Τα προσόντα των Διακόνων και Διακονισσών

Παροιμίες κγ:29-35,    Α' Τιμόθεο α:3-7, ς:3-10

         

Η αναγκαιότητα του χριστιανικού χαρακτήρα

Από όσα έχουμε μάθει από την μέχρι τώρα μαθητεία μας στα θρανία της Εκκλησίας, είναι ξεκάθαρο σε όλους μας, πως η Εκκλησία του Θεού δεν είναι τα κτίρια, δεν είναι τα προγράμματα, αλλά οι άνθρωποι. Και αυτό που ενδιαφέρει τον Θεό περισσότερο από όλα είναι το πως ζούμε για τον Θεό. Επίσης Τον ενδιαφέρει ο πνευματικός χαρακτήρας της ηγεσίας της Εκκλησίας. Ηγεσία που χαρακτηρίζεται από ευσέβεια, μπορεί να βοηθήσει τα μέγιστα την τοπική Εκκλησία.

Σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη, διάκονος ή διακόνισσα, (όπως και για τους Πρεσβύτερους) δεν μπορεί να γίνει ο οποιοσδήποτε. Ούτε ακόμη και αν έχει την επιθυμία, ή τις ικανότητες. Υπάρχουν προϋποθέσεις και αυτές οι προϋποθέσεις δεν αφορούν τις ικανότητες, αλλά τον χαρακτήρα τους.

Ο Θεσμός των Διακόνων και των Διακονισσών

Πράξεις ς:1-6,   Α' Τιμόθεο γ:13

         

Στην Καινή Διαθήκη αναγνωρίζονται δύο αξιώματα στην οργάνωση της Εκκλησίας: οι πρεσβύτεροι και οι διάκονοι. Οι διάκονοι είναι οι αδελφοί αυτοί που αναγνωρίζονται από την Εκκλησία και τους ανατίθενται συγκεκριμένες ευθύνες εκ μέρους όλων μας.

Τη μελέτη μας, θα την ξεκινήσουμε από τις Πράξεις των Αποστόλων από το κεφ.ς:1-6. Είναι το γνωστό περιστατικό  που οδήγησε στην εκλογή των επτά πρώτων διακόνων. Υπάρχει μια μεγάλη συζήτηση αν αυτοί οι διάκονοι συμπίπτουν με το αξίωμα για το οποίο μιλάει ο Παύλος στις Ποιμαντορικές επιστολές. Όλοι όμως, παραδέχονται πως αυτοί οι 7 διάκονοι είναι οι πρόδρομοι του θεσμού των διακόνων. Το ξεκίνημα, λοιπόν, της ύπαρξης μιας ομάδας αδελφών που ονομάζονται διάκονοι και υπηρετούν τις φυσικές ανάγκες των ανθρώπων βρίσκεται στις

ΕΡΩΤ/ΑΠΑΝΤ. - Μήπως είμαι εργάτης δεύτερης κατηγορίας;

ΕΡΩΤΗΣΗ:

Είμαι ένας νεαρός, στα πρώτα μου βήματα σαν ποιμένας. Η εκκλησία είναι πολύ μικρή. Ένας από τους αδελφούς σχεδιάζει να μετακινηθεί σε μια μεγαλύτερη εκκλησία, γιατί, λέει, έχουν τα χαρίσματα του πνεύματος που εμείς δεν έχουμε. Είναι αλήθεια ότι τους επισκέπτονται κήρυκες που φαίνεται να έχουν ιδιαίτερα χαρίσματα, αλλά εμείς δεν έχουμε αυτή την πολυτέλεια. Λαχταρώ να χρησιμοποιηθώ όπως αυτοί οι άνδρες και έχω προσευχηθεί πολύ γι’ αυτό, αλλά ο Θεός δεν με έχει προικίσει όπως αυτούς. Έτσι τι μπορώ να κάνω; Πρέπει οι αδελφοί πάντα να πηγαίνουν αλλού για να βιώσουν τα χαρίσματα του Πνεύματος εν ενεργεία; Πρέπει να έχω πάντα μια διακονία δεύτερης κατηγορίας;

