Αγιασμός σημαίνει ότι δεν αγαπούμε πλέον το σύστημα του κόσμου που
είναι ασεβές, δεν ταυτιζόμαστε με αυτό, δεν γινόμαστε ένα με τα πράγματα του
κόσμου, ούτε συμμετέχουμε σε αμαρτωλές διασκεδάσεις και δραστηριότητες. (Ιάκ.δ:4) «Μοιχοί και μοιχαλίδες, δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι
έχθρα του Θεού; όστις λοιπόν θελήσει να είναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού
καθίσταται».
Μία σημαντική όψη της
«καθαρής και αμίαντης θρησκείας είναι να φυλάττουμε τους εαυτούς μας αμόλυντους
από τον κόσμο» (Ιακ.α:27).
Ειδικότερα χρειάζεται να αποφύγουμε τρεις σπουδαίες περιοχές πειρασμού και
αμαρτίας:
1. Επιθυμία της σαρκός,
2. Επιθυμία των οφθαλμών, και
3. Αλαζονεία του βίου, δηλαδή υπερηφάνεια.
Α’ Ιωάν.β:15-16: “Μη αγαπάτε τον κόσμον μηδέ τα εν τω κόσμω. Εάν τις αγαπά τον
κόσμον, η αγάπη του Πατρός δεν είναι εν αυτώ. Διότι παν το εν τω κόσμω, η
επιθυμία της σαρκός, και η επιθυμία των οφθαλμών, και η αλαζονεία του βίου, δεν
είναι εκ του Πατρός, αλλά είναι εκ του κόσμου”.
Ο σκοπός του αγιασμού είναι να μας προστατεύσει στις περιοχές αυτές. Η
εγκράτεια είναι μία σημαντική αρχή, που πρέπει να εφαρμοστεί σε κάθε τομέα της
καθημερινής μας ζωής (Α’ Κορ.θ:24-27). Σημαίνει αυτοπειθαρχία, αυτοέλεγχο,
αυτοσυγκράτηση και μετριοφροσύνη σε όλα τα πράγματα. Πρέπει να απαρνηθούμε το
δικό μας θέλημα και να παραδοθούμε στο θέλημα του Θεού.
Σαν Χριστιανοί πρέπει ν’ απέχουμε “από
παντός είδους κακού” (Α’ Θεσ.ε:22). Πρέπει να φεύγουμε μακριά από κάθε τι
κακό με οποιαδήποτε μορφή και αν εμφανίζεται και να απαρνιόμαστε να
συμμετάσχουμε σε οτιδήποτε, το οποίο θα μας συνέδεε με το κακό στα μάτια των
άλλων. Όταν αμφιβάλλουμε για κάτι, πρέπει να αποφεύγουμε να το κάνουμε
(Ρωμ.ιδ:23).
Ο αγιασμός περιλαμβάνει και τον εσωτερικό και τον εξωτερικό άνθρωπο
(Α’ Κορ.ς:19,20 , Α’ Θεσ.ε:23).
Πρέπει να επιζητούμε τον τέλειο αγιασμό στη ζωή μας, καθαρίζοντας τους
εαυτούς μας “από παντός μολυσμού σαρκός
και πνεύματος” (Β’ Κορ.ζ:1).
Για παράδειγμα, σκέψεις αμαρτωλών επιθυμιών καθώς και οι πράξεις
μοιχείας είναι αμαρτία (Ματθ.5:27,28), και τόσο το μίσος όσο και ο φόνος είναι
αμαρτία ενώπιον του Θεού (Α’ Ιωάν.γ:15).
Συνεπώς ο αγιασμός περιλαμβάνει τη στάση και συμπεριφορά μας, τις
σκέψεις μας και την πνευματική μας τροφή από τη μία μεριά, και τις πράξεις μας,
εμφάνιση και τη φυσική μας τροφή από την άλλη. Και τα δύο είναι αναγκαία.
