Η επιθυμία για ύψος τι εκφράζει;
Έχει σχέση με τη δύναμη. Δύναμη και κυριαρχία. Ο άνθρωπος
επιθυμεί να ανέβει ψηλά. Αυτό είναι διάχυτο μέσα στην ιστορία. Το συναντούμε σε
κάθε πολιτισμό. Αν ανατρέξουμε με τη μνήμη μας πίσω στην ιστορία θα δούμε ότι
το πρώτο σύμβολο δύναμης που ύψωσε ο άνθρωπος, ήταν σχεδόν εκατό χρόνια μετά
τον κατακλυσμό και έκφραζε ακριβώς ότι εκφράζει και σήμερα το κάθε σύμβολο
δύναμης του ανθρώπου. Επιθυμία για φήμη, για δόξα, για ένα πολύ υψηλό όνομα που
να φτάνει ως τα ουράνια.
Ο λόγος είναι, να ανέβει ψηλά, είτε εξαιτίας της
θρησκευτικής πίστης είτε για την έπαρση του σκοπού του. Η αποστατημένη καρδιά
του ανθρώπου αφού ήδη είχε απορρίψει τη γνώση του θελήματος του Θεού, χρειαζόταν
τώρα μια νέα θρησκεία. Εμπνευστής αυτής της νέας θρησκείας είναι εδώ ο Νεβρώδ,
ο οποίος θέσπισε μια θρησκεία καλών έργων που φτάνει στον ουρανό χωρίς τη
βοήθεια του Θεού. Ήταν ένα σύστημα που θεοποιεί τον άνθρωπο. Ο ίδιος είναι και
ο αρχηγός αυτής της κίνησης που στρεφόταν ενάντια στο Θεό. Ο πύργος εδώ
συμβολίζει τη θρησκεία που θα ένωνε τον κόσμο. (Διόλου πρωτάκουστα όλα αυτά).
Το ίδιο πατρόν χρησιμοποιείται κάθε φορά σε κάθε κοσμοκρατορία. Η πολιτική
εξουσία να στηρίζεται από τη θρησκευτική και αντίστροφα. Ο πύργος τους ήθελαν
να είναι πολύ ψηλός, ώστε να υποβάλλει όποιον τον έβλεπε και να υποταχτεί σ’
αυτόν. (Μας λένε τίποτα όλ’ αυτά σήμερα;)
Αυτό που ήθελαν να φτιάξουν σχετίζεται και με τη λατρεία
των ειδώλων. Επειδή ο άνθρωπος συνηθίζει να λατρεύει τους θεούς του σε υψηλούς
τόπους και στη γη Σεναάρ δεν υπήρχαν βουνά, χρειάστηκε να φτιάξει ένα τεχνητό
υψηλό τόπο, το πρώτο «Ζιγκουράτ».
Η πρώτη Βαβέλ (προσπάθεια του ανθρώπου να υψωθεί και να
θεοποιήσει τον εαυτό του), έφερε την κρίση του Θεού πάνω του και κατέληξε σε διασκορπισμό.
Όμως υπάρχει κάποιος που δεν ησυχάζει και συνεχώς
συσπειρώνει ανθρώπους για το κτίσιμο καινούργιων Βαβέλ. Στρατεύει για το σκοπό
αυτό ανθρώπους που μέσα τους διακρίνει την ίδια επιθυμία για φήμη – δύναμη -
δόξα. Κι έτσι η απατηλή και διεστραμμένη καρδιά του ανθρώπου τον οδηγεί στους
πονηρούς δρόμους, της αλαζονείας και της έπαρσης ενάντια στον Παντοδύναμο. Η
προσπάθειά του βέβαια δεν σταματάει εδώ, μάχεται τόσο πολύ ενάντια στον Θεό
ώστε προσπαθεί να γκρεμίσει, να καθαιρέσει μέσα από τις συνειδήσεις των ανθρώπων
ότι έβαλε ο Θεός και κυρίως το λόγο Του. Έτσι ο άνθρωπος τυφλωμένος από την επιθυμία
του για κυριαρχία, οικοδομεί ασταμάτητα πάνω σε μια ουτοπία.
