Γέν.ιγ:6,7
Και δεν εχώρει αυτούς η γη διά να κατοικώσιν ομού·
διότι ήσαν τα υπάρχοντα αυτών πολλά, και δεν ηδύναντο να κατοικώσιν ομού. Και συνέβη
έρις μεταξύ των ποιμένων των κτηνών του Άβραμ και των ποιμένων των κτηνών του Λώτ·
οι δε Χαναναίοι και οι Φερεζαίοι κατώκουν τότε την γην.
Τα αποτελέσματα της Αιγύπτου. Τώρα είναι και
οι δύο πλούσιοι και δεν τους χωρά ο τόπος!
Όταν κανείς δεν περπατά με απλότητα και
καθαρά αισθήματα, εύκολα θα συναντήσει την πέτρα που θα τον κάνει να προσκόψει.
Κι αν δεν γίνει τη μια μέρα, θα γίνει την άλλη. Δεν ενδιαφέρει και τόσο η
φαινομενική αιτία που κάνει κάποιον να χάσει το δρόμο του. Η πραγματική αιτία
μένει κρυμμένη στα βάθη της καρδιάς.
Η έριδα μεταξύ των ποιμένων ήταν εύκολο να
σταματήσει χωρίς πνευματική ζημιά, είτε για το Λωτ, είτε για τον Αβραάμ. Αν
είχαν το ίδιο πνεύμα, δεν θα υπήρχε έριδα γιατί η έριδα δεν είναι καρπός του
Πνεύματος αλλά της σάρκας, αλλά και να συνέβαινε, με κάποιο τρόπο θα τα
βρίσκανε. Είναι ακριβώς αυτό που βλέπουμε στην ΑΠΟΚ.ιβ όπου αποχωρίζεται η
αόρατη από την ορατή εκκλησία. Στην πραγματικότητα, αυτή η έριδα, δεν έκανε
τίποτε άλλο από το να δώσει στον Αβραάμ την ευκαιρία να δείξει τη θαυμαστή
δύναμη της πίστης, και αυτή την ηθική και ουράνια υπεροχή που περιβάλλει αυτόν
που πιστεύει. Την ίδια στιγμή φανερώνει την κοσμικότητα που ήταν γεμάτη η
καρδιά του Λωτ. Απλά έγιναν φανερές οι καρδιές και των δύο! Όταν ο κόσμος είναι μέσα στην καρδιά, βρίσκει
κανείς πάντοτε το δρόμο που οδηγεί σ’ αυτόν. Και ο Λωτ ήταν παιδί του Θεού, η
Γραφή μας τον λέγει δίκαιο, αλλά πολλές φορές πρέπει να ξεχωρίσει δίκαιος από δίκαιο!