Όπως σε όλες
τις επιστολές προς τις εκκλησίες στο βιβλίο της Αποκάλυψης του Ιωάννη, ο στόχος
του Κυρίου, που είναι ο συντάκτης και αποστολέας της επιστολής, είναι η νίκη.
«…Όστις νικά, στον νικώντα, αυτός που νικά…». Είναι όμως εξίσου γνωστό σε όλους
μας ότι για να είναι μία νίκη πραγματική και έγκυρη, υπάρχουν όροι,
προϋποθέσεις, πορεία συγκεκριμένη που πρέπει να ακολουθηθεί, κριτήρια. Δεν είναι
όλα νίκη, δεν καταλήγουν όλοι οι δρόμοι σε νίκη, δεν αναγνωρίζονται, ούτε επιβραβεύονται
όλες οι νίκες.
Όπως σε όλες
τις επιστολές προς τις εκκλησίες της Αποκάλυψης, έτσι και στην πολύ ιδιαίτερη
περίπτωση της εκκλησίας των Θυατείρων (β:18-29), αν και το μήνυμα που έχει να
στείλει ο Κύριος είναι πολύ σημαντικό και για τότε και για σήμερα, ο σωστότερος
τρόπος να αρχίσουμε τη μελέτη της είναι ο ίδιος ο Κύριος. Το πρόσωπό Του, τα
γνωρίσματά Του, αυτά που θέλει, αυτά που λέει, αυτό που πραγματικά είναι ο
Κύριος και της επιστολής, αλλά και της ζωής μας, της σωτηρίας μας, ο μόνος αληθινός
Θεός. Ίσως το πιο αποφασιστικό στη ζωή τού κάθε ανθρώπου είναι να γνωρίσει την
ουσία του Θεού, τα γνωρίσματα του χαρακτήρα Του, να αγαπήσει και να αποζητά με
την καρδιά του την κυριότητά Του σε κάθε βήμα της ζωής του. Υψηλότερο και ασφαλέστερο επίπεδο από αυτό
δεν υπάρχει για τον άνθρωπο.
Βασικό
στοιχείο της νίκης στην πνευματική ζωή είναι να ξεκινήσουμε πάντα από τον
Κύριο. Τον Κύριο που θεσμοθέτησε τη νίκη, τον Κύριο που Του ανήκει η νίκη, που
αναγνωρίζει και επιβραβεύει τη νίκη, όταν είναι έγκυρη και γνήσια. Μετά, μπορούμε
να κατεβαίνουμε «προς τα κάτω», στη ζωή μας, στους ανθρώπους, στα γεγονότα.
Ιδιαίτερη
σημασία έχει η περιγραφή του προσώπου του Κυρίου στη συγκεκριμένη επιστολή:
«ο έχων τους οφθαλμούς Αυτού ως φλόγα πυρός
οι πόδες Αυτού είναι όμοιοι με χαλκολίβανον»
Είναι
σίγουρο ότι η περιγραφή αυτή δεν είναι καθόλου ευχάριστη. Θα μπορούσε ίσως να
επιλέξει άλλους τίτλους και εικόνες για το πρόσωπό Του, όπως, ο Αναστημένος, ο
Ποιμένας, ο Φίλος, ο Σωτήρας, ο Βασιλιάς ίσως. Όσοι ξέρουν από αλληλογραφία και
έχουν διαβάσει δεκάδες γράμματα, θα συμφωνήσουν ότι από τις πρώτες γραμμές
μπορείς να καταλάβεις τις διαθέσεις του γράφοντος, αλλά και την κατεύθυνση
αυτών που γράφει. Η επιλογή της εικόνας και των γνωρισμάτων του Κυρίου στον
πρόλογο της επιστολής που στέλνει στα Θυάτειρα δεν είναι ούτε τυχαία, ούτε
άσχετη με το μήνυμα που θέλει να τους στείλει!
Εμείς οι
άνθρωποι έχουμε μια τάση και ιδιαίτερη έλξη στις όμορφες, ανώδυνες και χωρίς
κόστος καταστάσεις. Τις επιδιώκουμε, τις κρατάμε, τις συντηρούμε και τις
προκρίνουμε. Θέλουμε πάντοτε να βιώνουμε καταστάσεις και να ακούμε λόγια που
μας παρηγορούν, μας ενισχύουν, μας στηρίζουν. Και όπως είναι φυσικό απορρίπτουμε,
αποσιωπούμε, προσπερνάμε ό,τι μας προβληματίζει, μας κοστίζει, μας ξεβολεύει.
