Δεν πρέπει να κατηγορούμε κανένα, εκτός τον εαυτό μας

Οι γονείς μπορεί να έχουν φοβερή επιρροή στα παιδιά τους, αλλά θα δούμε γιατί δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για μετατόπιση ευθυνών.

Η μετατόπιση ευθυνών είναι ένα δημοφιλές χόμπι. Ο πολιτισμός μας το ενθαρρύνει, και οι γονείς είναι συχνά οι αποδιοπομπαίοι τράγοι. Αλλά αυτό δεν οδηγεί πουθενά.

ΕΠΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ - Στα Ευαγγέλια (5)

Εδάφια με τη λέξη «παρά»

Πώς εξηγούμε τη λέξη «παρά» στο Ιωάν.α:1-2 και Α’ Ιωάν.α:2; Το Ιωάν.α:1 λέει ότι «ο Λόγος ήτο παρά τω Θεώ», αλλά μετά προχωρώντας λέει «και Θεός ήτο ο Λόγος». Όπως εξηγήσαμε στο κεφ.4, ο Λόγος είναι η σκέψη, το σχέδιο, ή η έκφραση της καρδιάς του Θεού. Στο κριτικό κείμενο, αντί τη λέξη παρά που διαβάζουμε στη μετάφραση του Βάμβα, υπάρχει η λέξη προς. Στο λεξικό της αρχαίας Ελληνικής γλώσσας του Ι. Σταματάκου, διαβάζουμε για το προς: Μετά αιτιατικής, γενικώς, επί σχέσεως μεταξύ δύο αντικειμένων, εν σχέσει προς...., ως προς..., όσον αφορά εις..., από απόψεως... Έχει δηλαδή την έννοια του ανήκω, αναφέρομαι, σχετίζομαι, προσιδιάζω με κάτι. Μ’ αυτή την έννοια το βλέπουμε και στην Εβρ.β:17 & ε:1. Η ερμηνεία λοιπόν του γεγονότος ότι «ο Λόγος ήτο προς τον Θεόν» έχει την έννοια ότι ανήκε στο Θεό κι όχι ότι ήταν ένα ξεχωριστό πρόσωπο δίπλα στο Θεό. Επιπλέον, αν με τη λέξη Θεός στο Ιωάν.α:1 εννοεί τον Πατέρα, τότε ο Λόγος δεν είναι ένα ξεχωριστό πρόσωπο, γιατί το εδάφιο πρέπει να διαβαστεί έτσι: «ο Λόγος ήτο παρά τω Πατρί και Πατήρ ήτο ο Λόγος». Για να το κάνει τώρα αυτό κανείς να υπονοεί περισσότερα από ένα πρόσωπα στη θεότητα, πρέπει ν’ αλλάξει τον ορισμό της λέξης Θεός στη μέση του εδαφίου.

Κ α λ η μ έ ρ α

Ελέγχοντας την πηγή

Ας προσέχουμε τους ανθρώπους που περιγράφονται σ’ αυτό το μήνυμα και να ξέρουμε ότι ερμηνεύουν λάθος τον λόγο του Θεού.

Πρόσφατα διάβασα ένα άρθρο γεμάτο από ιστορικές ανακρίβειες και αβάσιμους ισχυρισμούς, αλλά κάποιοι το ανέβασαν στο Facebook.

Αναρωτήθηκα, πώς είναι δυνατόν, έξυπνοι άνθρωποι να πιστέψουν κάτι, χωρίς να ελέγξουν την πηγή.

ΕΠΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ - Στα Ευαγγέλια (4)

Ο Υιός στάλθηκε απ’ τον Πατέρα.

