Λέπρα (1)
Πως μπορώ να ξέρω ότι το αίμα Του χύθηκε για μένα; Μου το λέει η Γραφή, αυτή η ευλογημένη, ασφαλής και αιώνια πηγή της γνώσης. Ο Χριστός έπαθε διά τας αμαρτίας. Εγώ έχω αμαρτίες. Ο Χριστός πέθανε, «ο δίκαιος υπέρ των αδίκων». Εγώ είμαι άδικος. Λοιπόν ο θάνατος του Χριστού εφαρμόζεται σ’ εμένα, τόσο τέλεια, τόσο άμεσα και τόσο θεία, σαν να ήμουν ο μόνος αμαρτωλός πάνω στη γη. Δεν πρόκειται για την επιδοκιμασία μου, για την κατανόησή μου, για τα αισθήματά μου.
Πολλοί βασανίζονται σ’ όλα αυτά. Πόσο συχνά δεν ακούμε
εκφράσεις όπως: «Ω! εγώ πιστεύω ότι ο Χριστός πέθανε για τους αμαρτωλούς, αλλά
δεν μπορώ να κατανοήσω ότι οι αμαρτίες μου έχουν συγχωρεθεί. Δεν μπορώ να
εφαρμόσω, δεν μπορώ να οικειοποιηθώ, δεν μπορώ να έχω πείρα των ευεργετημάτων
του θανάτου του Χριστού». Όλα αυτά φανερώνουν το εγώ, και όχι τον Χριστό.
Φανερώνουν τα αισθήματα, και όχι τις Γραφές. Αν ψάξω ολόκληρη τη Βίβλο, δεν θα
βρω ούτε μία συλλαβή που να λέει ότι έχω σωθεί διά της κατανοήσεως, της πείρας
ή της επιδοκιμασίας μου. Το Ευαγγέλιο εφαρμόζεται σε όλους εκείνους που
αναγνωρίζουν τους εαυτούς τους χαμένους. Ο Χριστός πέθανε για τους αμαρτωλούς.
Και αυτό ακριβώς είμαι εγώ. Λοιπόν, ο Χριστός πέθανε για μένα. Πώς το ξέρω;
Μήπως το γνωρίζω επειδή το αισθάνομαι; Καθόλου. Πώς λοιπόν το γνωρίζω; Διά του
λόγου του Θεού. «ότι ο Χριστός απέθανε
διά τας αμαρτίας ημών κατά τας γραφάς και ότι ετάφη, και ότι ανέστη την τρίτην
ημέραν κατά τας γραφάς» (Α' Κορ.ιε:3-4). Έτσι, όλα έγιναν «κατά τας Γραφάς». Αν γινόταν κατά τα
αισθήματά μας, θα ήμασταν πολύ δυστυχείς, διότι τα αισθήματά μας σπανίως
παραμένουν τα ίδια ακόμα μέσα στην ίδια ημέρα, αλλά οι Γραφές είναι πάντοτε οι
ίδιες. «Εις τον αιώνα, Κύριε, διαμένει ο
λόγος σου εν τω ουρανώ». «Εμεγάλυνας
τον λόγον σου υπέρ πάσαν την φήμην σου» (Ψαλμ.ριθ:89, ρλη:2).
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι πολύ ευχάριστο να κατανοεί
κανείς, να αισθάνεται και να έχει πείρα αλλά αν τοποθετούμε αυτά τα πράγματα
στη θέση του Χριστού, δεν θα έχουμε ούτε αυτά, ούτε τον Χριστό που τα δίνει.
Αν ασχολούμαι με τον Χριστό, θα είμαι ευτυχής, αλλά αν
ασχολούμαι με την ευτυχία μου αντί να ασχολούμαι με τον Χριστό, δεν θα έχω ούτε
το ένα ούτε το άλλο. Αυτή είναι ή θλιβερή ηθική κατάσταση πολλών ανθρώπων. Αντί
να στηρίζονται στην ακλόνητη εξουσία των
Γραφών, παρατηρούν πάντοτε τις καρδιές τους, και αυτό τους κάνει να ζουν
πάντοτε με την αβεβαιότητα, και κατά συνέπεια, να είναι πάντοτε δυστυχείς. Μία
κατάσταση αμφιβολιών είναι μια κατάσταση βασάνων. Αλλά πώς μπορώ να ελευθερωθώ
από τις αμφιβολίες μου; Απλούστατα, πιστεύοντας στη θεία εξουσία των Γραφών.
