ΜΕΡΟΣ Ι
Α. Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΞΙΛΕΩΣΗΣ
Εβρ.θ:22 «Και σχεδόν με αίμα καθαρίζονται
πάντα κατά τον νόμον, και χωρίς χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις.»
Ολόκληρη η διδασκαλία της σωτηρίας
είναι οικοδομημένη πάνω στην εξιλέωση η οποία επιτυγχάνεται με το θάνατο, τη
θυσία του Χριστού. Αν ο άνθρωπος μπορούσε να σωθεί διαφορετικά, ο Χριστός ποτέ
δεν θα πέθαινε τον απολυτρωτικό θάνατο στο Γολγοθά. Καθώς μελετούμε την
εξιλέωση, μπορούμε να δούμε τι έκανε ο Θεός για να προμηθεύσει τη σωτηρία στον
πεσμένο άνθρωπο.
Ο απολογισμός του τι έκανε, η φανέρωσή
Του εν Χριστώ, η διακονία του Χριστού στη γη, ο θάνατος, η ταφή και η ανάσταση
του Χριστού, βρίσκονται στα τέσσερα ευαγγέλια. Μία μελέτη του βιβλίου των
Πράξεων θα αποκαλύψει τι ο άνθρωπος θα πρέπει να κάνει για να είναι ικανός να
λάβει αυτό που ο θεός έχει προμηθεύσει γι’ αυτόν.
Β. Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΞΙΛΕΩΣΗΣ
Α’ Πέτρ.α:19-20
«Αλλά δια του τιμίου αίματος του Χριστού, ως αμνού αμώμου και ασπίλου,
όστις ήτο μεν προορισμένος προ καταβολής κόσμου, εφανερώθη δε εν τοις εσχάτοις
καιροίς δια σας.»
Αποκ.ιγ:8
«..των οποίων τα ονόματα δεν εγράφησαν εν τω βιβλίω της ζωής του Αρνίου
του εσφαγμένου από καταβολής κόσμου.»
Γεν.γ:21 «Και έκαμε Κύριος ο Θεός εις τον
Αδάμ και εις την γυναίκα αυτού χιτώνας δερματίνους, και ενέδυσεν αυτούς.»
1.
Προορίστηκε
στον ουρανό
Μέσα στο σχέδιο και το νου του Θεού, ο
Γολγοθάς ήταν απ’ την αρχή. Διαβάζουμε στην Α’Πέτρ.α:18-20 ότι ο Ιησούς ήταν
προγνωρισμένος (Κείμενο εν χρήσει) προ καταβολής κόσμου. Ακόμα στην Αποκ.ιγ:8
διαβάζουμε για το Αρνίο το εσφαγμένο από καταβολής κόσμου. Πριν την πτώση του
ανθρώπου ο Θεός είχε ορίσει το σχέδιο της σωτηρίας στον Αμνό που θα σφαζόταν
και από τη στιγμή που ο άνθρωπος αμάρτησε, έγινε ο Αμνός ο εσφαγμένος που ο
καθένας θα μπορούσε να εμβλέψει. (Καταβολή:
θεμελίωση, ίδρυση, έναρξη.)
2.
Καθιερώθηκε
στη γη.
Όταν ο Θεός έντυσε τον Αδάμ και την
Εύα, χύθηκε αίμα. Αυτή ήταν η αρχή της κόκκινης γραμμής της θυσίας που διέπει
ολόκληρη τη Βίβλο.
Γ. Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΞΙΛΕΩΣΗΣ
1. Η αγιότητα του Θεού και η
αμαρτωλότητα του ανθρώπου
Η ανάγκη της εξιλέωσης βασίζεται στο
γεγονός της αγιότητας του Θεού και της αμαρτωλότητας του ανθρώπου. Η αντίδραση
της αγιότητας του Θεού ενάντια στην αμαρτωλότητα του ανθρώπου είναι γνωστή σαν
η οργή Του, η οποία μπορεί να αποτραπεί με την εξιλέωση.
Η αμαρτία είναι σαν να λέμε, βία
ενάντια στο κατεστημένο, κάτω από το οποίο ο Θεός και ο άνθρωπος ζουν, όπως
ακριβώς η απιστία παραβιάζει τη διαθήκη κάτω από την οποία ο άνδρας και η
γυναίκα ζουν. Η αμαρτία είναι στην ουσία μια επίθεση κατά της τιμής και της
αγιότητας του Θεού. Είναι επανάσταση κατά του Θεού, επειδή στη συνειδητή
αμαρτία, ο άνθρωπος επιλέγει το δικό του θέλημα αντί του Θεού και για την ώρα
εκείνη γίνεται αυτός ένας νόμος για τον εαυτό του. Αλλά εάν ο Θεός επιτρέψει να προσβληθεί η
τιμή Του, τότε θα παύσει να είναι Θεός. Η τιμή Του ζητά την καταστροφή αυτού
που Του αντιστέκεται, η δικαιοσύνη Του απαιτεί ικανοποίηση για τον νόμο που
έχει παραβιαστεί, και η αγιότητά Του αντιδρά ενάντια στην αμαρτία, αντίδραση
που περιγράφεται ως οργή.
Η οργή του Θεού κυβερνάται από προσωπικές
εκτιμήσεις. Δεν είναι βιαστικός να καταστρέψει το έργο των χειρών Του. Κάνει
έκκληση στον άνθρωπο (τον παρακαλεί). Περιμένει να φανεί ελεήμων. Αργοπορεί την
κρίση με την ελπίδα ότι η αγαθότητά Του θα οδηγήσει τον άνθρωπο στη μετάνοια.
