Δεν είναι μόνο στα δικά μας χρόνια που η πίστη μας δέχεται επιθέσεις. Οι επιθέσεις ενάντια στο χριστιανισμό άρχισαν απ' το ξεκίνημά του. Μάλιστα, στο πέρασμα των αιώνων, όσο πιο προσκολλημένοι ήταν οι πιστοί στις αλήθειες της Βίβλου, εκδηλώνοντας μια ζωή με συνέπεια, τόσο πιο σφοδρές ήταν οι επιθέσεις που δεχόταν.
Κάποτε, έφτασαν στο σημείο να κατηγορήσουν τους χριστιανούς σαν αιμομίκτες και ανθρωποφάγους, παρεξηγώντας την ώρα του δείπνου του Κυρίου. Κάποιοι έχουν φτάσει στο σημείο ν' αμφισβητούν την ιστορική και θεία προσωπικότητα του Κυρίου μας Ιησού.
Κάποτε, έφτασαν στο σημείο να κατηγορήσουν τους χριστιανούς σαν αιμομίκτες και ανθρωποφάγους, παρεξηγώντας την ώρα του δείπνου του Κυρίου. Κάποιοι έχουν φτάσει στο σημείο ν' αμφισβητούν την ιστορική και θεία προσωπικότητα του Κυρίου μας Ιησού.
Μια απ' τις πιο ύπουλες προσπάθειες του διαβόλου είναι να πείσει και να αποπροσανατολίσει τον άνθρωπο σ' ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης και αντίληψης περί κόσμου, ώστε να τον κάνει να μην πιστέψει στο έργο του Χριστού, δηλαδή ν' απορρίψει όλη τη χριστιανική διδασκαλία.
Υπάρχει μια υλιστική αντίληψη περί κόσμου, που δέχεται ότι τα πάντα είναι ύλη, απορρίπτει και την παραμικρή πιθανότητα ύπαρξης Θεού, πόσο μάλλον ενός προσωπικού Θεού.
Απ' την άλλη μεριά, ο διάβολος, με την τέχνη του να εξαπατά τον άνθρωπο, προσφέρει πολλές εναλλακτικές λύσεις για να τον κρατήσει μακριά απ' το Θεό της Βίβλου. Όλες αυτές οι «λύσεις» αν και φαίνονται εκ διαμέτρου αντίθετες, οδηγούν τους ανθρώπους στο ίδιο αποτέλεσμα. Για παράδειγμα, ο πανθεϊσμός που είναι το άκρο αντίθετο του υλισμού, θέλει τα πάντα να είναι θεός, πράγμα που αποκλείει πάλι την ύπαρξη Ενός αληθινού Θεού.
Η πρώτη φορά που η χριστιανική πίστη στάθηκε αντιμέτωπη μ' αυτούς τους δύο εχθρούς της, ήταν στο λόφο που είχε την έδρα του το δικαστήριο του Αρείου Πάγου, δίπλα απ' την Ακρόπολη της Αθήνας.
Οι αντίρροπες δυνάμεις που η χριστιανική πίστη είχε ν' αντιμετωπίσει σ' εκείνο το δικαστήριο, με τον άξιο αντιπρόσωπό της απόστολο Παύλο, συνεχίζουν μέσα στους αιώνες να παραμένουν οι ίδιες.
Αλλάζουν βέβαια λίγο την εμφάνιση και την ορολογία τους, αλλά παραμένουν το ίδιο επικίνδυνες καθώς προσπαθούν να πετύχουν ένα διπλό σκοπό: Πρώτα να κάνουν δύσκολο το έδαφος για τη χριστιανική πίστη να προοδεύσει, και μετά να εισβάλλουν, αν είναι δυνατόν, και μέσα στις ίδιες τις γραμμές του χριστιανισμού με σκοπό ν' αδυνατίσουν το μήνυμα της εκκλησίας, φθείροντας σιγά - σιγά τις βασικές διδασκαλίες της, την ποιότητα της ζωής της και αποπροσανατολίζοντας την πορεία της.
Όταν ο απόστολος Παύλος βρέθηκε στην Αθήνα, μέσα στα πλαίσια της διακονίας του, προσπάθησε να κηρύξει το ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού στους Αθηναίους. Αυτό το κήρυγμα, ποτέ δεν τέλειωσε (ας το τελειώσουμε εμείς σήμερα!!!). Μόλις έφτασε στο θέμα της ανάστασης των νεκρών, τον σταμάτησαν (Πραξ.ιζ:32). Φαίνεται ότι ακούστηκε βαριά στα λεπτοκαμωμένα από τις διάφορες ιδέες αυτιά των Αθηναίων, η απλή αλήθεια της ανάστασης του Χριστού.