Το Ιωάν.γ:17 και ε:30 μαζί με άλλα εδάφια της Γραφής, λένε ότι ο Πατέρας έστειλε το Γιο. Μήπως αυτό σημαίνει, ότι ο Ιησούς, ο Γιος του Θεού, είναι ένα ξεχωριστό πρόσωπο απ’ τον Πατέρα; Ξέρουμε ότι δεν είναι έτσι, γιατί πολλά εδάφια της Γραφής διδάσκουν ότι ο Θεός φανερώθηκε εν σαρκί (Β’ Κορ.ε:19  Α’ Τιμ.γ:16). Ο Γιος στάλθηκε σαν άνθρωπος, όχι σαν Θεός: «Ότε όμως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, όστις εγεννήθη εκ γυναικός και υπετάγη εις τον νόμον» Γαλ.δ:4. Η λέξη εξαπέστειλεν δε υπαινίσσεται προΰπαρξη του Γιου ή του ανθρώπου. Στο Ιωάν.α:6 λέει ότι «Υπήρξεν άνθρωπος απεσταλμένος παρά του Θεού, ονομαζόμενος Ιωάννης», και ξέρουμε ότι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής δεν υπήρχε πριν τη σύλληψή του. Αντίθετα, η λέξη αποστέλλω δείχνει ότι ο Θεός όρισε το Γιο για ένα ειδικό σκοπό. Ο Θεός έκανε ένα σχέδιο, του έδωσε σάρκα και μετά το έβαλε σε λειτουργία. Έδωσε στο Γιο Του μια συγκεκριμένη δουλειά. Ο Θεός φανερώθηκε σε σάρκα προκειμένου να πετύχει ένα ιδιαίτερο στόχο. Στην Εβρ.γ:1 ο Ιησούς ονομάζεται απόστολος της ομολογίας μας και απόστολος είναι κάποιος που αποστέλλεται. Η αποστολή λοιπόν δίνει έμφαση στην ανθρώπινη φύση του Γιου και στον ιδιαίτερο σκοπό για τον οποίο γεννήθηκε.

Κ α λ η μ έ ρ α

Η άποψη του Θεού για την ομοφυλοφιλία

Ο πολιτισμός μας είναι πεπεισμένος ότι η ομοφυλοφιλία είναι ένας αποδεκτός τρόπος ζωής.

Αλλά η Γραφή λέει το αντίθετο.

Ο Σατανάς θέλει να καταστρέψει ζωές, και οι Χριστιανοί που εγκρίνουν την ομοφυλοφιλία ενώνονται μαζί του σ’ αυτή την προσπάθεια. Το πιο άσχημο πράγμα που ένας Χριστιανός μπορεί να κάνει είναι να συμπράξει σε κάτι που ο Θεός λέει ότι κάνει ζημιά στο σώμα, το μυαλό, και το πνεύμα των ανθρώπων.

ΕΠΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ - Στα Ευαγγέλια (3)

Μετάδοση γνώσης ανάμεσα στα πρόσωπα της θεότητας.

Κάποιοι πιστεύουν ότι η Γραφή περιγράφει μεταφορά γνώσεων μεταξύ ξεχωριστών προσώπων στη θεότητα. Αυτό είναι ένα επικίνδυνο επιχείρημα γιατί υπονοεί ότι ένα πρόσωπο στη θεότητα ξέρει κάτι που ένα άλλο δεν το ξέρει. Υπάρχουν δηλαδή ξεχωριστές προσωπικότητες μέσα στη θεότητα, κάτι που με τη σειρά του οδηγεί σε τριθεϊσμό ή πολυθεϊσμό.

