Πρώτα απ’ όλα πρέπει να ταυτιστούμε με το
θάνατο του Χριστού. Ακριβώς όπως ο Χριστός θυσιάστηκε πάνω στο σταυρό, έτσι και
«ο παλαιός άνθρωπος» πρέπει να θυσιαστεί, να πεθάνει. Ο «παλαιός άνθρωπος»
δεν είναι η ικανότητα να αμαρτάνει κανείς, γιατί αυτό παραμένει στον
αναγεννημένο πιστό. Ακόμα, η εμπειρία του θανάτου με το Χριστό δεν ξεριζώνει τη
σαρκική φύση, γιατί ο Χριστιανός συνεχίζει να πολεμά ενάντια σ’ αυτή τη φύση του
(Γαλ.ε:16-17). Αυτό που πεθαίνει είναι η εξουσία και ο έλεγχος που έχει η αμαρτωλή
φύση πάνω σ’ αυτόν που δεν έχει σωθεί (Ρωμ.ς:12-14).
Όταν σωζόμαστε, ο έλεγχος
και η εξουσία που έχει η αμαρτία και ο Σατανάς πάνω μας, καταστρέφεται. Από τη
στιγμή που χάνεται η δύναμη της αμαρτίας πάνω μας, καθώς πεθαίνουμε με το
Χριστό, πρέπει να θεωρούμε την αμαρτία νεκρή. Δεν μπορεί πλέον να μας υπαγορεύσει
τι να κάνουμε ή να ελέγξει τη ζωή μας. Μπορούμε να νικάμε τους πειρασμούς και
να αγνοούμε τη δύναμή της. Αν και μπορούμε να αμαρτήσουμε, αν θέλουμε, δεν υποτασσόμαστε
στην αμαρτία γιατί είναι σα να μην υπάρχει πλέον.
Ο Παύλος εξήγησε την ελευθερία που έχουμε από
τη δύναμη της αμαρτίας, υπενθυμίζοντάς στους Ρωμαίους τι τους συνέβη στην
πραγματικότητα όταν σώθηκαν:
«Τι λοιπόν θέλομεν ειπεί; θέλομεν επιμένει εν
τη αμαρτία, δια να περισσεύση η χάρις; Μη γένοιτο ημείς οίτινες απεθάνομεν κατά
την αμαρτίαν, πώς θέλομεν ζήσει πλέον εν αυτή; …… τούτο γινώσκοντες, ότι ο
παλαιός ημών άνθρωπος συνεσταυρώθη, διά να καταργηθή το σώμα της αμαρτίας, ώστε
να μη ήμεθα πλέον δούλοι της αμαρτίας. Διότι ο απόθανών ηλευθερώθη από της
αμαρτίας …… . Ούτω και σεις φρονείτε εαυτούς ότι είσθε νεκροί μεν κατά την
αμαρτίαν, ζώντες δε εις τον Θεόν, δια Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών. Ας μη
βασιλεύη λοιπόν η αμαρτία εν τω θνητώ υμών σώματι, ώστε κατά τας επιθυμίας
αυτού να υπακούητε εις αυτήν …. Διότι η αμαρτία δεν θέλει σας κυριεύσει επειδή
δεν είσθε υπό νόμον, αλλ’ υπό χάριν»
(Ρωμ.ς:1-2, 6-7, 11-12, 14).
Ο Πέτρος αναφέρθηκε επίσης στην ταύτισή μας
με το θάνατο του Χριστού, όταν μιλώντας γι’ Αυτόν έγραψε: «όστις τας αμαρτίας ημών αυτός εβάστασεν εν τω σώματι αυτού επί του
ξύλου, δια να ζήσωμεν εν τη δικαιοσύνη αποθανόντες κατά τας αμαρτίας με του
οποίου την πληγήν ιατρεύθητε» (Α’ Πέτρ.β:24).
Μια προσεκτική μελέτη θα μας φανερώσει ότι
και ο Παύλος και ο Πέτρος αναφερόταν σε μια συγκεκριμένη εμπειρία σε μια
ιδιαίτερη στιγμή κατά την οποία συμβαίνει ο θάνατος κατά την αμαρτία. Ποια
είναι αυτή η στιγμή; Πεθαίνει κανείς κατά την αμαρτία, ή όπως αλλιώς λέγεται
πεθαίνει ο παλαιός άνθρωπος, όταν ο άνθρωπος μετανοεί. Αυτό γίνεται φανερό από
την ορολογία της λέξης μετάνοια, που σημαίνει απομάκρυνση από την αμαρτία και
προσκόλληση στο Θεό (κεφ.5). Κατά τη μετάνοια, ο άνθρωπος ομολογεί την αμαρτία,
αποφασίζει να την εγκαταλείψει, της στρέφει την πλάτη και αρνείται να δεχτεί
την εξουσία της. Πεθαίνει ως προς τις επιθυμίες και τις απολαύσεις του παλαιού
ανθρώπου και αποφασίζει να ζήσει κατά Θεό. Αυτή τη στιγμή, ο θάνατος του
Χριστού στο σταυρό γίνεται ουσιαστικός στη ζωή του και τον ικανώνει να σπάσει
τα δεσμά της αμαρτίας.
Φυσικά, η απόφαση για μετάνοια, από μόνη της
δεν είναι αρκετή, γιατί φέρνει περιορισμένη και προσωρινή δύναμη απομάκρυνσης
από την αμαρτία. Η τελειοποίηση της διαδικασίας της σωτηρίας περιλαμβάνει την
ταφή των αμαρτιών του παρελθόντος που γίνεται κατά το βάπτισμα στο νερό και τη
λήψη δύναμης που παραμένει νικηφόρα, με το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος. Επειδή
το να πεθάνει κάποιος με το Χριστό δεν σημαίνει ότι ξεριζώνεται και η αμαρτωλή
φύση του, πρέπει να συνεχίσει να θανατώνει τις επιθυμίες της σάρκας του
(Ρωμ.η:13) και να πεθαίνει καθημερινά (Α’ Κορ.ιε:31). Ωστόσο, το αποφασιστικό
σημείο – ο θάνατος του παλαιού ανθρώπου – συμβαίνει κατά τη μετάνοια. Ο θάνατος
του Χριστού, εφαρμόζεται στη ζωή μας, όταν στην αρχή εξασκούμε τόση πίστη ώστε
να μετανοήσουμε από τις αμαρτίες μας.