Παρόλα αυτά, ο άνθρωπος παρεξηγεί τις θείες καθυστερήσεις και χλευάζει
(κοροϊδεύει) στη σκέψη της κρίσης.
Η σταύρωση αποκαλύπτει την απαισιότητα
της αμαρτίας και απεικονίζει την τραγική τιμωρία που πέφτει πάνω της. Ο σταυρός
του Ιησού διακηρύσσει ότι ο Θεός ποτέ δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα είναι
αδιάφορος στην αμαρτία του ανθρώπου.
2. Αποχωρισμός από το Θεό
Ησ.νθ:2 «Άλλ’ αι ανομίαι σας έβαλον χωρίσματα μεταξύ υμών και του Θεού υμών,
και αι αμαρτίαι σας έκρυψαν το πρόσωπον αυτού από σας, δια να μη ακούη.»
Ο Θεός είναι Άγιος στη φύση Του, που
σημαίνει ότι είναι δίκαιος στο χαρακτήρα και στη συμπεριφορά. Γι’ αυτό, για να διατηρηθεί η κοινωνία με το
Θεό είναι απαραίτητο να είναι κανείς άγιος.
Η αμαρτία του ανθρώπου έχει σπάσει αυτή
τη κοινωνία και δημιούργησε ένα μεγάλο χάσμα μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Η
εξιλέωση είναι η γέφυρα που σύνδεσε αυτό το χάσμα. Η εξιλέωση αποκαθιστά την
κοινωνία με το Θεό.
3. Ο μισθός της αμαρτίας είναι
θάνατος
Ρωμ.ς:23 «Διότι ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος, το δε χάρισμα του Θεού, ζωή
αιώνιος δια Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών.»
Η κρίση της αμαρτίας είναι θάνατος. Η
ζωή είναι στο αίμα και όταν το αίμα χύνεται, δίνεται ζωή. Αυτό εξηγεί την
αναγκαιότητα της χύσεως αίματος για την άφεση των αμαρτιών.
Όταν το αίμα χύνεται στην πραγματικότητα
αυτό είναι η δωρεά της ζωής. Και έτσι, ο
μισθός της αμαρτίας πληρώνεται.
Δ. ΛΥΤΡΩΣΗ
Η λέξη λυτρώνω και στις δύο Διαθήκες
σημαίνει:
·
Εξαγοράζω με την πληρωμή μιας τιμής
·
Ελευθερώνω από δεσμά με την πληρωμή μιας τιμής
·
Αγοράζω σε μια αγορά και παίρνω από μια αγορά
Ο Ιησούς είναι Λυτρωτής και το
απολυτρωτικό Του έργο περιγράφεται ως λύτρωση.
Ένας
λυτρωτής πρέπει να έχει τα ακόλουθα προσόντα:
·
Πρέπει να είναι συγγενής (κοντινός) του ανθρώπου
·
Πρέπει να είναι πρόθυμος να λυτρώσει ή να εξαγοράσει
·
Πρέπει να έχει το ποσό που θα πληρώσει
Ο Ιησούς ήταν στο μέτρο όλων αυτών των
προσόντων:
Α’ Πέτρ.α:18-19 «Εξεύρωντες ότι δεν ελυτρώθητε από της
ματαίας πατροπαραδότου διαγωγής υμών δια φθαρτών, αργυρίου ή χρυσίου, αλλά δια
του τιμίου αίματος του Χριστού, ως αμνού αμώμου και ασπίλου.»
Α’ Κορ.ς:20
«Διότι ηγοράσθητε δια τιμής, δοξάσατε λοιπόν το Θεόν δια του σώματός
σας, και δια του πνεύματός σας, τα οποία είναι του Θεού.»
Έχουμε εξαγοραστεί με μια τιμή. Ποία
ήταν η τιμή που πληρώθηκε; Υπάρχει μόνο μία απάντηση σ’ αυτό: το αίμα του Ιησού
που χύθηκε στο σταυρό του Γολγοθά.
Μελέτησε τις ακόλουθες αναφορές: Λευιτ.
κε:47-49 Τιτ.β:14 Ματθ.κ:28
Αποκ.ε:9 Γαλατ.γ:13
Ε. ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ
Β’ Κορ.ε:18-19 «Τα δε πάντα είναι εκ του Θεού, όστις
διήλαξεν ημάς προς εαυτόν δια του Ιησού Χριστού, και έδωκεν εις ημάς την
διακονίαν της διαλλαγής, δηλονότι ο Θεός ήτο εν τω Χριστώ, διαλλάσων τον κόσμον
προς εαυτόν...»
Ρωμ.ε:10 «...εφιλιώθημεν με τον Θεόν δια
του θανάτου του Υιού αυτού...»
Κολ.α:21 «Και σας...τώρα όμως διήλλαξε.»
Ο απόστολος Παύλος δεν λέει ότι ο Θεός
συμφιλιώθηκε με τον άνθρωπο, αλλά ότι ο Θεός έκανε κάτι έτσι ώστε να
συμφιλιώσει τον άνθρωπο με τον Εαυτό Του.
Αυτή η πράξη της συμφιλίωσης είναι ένα τετελειωμένο έργο, είναι ένα έργο
που έχει γίνει προς συμφέρον του ανθρώπου έτσι ώστε ενώπιον του Θεού όλος ο
κόσμος να είναι ήδη συμφιλιωμένος. Αυτό που μένει για τον ευαγγελιστή είναι να
το διακηρύξει, και για τον κόσμο να το δεχτεί. Ο θάνατος του Χριστού έκανε τη συμφιλίωση
δυνατή για όλη την ανθρωπότητα, το κάθε άτομο πρέπει τώρα να την κάνει ενεργή
(να ενεργείται στην δική του ζωή η συμφιλίωση).
