Β’ Τιμ.β
Ο Παύλος προτρέπει
τον Τιμόθεο να ενδυναμώνεται στη χάρη που είναι μόνο στο Χριστό Ιησού. Σαν
εργάτης του ευαγγελίου, έπρεπε να είναι όλα τα παρακάτω:
1. Οικονόμος (β:1-2)
Στον Τιμόθεο είχαν
εμπιστευθεί μεγάλες αλήθειες. Η υπευθυνότητά του ήταν να τις διδάξει σε
αξιόπιστους ανθρώπους οι οποίοι με τη σειρά τους θα δίδασκαν άλλους. Αυτό είναι
το μεγάλο τεστ του ικανού δασκάλου. Οι αλήθειες πρέπει να διδάσκονται τόσο
καθαρά ώστε εύκολα να γίνονται κατανοητές. Ο Τιμόθεος ήταν οικονόμος αυτών των
αληθειών του ευαγγελίου.
2. Στρατιώτης (β:3-4)
Ο Τιμόθεος έπρεπε να
συγκακοπαθήσει σαν καλός στρατιώτης του Χριστού. Έπρεπε να παραιτηθεί από κάθε
βιοτική απασχόληση και να αφιερωθεί απόλυτα στο να ευαρεστεί Αυτόν που τον
στρατολόγησε.
3. Αθλητής (β:5)
Κανείς δεν θα πάρει
το στεφάνι της νίκης αν δεν αγωνιστεί σύμφωνα με τους κανονισμούς.
4. Γεωργός (β:6-7)
Ο Παύλος θύμισε στον
Τιμόθεο, ότι όπως ένας γεωργός, αν θα εργασθεί σκληρά θα πληρωθεί και καλά. Ο
γεωργός που εργάζεται σκληρά έχει όλο το δικαίωμα να είναι ο πρώτος μέτοχος των
καρπών.
5. Πάσχων (β:8-13)
Ο Παύλος έπασχε
προκειμένου να σωθούν οι εκλεκτοί του Θεού. Υπενθυμίζεται στον Τιμόθεο ότι αν
είναι έτοιμος να κακοπαθήσει με το Χριστό προκειμένου να κηρυχθεί το ευαγγέλιο
που δε δεσμεύεται, μια μέρα θα συμβασιλεύσει μαζί Του.
6. Μαθητής (β:14-19)
Ο Τιμόθεος
προτρέπεται να μην μπλέκεται σε φιλονικίες και ανόητες συζητήσεις που οδηγούν
σε ασέβεια. Αυτό το είδος των κούφιων συζητήσεων κατατρώγει σαν καρκίνος και
εξαπλώνεται σαν γάγγραινα. Ο Παύλος έδωσε για παράδειγμα δύο ονόματα που
δίδασκαν ότι η ανάσταση ήδη έγινε.
Για να μπορέσει να
κηρύξει το Λόγο του Θεού σωστά, ο Τιμόθεος έπρεπε να είναι ένας σπουδαστής του
Λόγου. Έτσι ποτέ δεν θα χρειαζόταν να ντραπεί.
7. Υπηρέτης (β:20-26)
Σ’ ένα σπίτι υπάρχουν
πιάτα χρυσά και αργυρά που χρησιμοποιούνται για ιδικές περιπτώσεις όταν
υπάρχουν καλεσμένοι. Στο ίδιο σπίτι υπάρχουν ξύλινα και χωμάτινα πιάτα που
είναι για πέταμα. Αν κάποιος αποχωρίσει τον εαυτό του από τους μολυσμούς και
τις ανήθικες επιρροές, θα χρησιμοποιηθεί από το Χριστό σαν σκεύος ξεχωριστό για
τιμητικές περιπτώσεις. Για να είναι τέτοιο σκεύος, ο Τιμόθεος προτρέπεται να
απομακρυνθεί από κακές επιθυμίες και να ακολουθεί τη δικαιοσύνη, την πίστη, την
αγάπη, την ειρήνη μαζί μ’ αυτούς που επικαλούνται τον Κύριο και έχουν καθαρή
καρδιά.
