Η θεμελιώδης διαβεβαίωση του
Ευαγγελίου δεν είναι βέβαια η αξιοπιστία της Αγίας Γραφής. Είναι η υπεροχή και
η δόξα του Ιησού. Ο Πέτρος είχε πει στον Κορνήλιο «Αυτός είναι Κύριος πάντων»,
με άλλα λόγια, σε κανένα σημείο δεν μπορεί να ξεπεραστεί. Μπορούμε λοιπόν να
δανειστούμε μια φράση από τον κόσμο της διαφήμισης και να πούμε «Προσοχή στις απομιμήσεις».
Και ασφαλώς πρέπει να περιμένουμε να υπάρχουν απομιμήσεις, γιατί ο διάβολος
ξέρει πόσο ελκυστικός είναι ο Χριστός για τους ανθρώπους που συνειδητοποιούν
πόσο χαμένοι είναι.
Η υπεροχή του Ιησού εντοπίζεται
σε διάφορους τομείς που έχουν σχέση με τη συζήτησή μας. Ο πρώτος είναι ότι
Αυτός είναι ο τέλειος Μεσίτης. Ενώ από τη μία πλευρά ο Ιησούς περιγράφεται σαν «ο
Κύριος πάντων», με τους συγγραφείς της Καινής Διαθήκης να χρησιμοποιούν
ηθελημένα το προσωπικό όνομα του Θεού (Γιάχβε) όταν αναφέρονται σ' Αυτόν,
περιγράφεται παράλληλα και με άλλους απόλυτα ανθρώπινους όρους. Είναι ο
«Χριστός» - ένας πραγματικός, ιστορικός άνθρωπος – «από τη Ναζαρέτ» - ένα
πραγματικό, ιστορικό μέρος. Αυτά τα δύο στοιχεία συντίθενται θεολογικά στη θέση
ότι ο Ιησούς ήταν τέλειος άνθρωπος και ως προς την θεότητά Του, ο ίδιος ο
Πατέρας. Και σαν τέτοιος έχει τα απαιτούμενα προσόντα ώστε να στέκεται μαζί με
τους απλούς ανθρώπους και να κρατάει τα χέρια τους, και ταυτόχρονα να διατάζει
τα στοιχεία της φύσης και να Τον υπακούν, να ανασταίνει νεκρούς, να κάνει
χωλούς να περπατούν, τυφλούς να βλέπουν, κουφούς να ακούν.
Η Καινή Διαθήκη μιλάει πολύ
αρνητικά για ανθρώπους που ακολουθούν θρησκείες ανθρώπινης έμπνευσης. Λέει ότι βρίσκονται
κάτω από την οργή του Θεού. Πολλοί λένε ότι οι ειδωλολάτρες «είναι ευτυχισμένοι
έτσι όπως είναι», αλλά το γεγονός είναι ότι δεν γνωρίζουν τον ζωντανό Θεό. Οι
θρησκείες τους, που ασφαλώς έχουν μερικά στοιχεία αλήθειας ανακατεμένα με το συνονθύλευμα
των λαθών, δεν μπορούν να τους φέρουν στην προσωπική σχέση με τον Θεό για την
οποία έχουν πλασθεί. Οι άνθρωποι χρειάζονται να τακτοποιήσουν τη σχέση τους με
τον Θεό, και οι μακροσκελείς κατάλογοι των μεσιτών σε πολλές από τις θρησκείες
ανά τον κόσμο μαρτυρούν εύγλωττα γι’ αυτή την ανάγκη. Όταν όμως εξετάσεις αυτούς
τους μεσίτες βρίσκεις ότι είναι ελλιπείς ως προς εκείνα που χρειάζονται για να
φέρουν τους ανθρώπους και τον Θεό κοντά.
Είτε έχουμε κάποια ιστορία για κάποιον
που είναι θεϊκός αλλά όχι και ανθρώπινος - και γι’ αυτό δεν μπορεί να πιάσει το
χέρι μου για να με φέρει στον Θεό, ή είναι ανθρώπινος αλλά όχι και θεϊκός - και
γι’ αυτό μπορεί να ταυτιστεί μαζί μου αλλά όχι και να με φέρει στον Θεό. Ή,
πολύ συχνότερα, δεν υπάρχουν ιστορικοί λόγοι για να πιστέψουμε ότι ο μεσίτης
υπήρξε ποτέ. Και μια σκέτη αφήγηση δεν μπορεί να μας σώσει.
Το δεύτερο σημαντικό στοιχείο του
Ευαγγελίου είναι ότι ο Ιησούς έχει εξουσία πάνω στον διάβολο. Ο Πέτρος Τον
κήρυξε σαν Αυτόν που «διήλθεν ευεργετών
και θεραπεύων πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του διαβόλου» (Πραξ.ι:38).
Έτσι, δεν πρέπει να βλέπουμε απλά,
τι έχει αποτέλεσμα, αλλά τι κάνει καλό μακροπρόθεσμα. Αυτό συχνά είναι δύσκολο
να το καθορίσουμε. Έτσι επιστρέφουμε πάλι πίσω στην ερώτηση: «Ποια είναι η αλήθεια;»
Μια άλλη αποφασιστικής σημασίας
συνιστώσα του Ευαγγελίου είναι ότι ο Ιησούς έχει δύναμη πάνω στην αμαρτία. Το γεγονός
ότι «Τον σκότωσαν κρεμώντας Τον πάνω σε ξύλο» είναι θεμελιώδης αλήθεια του
Ευαγγελίου. Μέσω της σταύρωσης του Χριστού είναι που μπορούν οι άνθρωποι να
πάρουν συγχώρηση για τις αμαρτίες τους, γιατί εκεί ήταν που πλήρωσε ο Χριστός
για την αμαρτία μια για πάντα.