Γυναίκα απόστολος;

Αναφέρει η Αγία Γραφή ένα θηλυκό απόστολο με το όνομα Ιουνία; Στο τέλος της επιστολής προς Ρωμαίους, φωλιασμένος ανάμεσα σε μια σειρά από χαιρετισμούς που ο Παύλος απευθύνει σε διάφορους άντρες και γυναίκες, βρίσκεται και ο χαιρετισμός, «ἀσπάσασθε Ἀνδρόνικον καὶ Ἰουνιᾶν τοὺς συγγενεῖς μου καὶ συναιχμαλώτους μου, οἵτινες εἰσιν ἐπίσημοι ἐν τοῖς ἀποστόλοις, οἳ καὶ πρὸ ἐμοῦ γέγοναν ἐν Χριστῷ» (Ρωμ.ις:7).

Δυστυχώς, αυτό το ενδιαφέρον μικρό εδάφιο, είναι όλες οι πληροφορίες που έχουμε για τα δύο αυτά ονόματα. Δεν αναφέρονται σε κανένα  άλλο έγγραφο απ’ όσα υπάρχουν. Οι περισσότεροι μελετητές υποθέτουν ότι ήταν ένα παντρεμένο ζευγάρι ή αδέλφια, και αυτό είναι πιθανώς σωστό, αν και παραμένει μια υπόθεση γιατί ο Παύλος δεν το ξεκαθαρίζει.

Ο εργάτης του Θεού (9)

Παγίδες

«Εγκρατεύθητε, αγρυπνήσατε διότι ο αντίδικος σας διάβολος, ως λέων ωρυόμενος, περιέρχεται, ζητών τίνα να καταπίη» (Α' Πέτρ.ε:8-9).

Ο σατανάς θα ήθελε να κάνει τον καθένα να αποτύχει με το Θεό, ιδιαίτερα έναν εργάτη. Ο λόγος που θέλει οι εργάτες να πέσουν είναι η μεγάλη επιρροή που έχουν επάνω σε εκείνους τους οποίους υπηρετούν.

Ο εργάτης του Θεού (6)

Προσωπική Πειθαρχία και Κίνητρα

Οι λέξεις μαθητής και πειθαρχία διαφέρουν κάπως στο νόημά τους, αλλά προέρχονται από την ίδια ρίζα. Ο Ιησούς έθεσε κάποιους αυστηρούς κανόνες για εκείνους που θα γίνονταν ακόλουθοι Του: 

«Εάν τις έρχηται προς με, και δεν μισή τον πατέρα αυτού, και την μητέρα, και την γυναίκα, και τα τέκνα, και τους αδελφούς, και τας αδελφάς, έτι δε και την εαυτού ζωήν, δεν δύναται να ήναι μαθητής μου. Και όστις δεν βαστάζει τον σταυρόν αυτού, και έρχεται οπίσω μου, δεν δύναται να ήναι μαθητής μου» (Λουκ.ιδ:26-27). 

Ο εργάτης του Θεού (5)

Προτεραιότητες

Προτεραιότητα είναι κάτι στο οποίο δίνουμε προβάδισμα προσδιορίζοντας ένα βαθμό επείγοντος ή σπουδαιότητας γι' αυτό. Πολλοί εργάτες δεν έχουν διευθετήσει το ζήτημα για το ποιες πρέπει να είναι οι προτεραιότητές τους. Ανάμεσα σ' εκείνες που έχουν, πολύ λίγοι ζουν σύμφωνα με αυτές τις προτεραιότητες.

Ο εργάτης του Θεού (3)

Αφιερωμένη Ζωή

Ίσως να ακούγεται παράξενο, αλλά διαρκής έκθεση σε πνευματικά πράγματα μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα προβλήματα. Ένας εργάτης μπορεί να κάνει τη δουλειά του καλά, να απασχολείται με «άγια πράγματα» όλη τη μέρα, όπως το να μελετά τη Βίβλο και να προσεύχεται με ανθρώπους. Πιθανόν να προσεύχεται ή να μεσιτεύει πέντε ή έξι φορές τη μέρα καθώς κάνει επισκέψεις σαν ποιμένας. Τυπικά διαβάζει πολλά θρησκευτικά βιβλία και περιοδικά.