Ας δούμε μερικά εδάφια που χρειάζονται επεξήγηση. Στο Ματθ.ια:27 λέει: «Ουδείς γινώσκει τον Υιόν, ειμή ο Πατήρ ουδέ τον Πατέρα γινώσκει τις, ειμή ο Υιός, και εις όντινα θέλη ο Υιός να αποκαλύψη αυτόν». Αυτό το εδάφιο, απλά λέει ότι κανείς δεν μπορεί να καταλάβει ποιος είναι ο Υιός (η φανέρωση του Θεού εν σαρκί), παρά με θεία αποκάλυψη (από τον Πατέρα). Χωρίς αμφιβολία, αυτό είχε στο νου Του ο Ιησούς, όταν είπε στον Πέτρο: «Μακάριος είσαι, Σίμων υιέ του Ιωνά, διότι σάρξ και αίμα δεν σοι απεκάλυψε τούτο, αλλ’ ο Πατήρ μου ο εν τοις ουρανοίς» (Ματθ.ις:17). Η Γραφή μας λέει ότι κανείς δεν μπορεί να πει Κύριο τον Ιησού Χριστό παρά δια Πνεύματος Αγίου (Α’ Κορ.ιβ:3). Ακόμα, ο Πατέρας φανέρωσε τη φύση Του και το χαρακτήρα Του όταν φανερώθηκε δια του Ιησού Χριστού, του Γιου του Θεού.

Κ α λ η μ έ ρ α

Μήπως είσαι ένας σκονισμένος καθρέπτης;

Ο Θεός φανερώνει πολύ περισσότερο τον εαυτό Του σε κάποιους ανθρώπους απ’ ό, τι σε κάποιους άλλους — όχι επειδή έχει ευνοούμενους, αλλά επειδή είναι αδύνατον να φανερωθεί σε έναν άνθρωπο του οποίου όλος ο νους και ο χαρακτήρας είναι σε λάθος κατάσταση. Ακριβώς όπως ο ήλιος, ενώ δεν προσωποληπτεί, δεν μπορεί να αντανακλάσει σε ένα σκονισμένο καθρέφτη τόσο λαμπερά όσο σε ένα καθαρό.

Ο Θεός παντού είναι φως (Α’ Ιωάν.α:5), αλλά εμείς πρέπει να επιλέξουμε να ζήσουμε στο φως Του:

ΕΠΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ - Στα Ευαγγέλια (2)

Η φωνή από τον ουρανό

Τρεις φορές στη ζωή του Ιησού, μια φωνή ήρθε απ’ τον ουρανό: στο βάπτισμα, στη μεταμόρφωση (Ματθ.ιζ:1-9) και μετά τη θριαμβευτική Του είσοδο στην Ιερουσαλήμ (Ιωάν.ιβ:20-33). Μόλις εξηγήσαμε ότι μια φωνή δεν δηλώνει ένα ξεχωριστό πρόσωπο στη θεότητα, αλλά μόνο μια διαφορετική φανέρωση του πανταχού παρόν Πνεύματος του Θεού.

Σε κάθε μια απ’ τις τρεις περιπτώσεις, η φωνή δεν ήταν προς όφελος του Ιησού, αλλά άλλων και ήρθε για ένα συγκεκριμένο σκοπό. Όπως ήδη εξετάσαμε, η φωνή στη βάπτιση του Ιησού ήταν μέρος των εγκαινίων της επίγειας διακονίας Του. Ήταν για τους ανθρώπους, όπως το περιστέρι ήταν για τον Ιωάννη. Η φωνή σύστησε τον Ιησού σαν τον Γιο του Θεού: «Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην» (Ματθ.γ:17). Η φωνή στο όρος της μεταμόρφωσης ήταν αναντίρρητα για τους μαθητές που παρακολουθούσαν, γιατί το μήνυμα ήταν: «Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην, αυτού ακούετε» (Ματθ.ιζ:5). Η τρίτη περίπτωση που ακούστηκε η φωνή συνέβη όταν μια ομάδα Ελλήνων (προφανώς εθνικοί προσήλυτοι) ήρθαν να δουν τον Ιησού. Ο Κύριος εξήγησε ότι η φωνή δεν ήταν γι’ Αυτόν, αλλά για τους ανθρώπους (Ιωάν.ιβ:30).

Κ α λ η μ έ ρ α

αδιαλείπτως προσεύχεσθε,.... Πώς?