Ξανά και ξανά βρίσκει κανείς
ανθρώπους που υποβάλλουν τον εαυτό τους σε φοβερά μαρτύρια, με την ελπίδα ότι
μπορεί έτσι να βρουν συγχώρηση και ειρήνη με τον Θεό. Και μπορεί κανείς να βρει
και να διαβάσει τα απελπισμένα και βασανιστικά επιτίμια που εκτελούν μερικοί
Ινδουιστές για να κερδίσουν σε αρετή και να έχουν στο μέλλον μια καλύτερη μετενσάρκωση.
Μου φαίνεται ότι συχνά δεν εκτιμούμε
πόσο επείγουσα είναι πραγματικά η συγχώρηση. Όταν ο Ησαΐας πήγε να λατρέψει τον
Θεό στον Ναό, δεν αναφέρεται ότι είχε κανένα άσχημο συναίσθημα για κάποιο πράγμα.
Όταν όμως είδε τον Κύριο όπως είναι, άρχισε να τρέμει απ’ το φόβο του.
«Ω τάλας εγώ διότι εχάθην επειδή είμαι
άνθρωπος ακαθάρτων χειλέων και κατοικώ εν μέσω λαού ακαθάρτων χειλέων επειδή οι
οφθαλμοί μου είδον τον Βασιλέα, τον Κύριον των δυνάμεων!» (Ης.ς:5).
Όταν
είδε τον Θεό διαπίστωσε ότι ακόμη και τα λόγια του τον έφερναν σε σοβαρό
κίνδυνο. Δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι με τα καθημερινά πρότυπα ο Ησαΐας είχε ιδιαίτερα
βρώμικο στόμα. Οι κουβέντες του πιθανότατα δεν θα προκαλούσαν μεγάλο πρόβλημα
στη λογοκρισία του ραδιοτηλεοπτικού συμβουλίου - δεν θα υπήρχε ανάγκη να σβήσει
καμιά λέξη του σε κάποια συνέντευξη του Ησαΐα! Αλλά η αγιότητα του Θεού έχει
πολύ ψηλότερες απαιτήσεις απ’ ότι η λεγόμενη ελληνική ευπρέπεια. Όταν ο Θεός
πλησιάζει, οι άνθρωποι διαπιστώνουν ότι κατά βάθος δεν είναι εντάξει - και ότι
κινδυνεύουν.
Με άλλα λόγια, όταν ο Θεός
έρχεται κοντά στους ανθρώπους, αυτοί δεν αισθάνονται άνετα. Είναι πολύ
πιθανότερο να αντιδράσουν όπως ο Πέτρος όταν πήρε μια ιδέα της δύναμης του
Χριστού: «Έξελθε απ' εμού, διότι είμαι
άνθρωπος αμαρτωλός, Κύριε» (Λουκ.ε:8).
Αν λοιπόν έτσι έχουν τα πράγματα,
το σπουδαιότερο είναι ότι οι άνθρωποι χρειάζονται έναν Σωτήρα για τις αμαρτίες
τους. Οι οπαδοί τόσων και τόσων θρησκειών εκτελούν επιτίμια και προσφέρουν
θυσίες για εξιλασμό, σε μια τραγική διακήρυξη ότι χρειάζονται το γνήσιο πράγμα,
τη μια θυσία περί αμαρτιών που είναι επαρκής. Και αυτή βέβαια είναι ο Ιησούς,
που πέθανε στη θέση μας για να πληρώσει την ποινή της αμαρτίας μας.
«Πάντες ημείς επλανήθημεν ως πρόβατα· εστράφημεν
έκαστος εις την οδόν αυτού· και ο Κύριος έθεσεν επ' αυτόν την ανομίαν πάντων
ημών» (Ης.νγ:6).
Το Ισλάμ προσπαθεί να κάνει
κομπλιμέντο στον Ιησού, λέγοντας ότι ήταν τόσο καλός και άγιος προφήτης ώστε
δεν είναι δυνατόν να υποφέρει τη σταύρωση. Έτσι ο Μωάμεθ εφεύρε μια ευσεβή
φανταστική ιστορία, σύμφωνα με την οποία ο Ιησούς διέφυγε τη σταύρωση και στη
θέση του πέθανε ο Ιούδας.
Ο Σαύλος, ο Εβραίος, ακολούθησε
τον αντίθετο δρόμο. Είπε ότι εφόσον ο Ιησούς σταυρώθηκε, δεν θα μπορούσε να
είναι καλός και άγιος. Η σταύρωση ήταν το σημάδι της κατάρας του Θεού πάνω σ’
έναν άνθρωπο.
Αλλά και το εβραϊκό και το
μουσουλμανικό λάθος διορθώνονται από τον λόγο του Θεού.
«Ο Χριστός εξηγόρασεν ημάς εκ της κατάρας του νόμου, γενόμενος κατάρα
υπέρ ημών· διότι είναι γεγραμμένον· Επικατάρατος πας ο κρεμάμενος επί ξύλου»
(Γαλ.γ:13).
Ήταν καλός και άγιος, και πήρε επάνω Του την κατάρα του Θεού. Αυτό
όμως έγινε «υπέρ ημών», στη θέση μας,
αντί για μας. Γι’ αυτό ακριβώς, Αυτός είναι η λύση στο πρόβλημα της αμαρτίας.
Αυτός είναι ο λόγος που τη συγχώρηση την βρίσκουν οι άνθρωποι που πιστεύουν
στον Ιησού. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ενώ οι άλλες θρησκείες προσπαθούν να πληρώσουν
για την αμαρτία, μόνο ο Ιησούς μπόρεσε να δώσει μια ικανοποιητική θυσία ώστε να
το πετύχει.
