Να ζητάς χριστιανό σε μια χριστιανική χώρα, ανάμεσα σε
χριστιανούς, φαντάζει κάπως υπερβολικό και περίεργο. Εκτός και αν, με τον τρόπο
αυτό, κάτι ιδιαίτερο θέλουμε να πούμε, κάτι ξεχωριστό, σοβαρό, και βρήκαμε
αυτόν τον τρόπο για να προσελκύσουμε την προσοχή κάποιων, λίγων έστω. Υπάρχει
και αυτό το ενδεχόμενο.
Ένα από τα θλιβερά χαρακτηριστικά της εποχής που
διανύουμε είναι η αλλοίωση των λέξεων, των εννοιών, των νοημάτων, και βέβαια
και των αξιών.
Λέμε κάτι, αλλά ούτε εμείς γνωρίζουμε το βαθύ, πραγματικό
του νόημα. Σημάδι και αυτό των καιρών, θα πει κάποιος και θα πάει παρακάτω.
Όταν όμως αναφερόμαστε σε έννοιες σαν και αυτήν του χριστιανού, τα πράγματα δεν
είναι τόσο απλά ούτε είναι εύκολο να τα προσπερνούμε.
Μέσα στη λέξη χριστιανός υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος, με
συνέπειες αιώνιες και αμετάκλητες. Το να λες χριστιανός, χριστιανή, χριστιανοί
εύκολα και απλά, δείχνεις πόσο λίγο έχεις καταλάβει το βάθος και την αξία αυτού
του ξεχωριστού τίτλου.
Ο πραγματικός χριστιανός ξεκινάει από την πραγματική
αναγέννηση.
Πάλι στα γνωστά πέσαμε, θα σκεφτεί κάποιος. Γνωστή η αναγέννηση, γνωστή και η
σωτηρία του Ιησού Χριστού.
Δεν θα το έλεγα. Μην κοιτάτε αυτά που κυκλοφορούν γύρω μας
παραποιημένα, φτηνές απομιμήσεις για ευρεία κατανάλωση. Η αναγέννηση είναι η
πραγματική στροφή της ζωής του ανθρώπου προς άλλη κατεύθυνση, άλλη ζωή, με
άλλες αρχές, νόμους και αξίες.
Αυτή η σοβαρή, αποφασιστική στροφή και η αλλαγή πορείας
γίνεται με τη μετάνοια, το βάπτισμα στο νερό στο όνομα του Ιησού Χριστού και τη
λήψη του Αγίου Πνεύματος.
Να προσπαθήσουμε να προσπεράσουμε την αναγέννηση, να
«φτιάξουμε» χριστιανούς χωρίς αναγέννηση ή με μία αναγέννηση ιμιτασιόν… Το
προσπαθήσαμε, μη νομίσετε. Το προσπαθήσαμε και το προσπαθούμε. Τους περνάμε
απανωτά χέρια λαδομπογιά, ριπολίνα, πλαστικό χρώμα, για να φαίνονται
αναγεννημένοι, καινούργιοι, χριστιανοί. Αλλά μας διαφεύγει κάτι πολύ σοβαρό. Ο
Θεός του ουρανού, λέει όχι. Δεν τους δέχεται. Να γιατί πρέπει να βγούμε στους
δρόμους να ψάχνουμε για χριστιανούς ανάμεσα στους χριστιανούς. Στις μέρες μας
οι αναγεννήσεις δεν κρατάνε πολύ.., γιατί η μετάνοια δεν είναι πραγματική
στροφή, αλλαγή πορείας ζωής.
Δώσαμε στη λέξη χριστιανός το δικό μας φτηνό και εύκολο
περιεχόμενο, τον φτιάξαμε με το δικό μας βολικό τρόπο. Όμως η πραγματικότητα
είναι άλλη. Οι εκφράσεις της Καινής Διαθήκης επάνω στο θέμα αυτό είναι
χαρακτηριστικές: να ντυθούμε το Χριστό, να μορφωθεί ο Χριστός μέσα μας (Γαλ.δ:19),
να κατοικήσει ο Χριστός δια της πίστεως στην καρδιά μας, (Εφες.γ:17).
