Με το φως των βιβλικών
διδασκαλιών περί αγιασμού, η εκκλησία πρέπει να ανταποκριθεί θετικά και να
υπερνικήσει τις ασυνέπειες ή αδυναμίες οι οποίες τυχόν θα αναδυθούν. Εδώ θα
αναφέρουμε ορισμένους τομείς που χρειάζονται μεγάλη προσοχή.
Υποχρέωση προς το λόγο του Θεού.
Όταν οι Χριστιανοί δεν μελετούν
τη Βίβλο και τη διδασκαλία της κατά τρόπο πειθαρχικό και συστηματικό, συχνά
απορρίπτουν τον αγιασμό με την επιρροή των φίλων τους, συγγενών τους και
διάφορων θρησκευτικών ομάδων. Χωρίς την υποστήριξη του λόγου του Θεού, οι
κήρυκες δεν μπορούν να σταθούν ενάντια στην αντιπαλότητα, τις διώξεις και την
αντίδραση, αλλά θα συμβιβάσουν την αλήθεια για να τύχουν κοινωνικής και
θρησκευτική αποδοχής, χάριν υλικού κέρδους, αριθμητικής αύξησης της εκκλησίας ή
κοσμικής επιτυχίας.
Διδασκαλία Πρακτικού Αγιασμού.
Οι Χριστιανοί χρειάζονται να
ακούσουν διδασκαλίες πάνω σε ειδικά θέματα, όπως ο καρπός του Πνεύματος, άγια
διαγωγή, αμαρτίες της γλώσσας και επιθυμία των οφθαλμών. Η διδασκαλία περί
αγιασμού είναι σημαντικό να γίνεται όχι μόνο σε καιρό φανερής αποτυχίας, αλλά
σε κανονικά διαστήματα.
Διδασκαλία Εξωτερικού Αγιασμού.
Είναι λάθος να υποθέσουμε ότι εάν
είμαστε ειλικρινείς ή εάν τα κίνητρά μας είναι σωστά, τότε δεν πειράζει το τι
φοράμε, που πηγαίνουμε, τι κάνουμε, ή τι βλέπουμε. Απροσεξία σ’ αυτά τα θέματα
μπορεί να οδηγήσει σε σαρκικότητα και αμαρτία.
Διδασκαλία Εσωτερικού Αγιασμού.
Είναι λάθος να εξισώσουμε τον
αγιασμό με διατάξεις ενδυμασίας αντί του καρπού του Αγίου Πνεύματος και της
διαγωγής μας όμοια του Χριστού. Η εξωτερική εμφάνιση του αγιασμού δεν μπορεί να
καλύψει αμαρτίες του νου. Ο Αγιασμός του νου μας και του πνεύματός μας είναι θεμελιώδης.
Αποφυγή πνεύματος Νόμου.
Η ουσία του αγιασμού είναι η
θετική μεταμόρφωση του χαρακτήρα, όχι μία λίστα αρνητικών κανόνων. Είναι
σημαντικό να αντιληφθούμε ότι δεν μπορούμε να βασίσουμε τη σωτηρία πάνω στα
έργα με τη δική τους εξουσία χωρίς να έχουν βιβλική υποστήριξη, γιατί προωθούν
μία κατάσταση κάτω από το πνεύμα του Νόμου. Αυτό, συχνά οδηγεί σε εξωτερικό
αγιασμό που δεν αναπτύσσεται, οδηγεί σε λανθασμένη κατανόηση των βιβλικών
αρχών, σε κακή εφαρμογή των αρχών αυτών, σε ζωή με ελάχιστες απαιτήσεις
αγιασμού, στο ψάξιμο για παραθυράκια του Νόμου, σε υποκρισία, σε ασυνέπεια, σε
επαναστατικότητα, σε αυταπάτη, σε κριτικό πνεύμα και σε καταδικαστική στάση.
