Πολλοί άνθρωποι σκέφτονται ότι, αν
υπάρχει κόλαση, τότε θα πάνε εκεί πολύ λίγοι άνθρωποι. Αγανακτούν ιδιαίτερα γι’
αυτά που λέει η Βίβλος. Λένε ότι είναι λάθος να κατακρίνουμε εκείνους που η
θρησκεία τους είναι πρωτόγονη και απλή. Στο κάτω-κάτω της γραφής, όλοι μας
ξεκινήσαμε σαν ανιμιστές. Απλά, μερικές κοινωνίες εξελίχθηκαν σε μια πιο ώριμη
πίστη σε έναν Θεό. Δεν μπορείς να κατηγορήσεις τους ανθρώπους για το ότι έχουν
πρωτόγονη θρησκεία, περισσότερο απ' ότι μπορείς για το ότι ζουν σε λασποκάλυβα
ή ότι φορούν κορδόνια με χάντρες.
Βασικά κινούμαστε όλοι προς την ίδια
κατεύθυνση. Γι’ αυτό, και ανώφελο είναι, και πραγματικά ανάγωγη συμπεριφορά, το
να προσπαθούμε να πείσουμε τους ανθρώπους ν’ αλλάξουν τη θρησκεία τους. Αν
θέλουμε να δείξουμε τον επιβαλλόμενο σεβασμό, τότε το ιεραποστολικό μας έργο
πρέπει να βοηθήσει τον καλό Μουσουλμάνο να γίνει καλύτερος Μουσουλμάνος και τον
καλό Ινδουιστή να γίνει καλύτερος Ινδουιστής.
Σε τελική ανάλυση, το πραγματικό
πρόβλημα του Χριστιανισμού είναι ότι τόσοι πολλοί, που αποκαλούν τους εαυτούς
τους Χριστιανούς, ούτε καταλαβαίνουν την ουσία της πίστης τους ούτε την
εφαρμόζουν. Αν αυτοί που αποκαλούν τους εαυτούς τους Χριστιανούς ακολουθούσαν
πραγματικά τη διδασκαλία του Ιησού, αυτό θα δημιουργούσε τεράστια διαφορά. Δεν
μπορεί να λεχθεί το ίδιο και για τον κατ’ όνομα Βουδιστή ή Μουσουλμάνο; Η ουσία
του πράγματος είναι τόσο καλύτερη από τις παραχαράξεις που με μισή καρδιά
εφαρμόζουν οι περισσότεροι άνθρωποι.
Πραγματικά, είναι ένα πολύ μεγάλο θέμα,
η αιώνια τύχη εκείνων που δεν είναι πραγματικοί Χριστιανοί. Πολλοί άνθρωποι
προσπαθούν και καταφέρνουν να σκουπίσουν τις αμφιβολίες τους και να τις
πετάξουν κάτω απ' το χαλί. Οι αμφιβολίες, όμως, πρέπει να αντιμετωπιστούν και
να τακτοποιηθούν, και όχι να αφεθούν να βρίσκουν τροφή και να πολλαπλασιάζονται
μέσα στο σκοτάδι. Και, εφόσον ο λόγος του Θεού έχει να πει πολλά για τις άλλες
θρησκείες και για εκείνους που με ειλικρίνεια τις εφαρμόζουν, είναι πολύ
σημαντικό να ενδιαφερθούμε, να διερευνήσουμε το θέμα πέρα για πέρα.
Το θέμα δεν είναι να αντιπαραθέτουμε
γνώμες ανθρώπων, αλλά να αποσαφηνίζουμε ποια είναι η γνώμη του Θεού. Αυτό που
νομίζω εγώ για τους ειδωλολάτρες δεν έχει σημασία, ούτε τόση δα. Εκείνο που
βαραίνει είναι τι λέει ο λόγος του Θεού. O πραγματικός Χριστιανός θα πρέπει να είναι έτοιμος να απορρίψει οποιαδήποτε
γνώμη, αν δεν συμφωνεί μ’ αυτά που λέει η Αγία Γραφή.
Είναι πράγματι πολύ ελκυστική η σκέψη
ότι η κόλαση θα είναι στο μεγαλύτερο μέρος της ακατοίκητη. Το πρόβλημα, όμως, είναι
ότι ο Ιησούς ποτέ δεν άφησε κάποια τέτοια εντύπωση. Αντίθετα, λέει:
«Εισέλθετε
διά της στενής πύλης· διότι πλατεία είναι η πύλη και ευρύχωρος η οδός η φέρουσα
εις την απώλειαν, και πολλοί είναι οι εισερχόμενοι δι' αυτής. Επειδή στενή
είναι η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν, και ολίγοι είναι οι
ευρίσκοντες αυτήν» (Ματθ.ζ:13-14).
Στο ίδιο κήρυγμά Του (στην επί του
Όρους Ομιλία) ο Χριστός είπε ότι την ημέρα της Κρίσης θα πει σε «πολλούς»: «ποτέ δεν σας εγνώρισα· φεύγετε απ' εμού οι
εργαζόμενοι την ανομίαν» (Ματθ.ζ:22-23). Ένα μεγάλο μέρος της αγωνίας και
στην Παλιά και στην Καινή Διαθήκη, σχετίζεται μ’ αυτή τη φοβερή απώλεια τόσων
πολλών ανθρώπων.
