Γένεση (022)

Γέν.β:3 Και ευλόγησεν ο Θεός την ημέραν την εβδόμην και ηγίασεν αυτήν· διότι εν αυτή ανεπαύθη από πάντων των έργων αυτού, τα οποία έκτισε και έκαμεν ο Θεός.

Το ότι αγίασε την 7^η ημέρα, σημαίνει ότι την ξεχώρισε από τις άλλες μέρες. Κατά κανένα τρόπο δεν τίθεται εδώ ζήτημα εντολής που αφορά τον άνθρωπο. Εκείνος που επί εξ ημέρες είχε εργαστεί, σταμάτησε και ξεκουράστηκε. Τα πάντα ήταν “καλά λίαν” τα πάντα ήταν όπως τα είχε κάνει ο Ίδιος, και τώρα αναπαύεται στο έργο Του.

Το έργο της δημιουργίας είχε τελειώσει και ο Θεός γιόρταζε ένα Σάββατο, το μοναδικό Σάββατο που γιόρτασε ποτέ ο Θεός.

Αργότερα διαβάζουμε ότι ο Θεός παρήγγειλε στον άνθρωπο να “φυλάττει το Σάββατο” και ότι ο άνθρωπος δεν τα κατάφερε να σεβαστεί την εντολή του Θεού, αλλά ποτέ και πουθενά δεν βρίσκουμε πλέον τα λόγια: “Ο Θεός ανεπαύθη”. Αντίθετα ο Ιησούς είπε: “Ο Πατήρ μου εργάζεται έως τώρα, και εγώ εργάζομαι” (Ιωαν.ε:17)

Το Σάββατο στην κύρια και ακριβή έννοιά του, δεν ήταν δυνατόν να εορτασθεί παρά μόνο εκεί όπου δεν υπήρχε στην πραγματικότητα τίποτα πλέον να γίνει, ανάμεσα σε μια καθαρή δημιουργία, απαλλαγμένη από κάθε μόλυσμα. Ο Θεός δεν μπορεί να βρει ανάπαυση εκεί όπου υπάρχει αμαρτία.

Η έβδομη ημέρα υπήρξε το Σάββατο και καμία άλλη. Αυτή η μέρα αποδείκνυε ότι το έργο της υλικής δημιουργίας είχε τελειώσει. Ο Πατέρας εργάζεται έως τώρα, γιατί έχει να τελειώσει κι ένα άλλο έργο, την πνευματική δημιουργία, τη νύμφη Του. Όταν κι αυτό τελειώσει, τότε ο Θεός θα αναπαυθεί στην πραγματικότητα γιατί ο σκοπός και το σχέδιό Του έχουν πλέον εκπληρωθεί! Κι είμαστε εμείς τώρα το αντικείμενο της εργασίας του Πατέρα μας.

Με την αμαρτία του Αδάμ, το Σάββατο του Θεού διακόπηκε, και ο Χριστός πέθανε ακριβώς για να αποκαταστήσει το διακοπέν Σάββατο και γι’ αυτό είναι και Κύριος του Σαββάτου.

Οι ιστορικοί αδυνατούν να ανακαλύψουν ποιος επινόησε την εβδομάδα των επτά ημερών. Δεν αρμόζει ακριβώς στο ηλιακό έτος των 365 ημερών ή στο σεληνιακό μήνα των 29 ημερών. Από πού λοιπόν προήλθε; Η απάντηση είναι: Από το Θεό!

τα οποία έκτισε και έκαμεν ο Θεός: Η κτίση δεν ήταν ο ουσιαστικός σκοπός του Θεού. Ο Θεός έκανε ό,τι έκανε γιατί είχε κάποιο σχέδιο. Ο Θεός δεν ήθελε ο άνθρωπος να μένει συνέχεια πάνω στη γη, αλλά δημιούργησε τον ουρανό και τη γη για να γίνουν ο τόπος όπου θα κάνει τον άνθρωπο κατ’ εικόνα και ομοίωσή Του, ήταν δηλαδή μέσα εξυπηρέτησης του σκοπού Του. Κι αυτό που ο Θεός ήθελε και θέλει, είναι αφού τελειώσει το έργο της ομοίωσης να παραλάβει τον άνθρωπο προς τον εαυτό Του!

