Δευτ.ς:1-5 «Και αύται είναι αι εντολαί, τα διατάγματα, και αι κρίσεις, όσας προσέταξε Κύριος ο Θεός σας, να σας διδάξω, διά να κάμνητε αυτάς εν τη γή εις την οποίαν εισέρχεσθε διά να κληρονομήσητε αυτήν διά να φοβήσαι Κύριον τον Θεόν σου, ώστε να φυλάττης πάντα τα διατάγματα αυτού, και τας εντολάς αυτού, τας οποίας εγώ σε προστάζω, σύ, και ο υιός σου, και ο υιός του υιού σου, πάσας τας ημέρας της ζωής σου και διά να μακροημερεύσης. 'Ακουσον λοιπόν, Ισραήλ, και πρόσεχε να κάμνης αυτά, διά να ευημερής και διά να πληθυνθήτε σφόδρα, καθώς Κύριος ο Θεός των πατέρων σου υπεσχέθη εις σε, εν τη γή ήτις ρέει γάλα και μέλι. 'Ακουε, Ισραήλ, Κύριος ο Θεός ημών είναι εις Κύριος».
Το έθνος του Ισραήλ, ήταν ηθικά υπεύθυνο να κρατά και να ομολογεί ότι ο Θεός τους ήταν ΕΙΣ. Αυτή η αλήθεια, ήταν το κέντρο γύρω απ' το οποίο ο λαός όφειλε να συγκεντρώνεται. Όσο τη διατηρούσε, ο Ισραήλ ήταν ευτυχισμένος γιατί υπήρχε πρόοδος και αφθονία. Όταν όμως εγκατέλειπαν αυτή την αλήθεια, όλα αυτά εξαφανίζονταν. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτή η αλήθεια ήταν το εθνικό οχυρό που τους χώριζε απ' όλους τους άλλους λαούς της γης (Α΄Κορ.η:5,6).