Κι αναρωτιέται κανείς, πως μπορεί το χώμα, η πεσμένη
αμαρτωλή φύση να νομίζει ότι μπορεί να τα βάλει με το Θεό; Να εναντιωθεί στον
Πλάστη της;
«Ότι σπείρει ο άνθρωπος αυτό και θα θερίσει». Είναι ο
Πνευματικός αυτός Νόμος που σε κάθε περίπτωση επαληθεύεται. «Επειδή έσπειραν άνεμον, δια τούτο θέλουσιν
θερίσει ανεμοστρόβιλον» Ωσηέ η:7
Η πρώτη ανταρσία ενάντια στο Θεό έχει την αρχή της μέσα
στον κήπο της Εδέμ, με τον Εωσφόρο να ηγείται. Το αποτέλεσμα ήταν να χάσει την
υψηλή του θέση, (ήταν Χερούβ κεχρισμένο). Η κατάληξή του θα είναι η λίμνη του
Πυρός.
Ο άνθρωπος σήμερα υψώνει τεράστια μεγαθήρια. Κομπάζει για
την υψηλή του νόηση να καταφέρει να αγγίξει τον ουρανό. Υπερηφανεύεται για τη
μεγάλη του δύναμη να κατοικήσει τόσο ψηλά. Επιδεικνύει την οικονομική του
κυριαρχία στους άλλους. Λατρεύει τον Θεό; Όχι! Λατρεύει τον ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ προκαλώντας
το Θεό.
Κάποιος αρθρογράφος έγραψε ότι η πολυπλοκότητα τέτοιων
μεγαθηρίων φανερώνει την αδυναμία του ανθρώπου να καταλάβει το Θεό. Και ίσως
αυτός να είναι ο ρόλος όλων των Βαβέλ σημερινών και μη. Να φτάσει ο άνθρωπος το
Θεό με τη δική του προσπάθεια, ικανότητα, δύναμη, εξυπνάδα. Ή να του πει μέσα
από αυτή του την προσπάθεια ότι δεν Τον χρειάζεται στη ζωή του, επειδή τα
καταφέρνει πάρα πολύ καλά και μόνος του. Έτσι έχει να επιδείξει έναν θαυμαστό
πολιτισμό που δυστυχώς γι’ αυτόν έχει αρχίσει καθοδική πορεία.
Μπορεί να καυχηθεί για τα τρομερά επιτεύγματά του, για τα
φοβερά όπλα του, για τις μεγάλες του κατακτήσεις που ξεφεύγουν από τα όρια της
γης. Όλα αυτά τα οφείλει ο άνθρωπος στην ατομική του προσπάθεια. Έτσι όμως
αψηφάει τις προειδοποιήσεις του Θεού που λέει: «Ας μη καυχάται ο σοφός εις την σοφίαν αυτού, και ας μη καυχάται ο
δυνατός εις την δύναμιν αυτού, ας μη καυχάται ο πλούσιος εις τον πλούτον αυτού,
αλλ’ ο καυχώμενος ας καυχάται εις τούτο, ότι εννοεί και γνωρίζει εμέ, ότι εγώ
είμαι ο Κύριος, ο ποιών έλεος, κρίσιν, και δικαιοσύνην επί της γης» Ιερεμ.θ:23,24.
Συνεχίζει απτόητος την επικίνδυνη πορεία του και σηκώνει
αυθάδικα το ανάστημά του ενάντια στο Δημιουργό του. Σ’ εκείνον που τον έθεσε διαχειριστή
αυτού του τόσο όμορφου πλανήτη κι αποφασίζει μόνος του τι δρόμο θα βαδίσει!
Συμπεριφέρεται σαν να ήταν αυτός ο κύριος κι ο βασιλιάς
της γης. Σκέφτεται πως δικαιωματικά όλα του ανήκουν κι ότι είναι στην διάθεσή
του και στην υπηρεσία του.
Αφού απομυζεί θαλάσσιο πλούτο, έδαφος και υπέδαφος απ’
άκρη σ’ άκρη τον πλανήτη, σαν στυμμένο σφουγγάρι τώρα η γη αντιδράει σ’ όλη
αυτή την κακοποίηση που δέχτηκε βάναυσα από τον κυρίαρχό της τον άνθρωπο. Έτσι
έφτασε να μην είναι πλέον ο ιδανικός τόπος κατοίκησης του ανθρώπου, αλλά ένας
αφιλόξενος τόπος με τα άγρια ξεσπάσματα της φύσης που ήδη, γευόμαστε.