Τι σημαίνει «αδιαλείπτως προσεύχεσθε»; Ακούγεται αδύνατο. Θα το εξηγήσουμε  και θα σας ενθαρρύνουμε να το κάνετε!

Η Α’ Θες.ε:17 μας λέει να προσευχόμαστε συνεχώς, αλλά τι σημαίνει αυτό πραγματικά;

Ακούγεται σαν μια ανεφάρμοστη εντολή.

ΕΠΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ - Στα Ευαγγέλια (1)

ΣΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ

Αυτό το κεφάλαιο ασχολείται με αναφορές που κατά κύριο λόγο βρίσκονται στα ευαγγέλια και τις οποίες κάποιοι χρησιμοποιούν για να διδάξουν περισσότερα του ενός πρόσωπα στη θεότητα.

Αν και τα εδάφια από τις Πράξεις μέχρι την Αποκάλυψη θα τα εξετάσουμε στο επόμενο κεφάλαιο, σ’ αυτό το κεφάλαιο θα εξηγήσουμε μερικά απ’ αυτά, καθώς έχουν σχέση με τις ερωτήσεις που δημιουργούνται στα ευαγγέλια. Θα εναρμονίσουμε όλα αυτά τα εδάφια με τον υπόλοιπο λόγο του Θεού που διδάσκει ότι υπάρχει μόνο ένας Θεός. Είναι ενδιαφέρον, ότι όλα αυτά τα εδάφια, όταν τα καταλάβουμε σωστά, απλά φανερώνουν αυτή την αλήθεια!

Κ α λ η μ έ ρ α

Άρνηση διόρθωσης

Πράγματα που οι ενοχλητικοί χριστιανοί ποτέ δεν κάνουν και γιατί εμείς πρέπει να τα κάνουμε!

Στο χώρο εργασίας μας, στη γειτονιά μας, ακόμα και στην εκκλησία, συναντάμε μερικές φορές ενοχλητικούς ανθρώπους.

Αυτοί οι άνθρωποι αρνούνται οδηγίες, χάνουν την ψυχραιμία τους, έχουν παράλογες απαιτήσεις, και/ή βυθίζονται σε αυτολύπηση αν δεν πάνε τα πράγματα όπως θέλουν. Αλλά το πρωταρχικό χαρακτηριστικό τους είναι η άρνησή τους να δεχτούν διόρθωση.

ΕΠΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ Π. ΔΙΑΘΗΚΗ (4)

Επαναλήψεις του Θεού ή ΚΥΡΙΟΥ

Αποτελεί, μήπως, απόδειξη των πολλών προσώπων του Θεού η επανάληψη των λέξεων Θεός ή ΚΥΡΙΟΣ στο ίδιο εδάφιο, όπως είναι οι τριπλές επαναλήψεις (Αρ.ς:24-26, Δευτ.ς:4) και οι διπλές επαναλήψεις (Γέν.ιθ:24, Δαν.θ:17, Ωσηέ α:7); Μία ανάγνωση αυτών των εδαφίων θα μας δείξει ότι δεν υπαινίσσονται ότι υπάρχουν πολλά πρόσωπα στη Θεότητα. Ας τα αναλύσουμε με συντομία.

