Ρωμ.ιδ:11 Διότι
είναι γεγραμμένον· Ζω εγώ, λέγει Κύριος, ότι εις εμέ θέλει κάμψει παν γόνυ, και
πάσα γλώσσα θέλει δοξολογήσει τον Θεόν.
Σαν απόδειξη του γεγονότος της κρίσης για όλους, το
εδ.11 χρησιμοποιεί το Ησαΐας με:23, το οποίο λέει Ότι παν γόνυ θέλει κάμψει εις εμέ, πάσα γλώσσα θέλει ομνύει εις εμέ.
Υποθέτοντας ότι το εδ.10 αναφέρεται στο βήμα του Χριστού και στη συνέχεια,
εφαρμόζοντας αυτή την προφητεία για τον Γιάχβε στον Χριστό, είναι μια ισχυρή
επιβεβαίωση της θεότητας του Χριστού. Εδραιώνει την αλήθεια ότι ο Ιησούς
Χριστός είναι ο Γιάχβε — ο ένας Θεός της Παλαιάς Διαθήκης. Η Φιλιπ.β:10-11 επίσης,
εφαρμόζει αυτή τη δήλωση στον Ησαΐα, στον Ιησού Χριστό.
Ρωμ.ιδ:12 Άρα λοιπόν
έκαστος ημών περί εαυτού θέλει δώσει λόγον εις τον Θεόν.
Ο καθένας μας θα δώσει προσωπική αναφορά στο Θεό,
για τον εαυτό του. Επιβεβαιώνει το λόγο που αναφέρθηκε στο εδ.10 ότι δεν πρέπει
να κρίνουμε ο ένας τον άλλο.
Από ολόκληρο το απόσπασμα, μπορούμε να εξάγουμε
τρεις αρχές που θα οδηγήσουν τη συμπεριφορά μας σε μη ηθικές υποθέσεις: (1) ο
καθένας μας πρέπει να έχει τις προσωπικές του πεποιθήσεις. (2) καθένας από εμάς
πρέπει να ακολουθεί τη συνείδησή του σε τέτοια θέματα. (3) σε όλα τα πράγματα
πρέπει να αναγνωρίζουμε την κυριότητα του Ιησού Χριστού.
Η κυριότητά Του θα μας επιτρέψει να ανεχτούμε τις
διαφορές απόψεων μέσα στο σώμα του Χριστού (χωρίς ανυπακοή στο λόγο του Θεού). Επιπλέον,
μας δίνει ένα οδηγό για να απαντάμε στα πρακτικά ζητήματα της καθημερινής χριστιανικής
ζωής. Για να αποφασιστεί εάν θα συμμετάσχουμε σε μια συγκεκριμένη
δραστηριότητα, θα πρέπει να αναρωτιόμαστε, «μπορώ να το κάνω αυτό στον Θεό — είναι
ευχαριστία, δοξολογία, αναγνώριση της κυριότητάς Του αυτή η πράξη;» Όπως η Κολ.γ:17
λέει, «Και παν ό,τι αν πράττητε εν λόγω ή
εν έργω, πάντα εν τω ονόματι του Κυρίου Ιησού πράττετε, ευχαριστούντες δι'
αυτού τον Θεόν και Πατέρα».
2. Δεν
πρέπει να βάζουμε σε πειρασμό (δελεάζουμε) τους άλλους (ιδ:13-23)
Η δεύτερη κατευθυντήρια γραμμή σχετικά με
ερωτήσεις συνείδησης, είναι εξίσου σημαντική με την πρώτη: δεν θα πρέπει να
δελεάζουμε τους άλλους. Δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε τη χριστιανική μας ελευθερία
με τρόπο που θα μπορούσε να καταστρέψει την πίστη του αδύναμου αδελφού. Να μην τον
προκαλέσουμε να προσκόψει ή να πέσει στο χριστιανικό του βάδισμα. Στα θέματα συνείδησης,
ακόμα κι αν έχουμε ελευθερία, πρέπει να εφαρμόζουμε την αρχή της αγάπης.
