Η κατάσχεση ήρθε σαν συνέπεια μετά τα «Ευαγγελικά», ή Ευαγγελιακά αιματηρά επεισόδια που έλαβαν χώρα στην Αθήνα στα τέλη του 1901 από εθνικιστές με αφορμή τη δημοσίευση από την εφημερίδα "Ακρόπολις", των Ευαγγελίων μεταφρασμένων στη δημοτική γλώσσα από τον Αλέξανδρο Πάλλη.
Μετά την προσπάθεια του μονοθειστή Καρτάνου το 1536, η καθεστωτική εκκλησία αντιμετώπιζε κάθε προσπάθεια μετάφρασης της Γραφής στην καθομιλουμένη σαν αμφισβήτηση της υπόστασής της, αφού το ποίμνιο θα ήταν σε θέση να την συγκρίνει με την εκκλησία των Αποστόλων.
Από τις αρχές του 18ου αιώνα η ορθόδοξη καθολική ελληνική Εκκλησία είχε απαγορεύσει αυστηρά μέσω πατριαρχικών και συνοδικών αποφάσεων με την ποινή του αφορισμού την αγορά, την κατοχή ή την ανάγνωση μεταφράσεων της Αγίας Γραφής στην καθoμιλουμένη και με την ποινή του αναθέματος την μετάφρασή της σε απλούστερη γλώσσα.
Όταν ο διευθυντής της εφημερίδας Βλάσης Γαβριηλίδης, φυσιογνωμία προοδευτική, έκρινε ότι «θεάρεστον έργον είναι» να φθάσει σε κάθε ελληνικό σπίτι και να «γίνει απολύτως αντιληπτόν» από κάθε Έλληνα το Ευαγγέλιο. η εφημερίδα Ακρόπολις αποφάσισε να το δημοσιεύει σε συνέχειες.
Όπως διαπιστώθηκε αργότερα, ο Γαβριηλίδης ενήργησε έχοντας τη σύμφωνη γνώμη τού τότε αρχιεπισκόπου Αθηνών Προκοπίου (που εξαναγκάστηκε σε παραίτηση) και τη συγκατάθεση του κοσμήτορα της Θεολογικής σχολής του πανεπιστημίου Αθηνών, καθηγητή Εμμανουήλ Ζολώτα.
Η αντίδραση ήταν αποτέλεσμα όχι θρησκευτικού ζήλου αλλά του επικρατήσαντος την εποχή εκείνη άκρατου εθνικισμού, με την μορφή της λατρείας της αρχαίζουσας και «καθαρεύουσας» γλώσσας. Η απόκλιση από τη χρήση της θεωρούνταν εθνικό έγκλημα και όποιος την υπονόμευε προδότης, ανεξάρτητα από το αξίωμα, την κοινωνική ή πολιτική θέση που μπορεί να κατείχε. Τα πρωτοσέλιδα διαφόρων εφημερίδων που φανάτιζαν το πλήθος κατά της μετάφρασης, παρουσίαζαν τους δημοτικιστές ως άθεους, προδότες και Σλάβους..
Η μετάφραση της Βίβλου απαγορεύτηκε και συνταγματικά έως το 1975..
Όπως διαπιστώθηκε αργότερα, ο Γαβριηλίδης ενήργησε έχοντας τη σύμφωνη γνώμη τού τότε αρχιεπισκόπου Αθηνών Προκοπίου (που εξαναγκάστηκε σε παραίτηση) και τη συγκατάθεση του κοσμήτορα της Θεολογικής σχολής του πανεπιστημίου Αθηνών, καθηγητή Εμμανουήλ Ζολώτα.
Η αντίδραση ήταν αποτέλεσμα όχι θρησκευτικού ζήλου αλλά του επικρατήσαντος την εποχή εκείνη άκρατου εθνικισμού, με την μορφή της λατρείας της αρχαίζουσας και «καθαρεύουσας» γλώσσας. Η απόκλιση από τη χρήση της θεωρούνταν εθνικό έγκλημα και όποιος την υπονόμευε προδότης, ανεξάρτητα από το αξίωμα, την κοινωνική ή πολιτική θέση που μπορεί να κατείχε. Τα πρωτοσέλιδα διαφόρων εφημερίδων που φανάτιζαν το πλήθος κατά της μετάφρασης, παρουσίαζαν τους δημοτικιστές ως άθεους, προδότες και Σλάβους..
Η μετάφραση της Βίβλου απαγορεύτηκε και συνταγματικά έως το 1975..