Το Αρ.ς:24-26 είναι απλά μία τριπλή ευλογία. Το Δευτ.ς:4 λέει ότι ο Θεός είναι ένας. Δύο από τις επαναλήψεις σ’ αυτό το εδάφιο είναι το «ΚΥΡΙΟΣ ο Θεός». Σημαίνει, μήπως, ότι κάθε φορά που εμφανίζεται η φράση «ΚΥΡΙΟΣ ο Θεός» δηλώνεται πως ο Θεός έχει δύο πρόσωπα; Φυσικά όχι. Απλά, μ’ αυτό τον τρόπο, γίνεται σαφές ότι ο Θεός ταυτίζεται μόνο με τον ΚΥΡΙΟ (τον Γιάχβε), ο οποίος λατρευόταν από τον Ισραήλ. Έχουμε ήδη συζητήσει το Γέν.ιθ:24 σ’ αυτό το κεφάλαιο. Στο Δαν.θ:17 ο προφήτης μιλάει για τον Θεό στο τρίτο πρόσωπο και στον Ωσηέ α:7 ο Θεός μιλάει για τον εαυτό Του στο τρίτο πρόσωπο. Αυτό δεν είναι ασυνήθιστο, γιατί και στην Κ. Διαθήκη ο Ιησούς αναφέρθηκε στον εαυτό Του, μιλώντας στο τρίτο πρόσωπο (Μάρκ.η:38).

Κ α λ η μ έ ρ α

Φιλαδέλφεια

Αποκ.γ:7 «Και προς τον άγγελον της εν Φιλαδελφεία εκκλησίας γράψον· Ταύτα λέγει ο άγιος, ο αληθινός, ο έχων το κλειδίον του Δαβίδ, όστις ανοίγει και ουδείς κλείει, και κλείει και ουδείς ανοίγει»

Ο Θεός, στην περίοδο αυτή που ζούμε, θέλει να μας χαρακτηρίζει η αγάπη των αδελφών!

Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο, ο διάβολος χρησιμοποιεί ευάλωτα άτομα, να πολεμάνε αυτό που ο Θεός θέλει να φτιάξει. Και βέβαια, θεωρούν ευατούς υπερέχοντας, ανώτερους, οξυδερκείς, είναι αυτοί που βλέπουν και καταλαβαίνουν – δεν είναι σαν τους πολλούς - δεν τους ξεγελάς εύκολα για να τους βάλεις στο μαντρί!

ΕΠΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ Π. ΔΙΑΘΗΚΗ (3)

Ο Υιός κι άλλες αναφορές στο Μεσσία

Η Παλαιά Διαθήκη αναφέρεται πολλές φορές στον Υιό, όμως αυτό σηματοδοτεί μια δυαρχία στη Θεότητα; Αποδεικνύει την προΰπαρξη του Υιού; Ας μελετήσουμε αυτά τα εδάφια για ν’ απαντήσουμε σ’ αυτές τις ερωτήσεις.

Ο Ψαλμός β:2 μιλάει για τον ΚΥΡΙΟ και τον χρισμένο Του. Ο Ψαλμός β:7 λέει, «Εγώ θέλω αναγγείλει το πρόσταγμα ο Κύριος είπε προς εμέ, Υιός μου είσαι συ εγώ σήμερον σε εγέννησα». Ο Ψαλμός η:4-5 μιλάει για τον υιό του ανθρώπου. Ο Ψαλμός με:6-7 κι ο Ψαλμός ρι:1 περιέχουν επίσης πολύ γνωστές αναφορές στον Ιησού Χριστό. Ο πρώτος ψαλμός τον περιγράφει σαν Θεό και σαν χρισμένο άνθρωπο κι ο τελευταίος τον περιγράφει σαν τον Κύριο του Δαβίδ. Τα Παροιμίες λ:4, Ησαΐας ζ:14 και θ:6 αναφέρουν επίσης τον Υιό.

Κ α λ η μ έ ρ α

Λόγοι για να ευχαριστείς τον Θεό, όταν δεν αισθάνεσαι ευλογημένος

Οι Χριστιανοί συχνά λένε, «ο Θεός είναι καλός!» Στη συνέχεια, ευχαριστούν τον Θεό για την καλοσύνη Του σε μια συγκεκριμένη κατάσταση. Το ακούς όταν γλίτωσε η ζωή ενός άρρωστου παιδιού, όταν μια βιοψία επέστρεψε «καλοήθης», μια δουλειά σε κίνδυνο σώθηκε και όταν ένας επαναστατημένος έφηβος επέστρεψε στον Θεό.