Για ποιον μαρτυρούν οι Γραφές; Για τον Χριστό (Ιωάν.ε). Διακηρύττουν ότι ο
Χριστός πέθανε διά τας αμαρτίας ημών, και ότι ανέστη διά την δικαίωσιν ημών
(Ρωμ.δ). Αυτό τακτοποιεί όλα τα ζητήματα. Ο ίδιος λόγος που μου λέει ότι είμαι
άδικος, μου λέει επίσης ότι ο Χριστός πέθανε για μένα. Τίποτε δεν μπορεί να
είναι σαφέστερο. Αν δεν ήμουν άδικος, ο θάνατος του Χριστού δεν θα ήταν καθόλου
για μένα αλλά επειδή είμαι άδικος, ο θάνατος του Χριστού, είναι ό,τι
χρειάζομαι. Αν ασχολούμαι με κάτι που υπάρχει μέσα μου ή με τον εαυτόν μου,
είναι φανερό ότι δεν έχω καταλάβει όλη την πνευματική εφαρμογή του Λευιτικού
ιγ:12 -13. Δεν ήρθα στον Αμνό του Θεού, «ακριβώς όπως είμαι». Μόνο όταν ο
λεπρός έχει καλυφθεί με λέπρα από το κεφάλι μέχρι τα πόδια, βρίσκεται στην
κατάσταση που πρέπει να είναι. Τότε, και μόνο τότε η χάρις μπορεί να τον
συναντήσει.
«τότε θέλει θεωρήσει ο
ιερεύς, και ιδού, εάν η λέπρα εσκέπασεν όλην την σάρκαν αυτού, θέλει κρίνει
καθαρόν τον έχοντα την πληγήν· είναι καθαρός».
Πολύτιμη αλήθεια! «Όπου
επερίσσευσεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις» (Ρωμ.ε:20). Εφόσον φρονώ
ότι υπάρχει έστω και ένα μικρόν μέρος το όποιο δεν έχει καλυφθεί με τη φοβερή
αρρώστια, δεν έχω τελειώσει με τον εαυτό μου. Μόνον όταν η αληθινή κατάστασή
μου έχει τελείως αποκαλυφθεί, καταλαβαίνω πραγματικά τί σημαίνει σωτήρια κατά
χάριν.
Λέπρα στα ρούχα
(ιγ:47-59).
Το ρούχο ή το δέρμα υπονοεί την ιδέα των περιστάσεων ή των
συνηθειών ενός ανθρώπου κι είναι κάτι που έχει να κάνει με την πρακτική
καθημερινή μας ζωή. Πρέπει να προσέχουμε και να προφυλασσόμαστε απ’ την
ανάπτυξη του κακού στο καθημερινό μας περπάτημα όπως και στον εαυτό μας.
Βλέπουμε κι εδώ, στο ρούχο, την ίδια υπομονετική έρευνα όπως και στο άτομο.
Ούτε εδώ υπάρχει βιασύνη, αδιαφορία ή αμέλεια. Το κακό μπορεί να μπει με
χίλιους τρόπους στις συνήθειες μας και στον τρόπο ζωής μας. Γι’ αυτό, μόλις
παρατηρήσουμε κάτι ύποπτο πρέπει να το βάλουμε κάτω από προσεκτική,
υπομονετική, ιερατική έρευνα. Πρέπει “να κλεισθή επτά ημέρας” για να δοθεί ο
απαιτούμενος χρόνος για την τέλεια φανέρωσή του.
ιγ:51,52 Η κακή
συνήθεια πρέπει να εγκαταλειφθεί την ίδια στιγμή που την ανακαλύπτω. Το κάψιμο
του ρούχου συμβολίζει την κρίση του κακού είτε στις συνήθειες μας είτε στις
περιστάσεις της ζωής. Δεν πρέπει να παίζουμε με το κακό. Σε μερικές περιπτώσεις
το ρούχο έπρεπε να “πλυθή” κι εκφράζει την ενέργεια του λόγου του Θεού στις συνήθειες
ενός ανθρώπου. “Θέλει προστάξει ο ιερεύς να πλυθή το έχον την πληγήν και θέλει
κλείσει αυτό άλλας επτά ημέρας”. Χρειάζεται να περιμένουμε με υπομονή για να
βεβαιωθούμε για τ’ αποτελέσματα του λόγου του Θεού. “Και θέλει θεωρήσει ο
ιερεύς την πληγήν, αφού επλύθη και ιδού, εάν η πληγή δεν ήλλαξε το χρώμα
αυτής.... με πυρ θέλει καύσει αυτό”. Αν υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να
διορθωθεί στη θέση που έχουμε ή στις συνήθειες μας, δεν μπορούμε να κάνουμε
τίποτε άλλο παρά να το αφήσουμε, να το κάψουμε. “Και αν ίδη ο ιερεύς, και ιδού,
η πληγή, αφού επλύθη, είναι ημαυρωμένη, τότε θέλει εκκόψει αυτήν από του
ιματίου”. Ο λόγος του Θεού μπορεί να έχει τέτοια αποτελέσματα, ώστε το κακό που
υπάρχει στη διαγωγή ενός ανθρώπου ή στη θέση που έχει να εγκαταλειφθεί, οπότε
το πρόβλημα λύθηκε. Αν όμως, παρ’ όλα αυτά, το κακό εξακολουθεί, τότε πρέπει
μαζί με ότι συνδέεται μ’ αυτό να καταδικαστεί και ν’ απαλλαγούμε απ’ αυτό
τελείως.