Ο χριστιανός όταν είναι γνήσιος ωριμάζει, αυξάνει,
προοδεύει, μεταμορφώνεται «στην εικόνα του Ιησού Χριστού». Οι νίκες του
ξεκινούν πρώτα απ’ όλα από τις μάχες μέσα του.
Ο παλιός άνθρωπος υποχωρεί μέρα με τη μέρα, τα πάθη, οι
επιθυμίες, ένα-ένα φεύγουν από τη ζωή του, ανανεώνεται. Νίκες και στον κόσμο
της αμαρτίας γύρω του.
Και μάλιστα, εξεύροντες τον καιρόν, ότι είναι
ήδη ώρα να εγερθώμεν εκ του ύπνου· διότι είναι πλησιεστέρα εις ημάς η
σωτηρία παρ' ότε επιστεύσαμεν (Ρωμ.ιγ:11).
Το τελευταίο εδάφιο της Παλαιάς Διαθήκης είναι μία προφητεία
και αναφέρεται στον Ηλία, ο οποίος θα έρθει πριν τον ερχομό του Κυρίου. Μαλ.δ:5-6 - "Ιδού, εγώ θέλω αποστείλει προς εσάς Ηλίαν τον προφήτην, πριν έλθη ημέρα
του Κυρίου η μεγάλη και επιφανής, και αυτός θέλει επιστρέψει την καρδίαν των
πατέρων προς τα τέκνα, και την καρδίαν των τέκνων προς τους πατέρας αυτών,
μήποτε έλθω και πατάξω την γην με ανάθεμα."
Στις μέρες μας ο Κύριος ετοιμάζει ανθρώπους με το πνεύμα του
Ηλία, που θα αντιμετωπίσουν κάθε ξένο και πωρωμένο θρησκευτικό σύστημα, θα
αντιπαρατεθούν χωρίς φόβο απέναντι στο πνεύμα της Ιεζάβελ, θα κηρύξουν το
αληθινό ευαγγέλιο της σωτηρίας στους ανθρώπους, καθώς και το σωστό τρόπο
χριστιανικής ζωής. Θα σταθούν κόντρα στο πνεύμα των ημερών μας, κόντρα στη
ματαιότητα και στο μαμωνά με ένα και μόνο σκοπό.
Αυτό που έχουμε ανάγκη τώρα δεν είναι τα καλύτερα κηρύγματα
ή καλύτερη μουσική. Χρειαζόμαστε μία θεία μετάνοια, που θα επιδιορθώσει τα
χαλάσματα της καρδιάς μας.
Θα είναι ένα κάλεσμα μετάνοιας και συντριβής. Θα είναι μία
πρόσκληση για να πλησιάσουμε στο θρόνο του Θεού να δούμε το πρόσωπό Του, ν’
αγγίξουμε την καρδιά Του και να ξεχυθεί ένα χρίσμα μέσα στο οποίο θα
"βουτήξουμε" και το χρίσμα αυτό θα είναι σε θέση να πλησιάσει τη χαμένη
γενιά γύρω μας και να την επιστρέψει στο Θεό.
Αν πραγματικά ζητάμε μία θεία και δυναμική παρέμβαση, τότε
θα πρέπει ν’ ανέβουμε σε επίπεδο επικοινωνίας και αφιέρωσης. Ένας συμβιβασμένος
χριστιανός, που έχει αναμείξει τα θεία με κοσμικά πρότυπα συμπεριφοράς, δεν αποτελεί
θυσία ευάρεστη.
Πρέπει να πλησιάσουμε και πιστεύω ότι όλοι νιώθουμε στο
πνεύμα μας αυτή την ανάγκη. Να ξεκολλήσουμε από το σημείο που βρισκόμαστε και
να προχωρήσουμε σε μία εκζήτηση του προσώπου Του με μία αποφασιστικότητα, που
θα αδιαφορεί για οτιδήποτε αγαπούσαμε μέχρι τώρα και θα κοιτάζει μόνο μπροστά,
προετοιμάζοντας την έλευση του Κυρίου στη χαμένη ανθρωπότητα.
