Ιωάννης η:12
Κορυφαία
ανάμεσα στις πέντε αισθήσεις μας (όραση και ακοή, γεύση, όσφρηση κι αφή),
αναμφίβολα η όραση. Αυτή μας φέρνει σ’ επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Αυτή μας
ικανώνει ν’ απολαμβάνουμε το πανόραμα της Δημιουργίας γύρω μας. Γι’ αυτό κι ο
όρκος πολλές φορές «μα το
φως μου».
Ή «τον
προσέχει σαν
κόρη οφθαλμού».
Όμως, φτάνουν τα μάτια μας κι ο υλικός κόσμος
γύρω, για να υπάρξει η επικοινωνία! Ασφαλώς, όχι. Απόδειξη, μια αφέγγαρη
σκοτεινή νύχτα. Χρειάζεται βασικά, το φως. Κι ο Χριστός διακήρυξε - ανάμεσα στ’
άλλα «εγώ ειμί» Του - το «εγώ ειμί το φως του κόσμου». Ας Τον
πλησιάσουμε, με τη βεβαιότητα ότι «εν τω φωτί του οψόμεθα φως» (Ψαλμ.λς:9).
1. Η πηγή του Φωτός
Ο
Ιωάννης στην Α' επιστολή του α:5, μας δίνει τον εξής ορισμό του Θεού «ο Θεός φως
εστί και σκοτία εν αυτώ δεν υπάρχει ουδεμία». Όπως είναι αγάπη, όμοια κι ίσα,
είναι και φως. Καμιά σκιά στο χαρακτήρα Του. Κανένα ερωτηματικό, στις
διακηρύξεις Του. Όποιος Τον πλησιάσει «εν τω δικώ του φωτί», «βλέπει τηλαυγώς
άπαντα» (Μάρκ.η:25). Έξω από το Θεό και την εν Χριστώ αποκάλυψή Του, δεν έχουμε
- όπως υποστήριξε ο Pascal - παρά σκοτάδι και βαθύτατη άγνοια. Απόδειξη, το «ουδέν
οίδα» στην αρχαία πόλη της σοφίας και το «διαβάς βοήθησον ημίν» (Πράξ.ις:9) στη
χώρα του Μεγάλου Αλέξανδρου.
2. Ο χορηγός του
φωτός
Ο
Θεός δεν αρκείται στο να είναι φως, αλλά είναι ο χορηγός του φωτός. Τα πρώτα
λόγια Του στη Βίβλο, είναι «γενηθήτω φως» (Γέν.α:3). «Και έκαμεν ο Θεός τους
φωστήρες - τον μεγάλο να εξουσιάζει στη μέρα και τον μικρό στη νύχτα» (εδ.16).
Όλα κάθε μέρα, λούζονται, ξυπνάνε και χαίρονται, στο φως του Θεού. Όλα τα
χαϊδεύει ο ήλιος Του, το δικό Του φως. Παράλληλα όμως, έχουμε τον μέγιστο και
μοναδικό πνευματικό φωστήρα, για των ψυχών μας τα μάτια, το Χριστό. Είναι «το φως
που φωτίζει πάντα άνθρωπον έρχόμενον στον κόσμο» (Ιωάν.α:9). Πάντα, που θέλει.
Γιατί όπως μπορείς να κλείσεις τα παντζούρια σου και να ζήσεις στο σκοτάδι,
όμοια και με το πνευματικό φως του Θεού.
3. Η παράδοξη
ανθρώπινη συμπεριφορά
Μετά
το, «ούτως ήγάπησεν ο Θεός τον κόσμον», ο Χριστός πρόσθεσε - «το φως ήλθε στον
κόσμο και οι άνθρωποι ηγάπησαν (προτίμησαν) το σκοτάδι από το φως» (γ:19).
Προτίμησαν ν’ ανάψουν δικά τους τσιμπλοφάναρα. Φτιάξανε φιλοσοφίες, κοινωνικά
συστήματα, μύριες θρησκείες, που - στην καλύτερη έκδοσή τους - «ήταν φώτα,
μύρια φώτα, μα δεν ήτανε το φως». Τόσο, που «φάσκοντες είναι σοφοί, εμωράνθησαν»
(Ρωμ.α:22). Τόσο, που τίποτα να μη μπορεί να φωτίσει και να ικανοποιήσει κανέναν,
που ειλικρινά ζητάει το φως.
4. Η μεγάλη θεϊκή
χειρονομία
Ο
κόσμος βρισκόταν όπως ο Ησαΐας τον περιγράφει «λαός περίπατων εν σκότει... και
καθήμενος εν σκιά θανάτου» (θ:2). Ο Θεός «κηδόμενος ημών», έστειλε το Χριστό
που διαβεβαίωσε ότι- «είναι το φως του κόσμου και όποιος τον ακολουθήσει δεν θα
περπατήσει στο σκοτάδι, αλλά θα ’χει το φως της ζωής» (Ιωάν.η:12).
5. Ο συμβολισμός του
φωτός
α.
