Η γνώση του Θεού απωθήθηκε με πείσμα,
από αμαρτωλούς ανθρώπους, κάθε φυλής και κάθε πολιτισμού. Αλλά, εξακολουθεί να
παραμονεύει κάπου στο βάθος, μια συγκεχυμένη, αμαυρωμένη εικόνα.
Όποτε βλέπω την εφαρμογή της θρησκείας
σε ολόκληρο τον κόσμο, εντυπωσιάζομαι από το παράξενο κράμα σωστού και λάθους
που βρίσκει κανείς διάχυτο παντού. Δεν συμβαίνει να είναι τα πάντα, σε όλες τις
άλλες θρησκείες, εντελώς λάθος. Η Βουδιστική ηθική, είναι κάτι με το οποίο θα
συμφωνούσαμε. Εντούτοις, θα αισθανόμασταν μάλλον άβολα αν θα φτάναμε στο
ερώτημα, πώς μπορεί να επιτευχθεί αυτό το πρότυπο, ή ποια είναι τα κίνητρα για
να το βάλουμε σαν στόχο. Κατά τον ίδιο τρόπο, θα μπορούσαμε μέχρις ένα βαθμό να
συμφωνήσουμε με την άποψη του Μουσουλμάνου για την κόλαση. Αλλά, θα ήμασταν
μάλλον απρόθυμοι να δεχτούμε τον τρόπο που προτείνει για σωτηρία απ’ την
κόλαση.
Με άλλα λόγια, το δόγμα της πλήρους
διαφθοράς αφορά και τις θρησκείες του κόσμου, όπως και οτιδήποτε άλλο. Οι θρησκείες
περιέχουν αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε καλά ψήγματα ανακατεμένα με τα
κακά. Ακόμη και τα καλά ψήγματα όμως, έχουν αλλοιωθεί από τον αμαρτωλό τρόπο
σκέψης. Οι άνθρωποι που επιχειρηματολογούν υπέρ των άλλων θρησκειών πολλές
φορές έχουν δίκιο, όταν μας δείχνουν το κοινό έδαφος που έχουν οι άλλες
θρησκείες με τον Χριστιανισμό. Δυστυχώς, δεν τους αρέσει να ρωτάμε πως
εντάσσονται αυτά τα καλά στοιχεία μέσα στο συνολικό πλαίσιο της θρησκείας.
Αν πάμε πίσω στον Κάιν και στον Άβελ
για μια στιγμή, θα το δούμε αυτό να απεικονίζεται πολύ καθαρά. Και οι δύο
έφεραν προσφορά στον Κύριο, ούτε ο ένας ούτε ο άλλος διανοήθηκε να μπει στην
παρουσία του Θεού έτσι όπως ήταν. Αυτή η σκέψη ήταν σωστή. Είχαν συλλάβει μια
αλήθεια που υπήρξε πολύ σημαντική από την ημέρα που έκλεισε η πύλη του Κήπου
της Εδέμ. Όταν ο Αδάμ ζούσε εκεί μέσα, δεν έφερνε προσφορά, όταν ερχόταν για να
έχει επικοινωνία με τον Θεό. Δεν υπήρχε ανάγκη, γιατί δεν υπήρχε ενοχή μέσα
στην καρδιά του, ούτε αμαρτία για να διεγείρει την οργή του Θεού.
Από τότε όμως που κλείστηκε η πύλη του
Κήπου της Εδέμ από την αμαρτία μας, και οι άνθρωποι δεν μπορούν πια να έρθουν
στον Θεό έτσι όπως είναι - χρειάζεται να δοθεί κάποια θυσία. Ο Κάιν και ο Άβελ
το κατάλαβαν αυτό, όπως κάνουν και οι περισσότεροι από τους θρησκευόμενους
ανθρώπους σε όλο τον κόσμο σήμερα. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν
το δόγμα του εξιλασμού, ξέρουν όμως ότι δεν μπορούν να έρθουν στον Θεό έτσι
όπως είναι. Έτσι, βρίσκουμε τις θρησκείες του κόσμου να μπαίνουν με
λεπτομέρειες σε όλων των ειδών τις προσφορές, σε κοπιαστικά προσκυνήματα ή σε
πολυδάπανες θυσίες ζώων.
Είναι, βέβαια, μια βαθιά αλήθεια ότι η
οργή του Θεού πρέπει να εξιλεωθεί προκειμένου να μπορέσουν οι άνθρωποι να απολαύσουν
την παρουσία Του. Το ερώτημα όμως που πρέπει να απαντήσουμε είναι: «Πώς
εξιλεώνεται η οργή του Θεού;». Η Χριστιανική απάντηση είναι ότι χωρίς να χυθεί
αίμα δεν γίνεται άφεση [αμαρτιών] (Εβρ.θ:22), και ότι το μόνο χυμένο αίμα που αντιμετωπίζει
αποτελεσματικά το πρόβλημα είναι το αίμα του Ιησού του Σωτήρα μας. Οι θυσίες
της Παλαιάς Διαθήκης ήταν μια εικόνα αυτού του γεγονότος.
Όταν κοιτάξουμε την ιστορία του Κάιν
και του Άβελ, βρίσκουμε ότι, ο Κύριος αποδέχθηκε το αρνί που έφερε ο Άβελ, ενώ απέρριψε
τους καρπούς που πρόσφερε ο Κάιν. Δεν ξέρω πως διαβεβαίωσε ο Θεός τον Άβελ ότι
η θυσία του είχε γίνει δεκτή, αλλά το έκανε. Επίσης ειδοποίησε τον Κάιν ότι δεν
είχε γίνει δεκτός. Με άλλα λόγια ο Κάιν ήξερε ότι έπρεπε να φέρει κάποια θυσία,
αλλά η θυσία που έφερε δεν του εξασφάλισε την ειρήνη με τον Θεό.