Να σπάσει αυτή η κοσμική βαρύτητα, που μας κρατά αιχμάλωτους
στα γήινα και μάταια. Όπως ένας πύραυλος ή διαστημόπλοιο, διαθέτουν ισχύ να
σπάσουν το εμπόδιο της φυσικής βαρύτητας και να ταξιδέψουν πέρα από την
ατμόσφαιρα, έτσι κι εμείς χρειαζόμαστε από τον Κύριο μία ώθηση, ένα καταλυτικό
άγγιγμα, ώστε να κινηθούμε σε ένα πνευματικό επίπεδο, όπου κάθε εξουσία σκότους
θα υποταχθεί στην Εκκλησία και κάθε επιθυμία σάρκας θα νεκρωθεί για να λάμψει η
δόξα του Θεού.
Πολλοί διαθέτουμε μία δόση δύναμης, η οποία όμως δεν είναι
ικανή να σπάσει τα δεσμά. Για δύο-τρεις μέρες φαίνεται ότι είμαστε ικανοί να το
κάνουμε, αλλά μετά καταρρέει όλη η ενέργεια και γυρίζουμε ξανά με σκυμμένο το
κεφάλι.
Το πρόβλημα αρχίζει να γίνεται πολύ σοβαρό, όταν πίσω μας
διαθέτουμε σωρεία τέτοιων προσπαθειών και η απογοήτευση συσσωρεύεται
δημιουργώντας ένα δυσβάστακτο βάρος, προκαλεί μία ηττοπαθή στάση, σκοτώνει κάθε
όραση και μας καθιστά τελείως ανήμπορους να δουλέψουμε για τη βασιλεία του
Θεού.
Πηγαίνουμε σε συνέδρια, σε μεγαλύτερες συνάξεις, σε διάφορες
εκδηλώσεις, αγγιζόμαστε περισσότερο συναισθηματικά, νιώθουμε κάποια οικοδομή
και πρόοδο. Όλα αυτά όμως, κρατάνε μερικές μέρες, διότι με την πάροδο του
χρόνου εξανεμίζονται και επιστρέφουμε στα γνώριμα επίπεδα.
Γιατί να συμβαίνει αυτό τόσο συχνά; Γιατί να είναι αυτό το
ανεβοκατέβασμα πάγια κατάσταση και να γίνεται πάντοτε έτσι; Γιατί να
αγγιζόμαστε τόσο επιφανειακά;
Θέλουμε τα οφέλη, αλλά δεν θέλουμε το κόστος. Νομίζουμε ότι
κάποια στιγμή ξαφνικά θα πέσει η φωτιά από πάνω, αλλά το μόνο που καταφέρνουμε
είναι να κάνουμε κύκλους στην έρημο.
Μέχρι σήμερα προχωρούσαμε με ένα είδος χριστιανισμού, όπου
κοιτούσαμε να επιβιώσουμε πνευματικά.
Καταναλώνουμε πολλές ώρες και μέρες ακόμα για δραστηριότητες
"εντός των τειχών" της τοπικής εκκλησίας μας και δεν ακούμε τη φωνή
της κοινωνίας, που κραυγάζει άναρθρα για σωτηρία.
Ταλαιπωρούμαστε υπερβολικά με τα μικροπροβλήματα μεταξύ μας,
που μας καθιστούν όλο και λιγότερο ευαίσθητους στα πνευματικά.
Η Εκκλησία πρέπει ν’ αρχίσει να δέχεται αλλαγές, που θα την
κατευθύνουν στη δόξα του Ιησού. Το Άγιο Πνεύμα σηκώνει εργάτες και δίνει την
όραση ενός σώματος, που θ' ακούσει τη λεπτή και ευαίσθητη φωνή του Θεού. Είναι
ένα σώμα, που δεν θα ακολουθεί τον Κύριο μόνο με λόγια, αλλά έμπρακτα θ' ανέβει
μαζί Του στο Γολγοθά, για να σταυρώσει τις σαρκικές επιθυμίες.
Ίσως αυτή την ώρα οι σημερινοί Ηλίες να βρίσκονται στις
ταλαιπωρημένες, μικρές και άσημες εκκλησίες, όπως για μεγάλο χρονικό διάστημα ο
Ηλίας τρεφόταν από μία χήρα στα Σαρεπτά της Σιδώνας. Α' Βασ.ιζ:8-9
Ίσως είναι "κρυμμένοι"
σε κάποιο χείμαρρο της προσωπικής δοκιμασίας και αναμονής και να τρέφονται έστω
μέσα από ξερούς θρησκευτικούς νόμους βιώνοντας ένα περιβάλλον Παλαιάς Διαθήκης.