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει κάνοντας αυτά τα πράγματα είναι ο επαγγελματισμός.

Ο εργάτης του Θεού (2)

Ο χαρακτήρας

Η προσωπική ζωή του εργάτη με το Θεό είναι το μυστικό του Χριστιανικού χαρακτήρα, η πηγή της δύναμης για υπηρεσία, η γραμμή ζωής για όλα όσα ο εργάτης πρέπει να είναι και να κάνει. Η εσωτερική ζωή της ψυχής τρέφει την εξωτερική ζωή που ο καθένας μπορεί να δει.

Η πρώτη μας ευθύνη είναι να είμαστε άγιοι μπροστά στον Κύριο και να επιζητούμε να Τον ευχαριστούμε. Μόνο τότε θα μπορούμε να υπηρετούμε επαρκώς τους ανθρώπους Του.

Ο εργάτης του Θεού (1)

Η κλήση

Το υπέρτατο καθήκον του κήρυκα επάνω στη γη είναι να υπηρετήσει τις ανάγκες των ανθρώπων και να προσφέρει το ευαγγέλιο σε όσους πεθαίνουν χωρίς σωτηρία. Παρόλο που χρειάζεται εκπαίδευση, κανένας δεν μπορεί ποτέ να μάθει την τέχνη της υπηρεσίας απλά παρακολουθώντας ένα Βιβλικό σχολείο, ή ένα σεμινάριο. Ένα άτομο δεν μπορεί ποτέ να μάθει πώς να γίνει κήρυκας. Η τεχνική μπορεί να διδαχθεί, η τέχνη όχι. Ένας αρχιμάγειρας μπορεί να δώσει τη σωστή συνταγή, αλλά το να μεταβιβάσει το «αίσθημα» προκειμένου να γίνει το φαγητό νόστιμο είναι ένα δύσκολο ζήτημα.

ΤΡΙΤΟ ΕΤΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Α. ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΕΤΟΣ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ.

Αναφέρουμε μερικά από τα σπουδαιότερα γεγονότα στον τρίτο χρόνο του έργου του Ιησού. Η χρονική αυτή περίοδος εκτείνεται από την αρχή του τρίτου Πάσχα μέχρι την Κυριακή των Βαΐων.  Διαρκεί λίγες μέρες λιγότερο από ένα χρόνο.  Ο Ιησούς ήταν τότε περίπου 32 χρόνων.

Το έτος αυτό ονομάζεται «Το έτος της Αντιστάσεως».

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΕΤΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

Α. ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΧΡΟΝΟ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ

Αναφέρουμε πιο κάτω μερικά σημαντικά περιστατικά κατά το δεύτερο χρόνο της διακονίας του Ιησού. Η περίοδος αυτή αρχίζει από το δεύτερο Πάσχα και τελειώνει το τρίτο Πάσχα.  Ο Ιησούς ήταν τότε περίπου 31 ετών.

Το έτος αυτό ονομάζεται και «έτος της Δημοτικότητας».

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΕΤΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

Α. ΜΕΡΙΚΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

Αναφέρουμε πιο κάτω μερικά από τα σπουδαιότερα γεγονότα του πρώτου χρόνου του έργου του Ιησού κατά χρονολογική σειρά.  Τα γεγονότα αυτά αρχίζουν από το βάπτισμα και τελειώνουν με την αρχή του δεύτερου Πάσχα των Εβραίων. Συμβαίνουν σε διάστημα περισσότερο από ένα χρόνο, όταν ο Ιησούς ήταν περίπου 30 χρονών.

