Ποτέ δεν γέλασε;

Το θρησκευτικό φυλλάδιο που του έδωσαν, έγραφε: «Ο Ιησούς ποτέ δεν γέλασε!» Όντας έφηβος εκείνη την εποχή, γελούσε σχεδόν με το παραμικρό, πολύ συχνά, ακόμη και στη διάρκεια της λειτουργίας στην εκκλησία. Διαβάζοντας το φυλλάδιο σκέφτηκε: –Αν δεν γελούσε, σίγουρα θα είχε κάποια αρρώστια

Ίσως είμαστε συνηθισμένοι να σκεφτόμαστε για τον Ιησού όπως περιγράφεται ως «άνθρωπος θλίψεων και δόκιμος ασθενείας» (Ησ.νγ:3). Στη σταύρωσή Του σίγουρα δεν γελούσε. Μήπως η εικόνα ενός Ιησού που γελούσε θα ήταν υποτιμητική γι' Αυτόν, επειδή θα Τον παρουσίαζε πολύ ανθρώπινο; Στην Εβρ.δ:15 διαβάζουμε ότι ο Ιησούς μπορεί να συμπάσχει μαζί μας επειδή ακριβώς ήταν ομοιοπαθής με εμάς (εκτός από την αμαρτία). Ο Θεός μάς έχει προικίσει με μια αίσθηση χιούμορ. Νομίζετε ότι ο Ιησούς ως άνθρωπος θα ήταν ελλιπής σ' αυτό;

Σίγουρα, κάθε πολιτισμός έχει τη δική του ιδέα για το τι είναι αστείο: Αν παρακολουθήσετε γερμανικές, ισπανικές ή ιαπωνικές κωμωδίες, μερικές φορές θα πέσετε στο πάτωμα από το γέλιο, άλλες φορές όμως θα ξύνετε το κεφάλι σας προσπαθώντας να καταλάβετε γιατί γελούν οι άλλοι^ πού βρίσκεται το αστείο… Τα πράγματα στην Ιουδαία του πρώτου αιώνα δεν ήταν διαφορετικά: Οι άνθρωποι είχαν τη δική τους κωμική παράδοση, διαποτισμένη με την κοφτερή ειρωνεία της Π.Δ. (θυμηθείτε τα βιβλία Ιώβ, Ιωνά και Ιεζεκιήλ), αλλά και όσα είχαν φτάσει σ' αυτούς από τις κωμωδίες της κλασικής Ελλάδας (Αριστοφάνης κ.λπ.). 

Ο Αριστοτέλης έγραψε ότι οι κωμωδίες τελειώνουν με έναν γάμο [ευτυχώς δεν είπε ότι το γέλιο σταματάει με το γάμο]. Αυτό μπορεί να αποτελεί το happy end σε πολλά κωμικά έργα, αλλά εκείνο που ξεχώριζε στην κωμωδία ήταν η υπερβολή: Παίρνετε ένα απλό αστείο και το φουσκώνετε εντελώς δυσανάλογα. 

Ξαναδιαβάστε με αυτό στο νου σας κάποια από τα λόγια του Ιησού και θα ανακαλύψετε ένα συγκρατημένο γέλιο να ανεβαίνει στο πρόσωπό σας. Θυμηθείτε για παράδειγμα: 

• Ο γείτονάς σας ίσως έχει ένα ξυλαράκι στο μάτι του αλλά εσείς έχετε ένα δοκάρι...

• Δύο τυφλοί οδηγούν ο ένας τον άλλο –κατευθείαν μέσα σε ένα λάκκο…

• Ένας ιερέας, ένας Λευίτης και ένας Σαμαρείτης βαδίζουν στον ίδιο δρόμο… κ.ο.κ. 

Ας αναλύσουμε δύο παραβολές του Κυρίου: 

Ένα παράξενο γαμήλιο δείπνο 

Στην παραβολή του δείπνου των γάμων (Ματθ.κα:1-10), ο βασιλιάς κάνει μια γαμήλια γιορτή προς τιμήν του γιου του. Είναι το κοινωνικό γεγονός της χρονιάς. Οι υπηρέτες στέλλονται να δώσουν προσκλήσεις σε όλους τους επίσημους της περιοχής (VIP) τους ισχυρούς τους κοινωνικά ανώτερους. Σε καθέναν που εμείς θα λέγαμε πως είναι "in". 