Ακόμα ειπώθηκε στον
Τιμόθεο να αποφεύγει τις ανόητες συζητήσεις γιατί προξενούν μάχες. Ο εργάτης
του ευαγγελίου δεν πρέπει να έχει μαχητικό πνεύμα. Πρέπει να είναι στερεός,
αλλά ευγενικός. Αν παραμένει ταπεινός και ευγενικός είναι πολύ πιο πιθανόν να
κερδίσει ψυχές στην αλήθεια. Ας ξαναπροσέξουμε το εδάφιο 24: “Ο δούλος όμως του Κυρίου δεν πρέπει να
μάχεται”. Είναι δάσκαλος και εισηγητής της αλήθειας κι όχι καβγατζής.
«Εάν δε και
αγωνίζηταί τις, δεν στεφανούται, εάν νομίμως δεν αγωνισθή» (Β΄Τιμ.β:5).
Η προτροπή του αποστόλου Παύλου
παραμένει επίκαιρη και διαχρονική. Και πως θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά,
αφού η Καινή Διαθήκη, και κατ' επέκταση ολόκληρη η Αγία Γραφή, είναι λόγια
εμπνευσμένα από τον ίδιο το Θεό και απευθύνονται στην καρδιά του κάθε ανθρώπου.
Α' Κορ.θ:24-25 γράφει ξανά ο Παύλος: «Δεν εξεύρετε ότι οι τρέχοντες εν τω σταδίω
πάντες μεν τρέχουσιν, εις όμως λαμβάνει το βραβείον; ούτω τρέχετε, ώστε να
λάβητε αυτό. Πας δε ο αγωνιζόμενος εις πάντα εγκρατεύεται, εκείνοι μεν διά να
λάβωσι φθαρτόν στέφανον, ημείς δε άφθαρτον».
Ο αθλητισμός, όπως και κάθε αγώνας
στη ζωή που έχει σαν στόχο την απόκτηση ενός βραβείου ή την επίτευξη ενός
στόχου, είναι συνυφασμένος με την δυσκολία, την έντονη προσπάθεια και την
αφιέρωση του αγωνιζόμενου προς τον τελικό στόχο. Πίσω από τις τιμές και την
δόξα της διάκρισης βρίσκεται ο σιωπηλός και επίμονος αγώνας όλων αυτών που τα
κατάφεραν να φτάσουν στη διάκριση. Γι’ αυτό και δεν χωρά αμφιβολία πως τους
αξίζει ο έπαινος.
Εντούτοις, όπως λέει ο λόγος του
Θεού, όλος αυτός ο αγώνας, ο κόπος και οι θυσίες καταλήγουν σε ένα βραβείο με
προσωρινή μόνο αξία και χρησιμότητα. Ένα στεφάνι, για τους αθλητές της εποχής
που γράφτηκε η Καινή Διαθήκη, χρήματα, τιμές, επαγγελματική αποκατάσταση για
τους σημερινούς αθλητές. Σε κάθε περίπτωση όμως το έπαθλο είναι φθαρτό και
προσωρινό. Αφού προσωρινή είναι η δόξα και πρόσκαιρα τα χρήματα.
Και γιατί να μιλάμε μόνο για τους
αθλητές; Μήπως ολόκληρη η ζωή δεν είναι ένας αγώνας και η καθημερινότητα, με
τις δυσκολίες και τον μόχθο της, δεν είναι ένας στίβος; Έχουμε άραγε σταθεί να
αναρωτηθούμε προς τα πού τρέχουμε και τι κυνηγάμε; Ποιος είναι ο στόχος της
ζωής μας; Τι είδους βραβείο περιμένουμε να λάβουμε στο τέρμα του δρόμου της
ζωής μας;
Αν κυνηγάμε το χρήμα, την δόξα, την
επαγγελματική καταξίωση ή τις κάθε είδους ηδονές και απολαύσεις, ας είμαστε
σίγουροι πως στο τέλος θα απογοητευτούμε. Όλα αυτά δεν μπορούν να ικανοποιήσουν
την ανθρώπινη ψυχή. Έστω κι αν καταφέρουμε όλα να τα αποκτήσουμε και όλα να τα
γευτούμε η ψυχή μας θα εξακολουθεί να είναι κενή και ανικανοποίητη. Η ανθρώπινη
κοινωνία, τόσο του χθες όσο και του σήμερα, είναι γεμάτη από παραδείγματα
ανθρώπων που τα είχαν όλα: και φήμη και χρήμα και υγεία, μα που η ζωή τους ήταν
δυστυχισμένη και αξιολύπητη. Κι όταν έφυγαν κάποτε από τούτη τη ζωή, δεν πήραν
μαζί τους τίποτα.