Πρέπει να
τονίσουμε, ότι το ευαγγέλιο που συντηρεί τέτοιες καταστάσεις δεν είναι σωστό
και γνήσιο. Κάποτε ο Κύριός μας είναι ο τρυφερός και γλυκός Κύριος της αγάπης
και της στήριξης. Κάποτε ο Ίδιος ο Κύριος εμφανίζεται με μάτια που διεισδύουν
και κατακαίγουν σαν φλόγες, σκληρός και άκαμπτος, όπως ο χαλκολίβανος, που ήταν
το πιο σκληρό και ανθεκτικό μέταλλο εκείνης της εποχής. Πότε συμβαίνει αυτό;
Μπροστά στην αμετανόητη αμαρτωλή καρδιά, την καρδιά που φιλοξενεί και κρατάει
ακαταδίκαστη την αμαρτία.
Στο σημείο
αυτό είναι που εμφανίζεται το πραγματικό μήνυμα, που στέλνει ο Κύριος στα
Θυάτειρα τότε και σε όλους εμάς σήμερα. Η λέξη, που αποδίδει με ακρίβεια και
αποδίδει απόλυτα αυτό το μήνυμα, λέγεται ανοχή! Ανοχή στην αμαρτία.
Για πολλούς
στις μέρες μας η ανοχή έχει αναδειχθεί υπέρτατο αγαθό, στόχος ζωής. Αποτελεί
ζηλευτό γνώρισμα καλλιέργειας, ωριμότητας, καταλληλότητας, ικανότητας.
Ανοχή στο
διαφορετικό, ανοχή στο περίεργο, στο επαναστατικό, στο μοντέρνο, στην
καινοτομία… Το γνωρίζουμε όλοι ότι και ο Κύριος έχει ανοχή και μακροθυμία,
είναι «πολυέλεος και πολυεύσπλαχνος». Υπάρχει όμως μια καθοριστική διαφορά, που
λέγεται «ανοχή με όρια, όρια Θεού!».
Ανοχή και αποδοχή προσώπων, καταστάσεων, ενεργειών, με κριτήρια άγια και όρους
του Θεού. Από την περιγραφή που κάνει το ίδιο το Άγιο Πνεύμα στην επιστολή Του
προς την εκκλησία μπορούμε να καταλάβουμε τα πάντα:
«αφήνεις την γυναίκα Ιεζάβελ, η οποία λέει
για τον εαυτό της ότι είναι προφήτισσα, να διδάσκει και να πλανά, …ιδού βάλλω
αυτήν εις κλίνην και τους μοιχεύοντας μετ’ αυτής…»
Από τη
συλλογή και τη μελέτη αυτών των στοιχείων της επιστολής, «γυναίκα, Ιεζάβελ, προφήτισσα», εύκολα καταλαβαίνει κανείς τη φύση
τού προβλήματος στα Θυάτειρα. Υπάρχει μια αντιστοίχιση σε αυτά τα τρία
χαρακτηριστικά. Η γυναίκα υποδηλώνει τη σαρκική σεξουαλική ηδονή, την αμαρτία
της σάρκας. Με το όνομα Ιεζάβελ το πιο πιθανόν είναι ότι αναφέρεται στη
απεικόνιση της αμαρτίας της αθεΐας και
όχι σε συγκεκριμένο πρόσωπο. Στο βιβλίο της Αποκάλυψης δεν έχουμε αναφορές ονομάτων
φυσικών προσώπων, παρά μία ακόμη φορά, στον Αντύπα.
Η Ιεζάβελ
είναι η γνωστή σύζυγος του βασιλιά Αχαάβ, ενός άβουλου και ενδοτικού ανθρώπου,
που ήταν πειθήνιο όργανό της, για την πραγματοποίηση των σατανικών σχεδίων της.
Η ίδια ήταν ιέρεια του Βαάλ και των Ασταρώθ. Στο βασιλικό τραπέζι της έτρωγαν
καθημερινά 850 ιερείς του Βαάλ και στις μέρες της γέμισε τον τόπο με είδωλα
ανάμεσα στο λαό τού Θεού. Η ίδια, όπως λένε οι μελετητές, ξεπέρασε σε κακία και
πονηρία όλους τους ξεπεσμένους ειδωλολάτρες βασιλιάδες του λαού Ισραήλ. Την
ίδια εκείνη εποχή ο προφήτης του Κυρίου ο Ηλίας δεινοπάθησε και κυνηγήθηκε,
μαζί με ένα πιστό μικρό υπόλοιπο, πολύ σκληρά από την ίδια την Ιεζάβελ και τους
πιστούς της.
