Ψαλμ.ριθ:41-48 Και ας έλθη επ εμέ το έλεός σου, Κύριε, και η σωτηρία σου κατά τον λόγον σου. Τότε θέλω αποκριθή προς τον ονειδίζοντά με· διότι ελπίζω επί τον λόγον σου. Και μη αφαιρέσης ολοτελώς από του στόματός μου τον λόγον της αληθείας· διότι ήλπισα επί τας κρίσεις σου. Και θέλω φυλάττει τον νόμον σου διαπαντός, εις τον αιώνα του αιώνος. Και θέλω περιπατεί εν ευρυχωρία· διότι εξεζήτησα τας εντολάς σου. Και θέλω ομιλεί περί των μαρτυρίων σου έμπροσθεν βασιλέων, και δεν θέλω αισχυνθή. Και θέλω εντρυφά εις τα προστάγματά σου, τα οποία ηγάπησα. Και θέλω υψόνει τας χείρας μου προς τα προστάγματά σου, τα οποία ηγάπησα· και θέλω μελετά εις τα διατάγματά σου.
Και σήμερα το λέμε, μάλιστα για ανθρώπους κάποιου κύρους,
ότι: «στηρίζομαι στο λόγο του». Λόγο ενός ανθρώπου, που όμως στο παρελθόν ξανά
και ξανά αποδείχτηκε πρόσωπο αξιόπιστο.
Κι ο Ψαλμωδός εδώ, το ίδιο κάνει. Στηρίζεται, ελπίζει,
περιπατεί, εκζητεί, εντρυφά, μελετάει το λόγο του Θεού. Γιατί, «κάθε λόγος που
βγαίνει από το στόμα του Θεού» (Ματθ.δ:4), αποτελεί τροφή και τρυφή πνευματική
για τον άνθρωπο.
Τούτη τη δυναμική ενέργεια του λόγου του Θεού στις καρδιές
αυτών που τον μελετούν, δεν μπορεί κανένας καλόπιστος άνθρωπος να την αμφισβητήσει.
Ο λόγος του Θεού, ποτέ δεν επιστρέφει κενός. Επιχειρηματίας,
που άνοιξε το συρτάρι του κομοδίνου, στο ξενοδοχείο, για ν’ ακουμπήσει το περίστροφο
με το οποίο θ’ αυτοκτονούσε, είδε τη Βίβλο, μελέτησε, μετανόησε, σώθηκε.
Το εδ.45, είναι ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτο. «θέλω περιπατεί εν ευρυχωρία· διότι εξεζήτησα τας εντολάς σου». Που σημαίνει, ότι όσο περισσότερο ο λόγος του Θεού μας γίνεται καθημερινή τροφή και τρυφή, τόσο ο ψυχικός και
πνευματικός μας κόσμος θα πλουτίζεται και θ’ απολαμβάνει το ξεχείλισμα του
Θεού. Πόσο μελετάς το λόγο του Θεού;