Ο εργάτης του Θεού

IV. Κοινωνία με αδελφούς

Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να είναι μόνος. Και κανένας εργάτης δε θα πρέπει να είναι μόνος. Η φιλία και η κοινωνία είναι μεγάλης σπουδαιότητας στη ζωή του καθενός, αλλά ιδιαίτερα για έναν εργάτη. Μία σύζυγος και τα παιδιά μπορούν να ανταποκριθούν σε πολλές ανάγκες αλλά καθώς ο χρόνος κυλά, άλλες ανάγκες αναδύονται που μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο από άλλους εργάτες, ανθρώπους που βαδίζουν στα ίδια ίχνη, ανθρώπους που μοιράζονται τα ίδια προβλήματα και τις ίδιες εμπειρίες στη ζωή.

Ο εργάτης του Θεού

III. Αφιερωμένη Ζωή

Ίσως να ακούγεται παράξενο, αλλά διαρκής έκθεση σε πνευματικά πράγματα μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα προβλήματα. Ένας εργάτης μπορεί να κάνει τη δουλειά του καλά, να απασχολείται με «άγια πράγματα» όλη τη μέρα, όπως το να μελετά τη Βίβλο και να προσεύχεται με ανθρώπους. Πιθανόν να προσεύχεται ή να μεσιτεύει πέντε ή έξι φορές τη μέρα καθώς κάνει επισκέψεις σαν ποιμένας. Τυπικά διαβάζει πολλά θρησκευτικά βιβλία και περιοδικά.

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει κάνοντας αυτά τα πράγματα είναι ο επαγγελματισμός.

Ο εργάτης του Θεού

II. Χαρακτήρας

Η προσωπική ζωή του εργάτη με το Θεό είναι το μυστικό του Χριστιανικού χαρακτήρα, η πηγή της δύναμης για υπηρεσία, η γραμμή ζωής για όλα όσα ο εργάτης πρέπει να είναι και να κάνει. Η εσωτερική ζωή της ψυχής τρέφει την εξωτερική ζωή που ο καθένας μπορεί να δει.

Η πρώτη μας ευθύνη είναι να είμαστε άγιοι μπροστά στον Κύριο και να επιζητούμε να Τον ευχαριστούμε. Μόνο τότε θα μπορούμε να υπηρετούμε επαρκώς τους ανθρώπους Του.

Ο εργάτης του Θεού

I. Κλήση

Το υπέρτατο καθήκον του κήρυκα επάνω στη γη είναι να υπηρετήσει τις ανάγκες των ανθρώπων και να προσφέρει το ευαγγέλιο σε όσους πεθαίνουν χωρίς σωτηρία. Παρόλο που χρειάζεται εκπαίδευση, κανένας δεν μπορεί ποτέ να μάθει την τέχνη της υπηρεσίας απλά παρακολουθώντας ένα Βιβλικό σχολείο, ή ένα σεμινάριο. Ένα άτομο δεν μπορεί ποτέ να μάθει πώς να γίνει κήρυκας. Η τεχνική μπορεί να διδαχθεί, η τέχνη όχι. Ένας αρχιμάγειρας μπορεί να δώσει τη σωστή συνταγή, αλλά το να μεταβιβάσει το «αίσθημα» προκειμένου να γίνει το φαγητό νόστιμο είναι ένα δύσκολο ζήτημα.

Το "κλειδί" της προσευχής!

κύριε, δίδαξον ημας να προσευχώμεθα (Λουκ.ια:1)

Το δεύτερο κλειδί της επιτυχημένης διακονίας είναι η προσευχή. Πρέπει να μπούμε σ’ ένα καινούριο είδος προσευχής, που το Πνεύμα το Άγιο έφερε σε ύπαρξη την ημέρα της Πεντηκοστής με σκοπό να είμαστε νικηφόροι στη ζωή μας με τον Χρισ­τό. Στο Λουκ.ια οι μαθητές έκαναν στον Ιησού μια σχετική ερώτηση και αυτή η ερώτηση πρέπει να είναι μέσα στην καρδιά κάθε ειλικρινά πιστού ερευνητή.

