Ο Ιησούς, ασφαλώς, δεν θεωρούσε
την εξιστόρηση του κήπου της Εδέμ ότι είναι κάποιο παραμύθι της γιαγιάς!
Αντίθετα, υποστήριξε ότι αυτά που μαθαίνουμε απ’ αυτή την εξιστόρηση για το πως
είναι πλασμένοι οι άνθρωποι, εξακολουθούν να ισχύουν και σήμερα, (Ματθ.ιθ:4-6).
Ο Ιησούς, αλλά και όλοι οι
συγγραφείς της Καινής Διαθήκης, δίδαξαν ότι ο Αδάμ δεν ήταν απλά ένα πρότυπο
του μέσου Δυτικού Χριστιανού. Ήταν «ο πρώτος άνθρωπος», και «ξέπεσε» σαν
πατέρας της ανθρώπινης φυλής (Ρωμ.ε:12 και Α' Κορ.ιε:45,49). Όταν ο Αδάμ
παράκουσε στο Θεό, λέρωσε τα πράγματα για όλους αυτούς που θα ακολουθούσαν.
Τα παιδιά, συνήθως, κληρονομούν
τα χαρακτηριστικά των γονιών τους! Δεν είναι ανάγκη να κατανοήσουμε όλα τα
μυστήρια για το τι ακριβώς κληρονομούμε από τα χρωματοσώματα των γονιών μας ή
τι παίρνουμε από το περιβάλλον όπου ζούμε, προκειμένου να καταλήξουμε στο
συμπέρασμα ότι κανένας απ’ όσους γεννήθηκαν μετά τον Αδάμ, δεν έχει έρθει στον
κόσμο χωρίς να είναι προγραμματισμένος. Όλοι μας ξεκινούμε στραβωμένοι, με
πολλά πράγματα να μας παροτρύνουν και να μας ενθαρρύνουν προς την αμαρτωλή
κατεύθυνση. Το πρόβλημα είναι η καταγωγή μας από τον Αδάμ. Έτσι, πρέπει να
πούμε ότι ο κάθε άνθρωπος εδώ στη χώρα μας κατάγεται από τον Αδάμ και είναι
δέσμιος των συνεπειών της Πτώσης - αλλά αυτό αληθεύει και για κάθε άλλον
άνθρωπο, σε οποιαδήποτε άλλη χώρα.
Έτσι, έχει δίκιο κάποιος να
σκέφτεται ότι υπό μία έννοια, ο Αδάμ είναι ακριβώς σαν κι αυτόν. Αυτό, όμως,
είναι σωστό μόνο αν δεν το περιορίσει στον εαυτό του. Ο Αδάμ είναι ακριβώς όπως
κάθε άλλος άνθρωπος στην κατάσταση της πτώσης του.
Όταν καταλάβει κανείς αυτό το
πράγμα, θα μπορέσει να εκτιμήσει τη σημασία των τριών πρώτων κεφαλαίων της
Βίβλου. Μας δίνουν μία περίληψη του τι αξία εννοείται ότι έχουν οι άνθρωποι.
Μας δείχνουν ακόμη τι στραβό έχουν οι άνθρωποι, βαθιά, στη βάση των θεμελίων
τους.
Και τώρα, μπορούμε ίσως να
κοιτάξουμε αυτά τα κεφάλαια από τη σκοπιά του προβλήματος μας - ποια δηλαδή θα
είναι η μοίρα των μη Χριστιανών.
Ο Θεός έπλασε τους ανθρώπους με
τέτοιο τρόπο ώστε να έχουν μία ιδιαίτερη αξία – «κατ’ εικόνα Θεού». Σε ολόκληρο
τον κόσμο, όμως, οι άνθρωποι έχουν χάσει την αίσθηση αυτής της αξίας.
Σ’ ένα σιδηροδρομικό δυστύχημα
στην Ινδία, χιλιάδες άνθρωποι πνίγηκαν. Οι εφημερίδες έγραψαν ότι μια αγελάδα
στεκόταν πάνω στις γραμμές. Ο Ινδουιστής μηχανοδηγός προφανώς έδωσε μεγαλύτερη
αξία στη ζωή μιας αγελάδας απ’ ότι στην επιβίωση ενός ολόκληρου τραίνου γεμάτου
με ανθρώπους. Και όμως, οι άνθρωποι είναι που πλάστηκαν κατ’ εικόνα του Θεού,
όχι οι αγελάδες.