Αποφυγή κριτικής, καταδικαστικής στάσης.
Οι άνθρωποι με κριτικό πνεύμα και
συμπεριφορά συχνά πληγώνουν και απομακρύνουν τους επισκέπτες, νέους πιστούς,
ακόμη και πιστούς που είναι πολύ καιρό στην εκκλησία.
Έμφαση για μια ζωή ευσέβειας καθώς και συναισθηματικών εμπειριών.
Τα πνευματικά χαρίσματα και οι
εκφράσεις λατρείας (όπως οι ξένες γλώσσες και ο χορός εν Πνεύματι), δείχνουν
τις θαυμάσιες ευλογίες της χάρης του Θεού και την παράδοση του ατόμου σ’ αυτές
τις πνευματικές εκδηλώσεις, αλλά ο καρπός του Πνεύματος είναι η απόδειξη της
συνεχούς οδηγίας και διοίκησης του Αγίου Πνεύματος. Μία ζωή υπακοής, πίστεως
και αγιασμού είναι η έκφραση και η απόδειξη αληθινής πνευματικότητας.
Υπάρχουν επαγγελματικοί ή
κοινωνικοί θρησκευόμενοι άνθρωποι, οι οποίοι απολαμβάνουν τη Χριστιανική
Κοινωνία, μουσική, λατρεία και το κήρυγμα, αλλά δεν είναι αφιερωμένοι στον
πραγματικό αγιασμό. (Μερικές φορές οικογενειακοί δεσμοί, κοινωνική θέση, ή τα
ταλέντα τους, τους κάνουν να προαχθούν παρά την έλλειψη αφιέρωσής τους). Τότε
πώς προάγονται δίχως αφιέρωση;
Υπερνίκηση της απληστίας και του υλισμού (Α’ Τιμ.ς:7-19)
Ορισμένοι άνθρωποι συσσωρεύουν με
απληστία υλικά πλούτη και ζουν με πολυτέλεια σε βάρος των πραγμάτων που έχουν
πνευματική προτεραιότητα. Όταν οι κήρυκες πάρουν πνευματικές αποφάσεις κύρια
πάνω σε οικονομικά ζητήματα, απέτυχαν στην κλήση τους σαν κήρυκες του
Ευαγγελίου. Εάν έλκονται στην διακονία γιατί φαίνεται οικονομικά προσοδοφόρα, η
υπηρεσία τους θα κυβερνάται από τον υλισμό. Ο λαός του Θεού δεν πρέπει να
ακολουθεί το “Ευαγγέλιο” της υλικής ευημερίας, αλλά πρέπει να ζουν με σεμνότητα
και ταπεινοφροσύνη και να δίδουν με θυσία από το χρόνο τους και τα χρήματά
τους.
Υπερνίκηση της προκατάληψης και
της ευνοϊκής μεταχείρισης.
Ο Θεός δεν κάνει προσωποληψία.
Δεν εξετάζει γένος, κοινωνική τάξη, φυλή, έθνος (Πράξ.ι:34, Γαλάτ.γ:28). Oι
Χριστιανοί ηγέτες δεν πρέπει να προσωποληπτούν (Α’ Τιμ.ε:21). Φυλετική ή
κοινωνική προκατάληψη είναι αμαρτία. (Ιάκ.β:7). Οι εκκλησίες δεν πρέπει να
αγνοούν ή να απορρίπτουν τις μικρότερες ομάδες, ούτε πρέπει να ανέχονται
φυλετικό μίσος. Γνωριμίες, φιλίες παλιές και άλλες μορφές ευνοϊκής μεταχείρισης
δεν έχουν καμιά θέση στην εκκλησία.
Υπερνίκηση της υπερηφάνειας.
