Αν κοιτάξει κανείς περισσότερο
στη διδασκαλία του Ιησού, δεν μπορεί να ξεφύγει από το γεγονός ότι ο ίδιος
δίδαξε πως η κόλαση είναι ένα φρικτό ενδεχόμενο που δεν επιδέχεται επανόρθωση.
Εβρ.θ:27 Και καθώς είναι
αποφασισμένον εις τους ανθρώπους άπαξ να αποθάνωσι, μετά δε τούτο είναι κρίσις,
Ο ίδιος ο Ιησούς υποστήριξε ότι ο
θάνατος βάζει τέλος στις ευκαιρίες να τακτοποιηθεί κανείς με τον Θεό. Αυτό
φαίνεται πολύ παραστατικά στην παραβολή του πλούσιου και του Λαζάρου, στο Λουκ.ις:19-31.
Στην παραβολή ο Ιησούς μιλάει για κάποιον πλούσιο άνθρωπο που πέθανε, και στον
τόπο των νεκρών βασανιζόταν και «εν τη
φλογί ταύτη». Μίλησε ακόμη και για έναν φτωχό ζητιάνο, τον Λάζαρο, που με
τον θάνατο του μπήκε στη μακαριότητα των ανθρώπων του Θεού. Η παραβολή δεν μας
λέει για ποια αιτία πήγε ο ένας ή ο άλλος στον αντίστοιχο προορισμό. Εντούτοις,
ο πλούσιος διαπίστωσε ότι εάν τα μέλη της οικογένειάς του δεν μετανοούσαν για
τις αμαρτίες τους θα κατέληγαν όπως και ο ίδιος, πράγμα που δείχνει ότι κανένας
δεν πηγαίνει στον ουρανό παρά μόνο εάν τακτοποιηθεί η αμαρτία του. Και αυτό
συμφωνεί με την υπόλοιπη διδασκαλία της Γραφής.
Επιπλέον, σ’ αυτή την παραβολή ο
Ιησούς μπήκε σε συνταρακτικές λεπτομέρειες σχετικές με την κατάσταση του
χαμένου ανθρώπου. Εξήγησε ότι ανάμεσα στους χαμένους και τους σωσμένους «χάσμα μέγα είναι εστηριγμένον, ώστε οι
θέλοντες να διαβώσιν εντεύθεν προς εσάς να μη δύνανται, μηδέ οι εκείθεν να
διαπερώσι προς υμάς» (Λουκ.ις:26). Μια τέτοια φράση απ’ το στόμα του
Χριστού θα ήταν χωρίς νόημα, εκτός εάν ήθελε να καταλάβουν οι ακροατές Του
αρκετά καθαρά ότι δεν υπήρχε δεύτερη ευκαιρία μετά τον θάνατο. Δεν υπάρχει η
ιδέα του μεταβατικού σταδίου, στο οποίο παραμένεις στην κόλαση και σώζεσαι πριν
πας στον παράδεισο. Δεν υπάρχει το δόγμα του καθαρτηρίου. Όσοι πεθαίνουν χωρίς
Σωτήρα από την αμαρτία, πεθαίνουν μέσα στις αμαρτίες τους, και είναι
τρομακτικά, χωρίς επανόρθωση, χαμένοι.
Εμείς που χαιρόμαστε με τις
όμορφες προσκλήσεις του Ιησού να έρθουν όλοι οι άνθρωποι σ’ Εκείνον, φυσικά το
βρίσκουμε δύσκολο να Τον φανταστούμε ποτέ να λέει σε κάποιον «Φύγε». Αλλά στην
πραγματικότητα ο Ιησούς μας λέει ότι στην κρίση οπωσδήποτε θα μιλήσει με τέτοιο
τρόπο.
Στην Επί του Όρους Ομιλία είπε
ότι εκείνη την ώρα θα πει «Ποτέ δεν σας γνώρισα. Φύγετε από Μένα, οι
εργαζόμενοι την ανομία». Αυτό θα το πει ακόμη και σε ανθρώπους που Τον ονόμαζαν
Κύριο, χωρίς όμως στην πραγματικότητα να έχουν μια προσωπική σχέση μαζί Του που
θα άλλαζε τη ζωή τους (Ματθ.ζ:21-23).
Μια μέρα, καθώς περνούσε από
πόλεις και χωριά και δίδασκε, Τον ρώτησαν ποιοι θα είναι εκείνοι που θα σωθούν.