Μας βγάζει από το σκοτάδι, τους φόβους του, την αδυναμία του, την
αδράνειά του. Γίνηκε σήμερα το πρωί. Γίνεται κάθε πρωί. Κι ένα τέτοιο
πνευματικό ξημέρωμα, φέρνει ο Χριστός στις καρδιές που ανοίγουν στο θεϊκό του
φως. «Κείνος που είπε να λάμψει φως μέσα από το σκοτάδι, είναι (αυτός ο ίδιος)
που έλαμψε (το φως του) στις καρδιές μας, έτσι που να γνωρίσουμε στο πρόσωπο
του Χριστού το Θεό» (Β’ Κορ.δ:6).
β.
Το φως συμβολίζει τη γνώση, όπως το σκοτάδι την άγνοια. «Τον Θεό κανείς δεν
τον είδε ποτέ», εξήγησε ο Χριστός. Ποιος λοιπόν μπορεί να μας τον γνωρίσει; Και
συνεχίζει ο Χριστός «ο μονογενής υιός που είναι στον κόλπο του Πατρός, εκείνος
μας τον φανέρωσε» (Ιωάν.α:18). Γι’ αυτό και η διακήρυξή του στο Φίλιππο «όποιος
γνώρισε εμέ, γνώρισε τον Πατέρα» (Ιωάν.ιδ:9).
γ.
Το φως, συμβολίζει τη δικαιοσύνη, όπως το σκοτάδι την αμαρτία. «Φως
σπέρνεται για τον δίκαιο», βεβαιώνει ο Δαβίδ (97:11). «Ο Θεός, θα φέρει στο φως
τη δικαιοσύνη σου» (λζ:6). Έτσι, ο Χριστός γίνηκε «η δικαιοσύνη ημών» (Β’ Κορ.γ:9).
Γι’ αυτό και το 3ωρο σκοτάδι στο Σταυρό στο Γολγοθά, όταν ο Χριστός «βάσταζε τις
αμαρτίες μας στο σώμα του επί του ξύλου» (Α’ Πέτρ.β:24). Έπειτα ακολούθησε το
φωτεινό 3ωρο, αφού «ανέτειλε σ’ εμάς ο ήλιος της δικαιοσύνης, με θεραπεία (που προσφέρει)
κάτω από τις φτερούγες του» (Μαλαχ.δ:2).
δ.
Το φως, δίνεται για οδηγία. Λένε για κάποιον που προκειμένου ένα
χειμωνιάτικο βράδυ να διαβεί ένα σκοτεινό φαράγγι, αρνήθηκε να δεχτεί ένα
φανάρι που του πρόσφεραν, με τα υπεροπτικά λόγια «δεν μου χρειάζεται, θα μου
φέγγουν οι αστραπές». Την άλλη μέρα τον βρήκαν σκοτωμένο στο βάθος του
φαραγγιού. Ο Χριστός είπε «κείνος πού με ακολουθεί δεν θα περπατήσει στο
σκοτάδι, αλλά θα έχει το φως τής ζωής» (Ιωάν.η:12).
6. Η διπλή πρόσκληση
του Χριστού
Όπως
εξηγήθηκε, ο Χριστός «είναι το φως του κόσμου». Εκείνος, που 'ρθε να φωτίζει
τους «εν σκότει και σκιά θανάτου» ευρισκόμενους. Η πρόσκλησή του σε μας, είναι
διπλή:
α.
να πιστέψουμε στο φως. Πρόκειται ουσιαστικά για έναν πειραματισμό «έρχου και ίδε»
(Ιωάν.α:46). Αν έλεγε να φτιάξουμε το φως, αδύνατο. Να βρούμε το φως, δύσκολο.
Η πρόσκληση είναι - να πιστέψουμε. Να δεχτούμε. Ν’ ανοίξουμε τα παντζούρια. Να
η εγερτήρια πρόσκληση στο εφεσίους ε:14: «Σηκώθητι ο κοιμώμενος και ανάστα εκ των
νεκρών και θα σε φωτίσει ο Κύριος». Πολλοί δυστυχώς μοιάζουν κατά τον
Παροιμιαστή, με «τον κοιμώμενον εν μέσω θαλάσσης... επί κορυφής καταρτιού» (Παρ.κγ:34).
β.
να «περιπατήσουμε εν τω φωτί» (Εφες.ε:8). Περιπατείτε «σαν γιοι φωτός και γιοι ημέρας»
(Α’ Θες.ε:5). «Εάν περιπατώμεν εν τω φωτί» (Α’ Ιωάν.α:7) - περπάτημα φωτεινό,
χωρίς σκιές και «κρυφίως γινόμενα» -τότε οι γύρω μας θα ποθήσουν και θα
ζητήσουν το φως, το Χριστό.
7. Η σοβαρή
προειδοποίηση
Στο
βιβλίο του Ιώβ, 30 φορές διαβάζουμε για το «σκότος», το σκοτάδι συγκεκριμένα
στο οποίο βρίσκονται και περπατούν οι ασεβείς. Γι’ ανθρώπους, που - «ενώ ανέμενον
το φως, ήλθε σ’ αυτούς το σκότος» (λ:26). Κι ο Εκκλησιαστής (ε:17), μας μιλάει
για κείνον που «τρώγει κατά πάσας τας ημέρας αυτού εν σκότει». Κρίμα, δεν
είναι! Έξω να υπάρχει φως και μέσα σου να επιμένεις να ζεις στο σκοτάδι!.. Ο
Χριστός να χτυπάει στην κατάκλειστη πόρτα σου, αυτός που ’ναι «το φως του κόσμου»
και συ να επιμένεις στα σκοτάδια σου!