Η αμαρτία
έχει πάντα πολυσύνθετο πρόσωπο. Δεν υπάρχει ούτε μία αμαρτία μόνη της, ούτε
αμαρτία με στιγμιαίο χαρακτήρα. Η αμαρτία στη ζωή τού ανθρώπου είναι
πολυδιάστατη, πολυσύνθετη. Η ειδωλολατρία στις μέρες μας και ανάμεσα στους
χριστιανούς είναι άφθονα διαδεδομένη και εξαπλώνεται. Λατρεύουν οι άνθρωποι τον
εαυτό τους, τη δουλειά τους, τα σχέδιά τους, την υγεία τους, τα αποκτήματά
τους, τον κόσμο των επιθυμιών τους. Αυτά είναι τα πρώτα και τα μόνα, που κατοικούν
και γεμίζουν την καρδιά τους. Αυτά υπηρετούν και γι’ αυτά ζουν. Από την άλλη
μεριά, πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι η σεξουαλική αμαρτία, με στόχο την ευχαρίστηση,
την ηδονική ικανοποίηση της σάρκας, έχει στις μέρες μας ανησυχητικά αυξητική
τάση. Ελεύθερες σχέσεις, σχέσεις του τύπου «…δοκιμάζω, αφήνω, ξαναδοκιμάζω,
ευχαριστιέμαι, συγκρίνω,…» πριν από το γάμο, μέσα στο γάμο, μετά το γάμο…
Και όλα αυτά
με επικάλυμμα πνευματικότητας, μία λεπτή κρούστα πνευματικών εκδηλώσεων, όπως είναι η προσευχή, οι δραστηριότητες,
εδάφια, διακονίες, υλική προσφορά. Και όλο αυτό το σύμπλεγμα, που εξαπατά και
πλανά, να το αφήνουμε ελεύθερα να διδάσκεται, να βιώνεται μέσα στην εκκλησία,
να γίνεται πρότυπο, να έχει μιμητές, να παγιδεύει τις ψυχές. Όλο και κάποια
«Ιεζάβελ» θα βρίσκεται να το εκπροσωπήσει και να το διαδώσει ανάμεσα στις
ψυχές. «…Και εσύ το αφήνεις να φυτρώνει, να συναυξάνει, γιατί είσαι δειλός ίσως
για να φωνάξεις, να σαλπίσεις, να διαμαρτυρηθείς…, γιατί υπηρετείς
σκοπιμότητες, ισορροπίες και ίντριγκες, γιατί φοβάσαι για το όνομά σου, τη θέση
σου, το μέλλον σου, και υπολογίζεις περισσότερο τη γνώμη των άλλων από τη γνώμη
του ζωντανού Θεού, του Κυρίου».
Είναι
προσφιλής μέθοδος του Σατανά η παραποίηση της αλήθειας, η νόθευση, ο εκφυλισμός,
ο μέσος όρος των εννοιών, των αληθειών, των όρων και των εντολών του Κυρίου.
Έτσι μπορεί και πλανά εύκολα και αποτελεσματικά τους ανθρώπους που δεν
προσέχουν. Μιλάει ο Κύριός μας για αγάπη, μιλάει για μακροθυμία, συγχωρητικότητα,
επιείκεια, έλεος, χάρη… Ο Ίδιος ο Κύριος όμως μιλάει εξίσου καθαρά, όταν μας
λέει:
-«μη αγαπάτε τον κόσμον, μηδέ τα εν τω κόσμω»
(Α΄ Ιωάν.β:15).
-«όποιος θελήσει να είναι φίλος τού κόσμου,
εχθρός του Θεού καθίσταται» (Ιακ.δ:4)
- «όποιος αγαπά πατέρα ή μητέρα υπέρ Εμέ, δεν
είναι άξιος Εμού» (Ματθ.ι:37)
- «όποιος δεν λαμβάνει τον σταυρόν αυτού, και
ακολουθεί πίσω μου» (Ματθ.ι:38)
-«όποιος θέλει να έρθει πίσω Μου, ας απαρνηθεί
τον εαυτόν Του, και ας σηκώσει τον σταυρόν αυτού, και ας Με ακολουθεί»
(Μάρκ.η:34)
Το μήνυμα
της επιστολής προς τα Θυάτειρα είναι πέρα για πέρα καθαρό:
«Ανέχεσαι
κάτι, που Εγώ δεν ανέχομαι!»