Ρωμ.ιδ:13 Λοιπόν ας
μη κρίνωμεν πλέον αλλήλους, αλλά τούτο κρίνατε μάλλον, το να μη βάλλητε
πρόσκομμα εις τον αδελφόν ή σκάνδαλον.
Επαναλαμβάνει το κύριο σημείο του προηγούμενου εδαφίου:
δεν πρέπει να κρίνουμε ο ένας τον άλλο. Στη συνέχεια προχωρά να επισημάνει ένα
νέο σημείο: πρέπει να φροντίζουμε να μην γίνουμε λίθος προσκόμματος ή εμπόδιο
στο δρόμο του αδελφού μας. Δεν πρέπει να αφήσουμε τη στάση μας ή τις πράξεις
μας να εμποδίσουν την πνευματική ζωή κάποιου άλλου (Λουκ.ιζ:1-2). Με άλλα
λόγια, αν θέλουμε να κάνουμε κάτι, αντί να κρίνουμε τους άλλους, θα πρέπει να
κρίνουμε τον εαυτό μας!
Το εδάφιο χρησιμοποιεί δύο λέξεις για να μας περιγράψει
τι δεν πρέπει να προκαλούμε. Η πρώτη είναι «πρόσκομμα», δηλαδή εμπόδιο, η άλλη
είναι «σκάνδαλο», δηλαδή παγίδα ή ένας πειρασμός για αμαρτία. Δεν πρέπει να
κάνουμε τίποτα που θα μπορούσε να γίνει σε κάποιον εμπόδιο ή να προκαλέσει παραπάτημα
στο πνευματικό του βάδισμα ή να πέσει σε αμαρτία.
Ρωμ.ιδ:14 Εξεύρω και
είμαι πεπεισμένος εν Κυρίω Ιησού ότι ουδέν υπάρχει ακάθαρτον αφ' εαυτού ειμή
εις τον όστις στοχάζεταί τι ότι είναι ακάθαρτον, εις εκείνον είναι ακάθαρτον.
Τίποτα δεν είναι ακάθαρτο από μόνο του. Πρέπει να
περιορίσουμε αυτή τη δήλωση στο πλαίσιο που μιλάει, προφανώς για φαγητό (εδ.15).
Ο Παύλος σίγουρα αναγνωρίζει ότι πολλές δραστηριότητες θα μπορούσαν να είναι
πνευματικά ακάθαρτες και αμαρτωλές (Β’ Κορ.ς:17). Από μόνα τους, φυσικά
πράγματα όπως τα τρόφιμα, είναι ηθικά ουδέτερα. Μπορούν όμως να γίνουν ακάθαρτα
για κάποιον, ανάλογα με το τι αντιπροσωπεύουν στη συνείδηση του. Αυτό δεν
σημαίνει ότι όλα τα φυσικά πράγματα είναι καλά να τα χρησιμοποιούμε για όλες
τις χρήσεις. Για παράδειγμα, δεν ωφελεί ούτε είναι στο θέλημα του Θεού να πιω
κώνειο, να κολυμπήσω σε δηλητηριώδη νερά ή να καπνίσω όπιο.
Ο Παύλος πείστηκε από τον ίδιο τον Κύριο Ιησού
ότι οι τροφές είναι ηθικά ουδέτερες. Ίσως η σιγουριά του αυτή προήλθε από άμεση
αποκάλυψη από τον Χριστό και την οδηγία του πνεύματός Του, αλλά πιθανώς να είχε
πρόσβαση στη συγκεκριμένη διδασκαλία του Χριστού επί του θέματος, η οποία καταγράφεται
στο Μάρκ.ζ:14-23. Ο Χριστός δίδαξε ξεκάθαρα ότι οι τροφές που μπαίνουν στον
άνθρωπο δεν μπορούν να τον μολύνουν, αλλά αυτά που βγαίνουν από την καρδιά του,
μπορούν.