Σε ανθρώπους που ξέρουν πώς να ντύνονται και τι πρέπει να κάνουν σε ένα βασιλικό συμπόσιο. Αλλά οι διάσημοι –οι Φαρισαίοι με τα καθαρά τους επίσημα ρούχα και τα σχολαστικά τους ήθη, οι γραμματείς με τα πτυχία και τους τίτλους τους–, δεν είχαν διάθεση να μπουν στον κόπο να συμμετέχουν. 

Τι κάνει τότε ο βασιλιάς; Αγανακτισμένος με αυτούς που πίστευε ότι ήταν αρκετά καλοί για να έρθουν, αποφασίζει να καλέσει όσους γνωρίζει ότι δεν είναι άξιοι. Στέλνει τους υπηρέτες του να βρουν τους θρησκευτικά και πολιτικά ανορθόδοξους, τους ανίσχυρους, τους κοινωνικά περιθωριοποιημένους, εκείνους χωρίς πολιτικά δικαιώματα. Το πλήθος "εκεί έξω". Τους ανθρώπους που μένουν στο δρόμο ως αργά το βράδυ ή ακόμη κοιμούνται εκεί. 

Φανταστείτε μια βασιλική γαμήλια γιορτή γεμάτη με άστεγους. Σκανδαλώδες! Πρόκειται για μια κωμική ανατροπή εκείνου που κανονικά θα περιμέναμε^ μια υπερβολή που οδηγεί σε μια κατάσταση όπου οι άνθρωποι του περιθωρίου γίνονται επίσημοι καλεσμένοι. Αν δεν μπορείτε να διακρίνετε το αστείο στη σκηνή αυτή, τότε το πρόβλημα είναι σ’ εσάς. 

Πληρώνει o φυλακισμένος; 

Η παραβολή του οφειλέτη που δεν συγχωρεί (Ματθ.ιη:23-35) χρησιμοποιεί εκείνο που οι κωμικοί σήμερα ονομάζουν επανάληψη. Ενώ το κοινό εξακολουθεί ακόμη να γελάει από ένα αστείο που ειπώθηκε, ένα νέο κωμικό κύμα, ένα καινούργιο αστείο, τους κάνει να γελάσουν ξανά. 

Φανταστείτε έναν δούλο που οφείλει στο βασιλιά χρήματα. Πάρα πολλά χρήματα. Εκατομμύρια... Εμείς δεν μπορούμε να αντιληφθούμε αμέσως το αστείο αλλά μπορούσαν οι ακροατές του Ιησού. Βλέπετε, δέκα χιλιάδες τάλαντα ήταν περισσότερα από όσα είχε ολόκληρη η Ρωμαϊκή Κυβέρνηση! Είναι σαν να πει η κόρη σας ότι χρέωσε κάποια χρήματα στην πιστωτική κάρτα που της δώσατε. Και όταν ρωτάτε, Πόσα; εκείνη σας λέει όσα το εθνικό χρέος της Ελλάδας... 

Το χειρότερο ακόμα, όταν ο άνθρωπος καλείται να πληρώσει, λέει, «Δώσε μου λίγο χρόνο και θα σου τα ξεπληρώσω όλα» (εδ.26). Αυτό είναι σαν να πει το κορίτσι σας: –Θα δουλέψω λίγες μέρες τα Χριστούγεννα και θα ξεπληρώσω την υπερχρεωμένη κάρτα. 

Τι μπορούσε να κάνει ο βασιλιάς της παραβολής; Αντί να περιγελάσει τον δούλο και να τον στείλει στο δικαστήριο ή στη φυλακή, απλά του συγχώρεσε αυτό το τεράστιο χρέος. 

