Ψαλμός ριθ:49-56
Το πρώτο εδάφιο του σημερινού αναγνώσματος μας, δείχνει
κάποιον που αληθινά έχει μαθητεύσει στον άγιο λόγο του Θεού. Ενώ στα εδάφια
42,43, έχουμε το «ελπίζω» και «ήλπισα» στο λόγο του Θεού και τούτο δείχνει μια
προσωπική ευλογημένη πείρα, στο εδ.49 έχουμε το «με ε- πήλπισας», που δείχνει
ότι ο Θεός έμαθε τον πιστό δούλο Του, να στηρίζεται στο λόγο Του. Είναι, ας το
ξαναπούμε, μια γλυκιά, καρποφόρος μαθητεία.
Τούτη η καθημερινή μαθητεία, έφερε στη ζωή του ψαλμωδού, δυο
αποτελέσματα:
1. Σε στιγμές αντιθέσεων και αντιξοοτήτων, τότε που
ο μη πιστός απελπίζεται και δεν έχει που να στηριχτεί, «εγώ από του Νόμου σου
δεν εξέκλινα» (51). Στήριγμά του υπήρξε ο αψευδής και αιώνιος λόγος του Θεού.
Πόσο πολύτιμο στήριγμα είναι τούτο, μπορούμε να το καταλάβουμε όταν δούμε και
διαπιστώσουμε, πόσο σαθρά, ετοιμόρροπα και αναξιόπιστα είναι τα όποια ανθρώπινα
στηρίγματα.
2. «Τα διατάγματά σου γίνανε σε με ψαλμωδίες» (54).
Αν το σημείο 1) μιλάει για νίκη, τούτο το σημείο 2) μιλάει για ιαχή θριάμβου. Ο
λόγος του Θεού γίνεται τραγούδι στον πιστό. Διαβάζει δηλαδή για την αγάπη του
Θεού, ακούει τις επαγγελίες και υποσχέσεις Του, προσέχει την αγιότητα των
εντολών Του και... ξεσπάει σε τραγούδι ύμνου και δοξολογίας. Βρίσκεται στον
«οίκο της παροικίας του» και κάνει τραγούδι και εμβατήριο πορείας του, τις
αλήθειες και τις επαγγελίες του θείου λόγου. Αλήθεια, ποιος θησαυρός ο λόγος
του Θεού!.. Πόσο, τον έχουμε εκτιμήσει;