Με τον καιρό και τη σωστή διδασκαλία, ένα άτομο που έχει αληθινό
πνεύμα αγιασμού, θα εκδηλώσει τον αγιασμό εξωτερικά, αλλά η εξωτερική εμφάνιση
αγιασμού έχει μικρή αξία χωρίς τον εσωτερικό αγιασμό. Για παράδειγμα, ένα
ταπεινό πνεύμα θα φορέσει σεμνό ένδυμα, αλλά το σεμνό ένδυμα έχει μικρή αξία,
εάν υποκρύπτει μία αμαρτωλή καρδιά.
Η ζωή του αγιασμού είναι ένας συνεχής αγώνας για την τελειοποίηση
(Ματθ.5:48, Β’ Κορ.7:1, Φιλιπ.3:12-16). Κανείς δεν είναι απολύτως
τέλειος, αλλά ο καθένας μας μπορεί να είναι σχετικά τέλειος, ή ώριμος.
Είμαστε άγιοι εάν έχουμε θέσει την πίστη μας στο Χριστό, ζούμε μια ζωή
με καρπούς άξιους της μετάνοιάς μας, σύμφωνα με το λόγο του Θεού και ζητούμε να
αυξάνουμε προοδευτικά σε αγιασμό, ώστε να μοιάσουμε πιο πολύ του Ιησού Χριστού
με τη δύναμη του Πνεύματος που κατοικεί μέσα μας (Εφεσ.4:13).
O Θεός περιμένει από μας συνεχή αύξηση σε χάρη και σε γνώση, καθώς και
να φέρουμε καρπό πολύ (Ιωάν.ιε:1-8, Β’ Πέτρ.γ:18).
Ο αγιασμός είναι ένα καθημερινό περπάτημα με στόχο κάθε μέρα να
υπερνικούμε την αμαρτία (Ιωάν.5:14, 8:11).
Σαν χριστιανοί δεν πρέπει να αμαρτάνουμε. Αλλά εάν τυχόν αμαρτήσουμε,
μπορούμε να λάβουμε συγχώρηση με ειλικρινή μετάνοια και εξομολόγηση της αμαρτίας μας (Α’ Ιωάν.α:9,
β:1).
Ο Θεός αξιολογεί κάθε άτομο με βάση την πνευματικότητά του, τι ο Θεός
του έχει δώσει, και ποιες είναι οι δυνατότητες του (Ματθ.ιγ:23, κε:14-30). Δύο
Χριστιανοί μπορούν και οι δύο να είναι τέλειοι στα μάτια του Θεού, ακόμη κι αν
έχουν φθάσει σε διαφορετικά επίπεδα τελειοποίησης κατά απόλυτη έννοια, ακριβώς
όπως δύο παιδιά σε δύο διαφορετικά στάδια ανάπτυξης, μπορούν και τα δύο να
είναι κανονικά και υγιή.
Δεν πρέπει να κρίνουμε ο ένας τα κίνητρα του άλλου ή πώς στέκεται
ενώπιον του Θεού, ούτε πρέπει να συγκρίνουμε ένα άτομο με κάποιο άλλο (Ματθ.ζ:1-5,
Β’ Κορ.ι:12). Αντίθετα πρέπει να είμαστε υπομονετικοί και ανεκτικοί για τα
διαφορετικά επίπεδα τελειοποίησης, “σπουδάζοντες
να διατηρούμε την ενότητα του Πνεύματος διά του συνδέσμου της ειρήνης” (Εφες.δ:1-3).
Ιδιαίτερα, πρέπει να φροντίζουμε να μην καταδικάζουμε, εκφοβίζουμε, ή
προσβάλλουμε κανένα, ιδιαίτερα τους επισκέπτες και τους καινούριους στην πίστη.
Ταυτόχρονα, πρέπει να είμαστε πιστοί στη βιβλική διδασκαλία και τις
θρησκευτικές πεποιθήσεις μας, χωρίς να συμβιβαζόμαστε ή να εγκαταλείπουμε τη
θέση που έχουμε φθάσει (Φιλιπ.γ:15-16).