Χρειάζεται να είμαστε πολύ προσεκτικοί στη θέση που έχουμε,
στις περιστάσεις μέσα στις οποίες βρισκόμαστε, στις συνήθειες που αποκτούμε ή
το χαρακτήρα που διαμορφώνουμε. Σ’ όλα αυτά χρειάζεται συνεχής αγρύπνια. Κάθε
ύποπτο σύμπτωμα πρέπει να εξετάζεται με επιμέλεια, από φόβο μήπως αργότερα
μεταβληθεί σε “λέπραν διαβρωτικήν” ή “λέπραν εξανθίζουσαν” με αποτέλεσμα εμείς,
αλλά και άλλοι πολλοί να μολυνθούν.
Λέπρα σε σπίτι.
Περιπτώσεις λέπρας σε άτομα ή σε ρούχα, μπορούσαν να
συναντηθούν μέσα στην έρημο. Όμως περίπτωση λέπρας σε σπίτι, περιοριζόταν μόνο
στη γη Χαναάν (ιδ:33-38). Εξετάζοντας το σπίτι σαν τύπο της εκκλησίας, μπορούμε
να βρούμε σπουδαίες αρχές για το πώς ο Θεός μεταχειρίζεται το ηθικό κακό ή τα
συμπτώματά του μέσα σε μια συνάθροιση. Παρατηρούμε την ίδια ηρεμία, την ίδια
τέλεια υπομονή, όπως στο άτομο και το ρούχο. Ο άνθρωπος που ενδιαφερόταν για το
σπίτι δεν έπρεπε ν’ αδιαφορήσει για κανένα ύποπτο σύμπτωμα που παρουσιαζόταν
στους τοίχους, αλλά το ίδιο δεν έπρεπε να απαγγείλει ο ίδιος καμία κρίση γι’
αυτά τα συμπτώματα. Η εξέταση και η κρίση του ζητήματος ανήκε στον ιερέα. Απ’
τη στιγμή που κάτι ύποπτο παρουσιαζόταν, ο ιερέας έπαιρνε μια στάση δικαστική
απέναντι στο σπίτι που βρισκόταν υπό κρίση αν και δεν είχε ακόμα καταδικαστεί.
Η τέλεια προθεσμία έπρεπε να περάσει πριν ο ιερέας μπορέσει να καταλήξει σε
κάποια απόφαση. Μπορεί τα συμπτώματα να ήταν επιπόλαια, οπότε δεν χρειαζόταν
καμία ενέργεια. Στα εδάφια 39-40 βλέπουμε ότι δεν έπρεπε να καταδικαστεί απ’
την αρχή ολόκληρο το σπίτι και γι’ αυτό το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να
βγάλουν τις πέτρες που είχαν πιάσει λέπρα. Αν όμως η κατάσταση ήταν απελπιστική
(εδ.43-45) και δεν χωρούσε θεραπεία, όλο το σπίτι έπρεπε να κατεδαφιστεί.
Στα εδάφια 46,47 για άλλη μια φορά μπορούμε να δούμε ότι η
επαφή μολύνει! Ας το θυμόμαστε αυτό, είναι μια αρχή που χαράχθηκε στη λευιτική
οικονομία, αλλά ισχύει το ίδιο και σήμερα. Στο εδ.48 βλέπουμε τις μολυσμένες
πέτρες ν’ αφαιρούνται, να σταματά η πρόοδος του κακού με αποτέλεσμα κάθε άλλη
κρίση να είναι περιττή. Το σπίτι δεν ήταν πια υπό κρίση, αλλά έτοιμο κατοικηθεί
ξανά.
Ας θυμηθούμε την εκκλησία της Κορίνθου. Ήταν οίκος
πνευματικός αποτελούμενος από πνευματικούς λίθους, αλλά το διαπεραστικό μάτι
του Παύλου διέκρινε στους τοίχους μερικά ύποπτα συμπτώματα. Μήπως έμεινε
αδιάφορος; Όχι! Παρήγγειλε να βγάλουν αυτή την πέτρα και να ξύσουν καλά το
σπίτι. Έπειτα, αφού ενήργησε μ’ αυτή την πιστότητα, περίμενε υπομονετικά το
αποτέλεσμα. Ποιο ήταν αυτό; “Αλλ’ ο Θεός ο παρηγορών τους ταπεινούς παρηγόρησεν
ημάς δια της παρουσίας του Τίτου και ουχί μόνον δια της παρουσίας αυτού, αλλά
και δια της παρηγορίας, την οποία παρηγορήθη δια σας, αναγγέλων προς ημάς τον
μέγαν πόθον σας, τον οδυρμόν σας, τον ζήλον σας υπέρ εμού, ώστε περισσότερον
εχάρην....Κατά πάντα εδείξατε εαυτούς ότι είσθαι καθαροί εις τούτο το πράγμα”
(Δες Α’ Κορ.ε με Β’ Κορ.ζ:6-7,11). Να ένα καλό παράδειγμα, η φροντίδα του
αποστόλου ικανοποιήθηκε ανάλογα, η πληγή σταμάτησε και η εκκλησία ελευθερώθηκε
από την επίδραση του κακού.