Αλλά η κορύφωση έρχεται στη συνέχεια: Ο δούλος φεύγει και στο δρόμο βρίσκει κάποιον που του οφείλει εκατό δηνάρια, δηλαδή το μισθό τριών μηνών. Όχι μόνο απαιτεί τα χρήματα, αλλά πιάνει από τον λαιμό για να πνίξει τον κακομοίρη τον χρεώστη. Αυτό ξεπερνά την απλή ακαρδία. Είναι απόλυτα σκληρό. Μόνο κωμικά θα μπορούσε κανείς να μιλήσει έτσι. Στο τέλος, ο άδικος δούλος παίρνει την τιμωρία που του άξιζε, τον έριξαν στη φυλακή μέχρι να μπορέσει να πληρώσει στο ακέραιο. Με άλλα λόγια να συγκεντρώσει μέσα στη φυλακή όσα δεν μπορούσε να συγκεντρώσει όταν κυκλοφορούσε ελεύθερος στην αγορά… Ο Ιησούς φέρνει τη μία υπερβολή πάνω στην άλλη, ώστε το ακροατήριό Του να μη μπορεί παρά να αντιληφθεί πόσο γελοίο είναι να μη συγχωρείς στο γείτονα σου ένα χρέος δέκα ΕΥΡΩ, όταν ο Θεός έχει σβήσει σ’ εσένα ένα χρέος αμαρτίας που δεν εξαγοράζεται με καμία περιουσία. 

Θεία Κωμωδία 

Ακόμη και η περιγραφή του θείου σχεδίου της σωτηρίας, με τους κανόνες του Αριστοτέλη μοιάζει με κωμωδία (θεία κωμωδία) καθώς αυτός ο κόσμος, όσο τραγικός και αν είναι, τελειώνει με ένα γάμο (Αποκ.ιθ:6-10). Ο Θεός ετοιμάζει για τον Υιό Του μια "νύφη" από ανθρώπους που δεν ντύνονται ούτε ενεργούν σωστά – έμπορους ναρκωτικών, πόρνες, μετανοημένους θρησκευόμενους Φαρισαίους και κάθε είδους πρώην αμαρτωλούς. Ο Θεός σνομπάρει τους ανθρώπους που αυτός ο κόσμος θεωρεί ως σημαντικούς και, αντίθετα, ξοδεύει απίστευτα πλούτη Του για να βοηθήσει πλήθη από άπλυτους αλήτες, καλώντας τους να έρθουν σε ένα εξαιρετικό δείπνο. 

Αν κάποιος το σκεφτεί αυτό με τη λογική, δεν μπορεί παρά να γελάσει σκωπτικά. Αν όμως το σκεφτεί με πίστη, δεν μπορεί παρά να γελάσει με ευγνωμοσύνη. Ανάλογα με ποια είναι η δική μας αντίδραση, καταλαβαίνουμε την πραγματική μας σχέση με τον Θεό. 

Πού καταλήγουμε;  

Ο Θεός μάς έπλασε όντα –ίσως τα μοναδικά– που γελούν. Επίσης στον Εκκλησιαστή διαβάζουμε ότι υπάρχει: «καιρός του κλαίειν και καιρός του γελάν· καιρός του πενθείν και καιρός του χορεύειν» (Εκκλ.γ:4). Επίσης στον Ιώβ η:20-21 διαβάζουμε: «Ιδού, ο Θεός δεν θέλει απορρίψει τον άμεμπτον, ουδέ θέλει πιάσει την χείρα των κακοποιών· εωσού γεμίση το στόμα σου από γέλωτος», και στον Ψαλμ.ρκς:2 «Τότε ενεπλήσθη το στόμα ημών από γέλωτος». 

Είναι φανερό ότι ο Κύριος Ιησούς δεν ντράπηκε ούτε δίστασε να γελάσει, κάθε φορά που το καλούσε η περίσταση. Αν για εμάς ισχύει το «Χαίρετε μετά χαιρόντων και κλαίετε μετά κλαιόντων» (Ρωμ.ιβ:15) και ότι ο Κύριος «κατά πάσας τας θλίψεις αυτών εθλίβετο» (Ησ.ξγ:9), είναι απίθανο να μην γέλασε π.χ. στη χαρά της χήρας στη Ναΐν, που της ανέστησε το γιο. Προφανώς, όμως ο Κύριος δεν γελούσε με τα κρύα και πρόστυχα αστεία που γελούν σήμερα οι άνθρωποι, ούτε θα γελούσε αν έβλεπε κάποιον να γλιστράει και να τσακίζεται... 

Τέλος, ενώ στην Αποκάλυψη διαβάζουμε δύο φορές ότι «θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών» (Αποκ.ζ:17 και κα:4), πουθενά δεν λέει ότι θα μας αφαιρέσει το γέλιο. Γελάτε λοιπόν, όταν πρέπει και ταιριάζει.

Γελάτε επειδή είναι ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Γελάτε επειδή ΚΑΝΕΙ ΚΑΛΟ! |

------------------------------------

(πηγή : TYXIKOΣ)