·
Ο
Ισραήλ ήταν μέσα στο καμίνι της θλίψης (Αίγυπτος), αλλά δεν καταναλώθηκε γιατί
ο Θεός ήταν ανάμεσά τους (Δευτ.δ:20
Ησ.ξγ:9 Ψαλμ.μς:7).
·
Ο
Θεός ήταν εν Χριστώ (βάτος) ο οποίος έγινε κατάρα (αγκάθια) για μας. Δοκιμάστηκε
στο καμίνι των θλίψεων αλλά δεν κατακάηκε (Γαλ.γ:13 Ματθ.κζ:29).
·
Η
εκκλησία (βάτος) περνά από φλογερές θλίψεις για να καθαριστεί, αλλά δεν
κατακαίγεται.
·
Ο
φυσικός Ισραήλ, σαν έθνος, έκανε αγκάθια, πέρασαν από φωτιά, αλλά δεν
κατακάηκαν γιατί ο Θεός πάντοτε κρατούσε ένα μικρό υπόλοιπο.
γ:3,4 και καθώς είδεν
ο κύριος
Δεν ξέρουμε πόση ώρα καιγόταν η βάτος, αλλά
ο Θεός περίμενε μέχρι να στρέψει και να παρατηρήσει το φαινόμενο ο Μωυσής.
Χρησιμοποιεί τις λέξεις ΓΙΑΧΒΕ και ΕΛΟΧΙΜ
στο ίδιο εδάφιο. Ο Γιάχβε, ο Θεός της διαθήκης, βλέπει με συμπάθεια και αγάπη
το Μωυσή, αλλά του μιλάει ο Ελοχίμ, ο Θεός της δύναμης και της ισχύος.
Μωυσή,
Μωυσή
Επανάληψη του ονόματος για έμφαση στην
περίπτωση αλλά και στο πρόσωπο που μιλάει. Είναι μια άγια στιγμή με τρομερή
βαρύτητα (Γέν.κβ:11 ο Αβραάμ, μς:2 ο Ιακώβ).
γ:5 λύσον τα υποδήματά σου
Η εκκλησία ήταν και είναι ο τόπος
κατοίκησης του Θεού και πρέπει Εκείνος να κυβερνά και να κρίνει ανάμεσά της. Οι
άνθρωποι μπορεί να υποκρίνονται, να επιθυμούν κακά, να εξαπατούν, αλλά ο Θεός
δεν μπορεί να το κάνει. Αν θέλουμε ο Θεός να περπατά ανάμεσά μας, πρέπει να
κρίνουμε τις οδούς μας, διαφορετικά θα το κάνει Εκείνος (Α’ Κορ.ια:29-32). Μπορούμε
να καταλάβουμε τη δύναμη που περιέχουν τα λόγια του Ψαλμ.93:5 «Εις τον οίκον σου ανήκει αγιότης»;
Ο τόπος της παρουσίας του Θεού είναι άγιος
και κανείς δεν μπορεί να περπατά εκεί παρά ανυπόδητος. Αν τα παπούτσια
συμβολίζουν τα ανθρώπινα κατασκευάσματα, κανείς δεν μπορεί να σταθεί στην
παρουσία του Θεού με έργα της σάρκας. Ο χαρακτήρας της κατοικίας προέρχεται απ’
τον χαρακτήρα Εκείνου που κατοικεί εκεί. Όπως είναι αλήθεια ότι ο Θεός, σαν
Πνεύμα Άγιο, κατοικεί σε καθένα από τα μέλη της εκκλησίας ατομικά κι ότι έτσι
δίνει ένα χαρακτήρα αγιότητας στο άτομο, είναι το ίδιο αλήθεια ότι κατοικεί
στην εκκλησία κι ότι κατά συνέπεια, η εκκλησία πρέπει να είναι άγια
(Ματθ.ιη:20 Α’ Κορ.ς:19 γ:16,17
Εφεσ.β:21). Αυτά τα λόγια είναι άξια προσοχής από κάθε μέλος της
εκκλησίας, από κάθε ζωντανό λίθο που ανήκει στον άγιο ναό Του.