Αλλά τι γίνεται όταν το παιδί πεθαίνει ή τα αποτελέσματα των εξετάσεων έρχονται πίσω «καρκίνος» ή η δουλειά χάνεται ή ο έφηβος ποτέ δεν επιστρέφει; Είναι και τότε καλός ο Θεός; Μπορούμε ακόμα να είμαστε ευγνώμονες στο Θεό;

ΕΠΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ Π. ΔΙΑΘΗΚΗ (2)

Άλλες αντωνυμίες πληθυντικού αριθμού

Υπάρχουν ακόμα μερικές περιπτώσεις χρήσης αντωνυμιών πληθυντικού αριθμού στην Π. Διαθήκη. Για παράδειγμα, Γεν.γ:22,  ια:7 και Ησ.ς:8. Η ανάγνωση αυτών των εδαφίων φανερώνει ότι μπορεί πολύ απλά να αναφέρονται στο Θεό και τους αγγέλους Του, ή στο Θεό και τον δίκαιο (Ησαία)στο Ησ.ς:8.

Η σημασία του ΕΙΣ

(Εβραϊκά אֶחָֽד ΕΧΑΔ)

Χωρίς αμφιταλαντεύσεις, η Βίβλος απερίφραστα δηλώνει ότι ο Θεός είναι ΕΙΣ (Δευτ.ς:4). Μερικοί τριαδικοί υποθέτουν ότι το ΕΙΣ σε σχέση με το Θεό σημαίνει ενωτική μονάδα παρά την απόλυτη αριθμητική αξία. Για να υποστηρίξουν αυτή τη θεωρία, προσφεύγουν στην Εβραϊκή λέξη Εχάδ, την οποία η Βίβλος χρησιμοποιεί για να εκφράσει την έννοια του ενός Θεού. Η λέξη καθώς φαίνεται μπορεί να σημαίνει και τα δύο, ενωτική μονάδα και απόλυτο αριθμητικό, γιατί ο Strong το προσδιορίζει σαν «ενωμένος, ένας, πρώτος». Βιβλικά παραδείγματα χρήσης της λέξης με την έννοια της απόλυτης αριθμητικής μονάδας, είναι διαφωτιστικά: σ’ ένα κατάλογο από Χαναναίους βασιλιάδες, ο καθένας ορίζεται με τη λέξη εχάδ (Ι.Ναυή ιβ:9-24), ο προφήτης Μιχαίας (Α’ Βασ.κβ:8), ο Αβραάμ (Ιεζ.λγ:24), ένας κατάλογος από πύλες, που η κάθε μία ορίζεται με το εχάδ (Ιεζ.μη:31-34) και ο άγγελος Μιχαήλ (Δαν.ι:13). Ασφαλώς, σε καθεμιά απ’ τις παραπάνω περιπτώσεις, το εχάδ σημαίνει ένας ή μία με αριθμητική αξία. Έχοντας υπόψη μας και τα τόσα πολλά εδάφια της Παλαιάς Διαθήκης που περιγράφουν με κατηγορηματικό τρόπο την απόλυτη μονότητα του Θεού (δες κεφάλαιο 1, ιδιαίτερα τις Γραφικές αναφορές απ’ τον Ησαΐα), είναι ολοφάνερο ότι το εχάδ όταν χρησιμοποιείται για το Θεό, εννοεί την αριθμητική απόλυτη μονότητα της ύπαρξής Του. Ακόμα κι αν το εχάδ έχει την έννοια της ενότητας, υποδηλώνει ενότητα των πολλών ιδιοτήτων του Θεού κι όχι μια συνεργασία ξεχωριστών προσώπων.

Κ α λ η μ έ ρ α

Εσύ έχεις «Χαρούμενο ημερολόγιο»;

Έχεις ένα «Χαρούμενο Ημερολόγιο»; Είναι σημαντικό για να περνάμε καλά και η «Επιστολή» θα εξηγήσει το γιατί. 

