2. Η δικαίωση δια
πίστεως είναι για όλους (δ:9-12)
Ρωμ.δ:9. Ούτος
λοιπόν ο μακαρισμός γίνεται διά τους περιτετμημένους ή και διά τους
απεριτμήτους; διότι λέγομεν ότι η πίστις ελογίσθη εις τον Αβραάμ εις
δικαιοσύνην.
Αυτό το εδάφιο προλαμβάνει μια Εβραϊκή προσπάθεια
να περιορίσει την ευλογία της δικαίωσης δια πίστεως στους Εβραίους. Για να το
αντικρούσει, επιστρέφει στο πρωταρχικό παράδειγμα της δικαίωσης του Αβραάμ δια
πίστεως, στη Γέν.ιε:6.
Ρωμ.δ:10 Πως λοιπόν
ελογίσθη; ότε ήτο εν περιτομή ή εν ακροβυστία; Ουχί εν περιτομή αλλ' εν
ακροβυστία·
Ο Αβραάμ ήταν δίκαιος δια πίστεως πολύ πριν
περιτμηθεί. Ήταν δίκαιος δια πίστεως, πριν από τη γέννηση του Ισμαήλ
(Γέν.ιε:1-6). Ο Ισμαήλ γεννήθηκε όταν ο Αβραάμ ήταν 86 χρονών (Γέν.ις:16). Ο
Θεός έδωσε τη σφραγίδα της περιτομής στον Αβραάμ, όταν ήταν 99 χρονών
(Γέν.ιζ:1,10). Έτσι, ο Αβραάμ δικαιώθηκε δια πίστεως, τουλάχιστον 13 χρόνια
πριν από την περιτομή. Με την Εβραϊκή ορολογία, ήταν ένας απερίτμητος Εθνικός
όταν δικαιώθηκε διαμέσου της πίστης.
Ρωμ.δ:11 και έλαβε το
σημείον της περιτομής, σφραγίδα της δικαιοσύνης της εκ πίστεως της εν τη
ακροβυστία, διά να ήναι αυτός πατήρ πάντων των πιστευόντων ενώ υπάρχουσιν εν τη
ακροβυστία, διά να λογισθή και εις αυτούς η δικαιοσύνη,
Η περιτομή του ήταν ένα σημάδι και μια σφραγίδα της
δικαιοσύνης που είχε πριν από την περιτομή. Δεν μετέδωσε δικαιοσύνη αλλά
επιβεβαίωσε τη δικαιοσύνη του. Με αυτό τον τρόπο, ο Αβραάμ είναι ο πατέρας όλων
όσων πιστεύουν, ακόμη και εκείνων που δεν έχουν περιτμηθεί. Το σχέδιο του Θεού
είναι να επεκτείνει τη σωτηρία σε όλη την ανθρωπότητα στη βάση της πίστης. Οι
Εθνικοί, ως εκ τούτου, μπορούν να δικαιωθούν δια πίστεως και να τους λογιστεί
δικαιοσύνη. Η σωτηρία είναι και για τους απερίτμητους πιστούς.
Ρωμ.δ:12 και πατήρ
της περιτομής, ουχί μόνον εις τους περιτετμημένους, αλλά και εις τους
περιπατούντας εις τα ίχνη της πίστεως του πατρός ημών Αβραάμ της εν τη ακροβυστία.
Αντί να είναι ο πατέρας των περιτετμημένων, ο
Αβραάμ είναι στην πραγματικότητα ο πατέρας των πιστών. Δεδομένου ότι αυτό είναι
αλήθεια, είναι ο πατέρας των περιτετμημένων μόνο αν περπατούν με πίστη, όπως
έκανε αυτός. Με άλλα λόγια, μόνο η περιτομή δεν κάνει κάποιον παιδί του Αβραάμ.