Ακόμα, ήταν έθιμο τότε, να βγάζουν τα
παπούτσια τους σε άγιους τόπους λατρείας. Ήταν κάτι περισσότερο από σημάδι
σεβασμού. Ήταν ομολογία προσωπικής ακαθαρσίας και αναγνώρισης αναξιότητας να σταθεί
κανείς στην παρουσία της άμωμης αγιότητας. Η παρουσία του Θεού, πάντοτε κάνει
το φυσικό άνθρωπο να αισθάνεται αδύνατος και ανάξιος της χάρης που τόσο πλούσια
προσφέρει. Οτιδήποτε μας χωρίζει από το να είμαστε χώμα μπροστά στο Θεό, πρέπει
να παραμεριστεί, αν θέλουμε ο Θεός να μας αποκαλύψει τον εαυτό Του και το
θέλημά Του για τη ζωή μας. Μόνο όταν ο Ησαΐας κατάλαβε και ομολόγησε ότι ήταν
άνθρωπος ακαθάρτων χειλέων, το στόμα του αγγίχτηκε μ’ ένα αναμμένο κάρβουνο από
το θυσιαστήριο κι ο Θεός τον απέστειλε (Ησ.ς:1-9). Μόνο όταν ο Ιώβ μετανόησε εν
σποδώ, αποστρεφόμενος τον εαυτό του, ο κύριος μετέστρεψε την αιχμαλωσία του και
του έδωσε διπλάσια απ’ ότι είχε πριν (Ιώβ μβ:5-6, 10).
Ι. Ναυή ε:15 ο τόπος δεν είχε
τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά τον αγίαζε η φανέρωση του Θεού εκεί.
Εφεσ.ς:14
αυτά τα υποδήματα θέλει ο Θεός.
γ:6 εγώ είμαι ο Θεός
του πατρός σου Αβραάμ
Αυτός ο λόγος, φανερώνει ότι ο Αβραάμ όπως
κι οι άλλοι πατριάρχες, συνέχισαν να υπάρχουν και μετά το θάνατό τους
(Ματθ.κβ:32). Ο Θεός συστήθηκε έτσι στο Μωυσή, για να τον βεβαιώσει ότι άκουσε
την κραυγή του λαού Του κι ότι γνωρίζει την καταπίεσή του.
Το αποτέλεσμα της παρουσίας του Θεού πρέπει
να είναι πάντοτε αυτό: να κάνει το φυσικό άνθρωπο να κρύβεται. Όταν είμαστε
έτσι μπροστά στο Θεό, ανυπόδητοι με το πρόσωπο καλυμμένο, δηλαδή σε μια ψυχική
κατάσταση που τόσο όμορφα εκφράζει αυτή η στάση, είμαστε στη θέση που μπορούμε
ν’ ακούσουμε τη γλυκιά φωνή της χάρης του Κυρίου μας.
γ:7
Ο Θεός δεν κωφεύει στις προσευχές μας, απλά
περιμένει να ενεργήσει την κατάλληλη στιγμή. Σ’ αυτή την περίπτωση, έπρεπε να
περάσουν 430 χρόνια. Είχε λάβει υπόψη Του την τυραννία κάτω από την οποία ο
λαός στέναζε, είχε δει τις θλίψεις, τα δάκρυα, τους στεναγμούς τη σκληρή
δουλεία γιατί «αριθμεί τους
πηγαινοερχομούς του λαού του[1] και θέτει τα δάκρυά των εις την φιάλην του»
(Ψαλμ.νς:8). Δεν ελκύστηκε προς το λαό αυτό επειδή το άξιζε, ούτε επειδή είχε
ικανότητες. Αυτό που έκανε το Θεό να τους επισκεφτεί δεν είναι κάτι καλό που
είδε ή προείδε σ’ αυτούς. Το πραγματικό θεμέλιο της επέμβασης του Κυρίου με
έλεος υπέρ του λαού Του μας αποκαλύπτεται στα λόγια: «Εγώ είμαι ο Θεός του Αβραάμ», και «είδον την ταλαιπωρίαν του λαού μου».
Ο Θεός ενεργεί πάντοτε σύμφωνα με το τι
είναι Εκείνος. Το «Εγώ είμαι» εξασφαλίζει
τα πάντα για το «λαό μου». Είναι
βέβαιο ότι ο Κύριος δεν θα άφηνε το λαό Του μέσα στα καμίνια της Αιγύπτου, κάτω
από το μαστίγιο των εργοδιωκτών του Φαραώ. Ήταν ο λαός Του και ήθελε να
ενεργήσει κατά τρόπο άξιο του εαυτού Του. Το γεγονός ότι ο Ισραήλ ήταν ο λαός
του Γιάχβε, το αντικείμενο της αγάπης και της εκλογής Του, το αντικείμενο των
χωρίς όρους υποσχέσεών Του, κανόνιζε τα πάντα. Τίποτα δεν μπορούσε να εμποδίσει
τη δημόσια φανέρωση των σχέσεων του Θεού μ’ αυτούς που τους είχε υποσχεθεί μια
νέα γη.
