Σαν ποιμένες, βρισκόμαστε
συχνά μπροστά σε δύσκολες περιπτώσεις ανθρώπων με μια κακή καρδιά, ή μπροστά σε
ένα συνηθισμένο αμαρτωλό που δεν είναι εντάξει, γεμάτος προβλήματα και αμαρτίες.
Νομίζω ότι ένας από
τους λόγους που κάποιες φορές δεν «βλέπουμε» το κακό είναι επειδή δυσκολευόμαστε
να πιστέψουμε ότι υπάρχουν πραγματικά τόσο κακοί άνθρωποι. Δεν μπορούμε να
φανταστούμε κάποιον να μας εξαπατά τόσο ασυνείδητα, να πληγώνει χωρίς τύψεις, να
επινοείται εξωφρενικά πράγματα για να καταστρέψει την υπόληψη κάποιου, ή να προσποιείται
ότι είναι πνευματικός/η, ενώ δεν έχει κανέναν φόβο Θεού.
Η Βίβλος σαφώς λέει
ότι μεταξύ των ανθρώπων του Θεού υπάρχουν λύκοι που φορούν ενδύματα προβάτων (Ματθ.ζ:15,
Ιερεμ.κγ:14, Τίτος α:10. Αποκ.β:2). Είναι αλήθεια ότι κάθε ανθρώπινη καρδιά
έχει την τάση προς την αμαρτία (Ρωμ.γ:23), και αυτό περιλαμβάνει και το κακό
(Γέν.η:21. Ιάκ.α:4). Όλοι είμαστε ελλιπείς ηθικής τελειότητας. Ωστόσο, οι περισσότεροι
αμαρτωλοί δεν εντρυφούν ευχαρίστως σε κακές τάσεις, ούτε εμείς αισθανόμαστε καλά να
τις έχουμε. Δίκαια νιώθουμε ντροπή και ενοχή (Ρωμ.ζ:19-21). Αυτά τα πράγματα όμως,
δεν ισχύουν για μια κακή, πονηρή καρδιά.
Παρακάτω είναι πέντε
δείκτες που μπορείς να καταλάβεις ότι έχεις να κάνεις με μια πονηρή καρδιά παρά
με ένα συνηθισμένο αμαρτωλό. Αν είναι έτσι, αυτό απαιτεί μια ριζικά διαφορετική
προσέγγιση.
1. Οι άνθρωποι με
πονηρή καρδιά είναι ειδικοί στη δημιουργία σύγχυσης και καβγάδων.
Διαστρέφουν τα γεγονότα,
παραπλανούν, ψεύδονται, αποφεύγουν να αναλάβουν ευθύνες, αρνούνται την
πραγματικότητα, συνθέτουν ιστορίες, και αποκρύπτουν πληροφορίες. (Ψαλμ.ε:8, νη:3,
ρθ:2, ι:7-5, ρμ:2, Παρ.ς:13-14, ς:18-19, ιβ:13, ις:20, ις:27-28, λ:14, Ιώβ ιε:35,
Ιερεμ.ιη:18, Νεεμ.ς:8, Μιχαίας β:1. ΜΑτθ.ιβ:34-35, Πράξ.ς:11-13, Β’ Πέτρ.γ:16)
2. Οι άνθρωποι με
πονηρή καρδιά είναι ειδικοί στο να κοροϊδεύουν τους άλλους με γλυκά και κολακευτικά
λόγια.
Αλλά αν κοιτάξεις
τους καρπούς της ζωής τους ή τα αποτελέσματα των λόγων τους, δεν θα βρεις
πραγματικές αποδείξεις ευσέβειας, αύξησης ή αλλαγής. Είναι όλα ψεύτικα και απατηλά
(Ψαλμ.ν:19, νβ:2-3, νζ:4, νθ:7, ρα:7, Παρ.ιβ:5, κς:23-26, κς:28, Ιώβ κ:12,
Ιερεμ.ιβ:6, Ματθ.κς:59, Πράξ.ς:11-13, Ρωμ.ις:17-18, Β’ Κορ.ια:13-14, Β’ Τιμ.γ:2-5,
γ:13, Τίτος α:10,16).
3. Οι άνθρωποι με
πονηρή καρδιά αναζητούν και απαιτούν έλεγχο. Η ανώτατη αρχή τους είναι ο εαυτός
τους.