Δύο κυρίως κατηγορίες φιλοσόφων ή διαφορετικά δύο κοσμοαντιλήψεις αντιμετώπισε ο απόστολος Παύλος σ' εκείνο το δικαστήριο.
Πρώτα, τους Επικούρειους φιλοσόφους (Πραξ.ιζ:18). Ήταν οι άθεοι εκείνης της εποχής, που έδιναν ιδιαίτερη σημασία στην καλοπέραση του ανθρώπου. Η φιλοσοφία τους ήταν ξεκάθαρη. Δεν υπάρχει Θεός. Τα πάντα είναι ύλη. Το εδάφιο «φάγωμεν πίωμεν διότι αύριο αποθνήσκωμεν» αντιπροσωπεύει με τον καλλίτερο τρόπο την άποψή τους για τη ζωή. Αυτοί είναι που άρχισαν πρώτοι να γελάνε όταν ο απόστολος Παύλος μίλησε για την ανάσταση των νεκρών. Στις Πραξ.ις:32 οι φιλόσοφοι αυτοί και οι οπαδοί τους περιγράφονται με τα λόγια: «οι μεν εχλεύαζον». Η άλλη ομάδα «οι δε», είπαν στον Παύλο ότι θα ήθελαν να τον ξανακούσουν.
Αυτή η δεύτερη ομάδα που ήθελε να ξανακούσει τον Παύλο ήταν οι Στωικοί φιλόσοφοι. Αυτοί πίστευαν πολύ διαφορετικά απ' αυτούς που χλεύαζαν, αν και τελικά κατέληγαν στο ίδιο αποτέλεσμα. Ο Θεός έλεγαν είναι παντού, το παν είναι ο νους κι όχι η ύλη. Ήταν Μυστικιστές και πανθεϊστές μαζί. Το πρόβλημά τους δεν ήταν η ανάσταση σαν ιδέα, αλλά η μοναδικότητα της ανάστασης του Χριστού. Αφού όλα είναι θεός και θεός είναι το παν, ακόμα μια μυστικιστική εμπειρία σαν κι αυτή του Παύλου δεν είναι πρόβλημα. Ο Ιησούς Χριστός, άλλος ένας μέσα στους πολλούς θεούς. Θα σε ξανακούσουμε Παύλο!....
Αυτή είναι η κατάσταση που αντιμετώπισε ο απόστολος Παύλος πριν 2.000 χρόνια. Μήπως κι εμείς αντιμετωπίζουμε την ίδια ακριβώς κατάσταση σήμερα και ζούμε σ' ένα κόσμο που δέρνεται χωρίς ελπίδα ανάμεσα στις δύο αυτές φιλοσοφίες;
Αν ρίξουμε μια ματιά στα σχολεία μας σήμερα και ιδιαίτερα στα μεγάλα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας μας, θα μείνουμε κατάπληκτοι από το πνεύμα του υλισμού που κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια. Ο αθεϊσμός είναι καθεστώς σήμερα στα περισσότερα πανεπιστήμια. Ακόμα και η αναφορά του ονόματος του Θεού προκαλεί συγκαταβατικά μειδιάματα μέχρι και ειρωνικά γέλια. Σας θυμίζει μήπως τούτο τους Επικούρειους φιλοσόφους που ο απόστολος Παύλος αντιμετώπισε στην Αθήνα;
Αυτή η τάση ονομάζεται κοσμικός ουμανισμός (ανθρωπισμός) και δίνει έμφαση στην εκπαίδευση. Διακηρύττει, ότι η εκπαίδευση κάνει καλλίτερους ανθρώπους και φέρνει ευημερία στον κόσμο. Η μελέτη του έξω κόσμου είναι βασική. Επιστήμη, είναι η μαγική λέξη που δίνει λύσεις σ' όλα τα προβλήματα. Κι επειδή το ενδιαφέρον έχει εξαντληθεί πάνω στον πλανήτη μας, στρεφόμαστε στο διάστημα ψάχνοντας όχι για πνευματικά ή για το Θεό, αλλά για άλλες φυσικές υπάρξεις σαν κι εμάς.