Άκουσα πρόσφατα για ένα ζευγάρι
στην Αγγλία, που ξήλωσε από το σπίτι της ηλικιωμένης μητέρας του οτιδήποτε είχε
αξία. Μετά την πέταξαν σε ένα γηροκομείο και της είπαν ότι έλπιζαν να μη ζήσει
για πολύ. Χρειάζονταν τα λεφτά της!
Πόσο χαμένος τόπος είναι αυτός ο
κόσμος! Πού είναι η ιδιαίτερη αξία του κάθε ατόμου; Ο Θεός έπλασε τον κάθε
άνθρωπο για να είναι πολύτιμος, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο αυτό το αίσθημα της
αξίας έχει χαθεί.
Εκείνο που δείχνει, ίσως
περισσότερο από κάθε τι άλλο, την πραγματική αξία των ανθρώπων είναι ότι έχουμε
πλαστεί για μια ιδιαίτερη σχέση με τον Θεό. Ο Αδάμ είχε δημιουργηθεί για να
βγαίνει σε περιπάτους μαζί με τον Θεό του, να κάνει συντροφιά μαζί Του, να
δουλεύει μαζί Του, να υποτάξει το περιβάλλον μαζί Του, να έχει σχέσεις με τους όμοιούς
του μαζί Του. (Γέν.β:15,18-23 και γ:8). Το σχέδιο ήταν να απολαύσει ο άνθρωπος
τη ζωή στην πληρότητά της μαζί με τον Θεό.
Εφόσον οι άνθρωποι είναι
σχεδιασμένοι από τη δημιουργία τους να έχουν σχέση με τον ίδιο τον Θεό,
ελάχιστη απορία θα πρέπει να μας δημιουργεί το γεγονός ότι σε ολόκληρο τον
κόσμο βρίσκουμε ανθρώπους που, μερικές φορές με το δικό τους μυαλό, τις πιο
πολλές φορές με λάθος καθοδήγηση, ψάχνουν μια σχέση με τον Θεό. Δεν είναι ότι
την επιδιώκουν, επειδή είναι ανεπαρκείς, όπως θα υποστήριζαν κάποιοι οπαδοί του
Φρόιντ. Η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι είναι ανεπαρκείς αν δεν έχουν σχέση με
τον Θεό. Ένα αυτοκίνητο με άδειο ντεπόζιτο βενζίνης μπορεί να γίνει ενδιαφέρον
μουσειακό έκθεμα, αλλά δεν θα πραγματοποιήσει το σκοπό για τον οποίο κατασκευάστηκε.
Οι άνθρωποι πολλές φορές ζουν ενδιαφέρουσα ζωή χωρίς τον Θεό. Μερικοί απ’
αυτούς βρίσκουν και μια θέση στα βιβλία της ιστορίας. Κανένας, όμως, δεν μπορεί
να εκπληρώσει τον πραγματικό σκοπό της ζωής του αν δεν έχει πληρωθεί με το
Πνεύμα του Θεού.
Από τη Γένεση είναι ξεκάθαρο ότι
όλοι οι άλλοι σκοποί που έχει ο Θεός για τους ανθρώπους πρέπει να πηγάσουν απ’
αυτή τη θεμελιώδη σχέση μαζί Του. Και, αν οι περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο
βρίσκονται σε έχθρα με τον Θεό, είναι καταδικασμένοι να πάνε στραβά σε όλους
τους άλλους σκοπούς τους, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο.
Για παράδειγμα, ο Θεός έχει
πλάσει τους ανθρώπους για να έχουν εργασία, που θα τους δίνει την ικανοποίηση
και νόημα μαζί Του! (Γέν.β:15).