γ:8 κατέβην διά να
ελευθερώσω αυτούς
Ο Θεός φανερώνει τον εαυτό Του στη γη, στο
Μωυσή, για να ελευθερώσει το λαό Του. Πάντοτε «κατέβαινε» με αγγέλους για να
μιλήσει στους ανθρώπους, όμως «κατέβηκε» μια φορά και κατοίκησε εν Χριστώ για
να ελευθερώσει το λαό Του.
Οι δυνάμεις της γης και της κόλασης,
ενωμένες, δεν θα μπορούσαν να τους κρατήσουν αιχμάλωτους ούτε μία ώρα πέραν του
προσδιορισμένου καιρού. Χρησιμοποίησε την Αίγυπτο και τον Φαραώ σαν σχολείο,
αλλά από τη στιγμή που συμπληρώθηκε αυτό το απαραίτητο έργο, η Αίγυπτος και ο
Φαραώ παραμερίζονται και ο λαός ελευθερώνεται με κραταιάν χείραν και βραχίονα
εξηπλωμένον.
«εις
γην καλήν και ευρύχωρον»
Είναι η υπόσχεση που ο Θεός είχε δώσει στον
Αβραάμ και καλύπτει σχεδόν όλη τη Μέση Ανατολή.
«γάλα
και μέλι»
Έκφραση που σημαίνει πολλές υλικές
ευλογίες. Σήμερα, ο Θεός μας καλεί και πάλι σε μια γη που ρέει γάλα και μέλι,
στην άνω Ιερουσαλήμ, στον ουρανό, στην παρουσία Του.
Ο Θεός ξεκαθαρίζει ότι σκοπός Του δεν είναι
να τους βγάλει απλά από την Αίγυπτο, αλλά να τους φέρει στη γη Χαναάν. Πάρα
πολλοί Χριστιανοί, σήμερα, έχουν ελευθερωθεί από την ενοχή των αμαρτιών τους,
αλλά δεν έχουν έρθει ακόμα στην «καλή γη»
της «πλήρους Πνεύματος Αγίου» ζωής.
γ:9,10
Ο Φαραώ, τύπος του Σατανά, κρατάει
αιχμάλωτα τα παιδιά του Θεού, αλλά ο Κύριος στέλνει το Μωυσή (Χριστό),
αιχμαλωτίζει την αιχμαλωσία κι από αιχμάλωτους του Σατανά μας κάνει δούλους
αγάπης του Θεού.
Σ’ αυτά τα λόγια παρατηρούμε την εξουσία
του ομιλούντα. Υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα σ’ εκείνον που αποστέλλεται από
το Θεό κι αυτόν που τρέχει χωρίς να είναι απεσταλμένος. Αν 40 χρόνια ήταν
απαραίτητα για την εκπαίδευση του Μωυσή, πως θα μπορούσε να κάνει το έργο
διαφορετικά;
γ:11 «τις είμαι εγώ
διά να υπάγω προς τον Φαραώ...»
Θα περίμενε κανείς ν’ απαντήσει ο Μωυσής
«Ιδού εγώ» ή «Κύριε, τι πρέπει να κάνω». Εκπλησσόμαστε όμως από την απροθυμία
του να κάνει το θέλημα του Θεού, αν κι αυτό ήταν η επιθυμία της καρδιάς του, να
δει την υπόσχεση του Θεού να εκπληρώνεται στη ζωή τους. Το ίδιο ακριβώς
συμβαίνει με πολλούς Χριστιανούς σήμερα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ενθύμηση του
πρώτου λάθους τον κλόνιζε. Όταν κανείς ενεργεί χωρίς το Θεό, σ’ οποιοδήποτε
ζήτημα, είναι σίγουρο ότι θ’ αποθαρρυνθεί, ακόμα κι όταν ο Θεός τον αποστείλει.
Εδώ ο Μωυσής δεν μοιάζει καθόλου με τον άνθρωπο που πριν 40 χρόνια «ενόμιζεν ότι οι αδελφοί αυτού ήθελον νοήσει
ότι ο Θεός διά της χειρός αυτού δίδει εις αυτούς σωτηρίαν» (Πράξ.ζ:25).