«Αφήνεις την
γυναίκα Ιεζάβελ…» Η αμαρτία των πιστών της εκκλησίας των Θυατείρων δεν ήταν η
Ιεζάβελ, με τη διδασκαλία της πλάνης, την ειδωλολατρία, αλλά αυτό το «γιατί αφήνεις», που
υπογραμμίζει το Άγιο Πνεύμα στο γράμμα αυτό. Μπορούμε να το μεταφέρουμε πολύ
εύκολα στις μέρες μας και στα σύγχρονα δεδομένα:
«Μετατόπισες
τα όριά Μου, …φάρδυνες το δρόμο Μου, …ανέχεσαι την αμαρτία, …αποσιωπάς την
αλήθεια Μου, …συμβιβάζεσαι, συνθηκολογείς με σκοπιμότητα, …παραποιείς την
αλήθεια Μου, το νόμο Μου, …δεν ύψωσες την φωνή σου, …κινείσαι σαρκικά και
επιλέγεις με φιλαυτία, …προκρίνεις το συμφέρον σου και όχι το θέλημά Μου…».
Το
αποτέλεσμα είναι αστοχία, εκτροπή, αμαρτία, που οδηγεί αιώνια στην απώλεια, αν
μείνει χωρίς μετάνοια και επανόρθωση.
Εδώ έρχεται
η ώρα του Κυρίου με μάτια τρομερά, που διεισδύουν, ματιά που καίει, πόδια και
περπάτημα σκληρά σαν χαλκολίβανο, σταθερός, αμετακίνητος στην απόφασή Του,
ακλόνητος. Υπάρχει καιρός, που ο Κύριος του ελέους δίνει την ευκαιρία για
μετάνοια, για ταπείνωση, για επιστροφή, και καιρός, που το χέρι του Κυρίου πέφτει
βαρύ και συντρίβει (εδάφια 21-23)
Η ιστορία
της αμαρτίας των Θυατείρων αρχίζει από την εκκλησία της Περγάμου (Αποκ.β:12-17),
στην οποία επισημαίνει ο Κύριος παρόμοιους κινδύνους και στέλνει παρόμοια
μηνύματα: «..έχεις τη διδαχή τού Βαλαάμ». Στα Θυάτειρα έχουμε πρόοδο αυτής της
κατάστασης, με συγκεκριμένη διδασκαλία και συγκεκριμένα πρόσωπα, που την
εκφράζουν, αλλά και τη δημιουργία ρεύματος, ομάδας, που την διαδίδει και την
καλλιεργεί. Η ιστορία αυτή πρακτικά αρχίζει από τα πρώτα βήματα της εκκλησίας,
από την εκκλησία της Εφέσου, στην οποία μιλάει ο Κύριος με απόλυτο και διαπεραστικό
τρόπο: «την αγάπην σου την πρώτην αφήκας» (Αποκ.β:4).
Έτσι
ξεκινάει πάντα η ιστορία της αμαρτίας στη ζωή ενός ανθρώπου. Πρώτα παγώνει η
αγάπη του για το πρόσωπο, τις εντολές του Κυρίου, το σοφό και τέλειο θέλημά
Του. Υποχωρεί η αγάπη για το αληθινό, το δίκαιο, το άγιο, το καθαρό. Μετά υποχωρεί
η πίστη του, μετά αυξάνει η αμαρτία, η απομάκρυνση, η εξομοίωση με τον κόσμο
της σάρκας και των ειδώλων.
Ο άνθρωπος
για το Θεό είναι ένα ΝΑΙ και ένα ΟΧΙ. Η καρδιά μας αυτά τα δύο διαθέτει και
αυτά χρησιμοποιούμε καθημερινά όταν επιλέγουμε ή προκρίνουμε. Ο Κύριος
περιμένει να δει πού και πώς θα διαθέσουμε το ΝΑΙ και το ΟΧΙ της καρδιάς μας.
Όχι μόνο το ένα από τα δύο, αλλά και τα δύο. Δεν φτάνει μόνο το ΝΑΙ! Εμείς
πανηγυρίζουμε, γιορτάζουμε, όταν μια ψυχή ακούσει για τη σωτηρία του Ιησού
Χριστού και πει ΝΑΙ στη χάρη και στη δωρεά του Κυρίου. Την ίδια ώρα και ο
Κύριος χαίρεται, αλλά περιμένει και την ώρα του ΟΧΙ της ίδιας καρδιάς. Δεν
φτάνει μόνο το ΝΑΙ. Είναι γεμάτος ο τόπος γύρω μας από πιστούς του Χριστούς που
λένε ΝΑΙ στον Ιησού, λένε ΝΑΙ και στον κόσμο της αμαρτίας και αθεΐας.
