Γέν.ιδ:18-20
Και ο Μελχισεδέκ βασιλεύς Σαλήμ έφερεν έξω
άρτον και οίνον· ήτο δε ιερεύς του Θεού του Υψίστου. Και ευλόγησεν αυτόν και
είπεν, Ευλογημένος ο Άβραμ παρά του Θεού του Υψίστου, όστις έκτισε τον ουρανόν
και την γήν· και ευλογητός ο Θεός ο Ύψιστος όστις παρέδωκε τους εχθρούς σου εις
την χείρα σου. Και Άβραμ έδωκεν εις αυτόν δέκατον από πάντων.
Μια
περιγραφή του Μελχισεδέκ δίνεται στους Εβρ.ζ. Εκεί βλέπουμε ότι:
- Ο Μελχισεδέκ ήταν ανώτερος του Αβραάμ.
- Ήταν ιερέας και βασιλιάς. Αυτός ο διπλός ρόλος ήταν αντίθετος με την εντολή του Θεού μέχρι που έλαβε χώρα στο πρόσωπο του Ιησού.
- Ήταν ιερέας του Θεού του Υψίστου, που σημαίνει ότι γνώριζε τον Ένα Αληθινό Θεό.
Ο Μελχισεδέκ ήταν τύπος του Χριστού:
- Βασιλιάς Σαλήμ (ειρήνης). Εβρ.ζ:1,2 Ησ.θ:6 άρχων ειρήνης.
- Το όνομα σημαίνει “βασιλιάς δικαιοσύνης” Εβρ.ζ:2 Ιερ.κγ:5,6
- Ήταν ιερεύς του Θεού του Υψίστου (Ελ ελιών). Εβρ.ε:6 ζ:15-17
- Ήταν βασιλιάς και ιερέας Ζαχ.ς:13
- Έφερε άρτο και κρασί που είναι προσφορά εξ αλφίτων και οίνου - σύμβολα του σώματος και του αίματος του Χριστού. Σύμβολα της θυσίας της Καινής Διαθήκης καθότι ο Μελχισεδέκ συμβόλιζε τον Ιησού Χριστό.
- Ευλόγησε τον Αβραάμ, ο Χριστός ευλόγησε το σπέρμα του Αβραάμ
- Απάτωρ, αμήτωρ, αγενεαλόγητος (Εβρ.ζ:3). Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είχε πατέρα ή μητέρα, αλλά ότι δεν αναφέρεται η γενεαλογία του όπως αναφερόταν των Λευιτών και δικαιολογούσε τη διακονία τους σαν ιερείς. Κατ’ αυτή την ομοιότητα είναι και ο Ιησούς Χριστός ιερέας, χωρίς καμιά ιερατική γενεαλογία που να δικαιολογεί την ιεροσύνη Του.
Δεν είναι ο Μελχισεδέκ ο Χριστός, αλλά τύπος
του Χριστού. Ούτε κάποιος άγγελος ή ο “προϋπάρχων Θεός Υιός” Εβρ.ζ:11,15. Ο
Μελχισεδέκ ήταν άνθρωπος, οι άγγελοι ποτέ δεν μπορούν να είναι ιερείς ή μεσίτες
μεταξύ Θεού και ανθρώπων γιατί ο μεσίτης πρέπει να μετέχει σαρκός και αίματος.
Η ιερατική τάξη του Μελχισεδέκ δεν ήταν ούτε
Λευιτική, ούτε Ααρωνική. Ήταν μια διαφορετική τάξη ιερέων στην οποία ανήκε ο
Ιώβ και ο Ιοθώρ (πεθερός του Μωυσή). Δεν είχε καμιά σχέση με γενεαλογίες αλλά
ούτε ήταν βασισμένη στο νόμο του Μωυσή.
Εδώ έχουμε την αρχή του αποδεκατισμού. Άρχισε
με τον Αβραάμ και αποδεικνύει ότι δεν είναι πράξη του νόμου, αλλά μάλλον πράξη
πίστης. Είναι πράξη πίστης, υπακοής, λατρείας και πλήρους εξάρτησης από τον
Ύψιστο Θεό.
Γέν.ιδ:21
Και είπεν ο βασιλεύς των Σοδόμων προς τον
Άβραμ, Δος μοι τους ανθρώπους, τα δε υπάρχοντα λάβε εις σεαυτόν.
Ο βασιλιάς των Σοδόμων επέτρεψε στον Αβραάμ
να κρατήσει τα λάφυρα από τη μάχη, αλλά ήθελε το λαό του πίσω. Σύμφωνα με τα
έθιμα - ισχύει ακόμα και σήμερα ανάμεσα στους Άραβες - ο Αβραάμ είχε δικαίωμα
στα λάφυρα αλλά έπρεπε να επιστρέψει τους αιχμάλωτους.
Γέν.ιδ:22-24
Είπε δε ο Άβραμ προς τον βασιλέα των Σοδόμων,
Εγώ ύψωσα την χείρα μου προς Κύριον, τον Θεόν τον Ύψιστον, όστις έκτισε τον
ουρανόν και την γην, ότι δεν θέλω λάβει από πάντων των ιδικών σου από κλωστής
έως λωρίου υποδήματος, διά να μη είπης, Εγώ επλούτισα τον Αβραμ· εκτός μόνον εκείνου
το οποίον έφαγον οι νέοι, και της μερίδος των ανθρώπων των ελθόντων μετ' εμού,
του Ανήρ του Εσχώλ και του Μαμβρή, ούτοι ας λάβωσι την μερίδα αυτών.
Ο Αβραάμ έδειξε τον τέλειο αποχωρισμό του από
τον κόσμο με το να αρνηθεί να δεχτεί οτιδήποτε από τα λάφυρα. Δεν ήθελε να
μολυνθεί με τίποτα που προερχόταν από τα Σόδομα. Αρνήθηκε να συμβιβαστεί. Αυτό
ήταν το μυστικό της επιτυχίας του Αβραάμ. Οι ευλογίες που είναι πάνω μας, θα
πρέπει να είναι ολοφάνερο ότι είναι από το Θεό.
Πώς μπορούσε να σκέφτεται να ελευθερώσει τον
Λωτ από τη δύναμη του κόσμου όταν τον ίδιο τον κυβερνούσε ο κόσμος; Δεν μπορώ να ελευθερώσω κάποιον, αν εγώ πρώτα
δεν είμαι ελεύθερος.