Α' Βασ.ιζ:2-4
Όταν ο Θεός θέλει να συνδιαλαγεί με ένα έθνος ή με μία ομάδα
ανθρώπων, τότε κοιτάζει να βρει εκείνους, που θα σταθούν στο χάσμα, εκείνους
που είναι έτοιμοι να μπουν σε μία τέτοια διαθήκη.
Αν δώσουμε χρόνο να κοιτάξουμε τις αμαρτίες και τη θέση μας,
να ζητήσουμε να έρθουμε πιο κοντά στο Θεό, αν διψάσουμε να Τον γνωρίσουμε σαν
πηγή ζωής, τότε θα φτάσουμε σε ένα επίπεδο συντριβής, όπου θα είμαστε σε θέση
να προσφέρουμε την ευάρεστη θυσία (Ρωμ.ιβ:1-2).
Μπορεί να προσευχόμαστε ο Θεός να σπάσει τα εμπόδια και να
μας ευλογήσει, όμως δεν είναι αυτό όλη η θυσία. Μπορούμε να λέμε διάφορα, όμως
υπάρχει κάτι πολύ περισσότερο. Είναι η έκχυση της καρδιάς μας.
Είναι ζωτικό να πάρουμε την καρδιά του Κυρίου και να
πονέσουμε με το δικό Του τρόπο. Να μάθουμε να προσευχόμαστε με την καρδιά και
όχι με τα χείλη.
Ας αφήσουμε τα βάθη του Θεού να έρθουν και ν’ αγγίξουν τα
δικά μας βάθη. Ο Θεός δεν προσέχει τόσο τις κινήσεις του στόματός μας, αλλά
κοιτάζει τα κίνητρα και τη στάση της καρδιάς μας. Εκεί πρέπει να έρθει ο
καθαρισμός. Αν αγιαστεί αυτό το εσωτερικό θυσιαστήριο, τότε ο Θεός θα μας
δεχθεί!
Σήμερα ο Ιησούς χρειάζεται τα δικά μας σκεύη, τη δική μας
προσωπική θυσία και αφιέρωση για να περάσει η θυσία Του στην καρδιά των
ανθρώπων προς ζωή.
Για να οικοδομηθεί η Εκκλησία σήμερα, οι εξοπλισμοί, οι
διάφορες δραστηριότητες και εκδηλώσεις δεν είναι η σωστή βάση. Η βάση είναι η
θυσία. Θυσία χρειάζεται για να ελκύσουμε την παρουσία Του. Κάθε μικρή δική μας
θυσία είναι πολύτιμη μπροστά στα μάτια του Θεού, διότι χωρίς εμείς να το
βλέπουμε και να το αντιλαμβανόμαστε, επιδρούμε θετικά για την εξάπλωση του
Ευαγγελίου.
Ίσως θέλουμε να βλέπουμε αμέσως αποτελέσματα. Πρέπει να
έχουμε την υπομονή και την αντίληψη, ότι τα πνευματικά δεν λειτουργούν ακριβώς
όπως τα υλικά. Τίποτα δεν πηγαίνει χαμένο αλλά αποταμιεύεται στα αιώνια σχέδια
του Θεού.
Ο Κύριος σ’ αυτές τις κρίσιμες μέρες ν’ αποκαλύψει στο λαό
Του το μέγεθος της σημασίας, της ολοκληρωτικής παράδοσής μας σ' Εκείνον.
Να μας οδηγήσει σ' εκείνο το μονοπάτι, που προς το παρόν
έχει λίγο θλίψη, αλλά το τέλος είναι δόξα και τιμή.
Να πνεύσει ο άνεμος του Πνεύματος και να σπάσει κάθε δέσιμο,
που μας κρατάει καθηλωμένους σε στειρότητα και ακαρπία. Να σπάσει κάθε είδους
αγάπη για τον εαυτό μας και κάθε φόβος μπροστά στις απαιτήσεις του Πνεύματος,
ετοιμάζοντάς μας για τις τελευταίες συγκλονιστικές μέρες, πριν παραλάβει τη
Νύμφη Του.