Απορρίπτουν την εποικοδομητική
κριτική, την πραγματική υπευθυνότητα και φτιάχνουν τους δικούς τους κανόνες για
να ζήσουν. Χρησιμοποιούν τις Γραφές προς ίδιον όφελος αλλά αγνοούν και απορρίπτουν
τα εδάφια που ενδέχεται να απαιτούν διόρθωση και μετάνοια. (Ρωμ.β:8, Ψαλμ.ι, λς:1-4,
ν:16-22, νδ:5- 6, ογ:6-9, Παρ.κα:24, Ιούδας α:8-16).
4. Οι άνθρωποι με
πονηρή καρδιά παίζουν με τη συμπάθεια των καλόβουλων ατόμων.
Απαιτούν έλεος, αλλά
οι ίδιοι δεν δίνουν σε κανένα. Ζητούν ζεστασιά, συγχώρεση και οικειότητα από
εκείνους που έβλαψαν με καμία συμπάθεια για τον πόνο που προκάλεσαν και καμία
πραγματική πρόθεση αποζημίωσης ή να κάνουν κάτι για να ξαναχτίσουν την κατεστραμμένη
εμπιστοσύνη (Παρ.κα:10, Α’ Πέτρ.β:16, Ιούδας
α:4).
5. Οι άνθρωποι με
πονηρή καρδιά δεν έχουν συνείδηση, ούτε τύψεις.
Δεν αγωνίζονται ενάντια
στην αμαρτία ή το κακό - μάλλον το απολαμβάνουν - μεταμφιεσμένοι σε κάποιον με ευγενή
χαρακτήρα. (Παρ.β:14-15, ι:23, ιβ:10, κα:27-29, Ησ.λβ:6, Ρωμ.α:30, Β’ Κορ.ια:13-15).
Εάν εργάζεσαι με
κάποιον που έχει αυτά τα χαρακτηριστικά, είναι σημαντικό να τον αντιμετωπίσεις κατά
μέτωπο. Πρέπει να ονομάσεις το κακό με το όνομά του. Όσο περισσότερο προσπαθείς
με λόγια να επιχειρηματολογήσεις μαζί του ή να δείξεις έλεος απέναντί του, τόσο
θα γίνεσαι ένα πιόνι στο παιχνίδι του / της.
Θέλουν να πιστεύεις
ότι:
1. Οι φρικτές τους
ενέργειες δεν θα πρέπει να έχουν σοβαρές ή επώδυνες συνέπειες.
Όταν λένε «λυπάμαι»,
είναι σαν να σε χρησιμοποιούν σαν συνήγορό τους για αμνηστία με το άτομο που έχουν
βλάψει. Πιστεύουν ότι χάρις σημαίνει άμεση χορηγία ασυλίας από τις επιπτώσεις της
σοβαρής αμαρτίας τους. Πιστεύουν ότι η συγχώρεση τους δίνει το δικαίωμα πλήρους
αποκατάστασης και θα σε πιέσουν, καθώς και το θύμα τους να συμμορφωθείτε.
Η Αγία Γραφή μας
προειδοποιεί, Και αν ελεηθή ο ασεβής, δεν
θέλει μάθει δικαιοσύνην· εν τη γη της ευθύτητος θέλει πράξει αδίκως και δεν
θέλει εμβλέψει εις την μεγαλειότητα του Κυρίου (Ησ.κς:10).
Η Βίβλος μας λέει
ότι οι κακοί άνθρωποι δεν παίρνουν από λόγια, αλλά ίσως οι επώδυνες συνέπειες
τους συνετίζουν. Ο Ιησούς δεν αφύπνισε τους Φαρισαίους με τα λόγια Του, ούτε η
συμβουλή του Θεού είχε αντίκτυπο στον Κάϊν (Γέν.δ). Ακόμα, η Αγία Γραφή μας
δείχνει ότι όταν κάποιος λυπάται πραγματικά για τον πόνο που προκάλεσε, είναι
πρόθυμος να επανορθώσει αυτούς που έβλαψε με την αμαρτία του (βλ. την
ανταπόκριση του Ζακχαίου όταν μετανόησε από την απληστία του στο Λουκά ιθ).