Κάποιος διάσημος επιστήμονας του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ (Κάρτ Σάγκαν), που ονομάστηκε «ο ανθρωπιστής της χρονιάς» για το 1982 στην Αμερική, βρίσκει τη λύση για όλα τα προβλήματα του κόσμου μας που τρεμοσβήνει, στο διάστημα. «Η μελέτη του διαστήματος θα μας βοηθήσει να μάθουμε από κάποιο άλλο πολιτισμό σε κάποιο γαλαξία και θα μας ενώσει σαν ανθρώπινες υπάρξεις καθώς θα έχουμε ν' αντιμετωπίσουμε ένα κοινό εχθρό» Τέτοια λόγια ακούγονται ξανά και ξανά στις μέρες μας (παιδικά έργα στην τηλεόραση). Όμως, μέχρι στιγμής, τα πάντα τελειώνουν στον τάφο....
Οι Επικούρειοι ζουν ανάμεσά μας, ή καλλίτερα εμείς οι χριστιανοί ζούμε μέσα στον κόσμο τους.
Η δεύτερη κατηγορία των φιλοσόφων που εναντιώθηκαν στον Παύλο πριν 2.000 χρόνια, είναι πάλι σήμερα δυναμικά στο προσκήνιο. Αυτή τη φορά η επίθεση δεν έρχεται απ' τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της Ευρώπης ή της Αμερικής, αλλά απ' τα βάθη της Ανατολής υπό τη μορφή ποικίλων θρησκειών ανατολικού τύπου. Αυτοί οι σύγχρονοι απόγονοι των Στωικών, είναι ακριβώς το αντίθετο απ' αυτούς που αναφέραμε παραπάνω. Εδώ η έμφαση δεν δίνεται τόσο στην εκπαίδευση, όσο στον εσωτερικό διαλογισμό. Η λύση για τα προβλήματα του ανθρώπου είναι μυστική και βρίσκεται μέσα στον ίδιο τους τον εαυτό. Η ενθάρρυνση που έρχεται από κάθε είδους γκουρού και δασκάλους της ανατολής καθώς επίσης και από ένα μεθοδευμένο κίνημα μέσα από τα Μ.Μ.Ε. και τον κινηματογράφο είναι διπλή: πρώτα ν' αρχίζουμε να κοιτάζουμε βαθιά μέσα μας κι έπειτα ν' αφήσουμε τους εαυτούς μας ανοικτούς στην κοσμική δύναμη του σύμπαντος. Η λύση βρίσκεται στα ίδια μας τα χέρια, είμαστε Θεοί!
Όλοι αυτοί οι σύγχρονοι δάσκαλοι, πάνε να βγάλουν ψεύτη το λόγο του Θεού που έχει ψάξει βαθιά την καρδιά του ανθρώπου και την έχει βρει «σφόδρα διεφθαρμένη».
Αυτό το κίνημα των ανατολικών θρησκειών βρίσκει την πλήρη μορφή του αργά και σταθερά μέσα στο αποκρυφιστικό παγκόσμιο κίνημα της «Νέας εποχής». Ήδη στην πατρίδα μας έχουν κυκλοφορήσει χιλιάδες βιβλία που προπαγανδίζουν δε διάφορους τρόπους αυτές τις ιδέες.
Η χριστιανική πίστη ποτέ δεν έφυγε απ' τον Αρειο Πάγο. Μπορεί το σκηνικό να είναι λίγο διαφορετικό τώρα καθώς η πόλη της Αθήνας έχει γίνει μια τεράστια τσιμεντούπολη με όλα τα χαρακτηριστικά της μεγαλούπολης. Ο μικρός όμως λόφος είναι ακόμα εκεί να μας θυμίζει πως η χριστιανική πίστη ακόμα απολογείται. Όχι σε μια μικρή ομάδα Αθηναίων φιλοσόφων αυτή τη φορά, αλλά μπροστά σ' όλο τον κόσμο που ο διάβολος προσπαθεί να κρατήσει παγιδευμένο σκοτίζοντας το μυαλό του με διαφορετικές μεθόδους κάθε φορά, αλλά με τα ίδια αθεϊστικά μηνύματα και φιλοσοφίες. Η Γραφή μας λέει ότι ο διάβολος είναι «πατήρ του ψεύδους» (Ιωαν.η:44). Η αλήθεια θα λάμψει στο δικαστήριο που αργά ή γρήγορα θα γίνει στην καρδιά κάθε ειλικρινούς ανθρώπου. Σκοπός μας είναι να δώσουμε τη μάχη της χριστιανικής πίστης ξέροντας από την αρχή ότι η νίκη είναι της αλήθειας.