Και πάλι τους είπε ότι θα υπάρξουν κάποιοι στους οποίους θα πει με σοβαρότητα: «Σας λέγω, δεν σας εξεύρω πόθεν είσθε· φύγετε
απ' εμού πάντες οι εργάται της αδικίας»! και τους προειδοποίησε ότι αυτοί
που θα τους έλεγε «φύγετε», θα κατέληγαν εκεί που θα είναι «ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων»
(Λουκ.ιγ:27,28). Ο απέραντος τρόμος της καταδίκης σ’ αυτή την περίπτωση
φαίνεται από την μεγάλη λύπη και τις τύψεις που θα αισθάνονται όσοι θα
τιμωρηθούν μ’ αυτό τον τρόπο.
Ίσως η πιο Γραφική και κατά
κάποιο τρόπο αηδιαστική λέξη που χρησιμοποίησε ο Χριστός για να μεταφέρει την
ιδέα Του για την κόλαση ήταν η λέξη «γέεννα».
Η γέεννα ήταν ο σκουπιδότοπος έξω από την Ιερουσαλήμ. Υπήρχαν πάντοτε εκεί σκουπίδια
που έκαιγαν, και άφθονη βρώμα για να παχαίνει τα σκουλήκια. Ο Χριστός μίλησε
για τον Θεό που ρίχνει τους ανθρώπους στον σκουπιδότοπο. Η εικόνα είναι στο
έπακρο αποκρουστική: άνθρωποι να ρίχνονται στη κόλαση, όπου «ο σκώληξ αυτών δεν τελευτά και το πυρ δεν
σβύνεται» (Μαρκ.θ:47-48). Αλλά αντί να πει στους ανθρώπους να μην το
πιστέψουν, τους προειδοποίησε ότι οποιαδήποτε θυσία άξιζε τον κόπο (ακόμη και ο
σωματικός ακρωτηριασμός!) προκειμένου να αποφύγουν το ενδεχόμενο.
Την ίδια εικόνα την συναντούμε
και σε μία από τις ελάχιστες αναφορές της Παλαιάς Διαθήκης για την κόλαση. Το
τελευταίο εδάφιο του βιβλίου του Ησαΐα μιλάει για εκείνους που πήγαν στην
καταστροφή, εκεί όπου «ο σκώληξ αυτών δεν
θέλει τελευτήσει και το πυρ αυτών δεν θέλει σβεσθή· και θέλουσιν είσθαι
βδέλυγμα εις πάσαν σάρκα» (Ησ.ξς:24). Αυτό το κεφάλαιο όμως είναι εκείνο
όπου ο Θεός μιλάει για το σχέδιο Του να έρθει και να συγκεντρώσει όλα τα έθνη
και τις γλώσσες στην παρουσία Του. Επειδή ο Θεός ξέρει τι πει κόλαση, συνιστά
την ιεραποστολή. Επειδή ο Ιησούς ήξερε τι θα πει κόλαση, γι’ αυτό ήρθε να μας
σώσει.
Υπάρχουν πολλά μέρη του κόσμου
όπου είναι πολύ επικίνδυνο να γίνει κανείς Χριστιανός. Πριν από μερικά χρόνια
κάποιος Ινδονήσιος ευαγγελιστής ονόματι Οκταβιανός, έκανε μια ιεραποστολική
εξόρμηση στους Μουσουλμάνους της Νότιας Ταϊλάνδης. Τους προειδοποιούσε πως αν
θα έρχονταν στον Χριστό, ίσως να χρειαζόταν να πεθάνουν γι’ αυτή την απόφασή
τους. Παρόλα αυτά τους παρότρυνε να έρθουν στον Χριστό. Αυτό είναι απόλυτα
συνεπές με τη διδασκαλία του Ιησού. Είναι καλύτερα να πεθάνεις για τον Χριστό, παρά
να πεθάνεις χωρίς τον Χριστό. Ο Ιησούς το διατύπωσε με τα λόγια «Λέγω δε προς εσάς τους φίλους μου· Μη
φοβηθήτε από των αποκτεινόντων το σώμα και μετά ταύτα μη δυναμένων περισσότερόν
τι να πράξωσι. Θέλω δε σας δείξει ποίον να φοβηθήτε· Φοβήθητε εκείνον, όστις
αφού αποκτείνη, έχει εξουσίαν να ρίψη εις την γέενναν· ναι, σας λέγω, τούτον
φοβήθητε» (Λουκ.ιβ:4-5). Το μόνο που μπορούν να σας κάνουν είναι να σας
σκοτώσουν, είπε ο Χριστός σ’ εκείνους που φοβόνταν ότι μπορεί να κοστίσει πολύ
ακριβά το να γίνει κανείς Χριστιανός. Ο Χριστιανός που δολοφονείται πηγαίνει
μαζί με τον Χριστό.