Αν είσαι το θύμα ενός
αποτρόπαιου εγκλήματος. Αν έχεις υποστεί βία και ο δράστης (ή ακόμη και ο
δικαστής) σου πει, «Λυπάμαι, αλλά ας το ξεχάσουμε». Σίγουρα θα έλεγες, «Όχι,
αυτό είναι αδικία». Η άρνησή σου να δεχτείς απλά ένα «συγνώμη», σίγουρα δεν
έχει να κάνει με πικρία ή εκδίκηση. Αν σ’ έχουν αδικήσει άσχημα, ξέρεις ότι ένα
απλό «συγνώμη» ποτέ δεν είναι αρκετό. Κάτι άλλο χρειάζεται - που κοστίζει - για
να μπουν τα πράγματα στη θέση τους.
Ας μην συνωμοτούμε
με τον πονηρό, στρέφοντας την προσοχή μας στο θύμα, απαιτώντας να συγχωρήσει, να
ξεχάσει, να εμπιστευτεί ξανά όταν δεν υπάρχει καμία ένδειξη εσωτερικής αλλαγής.
Στις Παροιμίες λέει, «Πίστις προς άπιστον
εν ημέρα συμφοράς είναι ως οδόντιον σεσηπός και πους εξηρθρωμένος» (κε:19).
Αυτό είναι ανοησία.
Ο κακός άνθρωπος θα
προσπαθήσει να σε κάνει να πιστεύεις ακόμα ότι:
2. αν μιλάει σαν
χριστιανός που πιστεύει στο ευαγγέλιο, τότε είναι χριστιανός, άσχετα αν οι πράξεις
του δεν ταιριάζουν με τα λόγια του.
Μην ξεχνάς ότι ο
ίδιος ο Σατανάς μετασχηματίζεται σε άγγελο φωτός (Β’ Κορ.ια:13-15). Ξέρει
περισσότερη αληθινή διδασκαλία από ό, τι εσύ, αλλά η καρδιά του είναι κακή.
Γιατί; Διότι παρόλο που ξέρει την αλήθεια, δεν την πιστεύει και δεν την ζει.
Η Αγία Γραφή έχει
σκληρά λόγια για εκείνους των οποίων οι πράξεις δεν ταιριάζουν με τα λόγια τους
(Α’ Ιωάν.γ:17-18, Ιερεμ.ζ:8-10, Ιάκ.α:22-26).
Ο Ιωάννης ο
Βαπτιστής το είπε καλύτερα όταν παρότρυνε τους θρησκευτικούς ηγέτες, «Κάμετε λοιπόν καρπούς αξίους της μετανοίας,
και μη αρχίσητε να λέγητε καθ' εαυτούς, Πατέρα έχομεν τον Αβραάμ· διότι σας
λέγω ότι δύναται ο Θεός εκ των λίθων τούτων να αναστήση τέκνα εις τον Αβραάμ»
(Λουκ.γ:8).
Αν βδομάδα με τη
βδομάδα ακούς λόγια, αλλά δεν υπάρχει καμία αλλαγή στο περπάτημα, έχεις κάθε
λόγο να ρωτήσεις για τη σχέση κάποιου με το Θεό.
Μέρος της πνευματικής
ωριμότητας είναι ότι έχεις εκπαιδευτεί να διακρίνεις ανάμεσα στο καλό και το κακό.
Γιατί είναι τόσο σημαντικό; Είναι σημαντικό γιατί το κακό συνήθως προσποιείται
ότι είναι καλό, και χωρίς την ευθυκρισία μας μπορεί εύκολα να ξεγελάσει (Εβρ.ε:14).
Όταν αντιμετωπίζεις
το κακό, το καλό είναι ότι η πονηρή καρδιά θα σταματήσει γρήγορα τη συζήτηση,
γιατί το σκοτάδι μισεί το φως (Ιωάν.γ:20) και ο ανόητος και κακός στην καρδιά
απορρίπτει τη διόρθωση (Παρ.θ:7,8). Αυτό όμως είναι πολύ καλύτερο από το να επιτρέψεις
στην καρδιά του κακού να πιστέψει ότι είσαι με το μέρος του, ή ότι «εντάξει,
δεν τρέχει τίποτα» ή «ότι πραγματικά λυπάται» ή «ότι έχει αλλάξει», ενώ στην
πραγματικότητα, δεν έχει γίνει.
Ο Δανιήλ λέει, «οι ασεβείς θέλουσιν ασεβεί· και ουδείς εκ
των ασεβών θέλει νοήσει» (Δαν.ιβ:10), που εγείρει το ερώτημα, εσύ πιστεύεις
ότι κάποιο κακό άτομο μπορεί να αλλάξει πραγματικά;
