ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΚΑΤΟ
ΕΚΤΟ
Γέν.ις:1
Η δε Σάρα, η γυνή του Άβραμ, δεν ετεκνοποίει εις
αυτόν· είχε δε δούλην Αιγυπτίαν, ονομαζομένην Άγαρ.
Όπως είδαμε, ο Αβραάμ απέκτησε την Αγαρ όταν
ήταν στην Αίγυπτο. “Αγαρ” σημαίνει φυγή και φαίνεται Σημιτικό όνομα παρά Αιγυπτιακό.
Μάλλον της το έδωσε ο Αβραάμ όταν την πήρε στο σπίτι του.
Γέν.ις:2
Και είπεν η Σάρα προς τον Άβραμ, Ιδού, ο Κύριος
με απέκλεισε της τεκνοποιΐας· είσελθε λοιπόν προς την δούλην μου, ίσως αποκτήσω
τέκνον εξ αυτής. Υπήκουσε δε ο Άβραμ εις τον λόγον της Σάρας.
Ο Αδάμ έγινε παραβάτης ακούγοντας την Εύα,
και τώρα βρίσκουμε τον Αβραάμ να κάνει το ίδιο πράγμα. Βλέπουμε την απιστία να
κυριεύει το πνεύμα του Αβραάμ και ακόμα μια φορά να τον απομακρύνει για λίγο
καιρό από το μονοπάτι της ευλογημένης και απλής εμπιστοσύνης στον Κύριο. Ο Θεός
δεν δημιουργεί ήρωες όπως οι άνθρωποι όταν γράφουν ιστορία.
Τα λόγια της Σάρρας είναι η πιο συνηθισμένη
έκφραση απιστίας και ανυπομονησίας. Η φτωχή φυσική μας καρδιά, προτιμά κάθε τι
άλλο παρά τη θέση της αναμονής. Θα καταφύγει σε τεχνάσματα, σε σχέδια, θα
προτιμήσει να χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε μέσο παρά να μείνει σε μια θέση που θα
την πιέζει. Άλλο είναι να πιστεύει κανείς σε μια υπόσχεση, και άλλο να
περιμένει με υπομονή την εκπλήρωση της υπόσχεσης! Όταν υπόσχεσαι κάτι σ’ ένα
μικρό παιδί, αυτό δεν αμφισβητεί καθόλου την αλήθεια των λόγων σου, αλλά
μπορείς να δεις πόσο ταραγμένο και ανήσυχο είναι για να μάθει πότε και πώς θα
εκπληρωθεί η υπόσχεση!
Ο Αβραάμ έδειξε πίστη στο κεφ.ιε όταν ο Θεός
τον διαβεβαίωσε ότι ο κληρονόμος του θα ήταν από τα ίδια του τα σπλάχνα, αλλά
στερείται υπομονής στο κεφάλαιο που εξετάζουμε. Τώρα μπορούμε να καταλάβουμε τί
σημαίνει το εδ.Εβρ.ς:12! Ο Θεός δίνει μια υπόσχεση. Η πίστη πιστεύει στην
υπόσχεση. Η ελπίδα περιμένει την υπόσχεση, και η υπομονή περιμένει ήσυχα την
εκπλήρωση της υπόσχεσης (Εβρ.ι:35-39).
Όλα, εκτός του Θεού, κάνουν στην καρδιά που
έχει απιστήσει. Και είναι πραγματικά θαυμαστό πόσο επιπόλαια μπορεί να φερθεί
ένας πιστός, όταν χάσει μια φορά το αίσθημα της παρουσίας του Θεού και ξεχάσει
ότι η πιστότητά Του δεν αποτυγχάνει ποτέ κι ότι ο Ίδιος είναι αρκετός για το
κάθε τι!
Η απομάκρυνση από την απόλυτη εξάρτηση από το
Θεό, είναι πικρή, και οι συνέπειες πάντοτε ολέθριες. Από τη στιγμή που θα
πάρουμε το βλέμμα μας από τον Κύριο, είμαστε ικανοί να παραδοθούμε στις πιο ποταπές
επινοήσεις της απιστίας.
Η αρχαιολογία έχει δείξει ότι η συνήθεια να
αποκτούν παιδιά από τις δούλες ήταν πολύ διαδεδομένη εκείνη την εποχή. Τα
παιδιά που γεννιόταν αναγνωριζόταν σαν παιδιά των κυρίων και όχι των δούλων.
Γέν.ις:3
Και έλαβεν η Σάρα η γυνή του Άβραμ την Άγαρ την
Αιγυπτίαν, την δούλην αυτής, αφού ο Άβραμ είχε κατοικήσει δέκα έτη εν τη γη Χαναάν,
και έδωκεν αυτήν εις Άβραμ τον άνδρα αυτής, διά να ήναι γυνή αυτού.