Είναι αυτό και δικό σου αίτημα; Αντιμέτωπος με τις ανάγκες της προσωπικής σου ζωής, τις απαιτήσεις της διακονίας, την κα­τάσταση της βασανισμένης ανθρωπότητας είναι η παράκλησή σου στον Ιησού «κύριε δίδαξε με να προσεύχομαι»;

Το πρεσβυτέριο και η διακονία της ηγεσίας

Α' Τιμ.ε:17,   γ:4-5,   Τίτος α:7,   Α' Πέτρου ε:3

Ένα άλλο λάθος που κάνουν κάποιοι κατά τα λοιπά αξιόλογοι άνθρωποι, είναι ότι από κάποιο σημείο και μετά θεωρούν ότι το έργο στο οποίο εργάστηκαν «τους ανήκει». Δένονται τόσο πολύ με αυτό, ώστε τους είναι αδύνατο να μετακινηθούν κάπου αλλού, και όταν ο Θεός τους μιλάει και τους καλεί σε κάποιον άλλο τομέα του αγρού Του, εκείνοι κάνουν πως δεν ακούν ή κλείνουν τα αυτιά τους και σαν άλλοι «Ιωνάδες» επιμένουν να κάνουν «το δικό τους».

Παρ’ όλο που γνωρίζουν ότι η εκκλησία είναι «του Θεού αγρός, του Θεού οικοδομή» (Α’ Κορ.γ:9), αντιμετωπίζουν τους πιστούς και τις διακονίες ως «περιουσία» τους, που μπορούν να ορίζουν και να διαθέτουν όπως κάθε φορά τους αρέσει.

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ - Ο ποιμένας (συνέχεια).

Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΠΟΙΜΕΝΑ

Υπάρχουν δύο στοιχεία για το κήρυγμα: Η αλήθεια και η προσωπικότητα. Το ευαγγέλιο είναι προσωπικό, ο Ιησούς είναι η αλήθεια. Έτσι, η αλήθεια πρέπει να μεταβιβάζεται μέσα από την προσωπικότητα. Το μήνυμα διαβιβάζεται μέσα από την ίδια την ζωή του αγγελιοφόρου. Ένας κήρυκας δεν μπορεί ποτέ να κηρύξει ένα δυνατό μήνυμα, εάν δεν το ζει ο ίδιος. Ο ίδιος ο χαρακτήρας και η ψυχή του μεταδίδουν στο ποίμνιο του κάθε μήνυμα που διαβιβάζουν. Η ζωή που ζει μπροστά στο ποίμνιο του και το παράδειγμα που δίνει, κηρύττει το πιο πειστικό κήρυγμα προς την εκκλησία απ’ ότι όλες οι λέξεις που θα πει. Ο ποιμένας δεν μπορεί να οδηγήσει το ποίμνιο του πέρα από το σημείο που έχει φτάσει ο ίδιος. Δεν μπορεί να ανυψώσει το ποίμνιο του ψηλότερα από την κορυφή στην οποία ο ίδιος έχει ανεβεί.

Σε καμία άλλη κλήση ή επάγγελμα η εργασία ενός ανθρώπου δεν ασκεί τόσο σημαντική επιρροή με τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά του. Για παράδειγμα ένας γιατρός μπορεί να είναι μέθυσος, όμως συνεχίζουν να τον αναγνωρίζουν ως ικανό γιατρό. Ένας δικηγόρος μπορεί να μην είναι τίμιος, όμως συνεχίζει να αναγνωρίζεται ως ικανότατος και εξυπνότατος δικηγόρος. Πρέπει να ζει πρακτικά αυτά που κηρύττει. Στην διακονία το “να ζεις” είναι πιο σημαντικό και θα ασκήσει μεγαλύτερη επίδραση από το “να κάνεις”.

Στην μελέτη αυτή αναφέρουμε έναν μερικό κατάλογο ιδιοτήτων που πρέπει να προσιδιάζουν στο χαρακτήρα του ποιμένα.