Στα Θυάτειρα
η εικόνα αυτών των πιστών ήταν κάτι παραπάνω από ζηλευτή. Είχαν αγάπη, πίστη,
υπομονή, υπηρεσία για τη δόξα του Κυρίου, έμπρακτες αποδείξεις όλων αυτών,
αύξηση και πρόοδο σε όλα αυτά, που τα αναγνωρίζει ο Κύριος και τα επαινεί! Όμως
δεν είναι ικανοποιημένος ο Κύριος μόνο με το ΝΑΙ των πιστών αυτών, όσο κι αν η
πίστη τους έχει τόσο ζηλευτές εκδηλώσεις. «..Γιατί αφήνεις», γιατί ανέχεσαι,
γιατί αποσιωπάς την αμαρτία ανάμεσά σας, γιατί δεν καταδίκασες την ανομία, την
πλάνη, την ειδωλολατρία…;
Υπάρχει ένα
ακόμα επιβαρυντικό στοιχείο στα Θυάτειρα, που αφορά και όλους εμάς σήμερα. Οι
πιστοί στα Θυάτειρα ήταν χωρισμένοι στα δύο. Είχαν και «…τους λοιπούς τους εν
Θυατείροις», αυτούς που δεν άφησαν να τους πλανήσει η Ιεζάβελ, δεν
συνθηκολόγησαν με την ειδωλολατρία, δεν ακολούθησαν τη σάρκα. Το πιστό μικρό
υπόλοιπο. Δεν γονάτισαν στο πνεύμα και στα έργα της «Ιεζάβελ», δεν αποδέχτηκαν
τον τρίτο δρόμο του συμβιβασμού και της συνθηκολόγησης.
Μπορεί να
είναι λιγότεροι σε αριθμό και σε δύναμη, μπορεί να υποφέρουν, να καταβάλλουν το
κόστος της πιστότητάς τους στην αλήθεια και στη δικαιοσύνη του Κυρίου, αλλά
είναι οι νικητές, οι πολύτιμοι στα μάτια του Κυρίου. Και θα τους τιμήσει ο
Κύριος και θα τους χαρίσει ό,τι πιο πολύτιμο μπορεί να ποθήσουν και να επιδιώξουν
στη ζωή τους οι άνθρωποι: δύναμη, εξουσία, δόξα και ομορφιά στο πρόσωπο του
Ιησού Χριστού.
«Εγώ είμαι ο αστήρ ο λαμπρός και ορθρινός»
(Αποκ.κβ:16).
Το πανέμορφο
αστέρι, που πρωτοβγαίνει όταν φεύγει το σκοτάδι της νύχτας και γλυκοχαράζει η
μέρα! Η νύχτα της αμαρτίας προχωράει, βαθαίνει και ταυτόχρονα υποχωρεί. Η ημέρα
της δόξας της βασιλείας του Κυρίου γλυκοχαράζει. Το αστέρι του πρωινό, ο
αναστημένος και δοξασμένος Ιησούς Χριστός ο Σωτήρας, φέγγει ολόλαμπρος στο
στερέωμα και συλλέγει τους δικούς Του, υποδέχεται την Εκκλησία Του, που Τον
τίμησε, που Τον αγάπησε, που Του έμεινε πιστή μέχρι Τέλους, τους υποδέχεται
στις νεφέλες για να συμβασιλεύσουν αιώνια στη χαρά και στη δόξα του Ουρανού.
Ο
αναλλοίωτος, ο μόνος αληθινός Θεός υπόσχεται δόξα, εξουσία, ομορφιά, αιώνια,
και είναι πιστός στις υποσχέσεις Του. Αλλά την ίδια ακριβώς ώρα παραγγέλλει και
ζητά από τους πιστούς Του:
«Κράτει! Μην
αφήσεις! Μείνε μέχρις τέλους!»
Και όλα
αυτά, την εποχή που η ανοχή στην αμαρτία, η χαλαρότητα, οι ήπιοι τόνοι, η
συνθηκολόγηση με τους εχθρούς της αλήθειας του Θεού αποτελούν υπέρτατο συστατικό
για κάποιον που θέλει να ανέβει, να προωθηθεί, να αναγνωριστεί, να πετύχει στον
κόσμο αυτό.
Υπάρχει
κάποιος που θα θυμώσει, κάποιος που θα επαναστατήσει με το παιχνίδι που
παίζεται από το Σατανά και τους πιστούς τού πνεύματος της «Ιεζάβελ» σε βάρος
του; Ποιος θα επαναστατήσει, ποιος θα κάνει υπέρβαση, τη μεγάλη ανατροπή μέσα
του, ποιος θα μισήσει την εξαπάτηση της αμαρτίας και θα στραφεί με μετάνοια, ταπείνωση
και πίστη στον ζωντανό Ιησού Χριστό, που η αλήθεια Του ελευθερώνει και
λυτρώνει;