Είναι κρίμα να δαπανήσει κανείς τη
ζωή του για μια χίμαιρα. Για ένα φθαρτό στεφάνι που μετά από λίγο θα μαραθεί.
Δόξα όμως στο Θεό γιατί υπάρχει υψηλότερο νόημα στη ζωή από τη συσσώρευση
αγαθών και το κυνήγι της ηδονής. Υπάρχουν άφθαρτα στεφάνια, με αιώνια αξία που
έχει ετοιμάσει ο Θεός για κείνους που Τον πιστεύουν και ζητούν το θέλημά Του
στη ζωή τους.
Ένα τέτοιο στεφάνι έχει ετοιμάσει ο
Θεός και για σένα. Αρκεί να δεχτείς το δώρο Του. Να πιστέψεις σε Κείνον που
απέστειλε, τον Ιησού Χριστό, ο οποίος με το θάνατό του στο Σταυρό του Γολγοθά
τακτοποίησε την αμαρτία σου και σου χαρίζει σήμερα τέλεια συγχώρεση από τις
αμαρτίες σου. Όποιες κι αν είναι αυτές, όσες κι αν είναι. Κι όχι μόνο, αλλά
αναστημένος και ζωντανός τώρα ο Ιησούς υπόσχεται να είναι κοντά σου, μέσα σου,
ώστε να σε οδηγεί και να σε βοηθά να ξεπερνάς τον καθημερινό αγώνα ενάντια στην
αμαρτία και το κακό.
Ώσπου, όταν κάποια μέρα έρθει η ώρα
να φύγεις από τούτη τη ζωή για να πας να Τον συναντήσεις, να μπορείς να πεις
μαζί με τον απόστολο Παύλο: «Διότι εγώ
γίνομαι ήδη σπονδή και ο καιρός της αναχωρήσεώς μου έφθασε. Τον αγώνα τον καλόν
ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα· του λοιπού μένει εις εμέ
ο της δικαιοσύνης στέφανος, τον οποίον ο Κύριος θέλει μοι αποδώσει εν εκείνη τη
ημέρα, ο δίκαιος κριτής, και ου μόνον εις εμέ, αλλά και εις πάντας όσοι
επιποθούσι την επιφάνειαν αυτού» (Β'
Τιμ.δ:6-8).
Πρέπει να υπακούμε, είτε βλέπουμε
τον λόγο είτε όχι · Γιατί ο Θεός ξέρει καλύτερα.
Η πιο αληθινή ελευθερία
διασφαλίζεται από την σιωπηρή υπακοή.
Όσοι δηλώνουν ελεύθεροι με την
έννοια ότι είναι ανώτεροι από το νόμο, γίνονται σκλάβοι της αμαρτίας.
Τηρώντας τους κανόνες βρίσκουμε το
μέγιστο πεδίο για την ανάπτυξη της ατομικότητάς μας και τη βελτίωση και ανύψωση
όλων των φυσικών δυνάμεών μας.
Ανεβαίνουν ψηλότερα, ενεργούν με
μεγαλύτερο σθένος, κινούνται με μεγαλύτερη ελευθερία, όσοι υπόκεινται πλήρως
στους περιορισμούς του νόμου.
Η αφοσίωση ανυψώνεται. Εξοργιζόμαστε
και επιδεινώνουμε τα πράγματα όταν ακολουθούμε το δικό μας καπρίτσιο, γιατί η
παράνομη ελευθερία είναι ουσιαστικά εξευτελιστική.
Η ελευθερία που προέρχεται από την
παραβίαση του νόμου, είναι μια ελευθερία που αντί να διασφαλίζει την ευημερία
και την ανύψωση, προσεγγίζει την υποβάθμιση και τον θάνατο.