Ίσως σκεφθεί κανείς ότι αυτό είναι βδέλυγμα,
αλλά ας μην ξεχνάμε ότι τα γεγονότα αυτά διαδραματίζονται πριν 4.000 χρόνια. Ο
Νόμος δεν υπάρχει ακόμα, αλλά μάλλον υπήρχαν οι συνήθειες των λαών που ήταν
ένας άγραφος νόμος. Αργότερα θα δούμε τη Λεία να δίνει στον Ιακώβ τη δούλη της
για να του κάνει παιδιά και αμέσως μετά το ίδιο θα κάνει και η Ραχήλ.
Οπωσδήποτε αυτό το γεγονός δεν έδινε κανένα δικαίωμα στον Αβραάμ να μπαίνει και
να βγαίνει όπου θέλει, απλά τώρα είχε δύο γυναίκες. Βέβαια αυτό οδήγησε και τον
Αβραάμ και τη Σάρα σε λύπες. Μάλιστα όταν συνέλαβε η Αγαρ, άρχισε να καταφρονεί
τη Σάρρα και αυτό ήταν μόνο η αρχή όλων των θλίψεων που ήταν αποτέλεσμα του ότι
κατέφυγαν σε ανθρώπινα μέσα.
Κανείς δεν μπορεί να κρατήσει την αξιοπρέπειά
του και την εξουσία του, παρά μόνο όταν βρίσκεται σε θέση εξάρτησης από το Θεό.
Δέκα
χρόνια στη γη Χαναάν:
Όταν ο Αβραάμ έφυγε από τη Χαράν ήταν 75 χρονών (ιβ:4). Στο ις:16 λέει ότι ο
Αβραάμ ήταν 86 χρονών όταν γεννήθηκε ο Ισμαήλ.
75 χρονών ξεκίνησε
από τη Χαράν
+10 χρόνια έμεινε στη
Χαναάν
+9 μήνες η εγκυμοσύνη
της Αγαρ
___
85 χρόνια και 9
μήνες.
Μέχρι τα 86 του χρόνια που γεννήθηκε ο
Ισμαήλ, λείπουν 3 μήνες και πρέπει να είναι ο καιρός που ο Αβραάμ έμεινε στην
Αίγυπτο αν αφαιρέσουμε το χρόνο του ταξιδιού. Μπορούμε να δούμε σε πόσο λίγο χρόνο
έγινε πλούσιος!
Γέν.ις:4
Και εισήλθε προς την Άγαρ, και εκείνη συνέλαβε·
και ότε είδεν ότι συνέλαβεν, η κυρία αυτής κατεφρονείτο ενώπιον αυτής.
Η Αγαρ καταφρονούσε τη Σάρρα. Η Σάρρα
αισθάνεται τον εαυτό της αδύνατο και περιφρονημένο. Είπαμε ότι αυτό ήταν
αποτέλεσμα της βιασύνης και της καταφυγής σε ανθρώπινα μέσα. Όμως και η Αγαρ,
θα μπορούσε να εκτιμήσει την τιμή που της έκανε η Σάρρα και να μείνει πιο
ταπεινή. Δεν το έκανε όμως, και αυτό μας φανερώνει ότι η υπερηφάνεια είναι
τελικά ριζωμένη μέσα σε κάθε άνθρωπο. Ιδιαίτερα όταν ένα άτομο υψωθεί ξαφνικά,
είναι πολύ επικίνδυνο να υπερηφανευτεί.
Γέν.ις:5
Και είπεν η Σάρα προς τον Άβραμ, Εξ αιτίας σου
αδικούμαι. Εγώ έδωκα την δούλην μου εις τον κόλπον σου· και αφού είδεν ότι συνέλαβεν,
εγώ κατεφρονήθην ενώπιον αυτής· ας κρίνη ο Κύριος μεταξύ εμού και σου.
Ένα συνηθισμένο φαινόμενο. Η Σάρρα θυμωμένη,
ρίχνει όλα τα βάρη στον Αβραάμ. Όταν έχουμε πέσει, θέλουμε να ρίχνουμε τη μομφή
σε κάποιον άλλο. Η Σάρρα δεν κάνει τίποτε άλλο, από το να θερίζει τον καρπό της
πρότασης που έκανε στον Αβραάμ.
Το λάθος του Αβραάμ ήταν ότι δεν πήρε την
υπόθεση στα δικά του χέρια και να νουθετήσει τη γυναίκα του ότι έπρεπε να
περιμένουν την υπόσχεση του Θεού. Η Σάρρα ίσως το έκανε αυτό επειδή θα έβλεπε
τον Αβραάμ να βασανίζεται και ήξερε ότι αυτή ήταν η αιτία. Έχουμε λοιπόν εδώ
μια θυμωμένη σύζυγο που λέει λάθος λόγια εξ αιτίας των συναισθημάτων της
στιγμής. Σε τέτοιες στιγμές, το μόνο φάρμακο είναι η προσευχή, ώστε το Πνεύμα
του Θεού να φέρει ειρήνη. Ο σαρκικός άνθρωπος, πάντα θα κατηγορήσει άλλους για
τα δικά του σφάλματα.