Έτσι είναι πάντοτε ο άνθρωπος! Τη μια βιάζεται και την άλλη καθυστερεί! Στα 40
του ο Μωυσής ήταν βιαστικός, τώρα είναι επιφυλακτικός. Ο Μωυσής είχε μάθει
πολλά πράγματα από εκείνη την ημέρα που χτύπησε τον Αιγύπτιο. Είχε προοδεύσει
στη γνώση του εαυτού του κι έτσι έγινε δύσπιστος και δειλός. Αυτό όμως δείχνει
ότι υστερεί και σ’ εμπιστοσύνη προς το Θεό. Αν βλέπω μόνο στον εαυτό μου, σίγουρα
δεν θα καταφέρω τίποτα. Αν όμως βλέπω στο Χριστό, «τα πάντα δύναμαι». Ο Θεός ποτέ δεν καλεί κάποιον χωρίς να του
δώσει και την ικανότητα να εκπληρώσει την κλήση.
γ:12 «βεβαίως εγώ θέλω είσθαι μετά σου»
Αυτό θα έπρεπε να του είναι αρκετό. Αν ο
Θεός είναι μαζί μου, τι σημασία έχει ποιος είμαι ή τι είμαι! Έτσι, αντικρούεται
το παραπάνω πρόσχημα (Ματθ.κη:18-20). Μ’ αυτά τα λόγια, ο υπηρέτης του Θεού
είναι πλούσια εφοδιασμένος με θεία εξουσία και δύναμη, ώστε να μπορεί να πάει
όπου ο Θεός τον αποστέλλει.
Ο Θεός του δίνει ακόμα ένα σημείο, ότι θα
επιστρέψει και θα Τον λατρεύσει μαζί με όλο το λαό σ’ αυτό το όρος, για να
ησυχάσει η καρδιά του και να είναι σίγουρος ότι όπως έγινε αυτό θα γίνει και
κάθε τι άλλο που τους υποσχέθηκε.
γ:13 «τι είναι το όνομα αυτού;»
Είναι παράξενος ο τρόπος που η ανθρώπινη
καρδιά σκέφτεται ή ρωτά, σε περιπτώσεις που αδίστακτα πρέπει να υπακούει το
Θεό. Ο Μωυσής αισθανόταν ότι χρειαζόταν κάποια πειστήρια και εξουσία για να
τους πείσει ότι τον έστειλε ο Θεός κι ότι τον χρησιμοποιεί για να τους
ελευθερώσει. Αλλά εκείνο που είναι πιο θαυμαστό, σ’ αυτή την περίπτωση, είναι η
χάρη του Θεού που υποφέρει όλους αυτούς τους συλλογισμούς και απαντά σ’ όλες
αυτές τις ερωτήσεις, δίνοντας έτσι την ευκαιρία να εκδηλωθεί μια καινούρια
πτυχή αυτής της χάρης.
Συχνά ένα όνομα φανερώνει τη φύση, το
χαρακτήρα και τις ιδιότητες αυτού που το φέρει (Ιακώβ - υποσκελιστής, Ησαύ -
κόκκινος, σαρκικός). Όσο πιο πολύ ξέρουμε κάποιον, τόσο το όνομά του έχει
περισσότερο νόημα και σημασία.
Ιωάν.α:31,32: Ο Ιωάννης γνώριζε
τον Ιησού, αφού ήταν συγγενείς (ξαδέλφια), αλλά τον ήξερε μόνο σαν το γιο της
Μαρίας και του Ιωσήφ. Δεν ήξερε ότι είναι «ο Θεός εν σαρκί»! Έπρεπε να του το
αποκαλύψει ο Θεός (εδ.32). Πολλοί σήμερα μιλάνε για τον Ιησού, αλλά δεν Τον
ξέρουν. Μιλάνε ίσως για το θάνατο, την ταφή και την ανάστασή Του, για τα
θαύματα, αλλά δεν ξέρουν ότι είναι ο Ων, ο Ην και ο Ερχόμενος, ο παντοκράτορας!
Ο Σαμουήλ υπηρετούσε τον Κύριο, αλλά δεν Τον ήξερε (Α’ Σαμ.γ:1,7). Μπορεί
κάποιος να πηγαίνει σε κάποια εκκλησία, να προσεύχεται, να διαβάζει να έχει
έργο, αλλά να μην γνωρίζει το θεό όπως Αυτός θέλει να του γνωριστεί.
Το όνομα Γιάχβε, ήταν ήδη γνωστό, ίσως σαν
μια λέξη, χωρίς όμως την πλήρη αποκάλυψη του τι σημαίνει σε σχέση με το πρόσωπο
και τη φύση του Θεού.
Έξοδ.ς:3:
Ο Θεός δεν είχε γνωριστεί με το όνομά Του Γιάχβε. Στον Αβραάμ τον Ισαάκ
και τον Ιακώβ φανερώθηκε σαν ο Ελ - Σαντάι, αλλά τώρα δίνει μια πληρέστερη αποκάλυψη
της φύσης Του μέσω του ονόματός Του.