Ο Ιησούς είπε στους φίλους Του
ότι όταν θα τους σκότωναν οι άνθρωποι, αυτό ήταν όλο κι όλο που μπορούσαν να κάνουν,
γιατί ο θάνατος δεν χωρίζει τον πιστό από τον Σωτήρα του. Αλλά αν αυτό είναι
αλήθεια, πρέπει να αντιμετωπίσουμε και την προειδοποίηση που συνοδεύει την
παραγγελία. Πρέπει να φοβηθούμε Εκείνον που έχει την εξουσία να πετάξει στην
κόλαση.
Συχνά, οι άνθρωποι δεν γίνονται
Χριστιανοί γιατί φοβούνται τι θα πάθουν αν θα γίνουν. Ο Ιησούς ποτέ δεν υποστήριξε
ότι εκείνοι που θα Τον ακολουθήσουν δεν θα έχουν προβλήματα. Αντίθετα, τους
προειδοποίησε ότι θα μπορούσαν κάλλιστα να περάσουν πολύ δύσκολες ώρες. Αλλά
ήταν απόλυτος στο ότι όσοι μετρούν το κόστος θα πρέπει να εξετάσουν πάρα πολύ
σοβαρά τις συνέπειες του αντίθετου της μετάνοιας ενδεχομένου.
Σε μία περίσταση, όταν μιλούσε σ’
ένα πλήθος περίεργο αλλά όχι αφιερωμένο, ο Ιησούς τους προειδοποίησε ότι δεν
Τον ενδιέφερε η χαμηλού κόστους μαθητεία. Έπρεπε να λογαριάσουν το κόστος να
Τον ακολουθήσουν κανονικά, ή ας μην Τον ακολουθούσουν καθόλου. Αλλά προχώρησε
και παραπέρα, στο να πει ότι έπρεπε ακόμη να μετρήσουν και το κόστος που θα
είχε να πολεμήσουν με τον Θεό. Όταν διαπιστώνεις ότι ο εχθρός στον οποίο
επιτίθεσαι είναι σίγουρο ότι στο τέλος θα νικήσει, κάνεις κάθε προσπάθεια για
να εξασφαλίσεις συμφωνία ειρήνης (Λουκ.ιδ:28-32).
Ο σκουπιδότοπος είναι φοβερό
μέρος για να καταλήξει κάποιος άνθρωπος, ένα μέρος που πρέπει με κάθε θυσία να αποφευχθεί.
Και η δεδηλωμένη αποστολή του Ιησού ήταν να σώσει ανθρώπους από έναν τέτοιο
φρικτό προορισμό. Αλλά αυτή η ιδέα της κόλασης ως σκουπιδότοπου μας μεταδίδει
και μια άλλη έννοια που είναι εξίσου τραγική. Σημαίνει ότι ο Θεός θεωρεί όλους
εκείνους τους οποίους θα παραδώσει σ’ εκείνο τον τόπο σαν σκουπίδια. Αυτή την
απόφαση έχει ο Θεός για τις σπαταλημένες ζωές, τις ζωές που δεν ήταν σύμφωνες
με το θείο σχέδιο, τις ζωές που δεν υποτάχθηκαν στο θέλημα Του, ή στους τρόπους
Του, τις ζωές τις αμαρτωλές, τις ασεβείς, χωρίς Θεό. Σκουπίδια.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Θεός
έχει θέσει τη μέγιστη αξία στο να ξανακερδίσει τις ζωές που αξίζουν για τα
σκουπίδια. Έθεσε την αξία της ζωής του μονογενή Του Γιου, σε αντίκρισμα της
αξίας κάθε χαμένου ανθρώπου που θα σωθεί ανά τους αιώνες.