Στις αρχές αυτού του χρόνου, αγόρασα ένα μικρό σημειωματάριο που στο εξώφυλλο έγραφε «Ημερολόγιο ευτυχίας».

Δεν το αγόρασα επειδή ήμουν ένα με την ευτυχία.

Το αγόρασα επειδή δεν ήμουν.

ΕΠΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ Π. ΔΙΑΘΗΚΗ (1)

Στα προηγούμενα κεφάλαια παρουσιάσαμε τις βασικές Βιβλικές αλήθειες για το Θεό. Επιβεβαιώσαμε ότι είναι Ένας κι ότι η πληρότητα του Θεού κατοικεί μέσα στον Ιησού. Σ’ αυτό το κεφάλαιο θα συζητήσουμε κάποια εδάφια από την Παλαιά Διαθήκη τα οποία χρησιμοποιούν οι τριαδικοί στην προσπάθειά τους να αντικρούσουν αυτές τις βασικές αλήθειες. Θα εξετάσουμε αυτές τις αναφορές για να δείξουμε ότι όχι μόνο δεν τις αντικρούουν αλλά, αντίθετα, εναρμονίζονται με την υπόλοιπη Γραφή. Τα κεφάλαια 8 και 9 ασχολούνται με το ίδιο θέμα αλλά με εδάφια από την Καινή Διαθήκη.

Κ α λ η μ έ ρ α

Πνευματικοί κίνδυνοι όταν χάνεις τις συναθροίσεις της εκκλησίας

Είναι σε όλους γνωστό, ότι τον τελευταίο καιρό, οι χριστιανοί για ασήμαντους λόγους αφήνουν την συνάθροιση της εκκλησίας κι έτσι όλο και πιο λίγοι χριστιανοί εκκλησιάζονται, «τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν».
 

Λαμβάνοντας υπόψη τη σημασία και την αναγκαιότητα της ομαδικής λατρείας για τον χριστιανό, αυτό είναι πολύ αποθαρρυντικό. Όχι μόνο είναι απογοητευτικό, αλλά και πνευματικά επικίνδυνο για εκείνους που λένε ότι ανήκουν στον Χριστό, αλλά χάνουν τακτικά την συνάθροιση της εκκλησίας. Παρακάτω, θέλω να απαριθμήσω ορισμένους λόγους και να εξηγήσω γιατί το να χάνεις συναθροίσεις δεν είναι καθόλου καλή ιδέα.
 

ΠΑΤΕΡΑΣ, ΥΙΟΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ (4)

Α’ Ιωάννου ε:7

 «Διότι τρείς είναι οι μαρτυρούντες εν τω ουρανώ, ο Πατήρ, ο Λόγος και το Πνεύμα και ούτοι οι τρείς είναι έν»

Αν και αυτό το εδάφιο χρησιμοποιείται συχνά απ’ αυτούς που πιστεύουν ότι υπάρχουν τρία πρόσωπα στη θεότητα, στην πραγματικότητα αντικρούει αυτή την άποψη, γιατί λέει ότι «ούτοι οι τρείς είναι έν». Πολλοί προσπαθούν να ερμηνεύσουν αυτή τη φράση ώστε να εννοεί ενωτική μονάδα, όπως ένας άνδρας και μία γυναίκα είναι μία σάρκα. Όμως θα δείξουμε ότι αυτή η άποψη είναι βασικά πολυθεϊστική. Αν η λέξη «εν» αναφέρεται σε ενότητα αντί σε αριθμητικό προσδιορισμό, τότε η θεότητα μπορεί να θεωρηθεί σαν ομάδα θεών όπως είναι ένα συμβούλιο ή μια κυβέρνηση. Αν εννοεί ενότητα , τότε η πρόταση θα έπρεπε να λέει κανονικά «ούτοι οι τρείς συμφωνούσι ως έν».