Η Καινή Διαθήκη, υπενθυμίζοντας στους
Ισραηλίτες Χριστιανούς των πρωτοχριστιανικών χρόνων τη θρησκευτική τους προϊστορία,
γράφει: «Και πας μεν ιερεύς ίσταται καθ'
ημέραν λειτουργών και τας αυτάς πολλάκις προσφέρων θυσίας, αίτινες ποτέ δεν
δύνανται να αφαιρέσωσιν αμαρτίας» (Εβρ.ι:11). Και, αυτό που ίσχυε για τις
Ιουδαϊκές θυσίες ισχύει και για τις θυσίες των άλλων θρησκειών, αν και σ’ αύτη
την περίπτωση το πράγμα είναι πιο θολό και συγκεχυμένο. Δείχνουν την ανάγκη του
τέλειου Σωτήρα και της δικής Του θυσίας για την αμαρτία. Αλλά, δεν αφαιρούν τις
αμαρτίες αυτές οι ίδιες, ούτε και θα μπορούσαν ποτέ να τις αφαιρέσουν.
Ο Κάιν είχε δίκιο στο ότι έπρεπε να
έρθει προσφέροντας θυσία, αλλά έκανε λάθος ως προς το είδος της θυσίας που
χρειαζόταν.
Πολλές από τις θυσίες που προσφέρονται
ανά τον κόσμο, δεν προσφέρονται στον Θεό. Είναι μάλλον απόπειρες να
εξευμενιστούν πνεύματα που έχουν εξοργιστεί. Στη φυλή Σαγάδα στις Βόρειες
Φιλιππίνες, κατά την επιθανάτια αρρώστια και μετά τον θάνατο κάποιου ενηλίκου
θυσιάζονται μέχρι δεκαοχτώ γουρούνια και ένδεκα κοτόπουλα. Δίνεται μέγιστη
προσοχή στο να ικανοποιηθούν τα πνεύματα των προγόνων. Η Ταϊλάνδη μπορεί να ορθοποδήσει
οικονομικά αν οι άνθρωποι σταματήσουν να ξοδεύουν τόσα πολλά σε προσφορές στα
πνεύματα και σε θυσίες εξευμενισμού.
Κάτι άλλο που πρέπει να σημειωθεί για
την πρώτη «άλλη θρησκεία» που εμφανίζεται στη Βίβλο, είναι ότι δεν άλλαξε τη
ζωή του Κάιν. Πολλές φορές μας λένε ότι οι άνθρωποι λατρεύουν, τον Θεό με τον
τρόπο που τους βολεύει περισσότερο. «Αν τους βολεύει να προσεύχονται μπροστά σ’
ένα μεγάλο άγαλμα, ποιος είμαι εγώ που θα τους πω ότι κακώς κάνουν έτσι;».
Ο Θεός, όμως, δεν βλέπει τα πράγματα μ’
αυτό το μάτι. Όταν οι Ισραηλίτες έφτιαξαν το χρυσό μοσχάρι στην έρημο,
υιοθετούσαν ένα στοιχείο της θρησκείας του Βάαλ που έβρισκε απήχηση μέσα τους.
Εξακολουθούσαν, όμως, να ισχυρίζονται ότι λάτρευαν τον Γιάχβε, τον Κύριο. Όταν
έφεραν το χρυσό μοσχάρι στον Ααρών, εκείνος τους παρότρυνε να το χρησιμοποιήσουν
για μια «γιορτή για τον Κύριο» (Έξοδος λβ:5). Θα μπορούσε να λεχθεί ότι αυτό το
πιο χειροπιαστό σύμβολο του Θεού το έβρισκαν βοηθητικό για τη λατρεία τους, ότι
ήταν απλοί άνθρωποι, που δεν μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα με τη λατρεία ενός
αόρατου Θεού. Το μοσχάρι, όμως, ήταν δάνειο απ’ τον Βααλισμό, και μαζί του
ήρθαν και οι λατρευτικές εκδηλώσεις προς τη θεά της γονιμότητας. Η γιορτή τους
για τον Κύριο μετατράπηκε σε όργιο οινοποσίας και σεξ (Έξοδος λβ:6). Ο Μωυσής,
ο φίλος του Θεού, που πραγματικά είδε την αντίδραση του Θεού απέναντι σε όλα
αυτά, έγινε έξω φρενών. Η ερώτηση δεν είναι: «Αρέσει στους ανθρώπους;».
Αντίθετα, είναι; «Ευχαριστιέται ο Θεός μ’ αυτό;». Και, σ’ αυτή την περίπτωση, ο
Θεός δεν ήταν ευχαριστημένος. Είπε ότι «θέλει
εξαφθή η οργή μου εναντίον αυτών και θέλω εξολοθρεύσει αυτούς»! Η θρησκεία
τους δεν ευαρέστησε τον Θεό, αντίθετα εξήφθη η οργή Του εναντίον τους. Έχουμε
την τάση να αισθανόμαστε ότι αυτό το είδος της έλλειψης ανεκτικότητας από
μέρους του Θεού μας κάθεται στο λαιμό. Γιατί να μην πάρουν οι άνθρωποι το
καλύτερο απ’ όλες τις θρησκείες που βρίσκουν μπροστά τους; Γιατί να μην είναι ελεύθεροι
να διαλέξουν και να κρατήσουν πράγματα που τα βρίσκουν βοηθητικά;
Συνεχίζεται