Γέν.β:4 Αύτη είναι η γένεσις του ουρανού και της γης, ότε εκτίσθησαν αυτά, καθ' ην ημέραν εποίησε Κύριος ο Θεός γην και ουρανόν,

Στην Εβραϊκή γλώσσα, όταν κάποιος διηγείται μια ιστορία, τη χωρίζει σε κομμάτια και μπορεί στην αρχή να σου πει μια περίληψη της ιστορίας, μετά αρχίζει να σου λέει λίγο από την αρχή, λίγο από το τέλος, μετά πάλι από την αρχή-εκεί που σταμάτησε-και πάλι από το τέλος κ.ο.κ. Θαυμαστό παράδειγμα είναι το πρώτο & το δεύτερο κεφάλαιο της Γένεσης: Αρχίζει στο 1ο κεφ. λέγοντας “Εν αρχή εποίησε ο Θεός τον ουρανό και την γη”, που είναι το περιεχόμενο όλου του κεφαλαίου, και μετά αρχίζει αναλυτικά να λέει για κάθε μέρα χωριστά. Στη συνέχεια στο δεύτερο κεφάλαιο, ξαναπιάνει γεγονότα που ήδη έχουν αναφερθεί στο πρώτο, αλλά ίσως με περισσότερη λεπτομέρεια ή από κάποια άλλη σκοπιά.

Είναι σαν μια κινηματογραφική ταινία που θέλει να μας ξεναγήσει σε μια πόλη ή χώρα, και στην αρχή μας δείχνει ένα πανόραμα και μετά μπαίνει στις λεπτομέρειες.

Εδώ και 3000 χρόνια κανένας μορφωμένος Εβραίος δεν αμφέβαλε ότι το 1ο και το 2^ο κεφάλαιο της Γένεσης γράφτηκαν απ’ τον ίδιο άνθρωπο και αποτελούσαν νοηματικά μια ενότητα.

Αργότερα, περίπου πριν 200 χρόνια από σήμερα, μερικοί Γάλλοι & Γερμανοί διανοούμενοι προσπάθησαν να αποδείξουν ότι:

1) Το 1^ο κεφάλαιο αντικρούει το 2^ο, έτσι ώστε είναι αδύνατον να γράφτηκαν από τον ίδιο συγγραφέα.

2) Και τα δύο γράφτηκαν πολύ μετά την εποχή του Μωυσή.

Η απάντηση σ’ αυτές τις αρνήσεις της αλήθειας είναι ότι ο Ιησούς, σε μια και την ίδια εξιστόρηση χρησιμοποίησε λέξεις και από τα δύο κεφάλαια σαν μια ενιαία νοηματική ενότητα:

«...Δεν ανεγνώσατε ότι ο πλάσας απ’ αρχής άρσεν και θήλυ (κεφ.1) έπλασεν αυτούς; Και είπεν (κεφ.2) Ένεκεν τούτου θέλει αφήσει άνθρωπος τον πατέρα και την μητέρα και θέλει προσκολληθεί εις την γυναίκα αυτού..» (Ματθ.ιθ:4-5) και υπονοεί πως και οι δύο προτάσεις είναι λόγια του Δημιουργού.

Γένεσις: Στα Εβραϊκά είναι “Θολεδώφ” από τη ρίζα “Γιαλάδ” που σημαίνει “γεννώ”. Επίσης η ίδια ρίζα χρησιμοποιείται όταν ο λόγος του Θεού αναφέρεται σε γενεαλογίες. Οι πρώτες 4 λέξεις σ’ αυτό το εδάφιο επαναλαμβάνονται δέκα φορές στη Γένεση. Έχουμε τις “γενιές” του Αδάμ, Νώε, Σημ....Ησαύ και Ιακώβ. Αυτό φαίνεται πως αποδεικνύει ότι “γενιές” σημαίνει στην πραγματικότητα “ιστορία”.

Έτσι λοιπόν φαίνεται εδώ ότι η ιστορία της δημιουργίας είναι στην κυριολεξία ιστορία, όπως και οι μεταγενέστερες ιστορίες του Ιωσήφ, Ιακώβ, Ησαύ κτλ. Δεν είναι ένας ύμνος, ένα ποίημα, ή ένας μύθος. Δεν είναι επιστημονική φαντασία, αλλά γεγονός!

Η λέξη “ημέρα” (Γιώμ, στα Εβραϊκά) χρησιμοποιείται εδώ με μια ευρεία γενική έννοια που σημαίνει “χρόνος”. Ονομάζει και τις 6 μέρες της δημιουργίας “ημέρα”.

 

Κύριος ο Θεός:  Γιάχβε Ελοχίμ. Είναι η πρώτη χρησιμοποίησή του μέσα στη Γραφή. Γιάχβε είναι το κατ’ εξοχήν όνομα του Θεού που είχε ήδη φανερώσει στον Μωυσή και γι’ αυτό το γράφει εδώ. Σήμερα το όνομα του Θεού είναι ΓΙΑΧΒΕ ΩΣΗΑ που σημαίνει, ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΩΤΗΡ!