Επεξήγηση

Μπορεί κάποια πράγματα να έχουν δημοσιευτεί και στο παρελθόν, αλλά «Το να σας γράφω τα αυτά εις εμέ μεν δεν είναι οχληρόν, εις εσάς δε ασφαλές» (Φιλιπ.γ:1).

Επειδή κάποια θέματα είναι πολύ σοβαρά, αντίθετα με το τι πιστεύουν οι περισσότεροι, και η εκκλησία έχει ανάγκη από υγιαίνουσα διδασκαλία, γι’ αυτό ασχολούμαστε μ’ αυτά.

Για παράδειγμα, διδάσκουμε με τρανταχτές αποδείξεις μέσα από το λόγο του Θεού, ότι η εκκλησία θα φύγει πριν από τη Μεγάλη θλίψη, εκτός αν κάποιος εθελοτυφλεί και δεν θέλει να δει την αλήθεια.

Ερμηνεύοντας όμως το λόγο του Θεού σύμφωνα με τις αρχές των ερμηνευτικών, δεν μπορούμε παρά να καταλήξουμε σ’ αυτό το συμπέρασμα.

Το ίδιο ισχύει για το θέμα της θεότητας, ότι ο Θεός είναι εις, με ένα πρόσωπο και μία υπόσταση, ότι ο ένας Θεός, ο Πατέρας, φανερώθηκε στο πρόσωπο του ανθρώπου Ιησού Χριστού, ότι ο Ιησούς έχει δύο φύσεις, είναι τέλειος άνθρωπος αλλά και ο Θεός.

Το ίδιο ισχύει για το βάπτισμα στο νερό, ότι πρέπει να γίνεται μόνο στο όνομα του Ιησού Χριστού. Το ίδιο ισχύει για το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος, ότι είναι απαραίτητο για τη σωτηρία.

Ο Ιησούς, αλλά και οι απόστολοι μιλούσαν πάντα με επιχειρήματα από το γραπτό λόγο του Θεού.

Σε μια συζήτηση με τους γραμματείς, ο Ιησούς τους είπε: «Πως λέγουσι τον Χριστόν ότι είναι υιός του Δαβίδ; Και αυτός ο Δαβίδ λέγει εν τη βίβλω των ψαλμών Είπεν ο Κύριος προς τον Κύριόν μου, κάθου εκ δεξιών μου, εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου. O Δαβίδ λοιπόν ονομάζει αυτόν Κύριον και πως είναι υιός αυτού;» (Λουκ.κ:41-44). Πως ο Δαβίδ ονομάζει το Χριστό, Κύριο, αφού είναι γιος του; Θαυμαστό επιχείρημα!!

Η πλάνη, προκειμένου να κάνει το έργο της, χρησιμοποιεί κι αυτή επιχειρήματα. Και ζούμε στους καιρούς που το Πνεύμα ρητώς λέγει ότι θέλουσιν αποστατήσει τινές από της πίστεως, προσέχοντες εις πνεύματα πλάνης και εις διδασκαλίας δαιμονίων (Α’ Τιμ.δ:1).

«ὁ δὲ Μιχαὴλ ὁ ἀρχάγγελος ὅτε τῷ διαβόλῳ διακρινόμενος διελέγετο περὶ τοῦ Μωϋσέως σώματος οὐκ ἐτόλμησεν κρίσιν ἐπενεγκεῖν βλασφημίας ἀλλὰ εἶπεν, Ἐπιτιμήσαι σοι κύριος» (Ιούδ.α:9).

Διακρίνω σημαίνει «εκφέρω απόφαση πάνω σε μία διαφωνία», «χωρίζω το ένα από το άλλο, διαχωρίζω» (Λεξικό Σταματάκου).

Διαλέγομαι σημαίνει «συνδιαλέγομαι, συνομιλώ με κάποιον» (Λεξικό Σταματάκου).

Κι αυτό ακριβώς πρέπει να κάνουμε κι εμείς. Διαβάζουμε τι λέει ο λόγος του Θεού, ακούμε τι λέει ο ένας και ο άλλος και ξεχωρίζουμε την αλήθεια από το ψέμα κάνοντας διάλογο, υποστηρίζοντας το σωστό και την αλήθεια.

Το «πίστευε και μη ερεύνα» δεν αρμόζει στην εκκλησία του Ιησού Χριστού. Η Βίβλος μας λέει: «Ζητήσατε εν τω βιβλίω του Κυρίου και αναγνώσατε ουδέν εκ τούτων θέλει λείψει, ουδέν θέλει είσθαι χωρίς του συντρόφου αυτού διότι αυτό το στόμα του Κυρίου προσέταξε, και αυτό το πνεύμα αυτού συνήγαγε ταύτα» (Ησ.λδ:16).

Πολλές φορές, αν όχι πάντοτε, δεν αρκεί να πούμε την αλήθεια κι ότι θέλει ας γίνει! Χρειάζεται να δώσουμε μάχες μέχρι να υποταχτεί κάθε διανόημα στην υπακοή του λόγου του Θεού, «επειδή καθαιρούμεν λογισμούς και παν ύψωμα επαιρόμενον εναντίον της γνώσεως του Θεού, και αιχμαλωτίζομεν παν νόημα εις την υπακοήν του Χριστού» (Β’ Κορ.ι:5).

Ο Ιούδας μας προτρέπει εις το να αγωνιζόμεθα δια την πίστιν, ήτις άπαξ παρεδόθη εις τους αγίους.

Στους Αριθ.δ:4-49, περιγράφει τις υπευθυνότητες των διαφόρων υιών του Λευί για τη μεταφορά της σκηνής στην έρημο. Ο Θεός τους είπε πως να τη στήνουν, πως να την ξεστήνουν και πως να την μεταφέρουν.

Αργότερα, όταν ο Δαβίδ ήθελε να μεταφέρει την κιβωτό από το σπίτι του Αβιναδάβ (Β’ Σαμ.ς & Α΄ Χρον.ιγ) στην Ιερουσαλήμ, ξέχασε ότι η κιβωτός έπρεπε να μεταφέρεται πάνω στους μοχλούς που ήταν από ξύλο ντυμένο με χρυσό και να βαστάζονται πάνω στους ώμους των Λευιτών. Έτσι έβαλαν την κιβωτό μέσα σε ένα κάρο για να τη μεταφέρουν (το ίδιο κάνει!).

Όμως ο Θεός είχε πει ακριβώς πώς θέλει να μεταφέρεται η κιβωτός και ο Θεός αγιάζει το λόγο Του. Έτσι, όταν ο Ουζά πήγε να αγγίξει την κιβωτό για να μην πέσει, ο Θεός τον κτύπησε νεκρό «δια την προπέτειαν αυτού».

ΤΥΠΟΣ: Οι σημερινοί Λευίτες, οι υπηρέτες του Θεού, μεταφέρουν το λόγο Του, τον Κύριο Ιησού Χριστό, το Ευαγγέλιο, τη σωτηρία, στους ωμούς τους μέσα στην έρημο αυτής της ζωής και προστατεύουν το λόγο του Θεού από τη διάβρωση, τις βρωμιές, τη διαστροφή.

Πρέπει να καταλάβουμε ότι είμαστε φορείς του Θεού γιατί λέει: «Σείς είσθε ναός του Αγίου Πνεύματος». Έχουμε λοιπόν ευθύνη να μην λυπούμε το Άγιο Πνεύμα με τις πράξεις μας, τις σκέψεις μας ή με ότι άλλο μπορεί να λυπηθεί ο Θεός.

Ο Θεός έδωσε αυστηρές εντολές για το πώς να μεταφέρουν τη σκηνή και το ίδιο κάνει σ' εμάς για το λόγο Του:

Σπούδασον να παραστήσης σεαυτόν δόκιμον εις τον Θεόν, εργάτην ανεπαίσχυντον, ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας (Β’ Τιμ.β:15).

Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης, διά να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν (Β’ Τιμ.γ:16-17).

Διαμαρτύρομαι λοιπόν εγώ ενώπιον του Θεού και του Κυρίου Ιησού Χριστού, όστις μέλλει να κρίνη ζώντας και νεκρούς εν τη επιφανεία αυτού και τη βασιλεία αυτού, κήρυξον τον λόγον, επίμενε εγκαίρως ακαίρως, έλεγξον, επίπληξον, πρότρεψον, μετά πάσης μακροθυμίας και διδαχής (Β’ Τιμ.δ:1-2).

Αυτή είναι η αποστολή των Λευιτών: να φυλάξουμε τα αποθέματα της πίστης με αγιασμό.

Έπρεπε να γνωρίζουν πώς έπρεπε να κινούνται μέσα στην σκηνή και τι έπρεπε να κάνουν. Δεν έκαναν κανένα άλλο δουλευτικό έργο, παρά μόνο υπηρετούσαν μέσα στη σκηνή.

Έτσι και οι άγιοι, πρέπει να ξέρουν πώς να κινούνται μέσα στην παρουσία του Θεού, πώς να συμπεριφέρονται μέσα στη σκηνή του Μαρτυρίου. Όλο το σώμα πρέπει να εργάζεται με πλήρη συνάφεια, σαν ένα σώμα, πηγαίνοντας για τον ουρανό, ενώ ταυτόχρονα φανερώνει το Θεό στη γη.