Είναι πράγματι πολύ συγκινητικό να
βλέπεις στις ταινίες του κινηματογράφου ανθρώπους να τελούν τα της θρησκείας
τους. Τόσο συχνά υπάρχει εκεί ένα συναίσθημα και μια ειλικρίνεια, που κάνει
κάποιες από τις δικές μας μορφές της αξιοπρεπούς, άψυχης, με μισή καρδιά
λατρείας να μοιάζουν σαν ξεφτισμένο, δεύτερο πράγμα. Πραγματικά, αισθάνομαι ότι
είναι μεγάλο σκάνδαλο το ότι ένα μεγάλο μέρος αυτού που υποτίθεται ότι είναι
Χριστιανική λατρεία, καταλήγει να γίνεται μια πανηγυρική διαφήμιση των άλλων
θρησκειών.
Το ερώτημα, όμως, δεν είναι κατά πόσον
μια ειλικρινής Βουδιστική αφιέρωση έχει περισσότερες πιθανότητες από τον κατ’ όνομα
Χριστιανισμό να σώσει έναν άνθρωπο. Η σωστή ερώτηση που πρέπει να κάνουμε
είναι: Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να τακτοποιηθεί στις σχέσεις του με τον Θεό;
Και, ποια είναι η λατρεία που δέχεται Εκείνος;
Η ιδέα ότι ο πρωτόγονος άνθρωπος είναι
ανιμιστής και ότι μόνο οι πιο σύνθετοι πολιτισμοί πιστεύουν ότι υπάρχει ένας
μόνο Θεός, είναι μια ανοησία.
(Ανιμισμός: η
απόδοση αυτενέργειας στα πάντα ή σε ότι ερμηνεύεται πως δρα και η μεταφυσική
ερμηνεία των κινητήριων δυνάμεων πχ. ψυχή, κάρμα, πεμπτουσία, αιθέρας,
ψυχοκινητικά κύματα, απροσδιόριστη και μη επιστημονικά ανιχνεύσιμη ενέργεια,
ψυχικά πεδία κτλ. της θεωρούμενης αυτενέργειας).
Θέλει να δικαιολογήσει τους
πρωτόγονους και άλλους λαούς για την απασχόλησή τους με τη λατρεία των
πνευμάτων με την αιτιολογία ότι είναι απλά υποανάπτυκτοι. Το τέταρτο κεφάλαιο
της Γένεσης μας διηγείται την ιστορία του πρωτόγονου ανθρώπου και της λατρείας του:
Και
μεθ' ημέρας προσέφερεν ο Κάϊν από των καρπών της γης προσφοράν προς τον Κύριον.
Και ο Άβελ προσέφερε και αυτός από των πρωτοτόκων των προβάτων αυτού, και από
των στεάτων αυτών. Και επέβλεψε με ευμένειαν Κύριος επί τον Άβελ και επί την
προσφοράν αυτού· επί δε τον Κάϊν και επί την προσφοράν αυτού δεν επέβλεψε. Και
ηγανάκτησεν ο Κάϊν σφόδρα, και εκατηφίασε το πρόσωπον αυτού (Γέν.δ:3-5).
Ο πρωτόγονος άνθρωπος ασχολείτο με τον
Κύριο - ο ανιμισμός ήρθε αργότερα. Και υπάρχει επιβεβαίωση και από την ανθρωπολογία
γι’ αυτό το πράγμα.
Η Καινή Διαθήκη υποστηρίζει (Ρωμ.α:18 και μετά) ότι οι θρησκείες που έφτιαξε ο άνθρωπος και η λατρεία των δημιουργημάτων
(στα οποία πρέπει βέβαια να συμπεριληφθούν και τα πνεύματα) είναι, αξιοκατάκριτη
ασέβεια. Ο λόγος είναι ότι μ’ αυτό τον τρόπο ο άνθρωπος στρέφεται μακριά από
τον Θεό, που είναι προφανές ότι υπάρχει.
Κάποιος ίσως να σκέφτεται πως ο απ. Παύλος
τα έγραφε όλα αυτά από μια αμαθή και στενοκέφαλη Ιουδαϊκή θέση, και ότι θα
έπρεπε να έχει πολύ περισσότερη συμπάθεια για τις άλλες θρησκείες. Όμως, πρέπει
να παίρνουμε τον απ. Παύλο πολύ πιο σοβαρά, και να δίνουμε λιγότερη προσοχή σ’ εκείνους
τους ανθρωπολόγους που διαφωνούν μαζί του.
Ο απ. Παύλος όταν πήγε στην Αθήνα, παρατήρησε
ότι είχαν έναν βωμό σε κάποιον «άγνωστο Θεό». Προφανώς, οι Αθηναίοι ήξεραν ότι
υπάρχει κάπου ένας Θεός τον οποίο δεν γνώριζαν. Ήξεραν, όμως ότι έπρεπε να
είναι εντάξει μαζί Του.
Συνεχίζεται
