ΠΩΣ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΕΜΕΝΕ ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΟΣ;
Β’ Κορ.ε:21 Ο Χριστός
δεν γνώρισε εμπειρικά, δεν ήξερε τι είναι αμαρτία. Δεν έχασε ποτέ το στόχο από
το να κάνει το θέλημα του Πατέρα. Αν έφταιγε σε κάτι, θα ήταν φταίχτης σ’ όλο
το Νόμο, οπότε δεν θα μπορούσε να αντικαταστήσει το ανθρώπινο γένος. Αν
αμάρτανε σ’ ένα σημείο, ο Θεός θα Τον συγχωρούσε, αλλά δεν θα μπορούσε να
πεθάνει πλέον για μάς, αλλά για τη δική του αμαρτία. Γι’ αυτό η αναμαρτησία
είναι απαραίτητη για τη σωτηρία μας. Ο Χριστός δεν πέθανε για τον Εαυτό Του,
δεν μπορούσε να Τον κυριεύσει ο θάνατος γιατί δεν υπήρχε αμαρτία μέσα Του. Και
όμως, Αυτόν που δεν γνώρισε αμαρτία, ο Θεός Τον έκανε αμαρτία!!!
Εβρ.δ:15 Πειράστηκε κατά
πάντα, αλλά δεν αμάρτησε (Α’ Πέτρ.β:22).
Ο Χριστός έμεινε αναμάρτητος
γιατί ο νους Του, η καρδιά και το θέλω Του, ήταν δοσμένα στον Πατέρα. Δεν
απασχόλησε τον Εαυτό Του με τίποτε άλλο από την αλήθεια του Θεού. Πήρε απλά την
αλήθεια του Θεού και την έζησε. Ποτέ δεν αμφέβαλε ή δεν απίστησε, αλλά είχε
απόλυτη πίστη στον Πατέρα.
Ο Ιησούς ήταν τέλειος άνθρωπος
(Γαλ.δ:4) και υποτάχθηκε στο Νόμο μπαίνοντας κάτω από τις συνθήκες που ζούσαν όλοι οι Ισραηλίτες.
Φιλιπ.β:8 Δεν πήρε
κάποιο άλλο σχήμα, αλλά όπως όλους εμάς έτσι κι Αυτός έζησε την ίδια ζωή
τέλεια.
Α’ Τιμ.β:5 Ο άνθρωπος
Ιησούς Χριστός λοιπόν ήταν Αυτός που ήταν τέλειος, η ανθρώπινη φύση Του. Και
ακριβώς αυτό ανατρέπει τη θεωρία του Γνωστικισμού που λέει ότι «η ύλη είναι
πονηρή γιατί έχει αμαρτία μέσα της».
Αντίθετα όλοι οι άνθρωποι
αμάρτησαν γιατί υπάρχει μέσα στον άνθρωπο η τάση για την αμαρτία. Ένα μωρό
μπορεί να μην έχει πράξει αμαρτία, έχει όμως αυτή τη τάση προς την αμαρτία.
Αντίθετα ο Χριστός δεν είχε αυτή την τάση, γιατί το σπέρμα από το οποίο
δημιουργήθηκε δεν ήταν ανθρώπινο κι έτσι δεν κληρονόμησε τα κακά χαρακτηριστικά
κάποιου ανθρώπου γεννήτορα, αλλά πήρε κατευθείαν την τελειότητα του Πατέρα Θεού
(όπως κι ο Αδάμ). Όσο αφορά στην παρθένο Μαρία, ήταν ό,τι καλλίτερο είχε να
κληρονομήσει ο άνθρωπος από αγάπη και πίστη στο Θεό γιατί ήταν σπέρμα του
Αβραάμ, του Δαυίδ.
Ρωμ.ε:12 Με την αμαρτία
του Αδάμ μπήκε η αμαρτία στον κόσμο σαν κληρονομικό χαρακτηριστικό πλέον του
ανθρώπου, και μαζί της ο θάνατος. Γι’ αυτό, ο Θεός στην αρχή βάζοντας τους
ανθρώπους να θυσιάζουν ζώα (τύποι της θυσίας του Ιησού Χριστού) και αργότερα
δίδοντας τον αγαπητό Του Γιό έδωσε οδό σωτηρίας στον καθένα που θα θελήσει να
ξεφύγει το θάνατο και να ζήσει αιώνια.
Μέσα στα μέλη μας λοιπόν
υπάρχει ο νόμος της αμαρτίας Ρωμ.ζ:18,23,25
Στο σαρκικό άνθρωπο δεν υπάρχει
αγαθό, παρά μόνο κακό, αμαρτία. Και γι’ αυτό όταν βαπτιζόμαστε στο νερό,
δείχνουμε συμβολικά ότι πεθαίνει πλέον ο σαρκικός άνθρωπος. Αυτόν που σιγά-σιγά
πρέπει να τον ξεντυθούμε (Εφεσ.δ:22-24).
Μέσα μας υπάρχει η δύναμη της
αμαρτίας που ενώ ξέρουμε πολλές φορές τι ο Θεός θέλει να κάνουμε, εμείς κάνουμε
το αντίθετο. Στο Χριστό όμως δεν υπήρχε αυτή η δύναμη της αμαρτίας (όπως δεν
υπήρχε και στον Αδάμ, αλλά αμάρτησε) και ούτε δόθηκε ποτέ στην αμαρτία, αν και
μπορούσε, και γι’ αυτό Τον πείραξε ο διάβολος. Αν ο Σατανάς ήξερε ότι έχανε τον
καιρό του με το Χριστό, δεν θα πήγαινε να Τον πειράξει!
Έτσι, τώρα εμείς ανακτούμε την
πνευματική μας σχέση με το Θεό, μέσω του έσχατου Αδάμ. Ο πρώτος Αδάμ απέτυχε,
αλλά ο έσχατος Αδάμ πέτυχε!!!
