Ο ΙΗΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ
ΜΑΣ & ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΝ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΜΕ
Εβρ.β:14 «εμέθεξαν από σαρκός και αίματος» (δηλαδή αμάρτησαν). Ο Χριστός πήρε
την ίδια σάρκα και με την αναμάρτητη ζωή Του κατήργησε το θάνατο γι’ αυτούς που
ακούν το λόγο Του και πιστεύουν στο Θεό (Ιωάν.ε:24). Εφόσον λοιπόν ο Χριστός
έζησε άγια ενώπιον του Θεού, μας δίνει το δικαίωμα να κάνουμε κι εμείς το ίδιο,
όχι με δική μας δύναμη (αδύνατον, αποδείχθηκε) αλλά με τη δική Του πλέον.
Εβρ.δ:15 Ο Αρχιερέας που
έχουμε τώρα, ξέρει τα προβλήματά μας γιατί πέρασε τα πάντα προκειμένου να
μπορεί να συμπαθήσει και να μεσιτεύει υπέρ ημών. Σαν τέτοιος Αρχιερέας μπορεί
να μας βοηθήσει να βγούμε από τους πειρασμούς και τις δυσκολίες, μάλλον να
νικήσουμε αυτά με την χάρη Του.
Α’ Πέτρ.α:21 Τώρα, η
πίστη μας και η ελπίδα μας είναι στο Θεό δια Ιησού Χριστού. Ότι δηλαδή, αφού ο
Θεός έκανε αυτή τη σωτηρία στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, Τον έκανε ιλασμό των
αμαρτιών μας, ΑΡΑ ΕΓΩ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΖΩ ΑΓΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΘΕΟ!!!
Και αν πέφτω, έχω από πάνω μου
το Ιλαστήριο που με καλύπτει. Σηκώνομε, ζητάω συγχώρεση και ο Κύριος με
συγχωρεί, κι έτσι προχωράω!
ΕΤΣΙ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ:
1.
Η θεότητα του Χριστού δεν Του επέτρεψε να
αμαρτήσει.
Λένε πολλοί ότι αφού ο Χριστός ήταν ο Θεός, πώς μπορούσε να
αμαρτήσει;
Αυτή η σκέψη δεν είναι σωστή. Ναι μεν ο Χριστός ήταν
η φανέρωση του Θεού στη Γη, αλλά με μια βασική προϋπόθεση: Η ταύτιση και η
κατοίκηση του Θεού στο πρόσωπο του Χριστού ήταν βασισμένη στο ότι ο Χριστός σαν
άνθρωπος ήταν τέλειος. Ότι ήταν αναμάρτητος και ότι με το δικό Του θέλω βάδιζε
άγια ενώπιον του Θεού.
Η απόδειξη της αλήθειας αυτής είναι ότι σ’ εμάς αν
και κατοικεί ο Θεός μέσα μας, δεν βαδίζουμε πάντοτε σωστά, γιατί εμείς έχουμε
το πρόβλημα κι εμείς δεν βαδίζουμε σωστά. Ο άνθρωπος Χριστός λοιπόν ήταν που
έμενε τέλειος.
Ο Χριστός ποτέ δεν χρησιμοποίησε τη θεότητα για τον
Εαυτό Του, για ιδιοτελή σκοπό. Ήταν πολύ προσεκτικός σ’ αυτό το θέμα. Ανέχθηκε
τα πάντα, ενώ θα μπορούσε κάθε φορά να βάζει τα πράγματα στη θέση τους
(Φιλιπ.β:6)!
2. Επειδή είχε το Πνεύμα του Θεού μέσα Του, δεν
αμάρτησε. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είχε πληρωθεί εκ κοιλίας μητρός και όμως
είχε αμαρτία, ήταν ατελής. Οπότε δεν είναι η κατοίκηση του Πνεύματος του Θεού
που έκανε το Χριστό να μην αμαρτήσει.
3. Έλαβε κάποια ιδιαίτερη βοήθεια από το Θεό για
να μείνει αναμάρτητος. Αν γινόταν αυτό, τότε δεν θα γινόταν όμοιος με τα αδέλφια
Του. Αφέθηκε από το Θεό στη δική Του ελεύθερη βούληση να πράξει ό,τι Εκείνος
ήθελε, και μόνος Του ο Χριστός διάλεγε πάντοτε το αγαθό.
4. Του αφαιρέθηκε το θέλω. Τότε, θα ήταν
ψέμα το Ιωάν.ιε:13 μείζονα ταύτης
αγάπην ουδείς, έχει….. ίνα τις την ψυχήν αυτού θή υπέρ των φίλων αυτού.
Ο Χριστός από δική Του αγάπη
έβαλε την ψυχή Του για τους φίλους Του, που σημαίνει ότι δεν Του αφαιρέθηκε το
θέλω. Αν του είχε αφαιρεθεί το θέλω, τότε ο Κύριος δεν θα ήταν η τέλεια θυσία,
αν μέσα Του επενεργούσε κάποιο άλλο θέλω.
Μέσα σ’ αυτή την ελευθερία του
θέλω Του είναι που κρύβεται όλο το μεγαλείο!
Ο Χριστός έζησε σαν ένας απλός
άνθρωπος σαν όλους εμάς, και μέσα εκεί είναι που βρέθηκε τέλειος, ευαρέστησε
τον Πατέρα, κι έτσι μας έσωσε.