Για να θεωρηθεί κάποιος παιδί του Αβραάμ, πρέπει να περπατά και αυτός στην
πίστη που είχε ο Αβραάμ ενώ ήταν ακόμα απερίτμητος. Οι γνήσιοι κληρονόμοι του
Αβραάμ είναι μόνο εκείνοι που έχουν πίστη στο Θεό.
Αυτό είναι μια καταπληκτική αντιστροφή της Εβραϊκής
αποκλειστικότητας. Αρχίζει με την επαναστατική ιδέα (για τους Εβραίους) ότι
απερίτμητοι Εθνικοί μπορούν επίσης να σωθούν αν πιστέψουν. Τελειώνει με το
συγκλονιστικό συμπέρασμα ότι οι Εβραίοι δεν θα σωθούν αν δεν έχουν την πίστη,
όπως οι απερίτμητοι (Εθνικοί) πιστοί, ένας από τους οποίους ήταν ο αγαπητός
τους πρόγονος Αβραάμ. Κι όχι ότι έχουν
μια γωνίτσα σωτηρίας, αλλά εύκολα θα μπορούσαν να χάσουν συνολικά τη σωτηρία,
ενώ οι Εθνικοί την εξασφαλίζουν.
Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι αυτή η ενότητα δεν
προσβάλλει την εντολή του Θεού για τον Εβραίο της Παλαιάς Διαθήκης ότι
πρέπει να περιτμηθεί ή την υποχρέωσή του
να υπακούσει. Δείχνει ότι η περιτομή από μόνη της δεν μπορούσε να προσφέρει
σωτηρία. Ο Αβραάμ ήταν σωσμένος πριν την περιτομή. Το γεγονός ότι δεν ήταν
περιτετμημένος εκείνη τη στιγμή δεν ήταν σημάδι απιστίας και ανυπακοής, επειδή
ο Θεός δεν είχε ακόμα δώσει την εντολή. Με το που έδωσε ο Θεός την εντολή, η
αποτυχία να περιτμηθεί θα ήταν ένδειξη απιστίας και ανυπακοής, κάτι που δεν
συνάδει με τη δικαίωση δια πίστεως. Για το λόγο αυτό, ο Θεός διέταξε να
εξολοθρεύεται κάθε απερίτμητος Εβραίος, επειδή παρέβη τη διαθήκη του Θεού
(Γέν.ιζ:10-14). (Δες τη σημείωση στην Ρωμ.β:17-29).
Μπορούμε να απεικονίσουμε μια αναλογία με το βάπτισμα
στο νερό, όπως βλέπουμε στην Κολ.β:11-12. Το βάπτισμα στο νερό από μόνο του δεν
σώζει. Όσοι βασίζουν τη σωτηρία τους στο βάπτισμα στο νερό — ή οποιοδήποτε άλλο
διάταγμα ή τελετή — αλλά δεν έχουν την πίστη που αντιπροσωπεύει, δεν θα
δικαιωθούν. Οι άγιοι στην Παλαιά Διαθήκη σώθηκαν χωρίς βάπτισμα στο νερό,
επειδή ο Θεός δεν τους είχε δώσει τέτοια εντολή. Ωστόσο, στην Εκκλησία της
Καινής Διαθήκης, ο Θεός πρόσταξε το βάπτισμα στο νερό και υπόσχεται να ξεπλύνει
τις αμαρτίες στο βάπτισμα (Πράξ.β:38, ι:48, κβ:16). Άρνηση υπακοής σ’ αυτή την
εντολή σημαίνει απιστία και ανυπακοή, κάτι που δεν συνάδει με τη δικαίωση δια
πίστεως. Είναι άρνηση εισόδου στην Καινή Διαθήκη με το Θεό. Καθώς κάποιος/α
αρχίζει να πιστεύει στο Ευαγγέλιο, θα μετανοήσει και θα βαφτιστεί στο όνομα του
Ιησού και έτσι θα έχει άφεση των αμαρτιών του.
