Ο κόσμος γύρω μας έχει διαγράψει το Θεό, δεν ασχολείται, δεν
ενδιαφέρεται. Είναι πικρή η αλήθεια ότι οι άνθρωποι δείχνουν πως δεν χρειάζονται
το Θεό και φαίνεται να Τον έχουν καταργήσει.
Ο Θεός είναι ο Κύριος. Είναι άγιος, σοφός, δίκαιος, παντοδύναμος. Κρίνει και αντιμετωπίζει τους ανθρώπους με αλήθεια και αγάπη και δικαιοσύνη.
Δεν έχει προσωποληψία. Κρίνει με ευθύτητα, αγαθότητα, δικαιοσύνη. Διακρίνει με σοφία, προβλέπει, προγνωρίζει.
Το θέλημα Του είναι σοφό, αγαθό, ευάρεστο και τέλειο.
Είναι ο Υπέρτατος Θεός, άπειρος, τέλειος.
Κι όμως! Πηγαίνουμε στην κατάργηση του Θεού. Ακόμη κι οι πιστοί στις μέρες μας δείχνουν ότι δεν χρειάζονται το Θεό, τη σοφία Του, την κρίση Του. Έχουν μεγαλύτερη εκτίμηση και εμπιστοσύνη στην κρίση τους. Κρίνουν και διακρίνουν μόνοι τους.
Στις μέρες μας δεν χρειάζεται και πολύ να ρωτήσουμε το Θεό, ούτε να συμβουλευτούμε την κρίση Του. Έχουμε τη δική μας. Μόνοι μας αποφασίζουμε, μόνοι μας κρίνουμε και κατακρίνουμε, χωρίς να ρωτάμε το Θεό. Το Θεό και την κρίση Του δείχνουμε ότι δεν την χρειαζόμαστε.
Οδεύουμε ολοταχώς στην κατάργηση του Θεού. Πηγαίνουμε ολοταχώς στην υποκατάσταση του Θεού. Έχουμε σταματήσει πλέον να ρωτάμε το Θεό και δεν βλέπουμε πλέον το λόγο να περιμένουμε την κρίση του Θεού. Και αυτό συμβαίνει γιατί η αγάπη μας συνεχώς παγώνει και πεθαίνει. Νοιώθουμε ότι μπορούμε να υποκαταστήσουμε το Θεό στις κρίσεις και αποφάσεις Του. Είμαστε σίγουροι για την ευθυκρισία μας και την ορθότητα των αποφάσεων μας.
Πηγή βέβαια αυτής της πραγματικότητας είναι ο εγωισμός, η υπερηφάνεια, η αλαζονεία.
Λησμονήσαμε ότι Εκείνος είναι ο Θεός και ο Κύριος. Πάντα υπάρχει ο δρόμος της μετάνοιας και της ταπείνωσης ενώπιον του Θεού, ώστε να καταλάβουμε ότι "αναπολόγητος είσαι ω άνθρωπε, πας όστις κρίνεις" και ότι στο Θεό μόνο ανήκει όλη η κρίση.
Ο Θεός είναι ο Κύριος. Είναι άγιος, σοφός, δίκαιος, παντοδύναμος. Κρίνει και αντιμετωπίζει τους ανθρώπους με αλήθεια και αγάπη και δικαιοσύνη.
Δεν έχει προσωποληψία. Κρίνει με ευθύτητα, αγαθότητα, δικαιοσύνη. Διακρίνει με σοφία, προβλέπει, προγνωρίζει.
Το θέλημα Του είναι σοφό, αγαθό, ευάρεστο και τέλειο.
Είναι ο Υπέρτατος Θεός, άπειρος, τέλειος.
Κι όμως! Πηγαίνουμε στην κατάργηση του Θεού. Ακόμη κι οι πιστοί στις μέρες μας δείχνουν ότι δεν χρειάζονται το Θεό, τη σοφία Του, την κρίση Του. Έχουν μεγαλύτερη εκτίμηση και εμπιστοσύνη στην κρίση τους. Κρίνουν και διακρίνουν μόνοι τους.
Στις μέρες μας δεν χρειάζεται και πολύ να ρωτήσουμε το Θεό, ούτε να συμβουλευτούμε την κρίση Του. Έχουμε τη δική μας. Μόνοι μας αποφασίζουμε, μόνοι μας κρίνουμε και κατακρίνουμε, χωρίς να ρωτάμε το Θεό. Το Θεό και την κρίση Του δείχνουμε ότι δεν την χρειαζόμαστε.
Οδεύουμε ολοταχώς στην κατάργηση του Θεού. Πηγαίνουμε ολοταχώς στην υποκατάσταση του Θεού. Έχουμε σταματήσει πλέον να ρωτάμε το Θεό και δεν βλέπουμε πλέον το λόγο να περιμένουμε την κρίση του Θεού. Και αυτό συμβαίνει γιατί η αγάπη μας συνεχώς παγώνει και πεθαίνει. Νοιώθουμε ότι μπορούμε να υποκαταστήσουμε το Θεό στις κρίσεις και αποφάσεις Του. Είμαστε σίγουροι για την ευθυκρισία μας και την ορθότητα των αποφάσεων μας.
Πηγή βέβαια αυτής της πραγματικότητας είναι ο εγωισμός, η υπερηφάνεια, η αλαζονεία.
Λησμονήσαμε ότι Εκείνος είναι ο Θεός και ο Κύριος. Πάντα υπάρχει ο δρόμος της μετάνοιας και της ταπείνωσης ενώπιον του Θεού, ώστε να καταλάβουμε ότι "αναπολόγητος είσαι ω άνθρωπε, πας όστις κρίνεις" και ότι στο Θεό μόνο ανήκει όλη η κρίση.
