβώντας τα κορδόνια των παπουτσιών του! Η σωτηρία δεν προέρχεται από οτιδήποτε ο άνθρωπος μπορεί να κάνει, αλλά κατευθείαν και μόνο απ΄ τον Κύριο.

Ο Naville (1883) και ο Kyle (1908) βρήκαν στα ερείπια της Πιθώμ ότι τα χαμηλότερα στρώματα των πλίνθων ήταν γεμάτα με κομμένο άχυρο, τα μεσαία περιείχαν λιγότερο άχυρο και καλάμια ξεριζωμένα με τη ρίζα και στα ψηλότερα δεν υπήρχε καθόλου άχυρο.

ε:20-21

Η πιο οδυνηρή δοκιμασία για το Μωυσή δεν ήταν η αντιμετώπιση της αποστολής του από το Φαραώ. Ο καθένας που δουλεύει για τον Κύριο πρέπει να περιμένει παρόμοιες αντιδράσεις απ’ τους ανθρώπους του κόσμου. Όσο πιο πιστός μένει στον Ιησού, όσο περισσότερο περπατά στα ίχνη Του, όσο περισσότερο του μοιάζει, τόσο πιο πολύ πρέπει να περιμένει το διωγμό, την καταφρόνηση και να τον βλέπουν σαν παράλογο, οι άνθρωποι του κόσμου. Αυτή η κριτική όμως, δεν τον αποθαρρύνει ούτε τον απογοητεύει. Αυτό που είναι αβάσταχτο, γιατί είναι πολύ οδυνηρό, είναι να βλέπει τα αντικείμενα της διακονίας και της μαρτυρίας του, να την παρεξηγούν, να την παραγνωρίζουν και να την απορρίπτουν. Σε τέτοιες περιπτώσεις, ο άνθρωπος έχει ανάγκη να ζει πολύ ενωμένος με το Θεό για να μπορέσει να κρατηθεί και να συνεχίσει τον αγώνα του. Σε τέτοιες περιπτώσεις, αν κάποιος δεν είναι πεπεισμένος ότι έχει την αποστολή του απ’ τον Κύριο, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα υποκύψει.

Θέλεις να κάνεις το θέλημα του Θεού, να γίνεις Μωυσής ή Ααρών; Να ξέρεις ότι θα δεχτείς επιθέσεις απ’ αυτούς που πας να υπηρετήσεις. Ο Χριστός είπε: «...επληγώθην εν τω οίκω των φίλων μου» (Ζαχ.ιγ:6).

Ο Μωυσής και ο Ααρών δεν έκαναν κάτι δικό τους, αλλά ό,τι ο Θεός τους είχε πει. Οι Ισραηλίτες όμως ήρθαν εναντίον τους επειδή η ελευθερία που τους υποσχέθηκαν δεν ήρθε αμέσως.

ε:22,23

Ο Μωυσής απελπίζεται και παραπονιέται στο Θεό. Τα λόγια που άκουσε, περιείχαν ότι χρειαζόταν για να τον φέρουν σ’ αυτή την κατάσταση. Ήταν λάθος που παραπονέθηκε αλλά έκανε καλά που στράφηκε στο Θεό. Παραπονέθηκε ο λαός και ο Μωυσής με τη σειρά του παραπονιέται στο Θεό. Ο Κύριος δεν είχε υποσχεθεί σε κανένα ότι θα τους ελευθέρωνε αμέσως (Έξ.γ:19-20).

Πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι έχουμε καταλάβει καλά όλες τις υποσχέσεις του Θεού. Να μην προσθέτουμε σ’ αυτές, ούτε να κάνουμε υποθέσεις.

Την ίδια στιγμή που η απελευθέρωση φαινόταν τόσο κοντά, τα πράγματα πήραν τέτοια αποθαρρυντική τροπή, όπως συμβαίνει και στη φύση που η πιο σκοτεινή ώρα της νύχτας, είναι αυτή που προηγείται της αυγής της ημέρας.