Οι Χριστιανοί δεν πρέπει να
ενδίδουν σε πνεύμα ανταγωνισμού και να έχουν εγωισμό και υπερηφάνεια. Όταν οι
κήρυκες ακολουθούν εγωιστικά σχέδια του κόσμου και οικοδομούν προσωπικά
βασίλεια, θα προσκαλέσουν διαμάχες, έριδες και σύγχυση.
Συμπεριφορά μεταξύ ανδρών και γυναικών.
Η τάση του κόσμου είναι να
ασχολείται με το χωρίς διάκριση άγγιγμα, αγκάλιασμα και τολμηρή συνομιλία
μεταξύ ανδρών και γυναικών. Όταν κάποιος περνά αυτά τα όρια της ευπρέπειας και
οικειότητας, αν και φαινομενικά είναι αθώες καταστάσεις, μπορούν να δώσουν
αφορμή να ενδώσει στον πειρασμό και να αμαρτήσει.
Σ Υ Μ Π Ε Ρ
Α Σ Μ Α
Το κλειδί για να διατηρούμε τον
πνευματικό αγιασμό είναι να παράγουμε γνήσια αγάπη για το λόγο του Θεού. Πρέπει
να τονίζουμε την εξουσία της Βίβλου, τις αρχές του Αγιασμού, τη θετική φύση του
πνεύματος, τον καρπό του Πνεύματος και του λόγους για τα κριτήρια αγιασμού της
Βίβλου. Πρέπει να διδάξουμε και να θέσουμε σε πρακτική εφαρμογή τον αγιασμό, συνειδητά
να ζητήσουμε να καλλιεργήσουμε και να διατηρήσουμε τη Βιβλική άποψη για τον
κόσμο και το Χριστιανικό τρόπο ζωής.
Ταυτόχρονα πρέπει να αποφεύγουμε
το νομικό πνεύμα και τους κινδύνους που προέρχονται απ’ αυτό. Πρέπει να
συμμορφωθούμε με το λόγο του Θεού, δίχως να κηρύττουμε κάτι περισσότερο ή
λιγότερο. Πρέπει να είμαστε εύκαμπτοι σε τομείς Χριστιανικής ελευθερίας, και να
μην επιμένουμε στην παράδοση ή στην προσωπική μας αρέσκεια. Δεν πρέπει να
είμαστε σκληροί και αδιάλλακτοι, αλλά σοφοί, υπομονετικοί και γεμάτοι αγάπη
όταν παρουσιάζουμε τη διδασκαλία του αγιασμού στους άλλους.
Συμπερασματικά, ο αγιασμός
καλύπτει ολόκληρο το φάσμα της Χριστιανική ζωής. Η βάση του αγιασμού είναι
πίστη, αγάπη και περπάτημα εν Πνεύματι. Η δύναμη να ζούμε άγια είναι δώρο του
Θεού, αλλά εμείς είμαστε υπεύθυνοι να θέτουμε καθημερινά σε εφαρμογή τον
αγιασμό στη ζωή μας. Μπορούμε σίγουρα να ζούμε με αγιασμό και τιμή, αν θα
διδάξουμε, κηρύξουμε, μελετήσουμε, πιστέψουμε, αγαπήσουμε, και υπακούσουμε στο λόγο
του Θεού.
Ο Αγιασμός είναι αναπόσπαστο
μέρος της σωτηρίας ολόκληρου του ατόμου από τη δύναμη και την επίδραση της
αμαρτίας. Είναι προνόμιο που δίνει χαρά, μέρος της άφθονης ζωής εν Χριστώ,
θαυμαστή ευλογία της χάριτος του Θεού, ένδοξη ζωή ελευθερίας και δυνάμεων. Η
ζωή του αγιασμού εκπληρώνει την αρχική πρόθεση και σχέδιο του Θεού για την
ανθρωπότητα. Για τον πλήρη Πνεύματος Αγίου πιστό, ο οποίος αληθινά αγαπά το Θεό
είναι ο κανονικός - και πραγματικά ο μόνος - τρόπος ζωής.