Ασφαλώς ο Ιησούς δεν είναι
εκδικητικός, δεν θέλει τον θάνατο του αμαρτωλού. Αυτός είναι ο λόγος που
επέπληξε τόσο έντονα τους "υιούς της βροντής" για την επιθυμία τους
να πουν να κατέβει φωτιά από τον ουρανό. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι
προσποιήθηκε πως η κόλαση δεν υπάρχει, ή ότι αρνήθηκε να μιλήσει γι’ αυτήν.
Ήταν ειλικρινής για το θέμα.
Προειδοποίησε γι’ αυτήν. Μίλησε γι’ αυτήν με φρικιαστικές εικόνες. Ίσως κάποιος
να αντιτίθεται στην ιδέα να τρομάξει κανείς τους ανθρώπους για να τους κάνει να
μπουν στη βασιλεία του Θεού, και ίσως είναι αλήθεια ότι ο φόβος δεν είναι ένα
από τα καλύτερα κίνητρα για να έρθει κανείς στον Χριστό. Αλλά και πάλι, ποιος
ήρθε ποτέ στον Χριστό με κάτι καλύτερο από κίνητρα μπερδεμένα από την αμαρτία;
Ο φόβος είναι ένα απόλυτα έγκυρο ερέθισμα για να έρθει κανείς στον Χριστό. Οι
άνθρωποι βρίσκονται σε κίνδυνο. Οι άνθρωποι είναι χαμένοι. Είναι δέσμιοι για
την κόλαση.
Ο Ιησούς δεν φοβήθηκε να
προειδοποιήσει για τον κίνδυνο. Το κήρυγμά Του έκανε τους ανθρώπους να χάνουν
τον ύπνο τους το βράδυ, να ξαγρυπνούν και να σκέφτονται!
Πολύ συχνά, στη σημερινή μας
διακήρυξη του Ευαγγελίου, το μήνυμα μοιάζει να είναι ότι ο Ιησούς είναι η
πνευματική ασπιρίνη για κάθε είδους πνευματικό ή συναισθηματικό πονοκέφαλο που
τυχόν αισθάνεται κάποιος. Δεν είναι καθόλου παράξενο που αυτό το αναιμικό
ευαγγέλιο απέτυχε να δημιουργήσει μια ανδρωμένη εκκλησία. Ο Θεός της Βίβλου
είναι αυστηρός, άγιος, και απελπιστικά επικίνδυνος, παράλληλα με το ότι είναι
αγάπη και φιλεύσπλαχνος. Η ολοκληρωμένη εικόνα του Θεού μας είναι ότι συντρίβει
ανθρώπους και τους αναδημιουργεί. Έτσι δεν επιτρέπεται να μεταδίδουμε μόνο τα «όμορφα
κομμάτια», γιατί οι άνθρωποι θα σχηματίσουν την εντελώς λανθασμένη εικόνα και
θα νομίσουν ότι μπορούν να παίζουν με τον ίδιο τον Θεό.
Η αίσθηση του τρόμου της κόλασης
όχι μόνο θα διαμορφώσει το μήνυμά μας, αλλά και θα μας κινητοποιήσει από τα
βάθη της καρδιάς μας στον ευαγγελισμό. Όταν ο Ιούδας περιέγραφε τον ευαγγελισμό
σαν «άρπαγμα των ανθρώπων μέσα από τη φωτιά», έδειξε πόσο πραγματικά επείγον
είναι (Ιούδα 23).
Πιστεύω ότι αν ο Χριστός δεν είχε
αυτή την πεποίθηση για την αιώνια σημασία του Ευαγγελίου, θα μπορούσε εύκολα να
είχε περισπαστεί σε άλλα, σημαντικά μεν, αλλά δεύτερης προτεραιότητας
ενδιαφέροντα. Θα μπορούσε να απασχοληθεί με την υγεία και την τροφή, με την
πολιτική ελευθερία και την κοινωνική ευημερία. Το ενδιαφέρον Του όμως ήταν να
φέρει τα καλά νέα της σωτηρίας. Αυτό έχει την πρώτη προτεραιότητα, γιατί αυτό
έχει αιώνια σημασία για τους ακροατές.
Αν πιστεύεις στη φωτιά, δεν
μπορείς να θεωρείς ότι ο ευαγγελισμός είναι περιστασιακή επιλογή ή κάποιο χόμπι.
Είναι η υπ’ αριθμόν ένα προτεραιότητα.