Ας θυμηθούμε στο σημείο αυτό τι λέει ο λόγος του Θεού. «Επειδή η κτίσις υπετάχθη εις την ματαιότητα,
ουχί εκουσίως, αλλά δια τον υποτάξαντα αυτήν, επ’ ελπίδι ότι και αυτή η κτίσις
θέλει ελευθερωθή από της δουλείας της φθοράς, και μεταβή εις την ελευθερίαν της
δόξης των τέκνων του Θεού. Επειδή εξεύρομεν ότι πάσα η κτίσις συστενάζει και
συναγωνιά έως του νυν» Ρωμ.η:20-22.
Ότι είναι δυνατόν να χρησιμοποιήσει ο άνθρωπος το
χρησιμοποιεί στο βωμό του υψηλού σκοπού του να φτάσει ψηλά, να δημιουργήσει
έναν ισχυρό πολιτισμό, μια Βαβέλ (όχι βέβαια για το καλό της ανθρωπότητας όπως
διακηρύττει αλλά για την καλλίτερη κι αποδοτικότερη εκμετάλλευση αυτής της
ταλαίπωρης ανθρωπότητας που συνέχεια τρέχει ασθμαίνοντας εκεί που την οδηγούν
οι οδηγοί της). Έναν δυνατό κυρίαρχο πολιτισμό πάνω σε όλους και σε όλα που στο
αδυσώπητο σκληρό του πρόσωπο θα υποταχθούνε μικροί και μεγάλοι- δούλοι και
ελεύθεροι.
Σκληροπρόσωπος θα είναι και ο άνθρωπος που θα
εκπροσωπήσει όλη αυτή την κίνηση και ικανός στο να γοητεύσει τους ανθρώπους και
να τους πείθει σε ψεύδη δια της πανουργίας του (Δανιήλ). Ο άνθρωπος και σήμερα
δημιουργεί συνεταιρισμούς και συμμαχίες προκειμένου να πετύχει τους σκοπούς
του. Η πρώτη εφαρμογή της ενοποίησης του κόσμου κάτω από ένα κοινό
πολιτικοθρησκευτικό ηγέτη που ήθελε να είναι μέγας και να ασκεί εξουσία πάνω
τους, ήταν στην πεδιάδα Σεναάρ.
Ήθελαν να ενωθούν,
να γίνουν όλοι ένα, να έχουν ένα
σκοπό, ήθελαν να κτίσουν μια πόλη και ένα πύργο.
Η προσπάθειά τους αυτή δεν έληξε με τη σύγχυση των
γλωσσών και το διασκορπισμό τους αλλά συνεχίζεται ακατάπαυστα μέσα από κάθε πολιτικό
σύστημα που πέρασε από τον κόσμο για να ολοκληρωθεί στην τελευταία την έβδομη
κοσμοκρατορία. Τότε όπως και σήμερα φαινόταν ότι κανείς δεν μπορούσε να τους
σταματήσει γιατί ήταν αποφασισμένοι.
Συνεχίζοντας ακόμα το ματαιόπονο έργο τους οι άνθρωποι
θέλουν:
· Να οικοδομήσουν εις εαυτούς πόλιν (αναφέρεται στο πολιτικό σύστημα)
· Να οικοδομήσουν εις εαυτούς πύργον (αναφέρεται στο θρησκευτικό σύστημα)
· Να αποκτήσουν εις εαυτούς όνομα (Η σωτηρία να είναι στο όνομά τους)
«Απεκόπη (όμως) λίθος άνευ χειρών, και εκτύπησε την εικόνα (το οικοδόμημα του
ανθρώπου) επί τους πόδας αυτής τους εκ σιδήρου και πηλού, ο άργυρος, και ο χρυσός,
καττεσυντρίφθησαν ομού, και έγειναν ως λεπτόν άχυρον αλωνίου θερινού, και ο
άνεμος εσήκωσεν αυτά, και ουδείς τόπος ευρέθη αυτών» Δανιήλ β:34-35.
«Και εις αυτόν εδόθη η εξουσία, και η δόξα,
και η βασιλεία, δια να λατρεύωσιν αυτόν πάντες οι λαοί, τα έθνη, και αι
γλώσσαι, η εξουσία αυτού είναι εξουσία αιώνιος, ήτις δεν θέλει παρέλθει, και η
βασιλεία αυτού, ήτις δεν θέλει φθαρή».