Ο Θεός της Βίβλου δεν είναι
κάποιος παθητικός τεμπέλης. Είναι Θεός που δουλεύει! (Ιωάν.ε:17). Έτσι, οι
άνθρωποι που δεν έχουν τίποτε να κάνουν και δεν έχουν σκοπό στη ζωή τους χάνουν
κάτι από την ιδιαίτερη ανθρώπινη αξία τους. Αυτό το πράγμα είναι ιδιαίτερα
συγκινητικό, όταν αναλογιστούμε την κατάσταση της χώρας μας και τους χιλιάδες
ανέργους.
Μερικοί μιλούν για τη δουλειά,
σαν να ήταν μια κατάρα, που πρέπει να την αποφύγουμε με κάθε θυσία.
Είμαστε πλασμένοι για την
αξιοπρέπεια της εργασίας. Ακόμα και οι άνθρωποι που θάβουν τα σκουπίδια στους
σκουπιδότοπους έχουν μια αξιοπρέπεια (και ακόμη, και μια αξιόλογη οικολογική
συνεισφορά), που σ’ εμάς πολλές φορές καταρρακώνεται τραγικά στις παθητικές
ουρές μπροστά στα ταμεία ανεργίας. Αυτοί οι άνθρωποι κάνουν μια δουλειά με
νόημα - ακόμη κι αν είναι μες στη βρωμιά και έχουν μακρύ ωράριο με μικρό
μεροκάματο.
Αλλά, μ’ αυτό το σχεδόν παγκόσμιο
πρόβλημα της ανεργίας, ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι αναρωτιούνται για ποιο
σκοπό επιτέλους ζουν. Μοιάζει να υπάρχει πολύ λίγο νόημα στη ζωή, και τίποτε
που να έχει μεγάλη αξία για να το κάνεις. Κι αυτό το αίσθημα της ζωής χωρίς
νόημα δεν το συναντούμε μόνο ανάμεσα στους άνεργους. Οι άνθρωποι που έχουν
δουλειά, αλλά δεν έχουν ζωντανή σχέση με τον Θεό, συχνά νοιώθουν αυτό το ίδιο
αίσθημα της άσκοπης ζωής.
Οποιαδήποτε κι αν είναι η δουλειά
μας, υπάρχει μια τεράστια διαφορά όταν είμαστε σίγουροι ότι κάνουμε τη δουλειά
που μας ταιριάζει, και την κάνουμε μαζί με τον Θεό που μας έπλασε.
Θυμάσαι τον ενθουσιασμό σου τότε
που ανακάλυψες για πρώτη φορά το Εφεσ.β:10; Ο Θεός έχει ένα έργο για σένα -
συγκεκριμένα σχέδια για τη ζωή σου. Σε έκανε Χριστιανό για να μην αποτύχεις στο
σχέδιο Του, στην καλύτερη δουλειά που προορίζει για σένα.
Όταν ήρθε η ώρα να τελειώσεις το
σχολείο, θυμάσαι, που προσευχήθηκες; Ποιο ήταν το έργο που προόριζε ο Θεός για
σένα; Έλεγες ότι ποτέ δεν θα πήγαινες να προσκολληθείς σε κάποιο έργο αν δεν
ήσουν σίγουρος ότι είναι αυτό που προορίζει ο Θεός για σένα.
Τόσο μεγάλη διαφορά δημιουργεί το
να ζεις μαζί με τον Κύριο και να εργάζεσαι για Εκείνον.
Οι περισσότεροι όμως άνθρωποι που
βλέπεις στην καθημερινή ζωή ή στην τηλεόραση δεν ζουν μαζί με τον Κύριο, δεν
δουλεύουν μαζί Του, και δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για ποιο λόγο βρίσκονται
εδώ πέρα. Αυτό είναι ένα από τα πολλά που συνθέτουν το να είσαι χαμένος.
Σκέψου όλες αυτές τις
σπαταλημένες ζωές. Μ’ αυτό το δεδομένο, εξακολουθεί να σου φαίνεται παράξενο
ότι μία από τις εικόνες που δίνει η Καινή Διαθήκη για την κόλαση είναι η εικόνα
ενός φλεγόμενου σκουπιδότοπου;
